maandag 28 juni 2010

Things I hate

Eén van de dingen die ik het meeste haat in dit leven.
Belastingaangiftes invullen!

Het duurt maar enkele uurtjes... ik weet dat... en toch haat ik het grondig.
Bij Olijf betekent dat: uitstellen tot het allerlaatste momen.

pfffff
dikke dikke pffffff

Wat zeg je dan?

M schrijft een dikke week geleden dat hij verbitterd vaststelt dat er meer Cruella's rondlopen dan lieve assepoesters...
Ik zwijg.
Hij weet zich in de steek gelaten, gekrenkt, gekraakt.
Ik zwijg.

Niet alle vrouwen zijn harteloze krengen, denk ik, net zo min als alle mannen dat zijn. Het is maar hoe kieskeurig je bent...
Maar ik zwijg.

Ik herinner me nog dat m'n verhaaltjes de afgelopen jaren, ondanks vraag voor minimaal respect, onveranderd eindigden met een goodbye-smsje... als het goed ging. Soms werd het gewoon ondraaglijk stil tot ik zèlf moest ontdekken wat er gebeurd was.
Best wel wreed, vond ik. Maar ik zwijg.

Vandaag krijg ik een mailtje van C, een meisje dat ik ken en niet ken.
Om één of andere reden lucht ze haar hart even.
Dat mag.
Ze zit ergens mee en wil dat kwijt.
No problemo, Olijf leestert (luisterleest).

Sneller dan verwacht duikt een nieuw probleem op.
Ze heeft een vriendje, min of meer. Ik weet dat.
Ze vraagt zich af of ze wel echt verliefd is op hem.
Hij is superlief, zou alles voor haar doen, noemt haar de vrouw van z'n leven.
En zij krijgt het benauwd.

Ik leef even mee en zeg haar dat ze het maar best rustig bekijkt. Doet wat ze voelt dat juist is, op haar eigen tempo.
En dan komt een antwoord waarvan m'n haren even recht gaan staan op m'n armen.
"Ik denk dat ik niet van hem hou. Ik heb hem graag, maar er is méér nodig. Ik ga hem een berichtje sturen dat ik het even rustig aan wil doen"

....
tegenwoordig word je opzij gerangeerd met een smsje...

Het borrelt weer even bij me.
Dat DOE je niet... vind IK.
Dear John-smsjes zijn geen teken van respect.
Een puber wil ik zo'n misstap nog "vergeven".
Een volwassen mens zou beter moeten weten...
Ik blijf daar bij.

C is geen Cruella... ik ben daar zeker van.
Maar een smsje? Nee... asje't mij vraagt????
Niemand vraagt het mij.
Dus ik zwijg.

Zondag 27 juni

Bon....
Mama is dus even niet thuis. Papa is ziek en heel moe.
Dat vraagt wat organisatie.

Zondag ziet er als volgt uit.
Middag: eten met papa. En praten.
Namiddag: mama bezoeken, spullen brengen, nieuwe boodschappenlijst ontvangen. En praten.
Half uurtje bezoek werd twee uur...
Avond: eten maken voor papa. En praten.

Tussendoor: langs zusje rijden voor update. En praten.
Gelukkig heeft zoon van zus vriendjes op bezoek voor poolparty.
Wanneer alle kids even verdwenen zijn, springen Olijf en zus ook in het water.
Daarna, for old times' sake.... in een rubberbootje geklauterd. We kunnen het nog. We kunnen er nog in!

Welkome ontspanning. Het deed goed.




Een beetje fris in de warmte.
Duivels lekker!

Bekende gezichten, nieuwe benen

Kursaal Oostende.
De foyer. Nooit eerder binnen geweest. Een foto dringt zich op, al is het niet veel soeps.


Foto bewogen genoeg om geen photoshop te behoeven

"Marilyn Monroe" dacht ik onlangs toen ik haar voor het eerst zag in Ter Duinen, met zéééér strakke witte broek, rode schoenen, rode broeksriem en perfect match rode lippenstift.
Zaterdag stond ze er weer... met Monroe-jurkje...

Nieuwe benen. Mooie benen!
Olijf is preuts... rokje nèt onder de bilnaad is mij ietsiepietsie te kort naar m'n smaak...

Vier uur dertig. Volle maan? Tijd om naar huis te rijden.
Bij thuiskomst werd het licht en waren de vogeltjes alweer wakker.

Zeetje

Zaterdagavond.
Bezoek aan papa met gevolg zoals eerder beschreven.
Beetje down naar huis.

Op het programma stond nog een avondje Kursaal-Oostende voor wat zomersalsa aan de kust.
Olijf had zich al weken "ingezet" (veeeeeel te groot woord) om wat Antwerpenaren richting kust te mobiliseren.
"tis toch zomer mannekes, dan moet je dansen aan het waaaater!"

Sommigen (mij minder bekenden overigens) hadden hun meest voorspelbare (en mijns inziens oerconservatieve) reactie klaar. "Er is zoveel te doen hier, waarom zouden we ons zo ver verplaatsen?"
Boooooooring, denk ik dan.

Mannekes, andere oorden, andere muziek, andere mensen... doe es wat nieuws! In plaats van altijd het ouwe vertrouwde bekende te doen.
Maar bon, sommigen kan je niet overtuigen.

Anderen dan weer....fijn hoor. Van de 4 rechtstreeks door mij aangesprokenen, ..... waren er 7 aanwezig (acht incluis Olijf).
Toegegeven, het weer zat er voor iets tussen. ZIJ waren al 's middags richting zeetje getrokken. Olijf moest nog werken EN na eerder ontvangen mokerslag was het zelfs even twijfelachtig of ik wel zou gaan.
Maar het uur was nog fatsoenlijk na bezoek aan papa en ik vond (misschien op egoïschtische wijze) dat ik mn hoofd maar boven water kan houden (en de nodige steun geven) als ik óók goed voor mezelf zorg.
Een avondje dansen was wat ik nodig had, dus dat zou ik doen.
Vond het trouwens lullig dat ik eerst reclame had gemaakt voor een evennement waar ik dan zelf niet zou verschijnen....

Rond 23 uur was ik ter plaatse. Plekje dichtbij gevonden voor de auto, dus dat was prima.
Gsm in de aanslag "mannekes, waar zijn jullie?"
Ze bleken nog onderweg van een douche in de buurt :)
Schitterend! Dat gaf me tijd om nog even op de dijk te kuieren.
Fotoapparasie in de handtas en Olijf was gewapend.

Hoe vaker ik het zeg, hoe meliger het gaat klinken.... but I don't give a damn :)
Aan zee ben ik thuis;
Dat is altijd zo geweest. Daar had ik geen zee-liefje voor nodig.

Het zoute water, het zand, de wind, de sfeer, de geur (de GEUR!!!), de wijdsheid, de horizon..... het geeft me allemaal, stuk voor stuk en alles tezamen een on-ge-loof-lijk gevoel van rust.
Zelfs wanneer je over de koppen kan lopen in het hoogseizoen.
Geef Olijf een zee en ze is doodsimpelweg "thuis". Dàt gevoel heb ik van kindsbeen af steeds gehad.

Ik werp een blik dertig jaar terug in de tijd.
Dat was de tijd dat we midden in de nacht nog met z'n vijven in de auto stapten, koffer volgepakt met koffers, belgische chocola voor de familie, kussens, dekens en tent voor de overnachting. Dikke twee dagen rijden in het vooruitzicht, files in Duitsland, tot vervelens toe terugkerende vraag "papa, zijn we er bijna?", ruzies met de zusjes omdat de ene of de andere al wat langer de benen had mogen strekken (middenzitje in de wagen met benen tussen de twee voorzetels door, u kent dat misschien), boeken lezen onderweg (draagbare dvd's bestonden toen niet om de kids stil te houden), nog wat files, dwars door Strassbourg laveren, tanken in Basel (verplichte laatste goedkope tankstop), zoeken naar een wegresto om te eten, puffen in de wagen eens we op de Autostrada del Sole zaten, de zee spotten van zodra we Ancona passeerden, kilometers schatten vooraleer we zouden arriveren.....

Potverdorie, het waren lange dagen van hoopvolle verwachting.

Soms kwamen we pas aan laat in de avond. Familie groeten (wie nog wakker was), koffers uit de auto heisen, bestoft appartement openen, ... lichte chaos maar allemaal opgelucht dat we er ein-de-lijk waren.
Olijf zonderde zich dan altijd eventjes af. Voetje voor voetje in achteruit tot niemand merkte dat ze niet meer meepraatte.... en dan... snel even naar het water wandelen.

Onveranderd, zonder fout, ging ik even de zee groeten. Het mocht midden in de nacht zijn (het liefst zelfs, want dan was het stil, lag iedereen te slapen)... ik GING naar het water.
"'t Is een jaar geleden dat ik je zag. Gelukkig, je bent er nog. En je ziet er nog steeds hetzelfde uit. Fijn".... zo'n dingen gingen door me heen.

Melig, ik weet het.
Het zal wel een ouderdomsverschijnsel zijn, dat terugblikken op vroeger...

Terug in het heden of althans het recente verleden. Kursaal Oostende. Olijf op de dijk en later in de danszaal.
Blij met haar dansgezelschap en weinig verbaasd dat ze zelfs aan de kust de usual suspects begint te herkennen... het is een kleine wereld, die salsakring.
Olijf laadde haar batterijen even terug op. Gelukt.


zaterdagavond, nog net niet officieel schoolvakantie...
23u, 21°C


nog niet helemaal donker. Fotoapparasie wil nog meewerken.... nèt.


Bar/Lounge? Agua del mar


Gezellig terrassen. Olijf kijkt toe van op een afstandje.


Twee Olijven op het zand.


De dag overpeinzen? Met z'n drietjes voeten in het zand.
Olijf kijkt weer toe :)


M'n fixatie met hondenborden :)

zaterdag 26 juni 2010

papa en mama

Het is niet gemakkelijk wanneer je als dochter je vader ziet wenen.
Omdat hij moe is, fysiek en mentaal.
Omdat hij bang is dat "toekomst" uit z'n woordenboek moet.
Omdat z'n vrouw, mijn mama, het niet meer aankan en dus sinds vandaag "even" ergens anders heen moest.
Omdat hij vreest dat z'n kinderen het niet meer willen opbrengen (terwijl het tegendeel waar is).

Je vader zien huilen, dat zou niet mogen gebeuren.
En toch... ben ik er een beetje dankbaar om.
Omdat mijn papa altijd een man van weinig woorden is geweest, gesloten, met al z'n gevoelens helemaal voor zich alleen.
Omdat hij vandaag, zonder woorden, toegeeft dat ook hij, net als wij allemaal, hulp nodig heeft.
Niet dat ik het "fijn" vind dat hij hulp behoeft.
Vandaag was de eerste keer dat m'n vader zonder masker heel eventjes uit z'n hart sprak.

Het was mooi en pijnlijk tegelijk.
Een beetje zoals het leven in het algemeen.

En nu?
Hoofd rechtop proberen houden en blijven denken dat de kosmos je nooit méér geeft dan wat je aankan.
"Ze" hebben gewacht hierboven tot Olijf sterk genoeg was om een nieuwe deur te openen op dit toneel (dat we gemakkelijkheidshalve "leven" noemen).
Daar alleen al moet je dankbaar om kunnen zijn.
Tanden in zetten en doorbijten.

Grootste milieuramp ooit schuld van BP

... dat weeft hij er ergens in z'n optreden door.
Hij heeft het over z'n licht neurotische kop. Dat hij soms wakker schiet met een schuldgevoel, omdat hij de grootste milieuramp ooit op zijn geweten heeft. BP, oftewel Bart Peeters.

Ik heb hem al enkele keren vernoemd sinds m'n blogtijd.
U weet inmiddels dat ik er wel van houd. Eenvoud, herkenbaarheid, eerlijkheid en een stevige vleug humor... soms in z'n meest gevoelige nummers.
Hij doet het toch maar iedere keer: ooit ergens om een poepsimpele reden een persoon of twee in het publiek raken. En hij weet dat, ik las het zonet op z'n website.

Kijk, daar hou ik dus van. Iemand die een talent heeft, dat ontwikkelt en gebruikt, weet dat hij het heeft en daar niet vals bescheiden over doet. Tegelijk krijg ik nooit het gevoel "Maat, wat ben jij een blageur".
Tijdens z'n presentatordagen had ik dat wel. Maar als zanger mag ie er godverdomme zijn.
Dat is mijn mening.

'k Heb hem nu al een keer of 5-6 gezien, geloof ik. Op Het plaatje van Bart Peeters had ik een absolute favoriet, die sindsdien nog eens een bijsmaakje gekregen heeft.
Toen ik destijds Heist aan Zee vrolijk meezong, wist ik nog niet wat er verderop in m'n toekomst (en inmiddels in m'n verleden) zou liggen. Ik stel vast dat ook BP een zwak heeft voor het nummer. Geen concert passeert zonder dat hij tenminste dàt nummer opvoert.
Hij houdt er ook van om z'n publiek aan het neuriën te zetten. En ze (we) doen allemaal braafjes mee, al was het maar omdat het een fijn deuntje is.

Vanochtend wou ik graag Het plaatje nog eens meenemen in de auto voor de rit naar het werk, maar kon de cd maar niet vinden.
In plaats daarvan De hemel in het klad. Mag er ook zijn.
Met een temperatuur van 21°C om 8 uur in de morgen voelde ik de zomer.
Ik hoorde hem ook: bijna totale stilte..... bizar hoe een zomerochtend lui stil kan zijn. Je zou er bijna van gaan fluisteren in plaats van luidop je babbeltje te doen....
Maar ik had geen gesprekspartner en stopte dus even om te luisteren naar de stilte vooraleer in de wagen te stappen.

Nummertje 3 op De hemel in het klad is (zo van die) zomerdagen.  Geknipt. Veel toepasselijker kon niet, terwijl ik richting kust reed, maar voortijdig de afslag Zelzate nam.

Een stukje (en ik zie het zóóó voor me...)
Mannen met een pens
focussen de lens
van hun apparaat
het hele strand
kijkt met ze mee

Elke blote tet
wordt erop gezet
en een kleuter gaat
frisco in de hand
zwemmen in zee

Zo van die zomerdagen
die vragen om weinig of niets
dat je denkt, fuck die wagen
dan neem ik nog liever de fiets

Dit jaar, door omstandigheden, zal ik m'n zuiders strand niet zien. Althans, dat zit er niet echt in (maar je weet maar nooit...).
Ik zal het missen:
eens één keertje 's morgens heel vroeg opstaan om de rust en stilte te zien/horen/voelen. Naar de strandkiosk gaan voor een warme croissant en een cappuccino aan de waterkant. Vanop het terrasje toekijken hoe het strand zich stilaan vult met vakantiegangers.
Eerst de mama's met baby's, sleurend met een buggy en wielen die op het mulle zand maar niet willen draaien. Een meters-en-meters-lang spoor van buggyslepen tot aan de parasol. Mama wrijft kindlief in met factor 50, checkt het zonnehoedje, blaast een badje op en vult het met enkele emmers koel water.... voor wanneer ie wakker wordt en spelen wil.
Dan de "ouden van dagen". Ook zij willen weer weg zijn vóór het middag (en te heet en te druk) is. Een mannetje met streepjeshemd, te hoog opgetrokken short en kromme spataderbenen draagt zijn stoeltje én dat van z'n vrouw. Hij loopt wat voorop en kijkt af en toe achter zich om te zien of z'n madammeke nog volgt. Ze is er nog, maar ze stopte even met de voeten in het water om een schelpje te bekijken. Voelen hoe de nu nog rustige zee kalmpjes klotst. Hij vindt een plaats, wijst ernaar en checkt met z'n andere helft of ze het plekje goedkeurt. Ze vindt het goed. Hij plooit de stoeltjes traagjes open (z'n rug is versleten, het gaat niet meer zo snel), zij superviseert en ziet dat het goed is. Beiden gaan ze zitten en kijken zwijgend recht voor zich uit, gewoon, naar het water.

Eens na negenen komt "de rest".
Luidruchtige families met massa's kinderen, papa's met vette opgespannen pensen, mama's met badpakken en bikini's die hun vorm verloren in de was maar "ach wat, ik ben mama van 4 ADHD-koters, ik heb geen tijd om aantrekkelijk te zijn". Nonna's die met koekjes, frisdranken en halfopgegeten broodjes salami achter de kids aanlopen "ze zouden eens moeten verhongeren"....
Teens en Twens die - na alweer een avond laat stappen - met grote zonnebrillen, kleurige oversized strandlakens, dito ego's en een compleet gebrek aan beleefdheid de laatste open strandplekjes innemen. Vlak naast een romantisch koppeltje (de jeugd is gearriveerd, ga elders knuffelen!), zand ronstrooiend terwijl hun strandlakens "uiteraard" moeten aansluiten (ze zijn met z'n vijftienen en willen seffens ongegeneerd kunnen flirten en rollebollen).
Balspelen, pok-pok-pok strandtennis, zandkastelen die achteloos vertrappeld worden door onoplettende wandelaars, kinderen die daardoor ontroostbaar aan het huilen slaan, moeders die van achter hun zomerroman gillen dat zoonlief niet zo diep in het water mag gaan zonder z'n zwembandjes..... middagdrukte type hoogseizoen!

Die ochtendstilte en mini-zeegolfjes.... ik zal ze missen.
Een ander jaar misschien.
Dit jaar hou ik me bezig met mentale beeldjes.

En de BP helpt me daarbij :)

den (ar)tiest

de kleurtjes

de armpjes

de mèches, style nouveau
oftewel à l'envers
D kijkt me aan en zegt "ik ken een hondjes met zo'n vacht"
Olijf antwoordt "ik ken pelsen frakken in die kleur"
Gustibus et coloribus......

donderdag 24 juni 2010

Vlieg

Ik had haar uit de slaapkamer kunnen sluiten, de vlieg.
Eén vlieg, in m'n hele huis, ééntje maar... en de hele godganse avond had ze gisteren nog rond m'n hoofd gezoemd, alsof ik het enige "eetbare" in de buurt was.

Nu, Olijf heeft geen heilige schrik van bijen, wespen of zelfs spinnen. Rustig blijven is altijd m'n boodschap.
Op heel goede momenten bestudeer ik het dier zelfs even terwijl het over m'n armen kruipt of van m'n frisdrankje proeft.
Maar een vlieg die het vertikt om me gerust te laten, uuuuuuuuuuren aan een stuk....dà's andere koek!

Vanmorgen opende ik de slaapkamerdeur ... en daar was m'n plaaggeest weer, rond m'n hoofd.
"Ik heb een trouw huisdier,' dacht ik in een vlaag van ochtendsarcasme, "en ze volgt me braafjes, waar ik ook ga."

Wou haar de vrijheid schenken, haar de wijde natuur laten intrekken en zwierde de achterdeur open.
Nix.
Vliegje bleef bij mij.

En toen..... kwam ze weer op m'n been zitten.
Er IS een beproefde truuc om vliegen te vangen: je benadert ze met beide handen tegelijk. Eén van links en één van rechts. Met facetoogjes die de wereld heel anders zien dan wij én met een beperkt vliegenbrein, schijnt zo'n dier dan in een moment van levensgroot dilemma te verkeren.
Terwijl ze van beide kanten grote handen zien naderen, kunnen ze maar niet beslissen welke kant ze opmoeten om te ontsnappen....

Olijf deed het goed.
De vlieg is niet meer.

Wat is het weer stil in huis....


Afbeelding van Tinternet.
Het restantje bioloog in me noodzaakte me om een kleine photoshopinterventie te doen. Om één of andere reden worden vliegen steevast met angel afgebeeld. Niemand, blijkbaar, die daar graten in ziet.
Ik geloof niet in vliegen met een angel...
Anderzijds.... ik geloof ook niet in vliegen met 2 poten, maar zóveel interventie was me dan weer te veel :)

woensdag 23 juni 2010

gewaarwordingen

Gisteravond moest de vuilzak buiten, niets speciaals.
En toch.... leuk.
Buiten kleurde de hemel pastelblauw en roze. M'n blote voeten (Olijf is een blotevoetenmadam) voelde ik de warmte van de dag nog op de voetpadtegels.
Nice :)


Minder nice: een vlieg in de kamer.
Eentje maar.
Zodra het licht genoeg werd (of ik wakker genoeg om ze gewaar te worden) zoemde het beest om m'n hoofd, landde ze voortdurend op m'n onbedekte armen.
Waarom? Geen idee. Dit was de eerste keer dat een vlieg zo vastberaden enkel op m'n armen wilde landen.
NIET weg te krijgen dat dier!
En Olijf was nog te traag om haar met een welgemikte slag naar de andere wereld te helpen.

Al wat ik kon doen, was denken aan een quote die ik ooit tegenkwam.
"If you think you're too small to make a difference, try falling asleep with a mosquito in the room"

Soooooo true :)
Het was wel geen mug en ik prijs me gelukkig dàt het een vlieg was omdat ik muggen pas merk wanneer ze me "gehad" hebben (en hun bezoek minstens een week lang merkbaar blijft)... maar de vlieg had me een uur lang vóór het aflopen van de wekker beziggehouden. The bitch :):):):)

En daarmee was een nieuwe dag gestart: vandaag.
Ik zal hem maar grijpen. (Misschien grijp ik de vlieg later vandaag óók nog  *griezelige lach*)

dinsdag 22 juni 2010

Maandag 21 juni 2010

De zomer begon.
Met een druilerige regen, de hele voormiddag lang.
"Waar blijven ze met dat beloofde mooie weer?", vroeg ik me nog af.

ay ay ay, de ongelovigen.... tegen de middag aan kwam ze er door, de zon.
Zon buiten, Olijf buiten, dat spreekt voor zich.
Gewoon stil genieten met een boek links en een drankje rechts.

en dan een klavertje zien, rechts van me...
de resten van de voormiddag lagen er nog op.

Twee uurtjes later zag ik nog alleen het klavertje. De resten? Verdwenen. Als sneeuw voor de zon :)

De vijgenboom, zag ik, begint kleine vijgjes te spruiten. Die moeten nog op de foto.
En de tomatenplantjes kregen allemaal een stok van me.
Als de zomer wil blijven zomeren, staan me lekkere snoepjes te wachten.
Nu.... gewoon geduld oefenen.

Oooooohhhhhmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm :)

reportages op TV

Zaterdagavond: één of canvas, ik wil ervan af zijn. Deel 2 uit een trilogie over Zuid-Afrika.
Arme blanke mensen. Afrikaners die aan lager wal zijn geraakt "dankzij de ANC-regering" (hun woorden, niet de mijne).

Het is licht bevreemdend. Niet dat ik niet weet dat er ook arme blanken rondlopen op deze wereld.
Wél dat je deze keer mensen met witte huiden gehurkt ziet zitten in het midden van stoffige, groezelige straatjes, langs een al even groezelige tent... de tijd dodend, een beetje doelloos voor zich uitkijkend.
We zijn het "gewoon" om "zwartjes" op die manier te zien. Als het blank is, moet het blijkbaar wat schrijnender zijn.

Oh... het wàs ook schrijnend hoor. En u hoort me voor één keer eens geen mening verkondingen. Ik weet er te weinig van. Of het waar is dat het ANC niet verwezenlijkt heeft wat Mandela bedoelde... ik weet het echt niet en heb daar dus geen scherpe of vergoelijkende woorden voor.
Ik meld alleen dat het me erg onwerelds overkwam.

Maandagnacht. Twee glaasjes cola verhinderen me blijkbaar om te slapen. Halféén en nog klaarwakker.
De zapper stopt op BBC. Een blanke vrouw die (om godweetwelke reden, ik zag het begin niet) een maand gaat doorbrengen in Afrika. In een primitief dorpje. Geen hutten van bananenbladeren en halfnaakte zwartjes, maar het scheelde niet veel. Lemen huisjes en geen elektriciteit, geen stromend water, geen sanitaire voorzieningen.
Ze werkt mee, de Liverpoolse. Voor één keer eens geen sensatiezoekend programma over een Paris Hilton die met haar stilettohieltjes een koe gaat melken en daarbij zeurt over de imperfectie van haar nagellak.
Pure reality-tv op z'n ouderwets. De vrouw is daar en ze doet wat ze moet doen: om 6 uur opstaan met de kraaiende haan en de "straat" vegen, maniok gaan uitgraven in het regenwoud, plassen in een put achter een hut (geen muren, geen deuren!), eens per week een bad nemen in de rivier.
De vrouw ziet hoe Mamatito, een wat oudere weduwe (moeder en grootmoeder) wordt onderhouden door de hele familie  en denkt terug aan de relatie met haar eigen moeder. Gaandeweg realiseert ze zich dat we allemaal mensen zijn...en dat ook haar moeder het destijds moeilijk moet gehad hebben... dat zij als dochter er geen acht op sloeg.
Het is roerend om te zien hoe ze verandert, dichter bij de natuur én bij zichzelf komt... en hoe moeilijk zij én de Afrikaanse stam het hebben om afscheid te nemen van elkaar.

Ik vond het mooi.
En vroeg me meteen ook af of ik dat zou kunnen, een maand in volledige afzondering leven zonder enige vorm van luxe. Ik zou graag denken van wél.... maar ben niet zeker.
Misschien iets om te contempleren?

zondag 20 juni 2010

Gewoon even noteren...

dat de afscheidsmatinee van onze dansschool (geen definitief afscheid, nee nee, gewoon vóór de zomerstop) formidastisch was.
Vrolijke mensen, vrolijke Olijf, fijne muziek, prima zaal, héééééél goede dansers..... gewoon mooi.

en dat vandaag, blijkbaar eens in de zoveel jaar, de langste dag van het jaar was.
Niet 21 juni maar de 20ste.
De weerman zegt het zo, dus Olijf gelooft.

Vanaf morgen, spijtig genoeg, begint het aftellen weer.
In tussentijd moet er nog een zomertje door, dus daar proberen we zoveel mogelijk van te genieten.

Aan eenieder een prachtige zomer toegewenst!

zaterdag 19 juni 2010

Well slap me ass and call me Sally!

Het kan verkeren.
HET, niet Olijf :)

Laat me nu eerder vandaag onnozele trouwkleedfoto's op de blog gooien.
Laat me nu voor één van de weinige keren aan het ontvangstloket staan om iets ... wel ja... te ontvangen dus.
En laat me nu ook de zak MIX doorsnuisteren om te zien wat ik moet noteren (Kringwinkeltaal.... dit wordt te technisch).
Laat het toeval nu zijn dat er alwéér een hoepel te voorschijn komt.
Mét jurk
Mét strass, kroontje en de hele santeboetiek.

En laat dat nu alwéér mijn maat zijn (misschien heb ik een veelvoorkomende maatje... zover had ik nog niet gedacht).
Wat doe je dan tijdens je kwartiertje pauze?
Erin kruipen natuurlijk :-D
En alweer foto's nemen.

Het universum wil me iets vertellen, dit kan niet anders.
Misschien gewoon "kind, trek die kleren nù aan want anders ga je nooit een trouwjurk van dichtbij zien"... de kans is reëel.
Ik maal er even niet om. 'k Lach mezelf een breuk... en de medewerkers ook hoor.
(Dank u zonneke, omdat je er even wou doorkomen op deze herfstachtige dag )

Persoonlijk.... persóónlijk... vind ik de zilver baskets bééldig staan bij het strasswerk!
:):):):):):):):)

Wishful thinking?

Er zijn zo van die dagen...
dat je de duvel in hebt :)

Gisterochtend wist ik het nog niet toen ik de auto parkeerde aan de werkplaats. Vijf minuten later was het van dat :)
"Goeie morgen, goeie morgen, goeie morgen" (7 medewerkers, 7 keer ochtendwensen).... "Hee, wa's da?"

Achter de kassa hing een jurk. Een trouwjurk.
Niet zomaar eentje, twas een exemplaar met heuse hoepelrok, onderrok, voile, bloemetjes en kraaltjes.
The works zeg maar.

Op het eerste zicht leek het zelfs Olijf's maat...
Effect? Deugnieterij!

De jurk riep "pas mij, pas mij!"
En omdat het niet de eerste keer is dat Olijf zich in één of andere (al dan niet bizarre) outfit hijst.... verdween de jurk samen met mij het pashok in (niet gemakkelijk met die enorme hoepel!)

Ewel....
het is niet zo m'n ding, meisjesachtig doen. Franjes en tierlantijntjes.
maar ik MOET toegeven.... deze keer deed ik wat zovèèl vrouwen doen wanneer ze geconfronteerd worden met hoepels, bloemetjes, kraaltjes en voile.... ik veranderde in een complete domoor, met gezichtsbrede glimlach van oor tot oor :)

Er werden zelfs foto's genomen. Voor het nageslacht of voor wie gewoon wil meelachen met Olijf.

Ooit echt wakker gelegen van een grote, sjieke trouw? Nope
Willen huwen omdat je dan lekker in de belangstelling staat? Ook niet (hoewel de aandacht gisteren best wel deugd deed)
Het huwelijk als (kerkelijk) instituut omdat je dan voor alles en iedereen formeel uitspreekt wat eigenlijk een vanzelfsprekendheid zou moeten zijn? Absoluut niet! (zie definitie van vanzelfsprekendheid)
Een papiertje dan, waarop staat dat jij de helft krijgt van je partner's bezittingen, mocht hij het ooit in z'n krullen krijgen om je roemloos te dumpen? I think not.

Ergens, ooit op deze blog, schreef ik iets over een simpele buitendeurbedoening, Italian of French style.
Een gezellige eettafel waarbij je vrienden en familie samen met jou vieren dat je gelukkig bent omdat er iemand in je leven staat die jij de moeite waard vindt (en in het beste geval vice versa).
Daar blijf ik bij. Meer moet dat niet zijn.
Aan die informele tafel past geen jurk als het ding dat ik gisteren aan had.
Het neemt niet weg dat ik me even heel vrolijk voelde in die prinsesjesjurk.
Een vrouw blijft een vrouw.
Zo ook Olijf

:)

Aan de oppervlakte geconformeerd. Eronder..... :)

vrijdag 18 juni 2010

donderdag 17 juni 2010

stom toeval

Al enkele weken liep ik rond met de groeiende verzameling woordjes, die gisteren op de blog werden geschreven. Tijdens het schrijven wíst ik met stellige zekerheid dat een aantal woordjes zich goed hadden verstopt in de plooien van m'n hersenblob...ze haalden gisteren's lijst niet.

Et voilà... dan gebeurt het dat je een onnozel klapke doet met een praatmaatje en viavia omwegen tóch nog op het vergeten woord stuit.
Niet alleen dàt: er komen er meteen nog een heleboel bij!
Het mooist van al: de nieuwe woordjes (op zich niet eens zo'n opwindende) zíjn niet alleen nieuwe taal, ze gààn ook over nieuwe taal (gaan over = hebben betrekking op of handelen over...)

M'n verloren woordje vond ik mooi: Concullega.
U hoort (uiterààrd) meteen wat erin zit en kan zich daar waarschijnlijk ook iets bij voorstellen. In mijn sector is het een zeer toepasselijke term. In Kringwinkelland zijn alle naburige winkels zowel de concurrentie als de collega. Echt beconcurreren doen we elkaar niet, omdat we noodgedwongen in eigen ophaalgebied werken, maar een beetje wedijveren om de beste zakencijfers doen we dan weer wél.... voor de eer :)

Dat gezegd zijnde.... vandaag ontdek ik dat concullega een voorbeeld is van een Portmanteau, Hypogram, Blend of Kofferwoord.
Wikipedia't u het even zelf?
M'n viavia was "Hottentottententententoonstelling"... een lettergreepstapeling lees ik...
De overdose nabij met zoveel nieuwe termen, klik ik toch nog éven door naar Opperlans: my kinda stuff :)

Opperlans (oorspronkelijk gespeld als Opperlands) is het beschouwen van het Nederlands, zonder waarde te hechten aan de betekenis van de woorden, maar om genot te onttrekken aan de vorm van de taal of op zijn Opperlands gezegd: "recreataal".
Battus stelde in 1981 het handboek op voor de Opperlandicus: Opperlandse taal- & letterkunde, dat een vervolg kreeg met Opperlans! Opperlans was volgens hem "Nederlands met vakantie, Nederlands zonder het akelige nut dat aan die taal nu eenmaal kleeft". En over de Opperlander zei hij dat deze de Nederlandse woorden en zinnen niet bekijkt om er wijzer van te worden maar om ervan te genieten.


Hij stelde ook de Opperlandse grondwet op:


Wat kan dat mag, en wat niet kan dat mag helemaal.

Hier voelt Olijf zich thuis: spelen met woordjes en lettertjes. Nooit een Scrabbelist geweest en in de schooltijd de slechtste en luiste (juffrouw I... meest luie?) opstelschrijver.
Waarom ik gaandeweg zo ging kriebelen bij het horen van een lekker woord?
Geen idee, maar het kriebelt zààààààlig :)

woensdag 16 juni 2010

beleefd zijn?

De laatste pakweg 10 dagen heb ik bij thuiskomst driemaal moeten vaststellen dat garagepoorten niet overal in België op dezelfde manier geïnterpreteerd worden.

Olijf heeft een bescheiden woning op de hoek van twee straten. Een half open bebouwing heet dat in het proper.
De voorgevel, enkele meters breed, ligt aan het drukste deel van de baan, hoewel "druk" in dit geval erg relatief is.
De zijgevel met tuintje ligt in de zijstraat. Zo'n twingtig meter geloof ik.
Fijn om te onderhouden, een voetpad van 20 meter.....
Toen ik hier pas kwam wonen, had één van de overburen (uit de "drukke" straat) de euvele moed om me om solidariteit te verzoeken.
Hij en z'n vrouwtje (samen met de rest van de straat) parkeerden hun wagen niet graag in de drukte.
M'n (doodlopend en dus on-druk) zijstraatje beviel hen veel meer. Dat begreep ik.
Of ik alstublieft zo vriendelijk wou zijn om m'n eigen wagen niet aan m'n deur te parkeren maar voor m'n eigen garage (het verst van m'n voordeur gelegen!)....
Ik was verbouwereerd toen om die vraag, maar ik deed het wel.
Onderhield m'n voetpad tot meerder eer en glorie van de er parkerende buren en kon zelf de boodschappen van garage tot voordeur sleuren. Solidariteitsprincipe.
Tot daar. De buur tussen haakjes is intussen dood. Hij reed zich met de motorfiets vrolijk te pletter tegen een vrachtwagen (hij had Olijf met hààr motorfiets in een helder moment ooit een zondagsrijder menen te moeten noemen). Z'n weduwe is terug verhuisd naar haar geboortedorp aan zee....

Terug naar m'n garagepoort.
De eerste keer arriveerde ik "een kot in de nacht" en vond ik m'n enige vrije plaatsje (voor mn eigen garage dus) geblokkeerd door een heuse Jeep.
Had vreselijk veel zin om de politie te bellen, maar deed het niet.
Stak zelfs geen briefje onder de ruitenwisser omdat het regende. Tegen dat de lomperik aan z'n auto kwam, zou het zijn uitgelopen. Het briefje in een plastic kaftje steken, vond ik dan weer te streberig en smekend.
Geen reactie dus. Ik liet het voor wat het was.

Zeven dagen later was het weer van dat. Deze keer overdag.
Alweer een auto pal voor m'n garage.
Mauries stond in z'n voordeur en Mauries weet alles, dus ik vroeg hem of hij wist wie.....?
Bij de buren achter me, zei hij.
Olijf dus naar de buren. Mevrouw is een vriendelijke mevrouw. Meneer is een hele piet en dat zie je aan hem. Ik ben niet bepaald een fan van Meneer meneer.
Olijf belt aan. Meneer komt net buiten met gasten in z'n kielzog. Ze stonden op het punt om weg te rijden.
Hahahah, lach lach lach, wat een fijne namiddag was het toch geweest.
Of ze hun auto alstublieft van voor de garagepoort wilden halen, vroeg ik hen veel te onderdanig naar m'n eigen zin.
"Tja, we twijfelden" zei ze. "We zijn uit Antwerpen. We wisten niet zeker of dit een garagepoort was"
...

Nu, ik heb al wat flauwe excuses gehoord, maar dit slaat alles.
Olijf's poort is een gewone doordeweekse garagepoort, van het kanteltype. Geen verwarring mogelijk met dubbele deuren of wat dan ook.
Een echte poort met echt poorthandvat én verzonken voetpad om inrit duidelijk te maken...
"Ik geloof dat deze poort ook in Antwerpen moeilijk te verwarren is voor iets anders" replikeerde ik nog fijntjes.  "En het zou fijn zijn als ik dan nu in m'n garage zou mogen rijden"
Nog wat Hahaha, wat een fijne namiddag hebben wij gehad, witte gebleachte tanden en walmen parfum...."we zullen het nooit meer doen".
Dat hoop ik van harte, dacht ik nog. Volgende keer vraag ik het niet meer. Dan komt de sleepwagen er aan te pas.

"Je moet zo'n wegsleepbordje op je poort hangen" zegt Mauries me in een bui van goede raad.
Kijk, dat is gek.... ik wou niet agressief overkomen dus liet zo'n ding achterwege.
Bovendien blijf ik ervan overtuigd dat m'n poort er echt uitziet als een volwassen poort en dus geen "ceci n'est pas une pipe" bordje nodig heeft....

En dan...
Vanavond.
Deze keer geen Jeep, geen BMW... gewoon een ordinaire Fiat.
M'n favorietje nog wel, een nieuwe Cinquecento.
Maar wél weer vóóóóóór de poort!
Deze keer heb ik een briefje geschreven.
"U parkeerde uw wagen voor m'n garagepoort, waarvoor dank".
Aan de oppervlakte is dat vriendelijk. Iedere lezer weet dat het bitter en licht aanvallend is bedoeld.

Op een ander briefje noteerde ik de nummerplaat.
Iedere recidivist krijgt vanaf nu een sleepwagen op z'n rekening.... voor zover die mannen willen komen... zelfs dàt weet ik niet.

Zodra ik tijd heb, ga ik capituleren.
Er komt een blauw bordje op de poort.
Omdat Olijf blijkbaar de enige in deze gemeente is die weet hoe een garagepoort eruit ziet en hoe je je daartegenover dient te gedragen......

Eerlijkheid boven alles: ik heb een BLOEDhekel aan onbeleefde onbeschofterikken....

vuvuzela en andere leuke dingen

Bijna dagelijks hoor ik een woordje links of rechts, waarvan ik denk "hee, da's een eerste!".
Het kàn gebeuren dat m'n brein na een koude start zich tóch nog herinnert het woord in een ver verleden te hebben gehoord.
De registratie ervan was misschien niet altijd even feilloos.
De laatste weken vallen woordjes weer in m'n schoot. Eentje kwam zomaar op, naar analogie met een reeds bestaande term. Vermoedelijk is een andere Belg me ooit al vóórgegaan in het uitvinden ervan... meer dan waarschijnlijk zelfs, omdat het (werk)woord veelvuldig aan de orde is in het dagelijks leven.

Hier komen ze, in geen bepaalde volgorde en ongetwijfeld aan te vullen met nieuwe woordjes naarmate de weken en maanden vorderen.

  • plakluis
  • detectiepoorthoes
  • Lötkolben
  • beachflag
  • Lawrence of My Labia
  • afspiegelingsregering
  • scheefkussen
  • memen
  • draaigalg
  • vuvuzela
Voor de lol gooi ik de verklaringen door elkaar. Aan u om het juiste woord bij de juiste verklaring te zetten. Beschouw het als een strandpuzzel  voor de vakantiedagen.

  • Ik begin met een gemakkelijke: Duits voor soldeerbout (met dank aan technisch onderlegde F die dit gegeven uit z'n ver verleden opdook). Altijd handig in de dagelijkse omgang, denk ik.
  • Canvas hoes, veelal bedrukt met reclame, die wordt getrokken over de detectiepoorten aan in-of uitgang van winkels (u kent ze wel, de biepbiep-dinges die te pas en te onpas afgaan, zelfs al heeft u netjes betaald).
  • Naar analogie met een term die de doorsnee-nederlander met stomheid zal slaan. Waarom scheefpoepen als je ook kan rechtpoepen, in de pot en niet ernaast? Euh... ja... :)
  • Aanklamperig persoon, niet weg te slaan al hanteerde je een hardhouten baseballbat en sterk offensief taalgebruik.
  • tot voor kort grotendeels onbekend muziekinstrument. Blijkt lokaal een gegeerd blaasding te zijn waar - sinds de WK voetbal - de rest van de wereld horendul van wordt. In wezen een erg uit de kluiten gewassen toeter met dito geluid.
  • (uit Wikipedia) betekent een idee dat zich onder informatiedragers verspreidt (tot nu toe voornamelijk menselijke hersenen), en wordt ook wel omschreven als een besmettelijk informatiepatroon. In meer specifieke termen: het is een zichzelf vermeerderende eenheid van de culturele evolutie, zoals een gen de eenheid is van de biologische evolutie. Kwaliteitskrant Metro introduceerde de term om te verklaren waarom Tom Waes' "Dos Cervezas Por Favor" zo'n succes heeft: repetitieve deuntjes passen goed in de meme-theorie. Nu weet u het ook :)
  • Verplaatsbare vlaggen, de laatste tijd veel furore makend in het straatbeeld. Erg betaalbaar maar niet zó betaalbaar dat Pieter de Crem er (wellicht) duizenden van kon laten maken om de verkiezingsstrijd te ... euhm... verliezen.
  • Geen duivels marteltuig maar onderdeel van een ander soort vlag. Houdt de vlag mooi opengestrekt en met de wind mee
  • Met dank aan Sex & The City2 en I, die ook moeite heeft om de term uit haar geheugen te wissen. A dirty mind is a joy forever :)
  • Waarschijnlijk resultaat na maandenlange (en handenvol geld kostende) verkiezingscampagne, innerlijke tweestrijd van de modale belg en duidelijke maar toch onduidelijke uitslagen. De kans is groot - speculeert men - dat hij eruit zal zien als de gewestelijke... so... what's new?
Ik hoop dat ook u vandaag een beetje wijzer werd.
Nieuwe woordjes altijd welkom :)


.

zaterdag 12 juni 2010

Le nom d'un fou.....


se trouve partout, inderdaad :)


Reisje 4-5-6 juni

Eindelijk nog even tijd nemen voor de blog.
Het is druk ten huize Olijf.
Dat heeft zo z'n redenen, zowel fijne als minder fijne.

Vorige week knepen we er even tussenuit: Olijf, zus C en nichtje G.
Vriendenbezoek. Na jaren aandringen (kom ons bezoeken, zo ver is het toch niet?), repten we ons ein-de-lijk eens om een vluchtje te boeken.
Rekening houdend met allerlei extracurriculaire activiteiten (schoolfeestje, hockey, vliegprijzen, jaaaaaaaaaa verkiezingen ...) viel de keuze op 4-5-6 juni.
We zouden er een dagje Bergamo van maken, gevolgd door anderhalve dag vriendenlogies.

Vrijdagochtend halfvier. Met lodderogen en ieder een trolley-tje (max afmetingen: 55*40*20cm, niet zwaarder dan 10kg) in de wagen en óp naar Brussels-Charleroi.
In België hebben we geluk. Als de onwetende reiziger Brussel verwart voor Charleroi, zit daar maar een extra half uurtje reizen in het verschiet.
In Italië is dat andere koek. "Milano Orio al Serio" is Bergamo. Dat kan al gauw een uur, anderhalfuur schelen als je geografisch minder onderlegd bent.
Geen nood, wij kenden onze afstanden, alles was ingecalculeerd.

....
tot we op Charleroi toekwamen.
Douane? Noppes.
We mochten onverrichterzake terugkeren naar onze stoel. De vlucht van 6u20 was uitgesteld naar ...14u40!!!!
Reden? "Technisch defect" noemen ze dat. De reiziger heeft er het raden naar of het dàt is of gewoon een halfleeg vliegtuig dat niet mag opstijgen wegens economisch onrendabel...
"Verlaat ook uw zitje niet. De uren zouden nog kunnen wijzigen. en Neen mevrouw dat wordt niet afgeroepen. Acht uren staren naar het scherm is alles wat u kan doen"
Nou moe????
Vrijdag zou een superzonnige, zwoel warme dag worden en wij werden verondersteld 8 uren op een metalen stoeltje binnen door te brengen?

Twijfel twijfel twijfel.
Wat te doen? Terug rijden naar huis en later terugkeren? Riskeren om naderhand gewijzigde vlucht te missen? Geen optie.
Gewoon terugkeren en de boel als verloren beschouwen? Ook geen optie.
Aanschuiven aan het loket om te horen wat gedaan kon worden?... Bon.... ja zeker?

De jongeman aan het loket was niet alleen vriendelijk, hij deed z'n best om zich verstaanbaar te maken in het Nederlands... voor Charleroi niet evident.
We konden de centen terugkrijgen (voor heenreis of voor heen en terug was me niet duidelijk, ik vroeg niet verder) of vliegen op een ander vliegveld.
Torino of Bologna? Torino lag 25 km dichter bij Bergamo, "beter" zei de vriendelijke jongen.... Torino dus.
Ehm..... NOT!
Hier had Olijf beter haar huiswerk moeten doen. Ik weet waar Torino ligt, ik weet verdorie goed waar Bologna ligt (wegens daar gewoond) maar wat ik begot niet wist (shame on me), was waar Taio ligt, het thuisdorp van onze vrienden.
Verkeerdelijk kozen we Torino, zowat de verste en moeilijkste mogelijkheid voor vriend die ons zou oppikken.

Bij landing in Torino visten we uit wat ons te doen stond.
Bus van vliegveld naar station. Trein van Torino naar Milano. Twee metro's van Milano Centrale naar Rho (suburbs van Milaan zeg maar).
Daar zouden we opgepikt worden.
Samenvattend werd dat: auto, vliegtuig, trein, metro, metro, auto. Vertrek om halfvier in de ochtend en aankomst om acht uur 's avonds.....
We hadden geen boot of luchtballon nodig gehad om te arriveren... oef :)

Het dient gezegd: nichtje G, acht jaar oud, heeft zich de hele reis lang erg kranig gehouden, zonder morren. Mama en Olijf waren terecht fier op het kind.
De hele dag rende ze met haar trolleytje achter ons aan, speelde tussendoor met haar Polly Pocketjes, at en dronk wanneer het kon en kloeg geen ene keer.
't Is niet alle kinderen gegeven, zoveel jonge wijsheid.

Dat onthoud ik het meest van de reis. Het moedige meisje.
De rest van het verblijf is persoonlijk. Niets wereldschokkends, gewoon fijn samenzijn, ontbijten, praten, wandelen, kort bezoekje aan Gardameer. U wil dat niet weten en ik wil het gewoon voor mezelf houden.
Blij dat ik vrienden gezien heb. Zondag weer thuis, in de gietende regen...
Mooie liedjes duren niet lang.
Dit liedje had zelfs een erg lange intro...

aankomst Charleroi. Parking lekker dichtbij. Vol goede moed.

Sanitaire stop en nu .... inchecken!

Oef, alles mooi binnen toegelaten afmetingen :)

Op weg naar de omgeleide vlucht. Destination: Torino.

Opstijgen

Buiten 25°C. Binnen pelsje + open slaapmond. Sjieke madam :)

Benvenuti a Torino!

Obligate eerste koffie in Italië. Geloof me, NERGENS ter wereld drink je 'n echte lekkere cappuccino of caffé zoals... tja.... in Italië :)
My little piece of heaven.

Op de bus. Spijtig, niet alle dames met oversized zonnenbril keken synchroon naar Olijf voor de foto.

Van bus naar trein.

Wachten op de trein. Vijf minuten zon.

Tussenstop voor foto met Tanta Nanna

Kort moment voor tijdsbesef

Binnenhal van Milano Centrale.
Herinneringen uit kindertijd.
Waar is de tijd heengegaan?

Aanschuiven in Metro.
Geen orde, noch in het aanschuiven, noch in het aanplakken van de tientallen mededelingen :)
Ken uw volk...

Moeder en dochter, nog steeds moedig onderweg.

Aankomst Rho.

Tussenstop aan Olie- en wijnbrouwerij

mét bierTJE, ook eigen brouwsel (bijna contradictio in terminis)

Effe uitblazen aan Lago di Garda.
Leuk idee om te stoppen maar we zijn stilaan uitgeput.

Nog ééééven rijden.
Even? Zeg maar anderhalf uur erbij.
Tempi dilatati heet dat, rekbaar tijdsbesef.

Aangekomen, jeeeeeejjjjjj!

Half uurtje later: verdiende rust.


Niet meteen het reisverhaal dat u verwachtte?
Geloof me.... ook ik had me iets anders voorgesteld bij twee daagjes ertussenuit :)

We hebben het gehad, da's wat telt.
Volgende keer beter.
Nóg eens met geliefde Ryanair.... het zal wel geen tweede keer gebeuren zeker?

Over and out.