bubbels

Iemand zei me:
"Ik denk dat er voor mij geen partner rondloopt op deze wereld. Als ik met iemand ben, vind ik hem/haar meteen zo gewóón. Gewoon met elkaar in de zetel zitten... ik kan het er niet mee doen. Ik heb een speciaal iemand nodig, iets ongewoons."

Omdat ik voor één keer eens niet wil zeggen of het een hij of een zij was die me dit toevertrouwde, trek ik persoon in kwestie samen. Hzij, Haam en Zaar.

Hzij heeft passie nodig, ongewone dingen, spanning. Alledaagse dingen, zegt Hzij, kunnen haam niet bekoren. Het gaat haam al gauw vervelen.

...
Ik denk even na voor ik m'n mond open doe.
Avontuur spreekt ook mij wel aan. Verre reizen, niet alledaagse bezigheden, spanning - waarom niet? - links en rechts.
Het is belangrijk dat ik voor mezelf evalueer of hzij niet dàt bedoelde.

Maar ik ken haam.
Hzij had ooit een relatie met een spannend persoon. Een relatie die dagelijks spanning opleverde, zowel van het goede als van het minder goede soort. Ze daagden elkaar voortdurend uit. Wou hij, wou zij, wie gaf, wie nam? Het eindigde, ergens ten velde. Het was zó spannend geworden dat geen van beiden er nog iets mee aankon. En net dàt soort spanning - hoor ik - wil hzij terug vinden...

Ik denk dus even na.
Vraag me af hoe vervelend ik - nieuwe uitdagingen zoekende Olijf - het vond om met m'n lief gewoon in de zetel te zitten.
Ik vond het zalig.
Zo eenvoudig is dat.
Ik genoot heel erg intens van gewoon zitten/liggen/hangen/zijn.

En "genieten", bedenk ik, heeft nix met Oh's en Ah's te maken.
Het is niets méér dan voelen dat het goed is en daar bewust blij om zijn.

Toen deed ik m'n mond open.
"Als je bent bij de persoon waar je van houdt, dan zal je merken dat "gewoon" in de zetel zitten een hemels moment is."
en toen zweeg ik weer.
Want meer heb ik daar niet over te vertellen.



Ik nam een warm bad vandaag.
Eentje met bubbels.
Ooit, als het nog eens mag, wil ik daar "gewoon" in zitten met m'n lief.
Beslissen wie deze keer aan het uitloopje zal zitten, de juiste watertemperatuur instellen, voetje-speel doen onder water en gewoon es naar elkaar lachen.
Heel gewoon. Da's goed genoeg voor mij.

Sereno - poco nuvoloso :)

Even kijken naar de weersvoorspellingen die van belang zijn voor Olijf.

Nix mis mee :)

Lucky number 8

U weet het .... u weet het,
Al was het maar omdat het hier ooit even ter sprake kwam.
Acht is een geluksgetal.... tenminste in China.

Nu heb ik er acht.
Volgers.
Die publiek toegeven dat ze hier komen, kwamen, ooit geweest zijn of misschien nog zullen terugkeren.
Misschien zijn het er meer...
of neen,
ik weet wel zeker dat het er meer zijn, maar "de anderen" zijn stille lezers.
Ze maken zichzelf niet publiek bekend.
En dat is ok. Dik ok zelfs.
Ieder doet maar wat ie goed vindt.

Maar hier,
in de rechterkolom,
staan er acht.

Acht is niet veel.
Da's heel erg weinig zelfs.
Met deze blog zou ik m'n boterham niet kunnen verdienen.
Maar het PUNT,
het PUNT dus
is dat acht een GELUKSgetal is :)

No wabi sabi :)

De haag moest eraan geloven.

Hij stak m'n ogen uit, bijna letterlijk, met z'n lange takken en het scheve snoeiwerk van vorig jaar.

tja, toen zat de moed er nog niet echt in...

Maar nu dus wel.

Potverdorie, zat de moed erin!

Na het ziekenhuisbezoek van vanochtend had ik eraan gedacht om papa's elektrisch snoeiding mee te tsjoepen zoals dat heet en dat mocht geweten zijn.

Even nix geen wabi sabi ditmaal.... Meteen maar tot op het blote hout gesnoeid. Tussendoor nog even de verlengdraad meegesnoeid, hersteld en weer verder gedaan :)

Een vrouw alleen moet die dingen kunnen. Zo is dat.
De schouders en de armen zullen het zich nog even herinneren, lijkt me... het typen valt me zwaar.
Maar de voor en na mag erop.
Fototechnisch noppes waard, maar swat.

Hier is voor en na.

De namiddag was overigens ook gewijd aan het "bekijken" van mogelijkheden voor een tuindeurtje.

In m'n garage zit een onooglijk lelijk gat in de muur waar ooit het deurtje van het buitentoilet heeft gezeten.

De afgevoerde deur van onlangs zou dat gat moeten vullen hebben, maar het leek me teveel knutselwerk... dus de deur ging.

Het gat, heb ik me onlangs in m'n hoofd gestoken, moet gevuld worden.

Dus gingen papa en Olijf naar de doe-het-zelf-zaak om de mogelijkheden te bekijken.

Mogelijkheden werden gevonden (knutselwerk zal het nog steeds worden) én meteen liep Olijf nog even door de lazuur- en houtolierekken.

Tuindeur kan laagje gebruiken, besliste ik et voilà, potje lazuur werd gekocht.

Meteen ook de houtoliekleurtjes voor de parketvloer bestudeerd.... dat wordt iets voor de winter. Merkte dat er weer massa's meer kleuren zijn "ontwikkeld" zodat de Die Hard zelfmenger in Olijf zich niet meer hoeft bezig te houden met eigen gemaakte verdunningen.... die ze zich jaren later uiterààààààrd niet meer herinnert :)

Geen boeiend verhaal, ik weet het.

M'n punt is (je moet altijd een punt hebben)... de goesting kruipt er weer in.

Die was ik lang, véééééééél te lang, kwijt.

Hervonden, neh :)

Om u te bewijzen dat ik niet lieg: zeeeeeeeer interessante foto van houtlazuur. Kleur: slate :)

Ter Duinen

Bij vertrek thuis regende het pijpestelen.

Ginds scheen de zon.

Ik moest er niet zijn voor de zee

maar ging wel even langs

voor een groet.

Tenen

Gevoelens zijn een raar beest.
Je kent de jouwe en je kan maar raden naar die van een ander.

Deze keer ga ik het eens niet hebben over wat mannen vrouwen aandoen of vice versa.
Vandaag hou ik het algemener. Omdat ik weer bijleer.

Het "avontuur" van gisteravond speelt zich af in Vorselaar.
Afgesproken bij een salsaheer thuis voor bubbels vooraf. Vooraf aan?... dansen (yep, alweer!) in zaaltje op een 200m van z'n woonst.

"De meisjes zullen er zijn vanaf een uur of halfacht", had ie geschreven. "Dan doen we wat bubbels en daarna dansen".

Simpel.

Olijf werkt meestal op zaterdag, dus halfacht in Vorselaar was een beetje hoog gegrepen, maar "wat" later moest kunnen.

"De meisjes" zijn twee dames die ik de laatste tijd wat beter leerde kennen. De jongste is ergens halfweg de 50, de andere half op weg naar de 70 geloof ik. Meisjes dus. Lief dat B hen meisjes noemt.
Dat maakt van Olijf een kleuter....

"Wat" later arriveerden I en Olijf ter plaatse. Wat is gps een handig ding. Dank u, Technologie!

Behalve de meisjes zaten daar nog een tiental mensen. Sommigen onder hen kende ik van ziens, anderen had ik nog nooit eerder opgemerkt.

Iedereen daarbinnen kende elkaar redelijk goed, viel me op.
Na zo'n 10 minuten onwennigheid smeet Olijf zich mee in de groep. Praten, zwanzen, lachen...  u weet hoe dat gaat. Eerst doen alsof je op je gemak zit en even later ontdekken dat je je wérkelijk gemakkelijk voelt.

Ik vind zo'n samenkomsten - waar je de kans krijgt om elkaars stem te horen, een volledig gesprek van begin tot eind te volgen - behalve gewoon fijn ook "nuttig". Eindelijk kans om de mens achter de danser te leren kennen.
Ok. Goed. "Leren kennen" is misschien wat geladen. Maar toch....
Op zulke momenten krijg je nét iets méér te zien dan anders.
Voor Olijf zijn deze zittingen handig.

Op een dansvloer (of daarnaast) ga ik geen gesprekken aanknopen. Meestal zijn die van het nietszeggende soort en is het niet de bedoeling dat je een echte verhalenlijn opbouwt. Daarnaast zorgt het lawaai in de zaal er vaak voor dat je ?% van de babbel gewoon verliest. Je hebt geen idee van wat zonet gezegd werd, vraagt hoop en al één keer om het te herhalen maar je doet dat geen twee keer.

Godzijdank dat er dus andere momenten gecreëerd worden voor die nadere kennismaking.

Er waren dus bubbels en er werd duchtig gezwanst.

Vriendin I was opvallend stil. Kan gebeuren. Ik maakte er niet te veel van.

Geen nood. Dra was het tijd om de dansvloer te gaan checken. We konden met z'n allen weer in onze "gewone" rol glippen.

De zaal was opvallend leeg. Vorselaar-city is geen metropool zoals Antwerpen.
De zaal bleef overigens de hele avond opvallend leeg. Op een handvol andere mensen na, was onze groep van 13 de enige aanwezige "menigte".
Feestsfeer niet echt maximaal maar wél erg veel ruimte. Nice :)
Dankzij de eerdere bijeenkomst ten huize B durfde Olijf het ook aan om de heren vaker dan normaal zelf uit te nodigen op de vloer. Vooruitgang. Nice :)
Al bij al kwam het neer op 3 uur bijna ononderbroken dansen. Verrrrry nice :)

Vriendin I bleef opvallend stil.
Olijf ging dus even uitvissen wat er loss was.
Bleek dat ik eerder die avond een flater had geslagen. Had vriendin met een plagerijtje blijkbaar te kijk gezet, of zo had ze zich althans gevoeld.
Dat was niet de bedoeling... macht der gewoonte vrees ik. Na jaren doorgedreven plagerijen met andere vrienden, die me uiteraard beter kennen (+ vice versa)  en waardoor ieder zich één en ander permitteert omdat we denken dat het kàn, was ik even m'n rol van nieuwe vriendin vergeten.
I had zich dus slecht gevoeld door iets wat ik had gezegd en kon dat de rest van de avond niet loslaten.
Welgemeende excuses van Olijf waren dus op z'n plaats. Dat en de belofte dat ik beter zou uitkijken in de toekomst. Het is niet m'n intentie om anderen ongemakkelijk te maken en blijkbaar had ik dat gisteravond wél gedaan.
Goed dat ze't zei. Zo leer je bij.

En toen maakte ik nóg een fout. Ik zweeg.
Vriendin maakte me er bij het begin van de avond attent op dat ik er moe uitzag. Omdat ik me helemààl niet moe voelde - wel integendeel - legde ik de opmerking naast me neer.
In de loop van de avond viel die opmerking nog enkele keren, tot op het ogenblik dat we 's nachts afscheid namen om naar huis toe te keren.
Nog steeds voelde ik me bruisend leven en had me er intussen in de badkamerspiegel van vergewist dat het "zo erg niet was".... begreep die steeds terugkerende nood om me op m'n slap voorkomen te wijzen dus óók niet goed.
Omdat het me pietluttig leek én omdat ik wou vermijden dat m'n eerlijkheid om het niet-appreciëren van zo'n regelmatig herhaalde "je ziet er zo moe uit meisje" zou geïnterpreteerd worden als een tegenzet voor eerder incident... zweeg ik.

De waarheid is dat het me nooit deugd gedaan heeft te vernemen dat ik er moe uit zie.
Begrijp het nut er niet van.
Bezorgdheid is een mogelijke reden... dat begrijp ik.
Wanneer je "lijdend voorwerp" echter blijft herhalen dat hij/zij zich prima voelt, snap ik begot niet welke toegevoegde waarde het heeft om te blijven beweren dat hij/zij er moe uit ziet....

De waarheid is dus... dat ik het nooit apprecieerde om gratuit te vernemen dat ik er moe uitzag.
De stelling doet geen deugd wanneer je je écht moe voelt maar ondanks je vermoeidheid, ondanks je éigen wetenschap dat je er suboptimaal "voorkomt", tóch met de moed der wanhoop je voordeur openslaat en de wijde wereld intrekt. Je geveinsd optimisme wordt met zo'n opmerking meteen met de grond gelijk gemaakt.

Minder erg maar evengoed niet-deugddoend is dezelfde stelling wanneer je je wél geweldig voelt. Bij het buitengaan werp je nog even een blik in de spiegel (kijken of alles zit waar het hoort te zitten), je vindt (eens) dat je er best OK uitziet (of in het beste geval vind je dat je er verdomme wel mag wezen)... en dan voelt de ene of andere zich geroepen om je er (een paar keer) op attent te maken dat je er - ondanks je goed eigengevoel - alwéér suboptimaal uitziet. Voor die ene keer dat je jezelf een 8 op 10 gaf, blijkt minstens één iemand (en waarom niet meteen iederéén als die ene het al ziet?) je een onvoldoende te geven.....

Wat dat betreft, heb ik lange tenen.
Probeer het me niet aan te trekken, doe m'n uiterste best om er luchtig over te gaan en tot op zeker hoogte lukt me dat ook maar de waarheid, de naakte waarheid is dat het blijft hangen.
Niet rancuneus. Niet "jou krijg ik ook nog wel eens te pakken".
Nee.
Het is gewoon een waarom?-soort van blijven hangen.

Omdat dit MIJN gevoeligheid is, let ik erop om diezelfde opmerking (of iets in diezelfde lijn) niet te maken met anderen.
Wanneer m'n medemens er eens wat minder geweldig uitziet, zwijg ik. Draagt ze naar mijn smaak teveel make-up (of zou ze net wat méér kunnen gebruiken), dan zwijg ik dat. Smaken verschillen.

Er zijn grenzen, uiteraard.
Komt een dame uit de publieke toiletten met haar rok half in de panty gepropt, dan zeg (of doe) je wat. Zo discreet mogelijk. Probleem opgelost.
Heeft iemand een kloddertje mayo aan de mondhoeken, dan maak je hen daar op attent. Probleem opgelost.
Broekrits open? Even iets fluisteren en het probleem is opgelost.

Zie je er moe uit?........ dat los je niet zomaar even op. En echt beschamend is dat niet. Het is gewoon hoe je'r op dat ogenblik klaarblijkerlijk uitziet. Niets meer of niets minder. Maar je werkt dat niet in ééntweedrie weg. De extra opmerking zorgt er alléén voor dat je je er plots van bewust wordt dat je er NIET zo geweldig uitzag als je zelf geloofde... en veel doet dat niet voor je (soms toch wankel) zelfvertrouwen.

Dus neen, men hoeft me dat niet te zeggen.
Ignorance is bliss... soms toch.

Misschien moet ik daar ooit eens wat over zeggen... om ervoor te zorgen dat ik me niet langer erger en om ook anderen de kans te geven diezelfde "fout" niet weer te maken.
Als Olijf's tenen lang zijn, dan zijn er enkele keuzes.
OF ik trek ze in.
OF ik zeg "auw".
OF ik vraag vriendelijk om dat niet opnieuw te doen....

Het staat alvast op de blog. Nu nog eens de moed bijeenschrapen om het ook irl wereldkundig te maken.

Wat een boom heb ik hier neergezet :)

Oef

ik blijf intussen leren om ook mijn fouten niet te herhalen....:)

iedere dag nemen zoals hij komt

Gisteravond: etentje met de collega's.

Het was een dankuutje, wegens gehaalde omzetrecords de laatste weken.

Een week geleden hadden we het al gevierd op de ene werkplek. Deze week was de andere plek aan de beurt.

Olijf - enige werkneemster die beide plaatsen aandoet - viel in de prijzen: tweemaal gezellig doen met de collega's.

Vrijdagwerkplek is een kleinere groep. Toevallig de laatste maanden ook een erg goede groep, een hechte zelfs. Dat maakt het fijn, ontspannen en een goede kans om collega's en werknemers eens in een ander licht te zien, niet alledaagse gesprekken mee aan te knopen.
Het lukt me op de andere werkplek net iets minder goed. De samenhang is daar .... tja.... "anders".

Niet zo gisteren dus.
Een verse hap, een drankje (of meer dan...) en veel interessant gepraat.

We hadden het over religie, de zin en onzin daarvan (en alle onenigheden daarover), gelukkig zijn, waar geluk te vinden, of dat belangrijk is enzoverder.

Best wel "diep"...

Uiteraard, hoe meer pintjes de revue passeerden, hoe dieper de gesprekken :)

Olijf stopt altijd tijdig met de alcohol, grijze muis die ze is...

Verstandige muis zou een ander woord zijn, vermits één van de collega's plots en onaangekondigd verdween.

"Ziek" dachten we, maar hij keerde niet terug. Was meteen maar huiswaarts gereden.... tja :)

Heb gisteren duchtig genoten van de echtheid van mensen.

Stel me daar in achteruitzicht soms nog vragen over... over echtheid van mensen uit m'n verleden. Een residuutje dat er nog uit moet.

maar gisteren was zalig.

Nix geen opgefokt gedoe, gepaste kledij, hoe zie ik er uit voor de buitenwereld, m'as-tu-vu?

Gewoon, Echt, Simpel, Zalig.

 en de cola is van?........ :)

Hoe een olijf aan de lach krijgen? Juist ja :)

Zebra Hulp

Elke dinsdag en vrijdag rij ik het lange traject naar m'n werk.
Langs berg en dal is teveel gezegd, maar door diverse gemeentecentra... dàt wel.

Op het spitsuur betekent dat meteen langs de scholen en de daarmee gepaard gaande 30km-zones, oversteekplaatsen, ongemakkelijk parkerende auto's, fluo-hesjes (waar komt dat woord Hesje trouwens in godsnaam vandaan? Whatever happened to Vestje?), verkeerslichten die om de 10 seconden terug op rood springen en hier en daar een oversteekhulp.

In de ene gemeente is de oversteekhulp een vrij gezette man (zeg maar érg gezet :)) die er negen keren op de tien erg onuitgeslapen en zelfs ongewassen uitziet. Hij draagt z'n eigen hesje - maat XXXL - heeft een flashy pannekoek-ding om mee te zwaaien én verkeerslichten die hij naar believen kan bedienen.
Laat ons stellen: alle mogelijke hulpmiddelen staan ter zijner beschikking en hij maakt er gretig gebruik van.
Geen zwakke weggebruiker in z'n buurt die langer dan een halve seconde moet wachten om van de ene kant van de straat naar de andere te geraken.

Prima, mooi zo. Heil aan de zwakke weggebruiker. Zeker die van het jonge soort.
(oh,... dat méén ik dus hoor.... no sarcasm here!)

Een gemeentetje verderop krijgen de automobilisten van 't zelfde laken een broek, zij het in veel aangenamer vorm.
Daar staat een politiemannetje. Hij heeft géén verkeerslichten, géén hesje en geen pannekoek-stopteken-ding.
Hij doet het gewoon met z'n armen. Staat met ware doodsverachting in het midden van de straat, mooi óp de witte lijn en draait zich af en toe eens om. Dwars op het verkeer of mooi met het verkeer mee... u kent dat wel.
Het mooie aan deze politieheer is dat hij zomer en winter met een tevreden glimlach z'n jobje doet. Hij schept er een zekere trots in om het goed te doen, je ziet dat zó. Het straalt er werkelijk vanaf.
En omdàt hij dat zo trots doet, rijen de auto's heel gedwee waar hij dat wil.
Wat óók helpt - en alle dames, mama of niet, zullen het met me eens zijn - is dat agent in kwestie een érg... érg.... érg... mooi kontje heeft.

!!!!!!! Weest u niet verbaasd. :)
Olijf ziet zo'n dingen nog wel.
Vooral wanneer ze het lichaamsdeel in kwestie rakelings passeert
op ooghoogte,
op het spitsuur,
iedere dinsdag
en iedere vrijdag.

Het mag er zijn, het is mooi verpakt en
het regelt het verkeer goed.

Of daar ooit een foto van komt? Geen idee. Vermoedelijk niet.
Stel dat de agent me ziet fotograferen tijdens het rijden.... dat zou niet in orde komen.
... of misschien juist wel? :):):):)

Om te eindigen met een educatieve noot:
Oversteekhulp kwam eerst bij me op. Blijkt dat ook gekend te zijn als zebrahulp en klaar-over. Dat laatste wist ik. Zebrahulp was me nieuw.

De Cirkel is Rond

De eerste keer was lang geleden, zéér lang geleden.

Toen waren we nog met drie. Twee mannen en Olijf (gerechtigheid :))

Voorjaar 2009 was dat... ik dacht dat het langer geleden was. D Dejonghe beet de spits af.

Olijf volgde.

En daarna man nr 2: D. Derypere als u het zich nog herinnert.

Op eetsessie nr 3 was intussen een tweede juffrouw opgedoken, tot groot plezier van ons allen want dit betekende een extra eetronde bij haar thuis :)

Hetgeen afgelopen zateredag (inmiddels een week geleden) plaatsvond. Hartje Vorst.
Een jaar en enkele maanden hebben we erover gedaan om de cirkel te sluiten.
Believe you me: het waren de drukbezette heren die ons afspraakgewijs bijna tot de wanhoop leidden...
Ik zeg u: niet àlle vrouwen zijn moeilijk :)

V (de "nieuwe" juffrouw) ontving ons in haar allercharmantst appartementje. De avondzon scheen gul door de ramen... een plaatje dat klopte.
"Het is op de derde verdieping" had ik gehoord door de parlofoon. "Neem de lift, blijf weg van de deur en druk hard, héél hard op het knopje"

Olijf deed wat haar werd opgedragen. Bleef weg van de deur (die overigens erg kalm bleef...ik had iets wilds verwacht) en drukte hard, héél hard op het knopje.

Noppes.

Nog wat harder duwen.

Noppes.

Ik zette me af tegen de liftwand en duwde uit alle macht.

Noppes.

Ok... de trap dan maar.

Drie verdiepingen zijn niet veel.

Op de derde verdieping klopte ik aan. Eerst een bescheiden klopje.

Noppes.
Dan wat harder.
En nog eens.

En nog eens.

Ik hoorde bekende stemmen, maar ze vertikten blijkbaar om open te doen...

Wat nu?

Er liepen nog trappen omhoog. Kijken of ik de stemmen kon vinden.

Jewéllllllll.... op de VIJFDE verdieping :)

Daar stond de deur op een kier en daar zaten de stemmen achter :)

Oef, gearriveerd.

Nadien, wegens blijkbaar vergeten gsm in de auto (en de buurt is niet echt veilig te noemen), ontdekte ik wat dat "wegblijven van de deur" betekende. Zit daar in de lift een sensording dat wel érg gevoelig afgesteld bleek. Alles wat binnen de 20 cm radius kwam, werd als blokkade geïnterpreteerd. Je moest je dus bijna tegen de achterwand van de lift aandrukken om niet gespot te worden door de sensor.... :)

Hard drukken op het knopje was helemaal niet nodig......

V ging internationaal. Mantis (Turks), Argentijse kokkelschotel en Tiramisù...

Hulp was gewenst.

D. Dejonghe is een Mantispecialist en liet zien hoe dat moest. Olijf hielp.... maar week al snel af van de traditionele mantis-vorm. M'n innerlijke Italiaan stuurde m'n vingers naar het maken van tortellini... ooit nog geleerd van de echte tortellini-huismoeders toen ik daar woonde.

Geen erg, het veranderde nix aan de smaak.

Zààààlig lekker gerecht, potverdorie.

Vol look wel, dat sausje... waardoor m'n voornemen om nadien te gaan dansen sowieso in het water viel. Weinig mannen die vallen voor een look-aroma bij hun danspartners.

I didn't like my chances on the dancefloor én het zag ernaar uit dat het laat zou worden, dus ik liet vriendin I tijdig weten dat salsa er niet meer in zat voor de avond. Geen erg, I was moe en ging vroeg slapen. Oef.

V toonde zich ook een ware Mojito-kenner. Met maatlepeltjes in de hand én daags voordien gemaakte rietsuikerstroop werden onze aperitiefjes kundig bereid. Santé, ze mochten er zijn, Gorbatsjov-afbeelding op het glas inbegrepen :)

Het was gezellig daar in Vorst. Vree gezellig.

Volgende keer is het weer aan D. Dejonghe. "September", zegt hij.

Derypere somt alvast een paar data in september op die ab-so-luut niet kunnen. Moeilijke vrouwen? I think not!

We hebben de cirkel rond gemaakt. Iedereen heeft z'n kookkunsten tentoongespreid.

"Komen Eten" off the record.

De programmamakers zouden overigens niet rijk worden van ons, gezien de spreiding in de tijd...

Geen sensatie te rapen ook, vermits we met z'n allen niets anders dan enthousiast zijn over elkaars kookkunsten. Geen achterklap over verborgen hoekjes in het huis, te weinig gebakken vleesjes of andere pietluttigheden.

Nope, buikje volgegeten met uitsluitend verrrrrrrrrrrukkelijke gerechten.

Geen TV-materiaal.

Maar dat hoeft niet. Liever niet zelfs.

Ik vind het zéér OK zo.

Zééééér OK :)

Normaal gebouwd

Van tijd tot tijd verdwijnt wel eens iemand. Met of tegen z'n zin.
Of een onverlaat overvalt een burger/juwelierszaak/supermarkt en wordt daar al dan niet nét niet dodelijk bij gewond... en ontsnapt.

Het leidt hoe dan ook tot een opsporingsbericht.
De kijker krijgt dan een persoonsbeschrijving, in het beste geval met (robot)foto.

Eergisteren verdween weer een man. Kleur haar, kleur ogen en... normaal gebouwd.

Ik vroeg me af wat normaal gebouwd is.
Binnen welke grenzen wordt de gewichtscategorie bepaald? Hetzelfde voor de lengte?
Of telt een opvallend korter been of een ontbrekende arm bijvoorbeeld niet tot "normaal" gebouwd.... en bij uitbreiding... spreken we dan van "abnormaal" gebouwd?

Het zette me aan tot nadenken en bedacht toen dat ik betreffend verdwenen persoon waarschijnlijk tóch niet zou herkennen, mocht ik hem op straat zien rondslenteren... tenzij omwille van het feit dat deze normaal gebouwde persoon van het ietwat gedesoriënteerde type zou kunnen zijn.
Overigens... in tegenstelling tot vriendin I, herken ik zelden mensen op straat... tenzij ik ze (goed) ken.
Olijf zal naar alle waarschijnlijkheid nooit degene zijn die het politienummer ter hand moet nemen om een verdwenen individu als gevonden te melden.

Het zij zo.
Ik worstel teveel met normaal gebouwd, bijna op een existentialistisch niveau :):):)

Aaaaaand... ACtion!

Dinsdag (extra vrije dag) nam ik me vanalles voor en...deed één en ander méér dan wat op het plan stond.

Boodschapjes waren eenvoudig. Wat voor mij, wat voor m'n ouders. Klus zó geklaard.

Containerparkbezoek werd bijna optimaal benut. Behalve het tuinafval en zakken vol steentjes (die ik na bijna 10 jaar nog steeds blijf vinden in de grond... resultaat van onbezonnen afbraakwerken én een voorganger die z'n puin gewoon in de tuin begroef) kreeg Olijf het plots in haar krullen om een oude voordeur, die ook al zo'n 8 jaar stomweg tegen de garagemuur stond te leunen, in haar auto te pleuren.

offeeeeuuuuh... "pleuren"... zóóó gemakkelijk ging dat ook weer niet. Het was een voordeur, volhout meranti, van het zware soort. Effe snel hoofd buiten op straat gestoken op zoek naar chinese vrijwilligers maar dat werd noppes. Dus deed Olijf wat ze het best doet... dat varkentje alleen wassen....
Dikke vette zucht!
Mààr het lukte... en zo kende ik mezelf weer :)
Na terugkeer merkte ik dat er toch nog wat metaal was blijven liggen, maar dat voer ik wel af.

Containerpark bezoeken is overigens geen sinecure voor Olijf.
Er WAS een tijd dat het van dins- tot vrijdag open was tussen halftwee en halfzeven. Op zaterdag ergens op "menselijke" uren (van tien tot vier ofzo).
Zondag en maandag gesloten.... precies in Olijf's weekend.
De openingsuren zijn intussen gewijzigd, viel me op bij m'n laatste bezoek.

In de week van één tot zes.... net zó gekozen dat ik het on-mo-ge-lijk kan halen zonder wat eerder te stoppen met werken.

Mis ik één dinsdagbezoek voor containerpark, dan is het voor Olijf weer wachten geblazen tot vier weken later (volgende vrije dinsdag....). Dat OF een uurtje eerder stoppen met werken dus.... :)

The joys of having my job.

Hoedanook. Ik was bijzónder trots op de afvoer van die deur :)

Good riddens.

Had 's ochtends ook mama gebeld. Of we samen niet wat bloemetjes voor haar tuin zouden kopen. Door al die ziekenhuisbezoeken en daarmee gepaard gaande depressieve gevoelens alom was het er nog niet van gekomen.

Mama vond het prima.
Na afloop (en Olijf hield mooi haar mond toen mama nog steeds dezelfde éénjarigen kocht als de voorbije 40 jaar) bleek het planten van die plantjes ook nog op het programma te staan. Had ik niet meteen gepland, maar mama kan het momenteel fysiek niet aan... dus enkele uurtjes plantwerk kwamen er gezwind bij.

Had mezelf voorgenomen om geen bloemen voor mezelf te kopen.
Technisch gezien heb ik dat ook niet gedaan..... :)
Ze bloeien nog niet :)
Liep dit jaar NIET voorbij aan de vijgenbomen. Ik wil er al jààààren één maar blijf het uitstellen. Moet eerst een andere boom verwijderen (vermoorden zouden sommigen durven zeggen?) maar dat komt er maar niet van.
Dus dit jaar dacht ik "ik pak het andersom aan". De vijgenboom koop ik alvast. Misschien helpt de aanblik me wel om komende winter de andere boom resoluut te ontwortelen....

Ander boompje gekocht, iets onooglijk kleins, maar wél iets wat me herinnert aan m'n vaderland.

Néh!

Gewoon omdat ik het fijn vond en omdat ik een warm gevoel vanbinnen krijg als ik denk aan dingen die ik leuk vind. Italië hoort bij m'n fijne herinneringen.

Néh dus.

Alla faccia di chi non mi vuole capire :)

En tenslotte... een nieuwe passiflora.

Omdat ik van passiflora hou.
Omdat de andere wel winter 2008 maar niet winter 2009 overleefde, de sukkel. Hij had nog zóóó z'n best gedaan... maar twee strenge winters na elkaar kregen 'em klein.... RIP.

Tenslotteslotte.... nog wat bloemenzaad. Twee kleine zakjes. En nu maar hopen dat de zaaiperiode nog niet ten einde is :)
Technisch gesproken heb ik dus géén bloemen gekocht. Niet????

de kruin van m'n vijgenboom. Deze zomer blijft ie in de pot. Deze winter hopelijk in de grond. Volgende zomer eigen vijgjes eten???

Olijf is op weg.

De actie komt er stilaan weer in.

I like :)

Grote Kuis

Soms vraag ik me af.... wat moet ik doen?

Hier en daar, links en rechts ontmoet ik nieuwe mensen.
Sommige zijn leuk, andere interessant, intrigerend of gewoon bizar.

Er zijn er die je regelmatig vragen hoe het met je is, of simpelweg tonen dat ze interesse hebben in je handel en wandel.
Bij anderen merk je dat je de énige bent die vragen stelt, interesse toont en meeleeft... terwijl ze zélf gene éne keer aan je vragen "en... hoe is het nu met jou? Waar ben jij mee bezig?"
Het rare aan die laatste categorie is, dat zij het zijn die jou opzoeken, keer op keer opnieuw. "Waaróm?" denk ik dan. Waarom?
Ze wíllen helemaal niet weten wie jij bent, wat je bezig houdt en wat je interesseert... dus welke zin heeft het om een gesprek te starten, laat staan het gaande te houden?

En plots gaat me een licht op.
Vanzelfsprekend.
JIJ geeft aandacht aan hen. ZIJ zijn zwarte gaten die aandacht en affectie opslorpen en die in het niets laten verdwijnen.... Natùùrlijk dat zij graag in je buurt zijn. Je geeft hen wat ze nodig hebben... en ze vergeten gemakkelijkheidshalve om af en toe ook eens wat terug te sturen....

Dat soort mensen... of ze het nu bewust doen of onbewust... kunnen me gestolen worden. Die heb ik NIET nodig in m'n leven.
Laat een ander hun gaatjes maar vullen. Olijf trekt zich terug.

Een grote kuis dringt zich op. Er moet wat gedelete worden.
Daar begin ik vandaag nog mee.
Olé.

Goed

Het gaat goed met m'n vrienden en vriendinnen.

De ene (of zelfs enkelen) ontmoet(en) een nieuwe geliefde en geniet(en) daar intens van. Olijf geniet mee.... by proxy noemen ze dat.
De andere begint vandaag met een nieuwe job én besliste meteen om een ongebruikte auto van de hand te doen. Dat vind ik moedig beyond belief.
Nóg iemand anders doet het goed met tussenpozen maar het feit alléén dat ze zich ondanks alles méér dan staande houdt, vult met met bewondering.

En dan zijn er de mensen die het gewoon goed doen omdat "het goed doen" hun normale gang van zaken is.
Ook dat - ik ben daar heilig van overtuigd - is een applausje waard, zelfs al zijn ze zich er niet van bewust dat content en gelukkig zijn een pareltje is dat je moet koesteren. Stil (en van harte) hoop ik voor hen (en alle anderen overigens ) dat ze nooit hoeven te ondervinden wat ongelukkig zijn is.

Sommigen hebben hier en daar nog een duwtje nodig om de goede dagen naar waarde te schatten, maar ieder teken van verbetering, hoe klein ook, maakt me blij.

Ik merk dat de meesten goed bezig zijn.
Ik ook trouwens.

De boodschap is "volhouden", zelfs al is volhouden in goede tijden helemaal niet moeilijk.

Ik word sentimenteel...
daarom...
BLIJ BLIJ BLIJ dat anderen BLIJ zijn.

:)

Lomp zijn... moeje daarvoor studeren?

Olijf praat soms in tongen.
Ik weet dat.
Ik doe dat expres... soms.

Deze blog is publiek. Wie wil kan meelezen en sommige dingen mógen hier zelfs niet op, al was het maar omdat het zogenaamde gerechtigheid in de weg zou staan.

Ik ga er van uit dat wie het aanbelangt, kan volgen.
Wie niet weet waarover ik het heb, kan voor zichzelf beslissen wat hij met het floue verhaaltje aanvangt.
Verticaal klasseren is meestal de beste oplossing, lijkt me.

Vandaag ga ik er voor het gemak even van uit dat "wie het aanbelangt" hier niet (meer) leest.
Als dat tóch zo zou zijn... tja... dan heb ik een punt gemaakt (niet gescoord, vergis u niet).

Olijf gaat uit.
Olijf loopt iemand tegen het lijf die ze al een hele poos niet heeft gezien. Iemand waar ze - zolang het paste - één en ander mee deelde.
Het was niet zo gek veel, dat één en ander, maar het was meer dan niets.

Tegen het lijf gelopen zijnde, kan je niet anders dan even vragen hoe het met 'em is.
"Oh, nog altijd hetzelfde, net als bij jou zeker?"

Euh? Net als bij mij? Staat het op m'n voorhoofd geschreven dat het met mij nog steeds hetzelfde is? I think not...
Ik ga er niet dieper op in en realiseer me pas later dat zo'n antwoord een (misschien ongewilde maar desalniettemin) ingenieuze manier is om de vraag niet terug te hoeven stellen. Stel dat ik zou antwoorden....

Maar het eindigt niet hier.
Oh nee.
Olijf krijgt een toetje.
"Gek," zegt hij. "Vorige week bladerde ik door m'n gsm en zag daar een Sandra staan. Het heeft een hele poos geduurd vooraleer ik wist wie Sandra was"

Nu, dank u wel! Dat is dus het soort statements waar ik op zit te wachten....
De muziek is goed, m'n humeur nog beter dus ik ga er alwéér niet dieper op in, tot heerschap zich vermoedelijk realiseert hoe die uitspraak (of net niet) moest overkomen.

"euhm, dat zegt niets over jou maar alles over mijn geheugen, hoor..."

Too late, denk ik.
Finesse kan je leren. Het vraagt een beetje inspanning, maar het is nóg zo mooi als het je helpt vermijden dat je iemand zomaar gratuitement een niet-significant gevoel bezorgt.
Eens de veertig voorbij mag een mens veronderstellen dat een beetje levenservaring je al een eind op weg helpt om dit soort uitspraken te vermijden. Sommigen leren met de jaren wel om hun (ahem) hoogtepunt uit te stellen, figuurlijk op de tong te bijten... hoe moeilijk kan "denken maar niet zeggen" dan zijn?
Maar goed. In dit geval, voor één keer niet dus... Hersendiarrhee.
Al wat ik kan denken, is... "ik heb jou óók niet gemist", maar ik zeg het lekker niet.
We dansen even for old times sake en zeggen dan gedag.
Case closed.

De rest van de avond dans ik met mensen die zich me wél herinneren. Voor nu althans.
Of ze na de zomer nog weten wie ik ben, valt te bezien.
Ik heb alvast nog enkele maanden om iets te doen aan m'n magische onzichtbaarheidsmantel.

Nota: Olijf ligt hier niet wakker van... hoewel u het tegendeel zou kunnen denken met een blog als deze. Eigenlijk feitelijk kon ik hier best mee lachen (gisteren én vandaag). Als het al wat uithaalt, dan hoop ik dat wie dit leest, in de toekomst op zijn/haar tong zal bijten vooraleer (ongewild) op tenen te trappen. Het maakt het leven zoveel mooier. Vindt u niet?

Tomatenplantenplanten

Zondag 23 mei

De IJsheiligen zouden uit het zicht moeten zijn.

Dat maken ze ons toch wijs. Ik doe een snelle internetsearch en pik het eerste wat ik zie.

De IJsheiligen zijn St. Mamertus, St. Pankratius, St. Servatius en St. Bonifacius.

Zij vieren hun naamdagen op achtereenvolgens: 11, 12, 13 en 14 mei.

en de spreuk luidt:
"Voor ijsheiligen de bloemen buiten, veelal kun je daar naar fluiten,
wacht af tot ze zijn voorbij, de bloemen zijn u daarvoor blij."
De bloemen zijn u daarvoor blij.... ????? Bon, we kijken vandaag niet op taal. De bloemen zijn me blij dus.
 

Alleen... dit jaar probeer ik te weerstaan aan de verleiding om weer potten vol bloemen te kopen.

De lange winter heeft nog maar eens een boel terraspotten kapot gekregen én m'n toewijding om al die terrasplanten dagelijks te wateren is ver zoek.

 

In plaats van die arme plantjes een langzame dood te bezorgen in mijn tuin (en een gat in mijn portemonnee)... probeer ik dus te weerstaan.

We shall see. De lente is nog niet om en Olijf's geest mag dan sterk zijn, het vlees is dat vaak niet :)

 

Zondag 23 mei dus. Buurman Mauries vraagt of ik klaar ben voor m'n tomaten.

Dat ben ik.

Enkele weken geleden heb ik het stukje tomatentuin omgespit en (grotendeels) ontdaan van onkruid. Ze mogen komen, de tomaten.

 

En aldus geschiedt dat  Olijf in de voormiddag merkt dat het verdorie warm is met de spade in de hand en dus blij dat de klus snel geklaard is.

Beetje mest, beetje water en ik ben alweer vergeten dat ik nieuwe plantjes heb.
Nu is het hopen op een warme zomer, want zonder zon geen zoete tomaatsnoepjes.
 

Na de tomatenplantenplant heb ik wat rust verdiend, vind ik.

Tuinstoel uitzetten en wat zonnekloppen.

Wij NL-taligen kloppen dus zon. De Fransen ne frappent pas le soleil, net zo min als de Engelsen the sun a beating geven. Maar dat terzijde.

Omdat de zon terugklopt, beslis ik al snel om er m'n mini-parasolletje bij te halen.

De tuin is mini, dus die parasol hoeft niet maxi te zijn.

Net genoeg om m'n hoofd koel te houden en even omhoog te kijken... vooraleer ik in slaap val en later ontdek dat zelfs mijn getrainde huid lichtjes tomatenrood is geworden...

Rond vieren rijd ik naar m'n ouders. We hadden gezegd dat we de eerstvolgende zonovergoten weekenddag zouden benutten voor een BBQ... en dat was dus zondag.

De oudjes kunnen het niet meer af, BBQ voorbereiden voor 11 mensen, dus de dochters snellen ter hulp.

Groentjes snijden, tafeltje zetten, vuurtje aanmaken.... alles in gereedheid.

Helaas, de helft van het gezelschap arriveert vrij laat (omstandigheden noemen ze dat) en Olijf heeft nog een date voor de avond.

Eten, opruimen en afwassen tussen 7 en 9, "hap-slik-afwas-weg" zeg maar en dat is dat.

De dag eindigt op de Grote Markt in Antwerpen. Blote lucht, veel blote armen en benen, Salsamuziek.

Halfvijf weer thuis.

In de ochtend.

Uitslapen? Helaas.

Een lief smsje haalt me uit m'n slaap, onmiddellijk gevolgd door één of andere wandelclub die het onsmakelijke idee heeft om om 9 uur op Pinkstermaandag al zingend onder m'n slaapkamerraam te passeren...

We staan op.

En we denken: gisteren was mooi. Laat vandaag ook mooi zijn :)

Onzichtbaar... voorwaar, het is een kunst

FB.
Foto's.

Dansvriendin is getagd, zie ik. Alweer.
Fijn, dat is leuk.
Ze wordt wel vaker getagd op allerlei salsaparties.
Ze is gekend en geliefd en op vele parties aan te treffen, veel vaker dan Olijf, dat weze gezegd.

Dus Olijf ziet dat vriendin getagd is op party van gisteren, waar we beiden waren.
Zoals gezegd: fijn.

De nieuwsgierigheid vandaag doet me een stapje verder zetten: op naar de fotoalbums van betreffend fotograaf. Hij doet dat wel vaker, parties kieken en dan op FB plaatsen, zie ik.

Maar goed: foto's van gisteren. 42 stuks.
Ik ga eens kijken. Wie ken ik, wie ken ik niet?
Ah ja, die.. en deze... en gene... Ze staan er (al dan niet getagd) op.
Ik doe een tweede kijkronde.
Zie dat vriendin er meermaals op staat, waarna het door m'n hoofd flitst... "maar... ik was daar toch óók?"
Derde kijkronde: merken dat Olijf niet één keer de foto haalt, zelfs niet ergens achteraan op de achtergrond.

Dan spot ik één van m'n danspartners van gisteren. En zie aan de rechterkant een arm die de mijne zou kunnen zijn. Rechtsonder een flard van een jurk die erg lijkt op wat ik gisteren droeg... maar 100% zeker ben ik niet.

Ik vind het leuk voor vriendin, dat ze gekend is.
En bedenk: onzichtbaar zijn ... dat heb ik onder de knie.

Rietsiebie Rietsiebaa RietsieBOEM

Oh hell.... ik heb nog even doogeklikt op YouTube om een beter zicht te krijgen op het oeuvre van Zanger Rinus.

Hij intrigeert me, what can I say?

Ik vermoed dat dit nummer uit z'n vroege periode dateert. Het heeft wat te maken met de toonvastheid die nog een beetje finetuning kan gebruiken.... Ik weet het niet. Z'n vroege periode.... ik denk het wel :)

"Ik ben verliefd op het meisje van DE oliebollenkraam."

Ik weersta de verleiding om een paar zinnen te citeren... eigenlijk zijn ze allemaal éven mooi. Ik nodig u uit om mee te kijken en te luisteren. Bekijk het desnoods enkele keren en begrijp waarom Olijf vanaf vandaag "de klos" is...

I'm sooooooo in love!

Hey Marloes

Man
Man
Man !!!!!

Na "Dos Cervezas Por Favor" van Tom Waes, zijn een boel van m'n schlagerlievende vrienden nog eens op YouTube gedoken om een paar gouwe ouwen op te duikelen.
Tot mijn groot jolijt, want ik had het zeer kort geleden nog over een onovertroffen nummer maar kon niet meer op Titel of Zanger komen...

Telepatisch-gewijs heeft het nummer zich terug een weg naar m'n FB gebaand.
En hier is het... ik ben verrukt :)

Geniet van de geïnspireerde teksten, de doordachte choreografie, het stemtimbre, sterke ritmes, de setting, de wardrobe én de geweldige casting.

Hey Marloes, 'k wil met je onder de does

of (u mag kiezen)

Hey Marlouche, 'k wil met je onder de douche

Als het maar rijmt, heya heya how!

De tekst is overigens zóóó ingewikkeld dat Zanger Rinus met moeite z'n cues kan bijhouden... ik smelt.

Ja mensen, ik lach.
Ik lach heel heel hard!
Want dit haalt de buitenwereld. Dit wordt gefilmd. Dit wordt uitgezonden. En als één of andere sluwerd het goed aanpakt, brengt dit vermoedelijk nog geld op ook....
Sterker nog, er zijn nitwits als Olijf die daar een blog aan wijden....

Enjoy, oh please, please, please ENJOY :)

http://www.youtube.com/watch?v=QLoQJVajLXI

het promo-materiaal :)

des ochtends

Thuiskomen terwijl de eerste vogeltjes fluiten en de horizon lichtblauw begint te kleuren...
't was al lang geleden

:)

Zaad

Vandaag gelezen op Zita.

reporter over Vangheluwe:
"Over seksualiteit sprak hij onverbloemd. Als je een meisje zoende, mocht je daarvan opgewonden raken, zei hij. Maar je moest je zelfbeheersing bewaren: Als het zaad er niet uit spuit, is het geen zonde".

 Voilà, dat weten we dan ook weer.

Ook op Zita:

Kinderen mogen foto Vangheluwe bespuwen tijdens catecheseles

Nadat hij opbiechtte dat hij jarenlang zijn neefje seksueel had misbruikt, moet bijna niemand nog iets weten van de opgestapte Brugse bisschop Roger Vangheluwe. In West-Vlaamse scholen, kerken, parochiegebouwen, kloosters, abdijen en rusthuizen werden zowat alle beeltenissen van de man verwijderd of zelfs vernietigd.

Tijdens een catecheseles in Wevelgem spoorde de lerares haar leerlingen aan om een foto van de bisschop uit hun cursus te verwijderen op een manier die ze zelf mochten kiezen. Tientallen gingen over tot scheuren en spuwen.

De bewuste parochie weigert elke vorm van commentaar. Wel zal er met de catechiste gesproken worden. Ze verdedigt wel haar handelwijze. "Ik geef al tien jaar catechese, met veel plezier. Die onfrisse zaak heeft me diep getroffen. Al die tijd vertelde ik jonge mensen wat voor een fijne en sympathieke man de bisschop was", klinkt het in Het Nieuwsblad.

Het bisdom van Brugge wil best begrijpen dat de foto's van Vangeheluwe overal verwijderd worden, maar keurt wat er in de les in Wevelgem gebeurde af. "'Pedagogisch zijn er toch behoorlijk wat vragen te stellen bij deze aanpak", aldus woordvoerder Peter Rossel.

Einde artikel.

Nu de Kerk (is een hoofdletter nog wel van toepassing???) openlijk mea culpa slaat, zowel om het jarenlange misbruik als om het gedogen en wegstoppen ervan, vindt een onsmakelijke woordvoerder het nodig om terug met een steentje - zij het een kleintje - te werpen. "Pedagogisch bedenkelijk"

Euh?
"Het léf" denk ik alleen maar.

Bon ja, dat kindjes zelf mogen kiezen hoe ze een foto verwijderen en die dan scheuren of erop spuwen, kan je in vraag stellen.

Anderzijds: zolang die dutskes het bij een foto houden, ....... moet er nog méér gezegd?

Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen....
Het léf, dus.....

toch maar effe for the record... opdat ik heerschap zou herkennen op straat...

irl

Het is al wat jaartjes geleden toen ik voor het eerst (en meteen voor het laatst) moest vragen "Wat betekent irl?" Het dateert zelfs van vóór het msn-tijdperk.
IRC was toen het medium van m'n keuze. Anderen zwoeren bij ICQ, Olijf had op één of ander manier IRC gevonden. Toeval, niet meer of minder dan dat.

Ben niet geboren met een pc-klavier in de handen.
M'n humaniora-eindwerk werd nog getypt op een (elektronische!) typmachine.
Het ding had een correctielint en kon een héle (een héééééle!) lijn onthouden vooraleer je op "enter" drukte (hoewel ik betwijfel dat enter toen al als term bestond....). Maakte je dan toch nog een fout, dan hielp het correctielint :)
Figuurtjes en diagrammen werden nog netjes ingekleefd, net genoeg om geen storende lijntjes te zien op de kopies....
Aaaahhhh, the good old days.... NOT! :)

Unief-thesis werd wél al op een computer gemaakt, maar toen had Olijf nog hulp nodig van de grote mensen.
Een DOS-ding (windows .... wat was dat?) met zwart scherm en fluo-groene lettertjes.... ik zie het nog zó voor me....

Een jaar of 7 later kwam ik dan terecht op een instituut (neen, niet voor de zwakzinnigen!) alwaar iedereen een Persoonlijke Computer kreeg. Hence PC :)
Luxe!
Aanvankelijk stond daar 1 pc met modem in een kamertje, alwaar alle werknemers (excuseer: waardevolle en uiterst respectabele wetenschappers) beurtelings konden gaan mailen. Spannend, die trrrrrrrtttuuuutt-tuttuttut-trrrrrr-tut-trrrrrrrrrrrrrrrrr-tuuuuuuuut :)
Een jaartje of wat nadien: bekabeling in alle lokalen zodat we ieder ons eigen mailprogramma konden bezigen.
Nog wat later verliep het hele zootje draadloos.....Enzovoort enzoverder. Vooruitgang.

En aldus deed het internet en de chat z'n intrede.

Op IRC zocht Olijf Engelstalige chatrooms op om haar taal wat te oefenen. Taal is belangrijk voor me.
Het hele gedoe leidde destijds zelfs tot een reisje richting Londen om enkele chatmaatjes "irl" te ontmoeten. Olijf was toen nog ondernemend, you see :)
Fijn waren die dingetjes. Kijk er nog steeds met plezier op terug.

Msn hinkte toen nog achterop maar deed dan toch z'n schuchtere intrede. Met alle gevolgen vandien... :)

Waarom vertel ik u dit?
Ewel, het wordt dra duidelijk.

Vandaag hebben we een overschot aan communicatiemiddelen. Mail en chat zijn voor "sommigen" onder ons (ik noem geen namen :) ) zó prominent aanwezig dat "irl" bijna ongemerkt op de achtergrond verdwijnt.
 Je neemt de telefoon niet meer ter hand, je springt niet noodzakelijkerwijs in je auto om snel een terrasje te doen... msn is hap-slik-weg-gemakkelijk.

Het vervreemdt je van Real Life...
Het maakt dat je niet meer weet hoe je je irl moet gedragen, zeg maar.

Enige tijd geleden had Olijf een close encounter. Stomweg in een winkel.
Blikken kruisten elkaar, zeer duidelijk, meer dan eens. Olijf is soms een onnozel kieken, maar sommige dingen kan ik nog lezen... en ik laat niemand me het tegendeel beweren...

En zo gebeurt dus dat je iemand ziet, ontmoet en "best wel leuk" vindt .... en BEGOT niet weet hoe je het verder moet aanpakken.
... en wegwandelt met een vraag aan jezelf.... "hoe had ik dit moeten afhandelen?"
Was er überhaupt een zinnige te ondernemen stap? Hoe zou ik dit gedaan hebben in het pre-chat-tijdperk?
Zou ik toen ondernemender zijn geweest of niet? Of zou m'n eigengevoel (posi- of negatief) me in de weg hebben gestaan? Heeft anonieme chat me immobiel gemaakt?

Vragen, ziet u?

Het resultaat - u mag dit weten - was ronduit noppes. Spijtig misschien OF m'n redding... de tijd zal het uitwijzen.

Hoe dan ook... Real Life ... it ain't simple.
Méér dan dit wou ik niet zeggen :)

Over naar de studio.