Grenzen verleggen... op weg naar Numero Uno

Olijf verlegt grenzen.
Enkelen weten hiervan en doen één van volgende dingen:

• "Goed zo" zeggen. "Wat je doet, is leuk. Je doet wat je nu nodig hebt"
• Wenkbrauwen fronsen en goede raad geven (die overigens heel terecht is)
• Roll on the floor laughing out loud (of de ROFLOL dus)

Hoe dan ook, er zijn voortdurend veranderingen op til.
Het ene moment lach ik mezelf een breuk, het ander moment vraag ik me af waar ik mee bezig ben.
Belangrijkste van alles: ik maak me er geen al te grote zorgen om. Ik geef er bijzonder weinig om, as simple as that. Dus wat dat geven en nemen betreft, ben ik even het andere uiterste aan't uittesten.
Met de goede hoop dat ik ooit het "perfecte" evenwicht vind.

Vandaag kwam ik ook, met hulp, tot een paar inzichten die al een tijdje bij me smeulden.
Wie de volgende meneer ook moge zijn.... er zullen wat strings attached zijn.
Genoeg met vrijblijvende, immer geduldige Olijf die anderen laat bepalen hoe of wie ze moet zijn/worden, tot meerder eer en glorie van meneers kunstmatig opgekrikte minderwaardigheidscomplex.

Ik wist het al langer, maar had een ander nodig om het me te laten zeggen: Je maakt jezelf onzichtbaar.
Dat dééd ik ook. Op een fles shampoo en een nog een fles haarconditioner na, zou je nooit geweten hebben dat ik ooit ergens anders dan in m'n eigen huis geslapen had.
Opruimen deed ik met voldoende precisie om niet te laten merken dat ik iets had verzet...
Geen kleren van me die in de kleerkast bleven hangen, geen persoonlijk kussentje of ander versierseltje dat zei "Sandra was in da house".
Geen gewijzigde gewoontes die zouden aangeven dat er "a significant other" in z'n leven was geslopen.
Hell, wat zeg ik? Significant? Laat dat woord maar weg. Mocht van geluk spreken als Olijf plaats 5 in de top tien haalde.
Altijd. Niet enkel de laatste keer.
Ik had er een gewoonte van gemaakt om altijd (net wat) minder dan Nummer Eén te zijn.

Zo onzichtbaar als lucht. Dat was Olijf.
En dat was m'n eigen schuld. Dat neem ik volledig op mij.

No more.
Wie Olijf nog wil bekoren, potverdorie,  zal z'n best mogen doen. Niet alleen tijdens de wittebroodsweken, maar ook daarna.
Gaat ie in de fout: daar is de deur.
Vindt ie job, vrienden, familie, vrijetijdsbesteding, avondje pintenpakken met de vrienden belangrijker: de deur.
Geen tijd om te bellen? Quoi? Gebroken bel-duim? Deur.
Heeft ie "nu geen tijd voor een relatie"? La porte monsieur.

Olijf wil ooit nog een belangrijke andere helft, laat daar geen twijfel over bestaan.
Ik ben niet te beroerd om dat blak en bloot toe te geven.

Wat Olijf niet meer wil, is ongemerkt aanwezig zijn, op te gaan in het decor.
Wat Olijf NIET meer wil - en het is belangrijk voor me om dit op te schrijven - is de Leerschool zijn zodat meneer met z'n geleerde fouten andere dames gelukkig kan gaan maken.
M'n dagen als boksbal en pispaal zijn voorbij. Of dat hóóp ik toch van harte.
Laat mij maar eens de vruchten plukken van geleerde fouten uit andermans relaties.
Moeder Theresa is no more.

Vol-Wassen.... Volledig Gegroeid. Dat is wat ik wil ontmoeten, als het effe kan.
Iemand die het fijn vindt als ik gewoon eens een "typisch vrouwelijke" reactie heb.
Iemand die wel ziet dat ik me niet altijd conventioneel kleed/gedraag maar me desondanks nog steeds fantastisch vindt.
Iemand die weet dat de occasionele discussie erbij hoort omdat het onmogelijk is om het steeds en overàl over eens te zijn.
Iemand die niet enkel in het verleden of in de toekomst leeft in de veronderstelling dat we allemaal eeuwig leven. Today is the ONLY day, zo simpel is dat.
Iemand die naar m'n sandalen kijkt en vindt dat m'n voeten daar bééldig in staan.
Iemand die niet het hazepad kiest wanneer hij "het" even kwijt is...en omdat hij weet dat het de moeite waard is om voor iets waardevols te vechten (ongeacht in welke winkel "zij" shopt...)
Iemand die de gordijnen toe schuift wanneer hij beslist dat het nu even tijd is voor ons tweetjes... en dat anderen "dus" gerust mogen ophoepelen.

Vraag ik veel?
Neen potverdorie!
Ik vraag niets meer of minder dan wat zovelen vóór me hebben gekregen (en zovelen nà me zullen krijgen) omdat ze beslisten dat ZIJ de moeite waard waren om op Nummer Eén te staan.

Et voilà.
Terwijl dàt onderweg is, houdt Olijf zich onledig.
Met spelen. En spelen is goed :)