We zijn het al gewoon intussen: regelmatig naar de dokter, de specialist, de bloedcontrole, de behandeling, wachten, lezen, vragen stellen, weer wachten, koffietje gaan drinken, vééééééééééééél zitten.
Olijf liet papa weten dat zij met hem een dagje in het AZ zou doorbrengen.
Hij stribbelde niet hard tegen. "Goed zo" denk ik in eerste instantie.... en daarna... "potver, hij geeft wel heel snel toe. Da's niet zijn gewone doen"...
Niet nadenken Olijf, gewoon doen.
Het was een lange dag in het ziekenhuis. 3 mei.... een boel personeel had waarschijnlijk de verloren 1ste mei gerecupereerd. We hadden het ook gemerkt op de autoweg 's ochtends: géén file, niet normaal!
Labo bloedonderzoek liet veel te lang op zich wachten, idem dito met de bereiding van de benodigde medicatie.
's middags bij het aanschuiven voor ons broodje gezond aan de broodjeszaak (effe niet in de muffe ziekenkamer zitten, oef) voelde Olijf een fotomoment aankomen. Wijsheid uit een flesje. Plastic nog wel.
Goed leven verkoopt goed. Goed leven op z'n "best"......
Carpe Diem.
Tja, carpe diem dan maar :)
Voor een prijs, in twee smaken, "tis goed voor je"....
Olijf heeft het niet geprobeerd. Papa ook niet. Voor hem werd het een Fanta, voor mij een Coke Light.
Stick with the stuff you know .... soms ....:)
Ik zal de dag wel op een andere keer grabbelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten