Het is écht niet druk vandaag

Dus mag ik nog even lachen?

Vooraf wil ik even meegeven dat hier enig "uitlachen" mee gepaard gaat.....

Olijf heeft vrijwillige kassaduty.
Het is, daags na OLH klimop, voor velen een brugdag.
Na weken grijs en regen, beslist de zon vandaag om te schijnen, waardoor onze potentiële klanten massaal richting kust rijden voor de rest van hun lang weekend.
Ik heb dus een rustige werkdag vandaag.

Tijd om de klanten die wél aan de kassa komen, goed in me op te nemen.
De meesten zijn relatief normaal.... voor zover normaal bestààt (da's 1) en voor zover normaal in mijn sector ooit echt helemaal normaal kan genoemd worden (da's 2).

Vandaag spot ik een heerschap van een duim hoog.
Ik zie hem ergens tussen de winkelrekken snuisteren en bemerk (in mezelf) dat hij écht niet bijzonder groot is. Dit laatste is misschien deels te wijten aan m'n eigen halfhoge hakken die me virtueel groter maken dan ik in werkelijkheid ben.
Alsof om z'n volwassenheid te legitimeren, heeft hij zichzelf voorzien van een ietwat ruig uitziend half doorgroeid baardje.
Ik zie het en dat is dat.

Half uurtje later komt heerschap aan de kassa. Mét vrouw... een goede halve kop groter dan hij, no problemo.
Door haar grijzende haren ziet ze eruit alsof ze min of meer zijn moeder kon zijn, maar ook dàt wil ik niet beoordelen.
Maar dàn...
Dan doet hij z'n mond open.

Hij is hoogst betuttelend. Wat ze doet, moet gestuurd worden door hem.
Ze kopen een draagmand voor een kleine hond of stevig uit de kluiten gewassen kat.
"Doe het zus, doe het zo," zegt hij.
42 Euro moeten ze me. Hij legt de Tientallen op de toonbank en eist van haar dat ze het wisselgeld bijlegt.
"Ja zeg, ik ga hier niet àlles betalen hoor".......
Ik kijk op en vraag me af of het schertsend bedoeld is.... hij kijkt bloedserieus.

Ik voel me lichtjes ongemakkelijk worden. M'n gevoel situeert zich ergens tussen gemeend willen lachen om de absurditeit van z'n houding en meewarigheid om .... dezelfde reden eigenlijk.

Hij is nog niet klaar met haar.
Hij geeft haar instructies. Hoe ze haar spullen moet bijeen pakken. Hoe ze dit en dat moet dragen.
De grote draagmand geraakt gevuld.
"Draag die maar", zegt hij." Ik draag het kassaticket wel."
Nogmaals kijk ik op om me ervan te vergewissen dat hij DIT dan toch op een goedlachse manier bedoelde.
Nope. Geen teken van funny-ness...
"Als de hond daarin zit, zal je't ook moeten dragen. 't Zal zwaar zijn, maar je kan maar best beginnen oefenen"

Nou moe????
De mevrouw ziet er best zelfstandig uit. Bij haar volle verstand zelfs. Ze is ongeveer even oud als ik, misschien een jaartje of twee meer, ik wil ervan af zijn.
Hij haalt die leeftijd misschien, het kan ook wat minder zijn., maar dat is bijzaak.
Meneer is vooral een klein duimpje met een flinke dosis grootheidswaanzin. Een houding die hij zich in de loop der jaren heeft aangemeten als verdedigingsmechanisme of gewoon ingebakken van bij de geboorte?
Geen idee...

Wat ik wel weet: wanneer ze buitenwandelen, voel ik empathie voor mevrouw en glimlach ik nog 5 minuten na om Klein Duimpje met z'n oversized ego.

Had zin om hem een tik voor z'n voorhoofd te geven... maar dat mag niet :)