We zouden elkaar afgelopen weekend zien op Mano Mundo. "Te lang geleden" zei ze en ze had gelijk.
Het weer stond me niet aan. De wil om het trotseren ontbrak me en mama lag moederziel alleen in de kliniek.
Olijf koos het snikhete ziekenhuis boven een koud festival... en liet I daarmee wat vallen.
"Geen erg" zei I, "ik heb maandagnamiddag vrij. Doen we iets?"
Ze is begrijpend, vriendin I.
We deden iets. Bij haar thuis.
Olijf had de zon zien schijnen in eigen tuin en vroeg een audiëntie op I's mooie tuinterras.
Omweggetje langs de bakker, helaas geen favoriete bosvruchtentaart gevonden maar tóch met een gebakje richting zonovergoten tuinterras............. dat bij aankomst niet zo zonovergoten bleek te zijn.
Afstand van 30-tal kilometers was er teveel aan voor de weergoden :)
Dan maar patéke eten in de woonkamer.
Offfeeeeeuuuuuh... eerst patéke fotograferen. I en Olijf beiden.
We zijn "wat" vergroeid met onze respectievelijke fotoapparasies. I nog meer dan Olijf :)
Klik klik, fotomoment, waarna ten àànval!
We hebben lekker bijgepraat, I en ik.
Over vanallesennogwat.
Oók over haar vriend, haar smoorverliefde en imméns lieve vriend.
Wil graag wel eens de man ontmoeten die mijn vriendin zo gelukkig maakt :)
Ik ben blij voor I. Eindelijk een goei madam met een goed resultaat.
Dat wou ik even kwijt :):):)
pompompompom, tralalalalalala!
BeantwoordenVerwijderen:-)
Ik vind het altijd héérlijk om jou te zien!