zaterdag 27 april 2013

vrijdag 26 april 2013

Wereldrecord

Om (ook) aan mezelf te bewijzen dat ik niet ga
voor het wereldrecord
Zwijgen Op Je Eigen Blog

schrijf ik iets.



IETS

neh.
Dat hebben we ook alweer achter de rug.

Alaaf.

woensdag 17 april 2013

de Naan in de Némel

Het moet niet altijd kommer en kwel zijn.

In navolging van het populaire TV-programma, zijn sommigen mee op de kar van de "Wat Als?" gesprongen.
Soms met leuke resultaten, vind ik.

Zoals in dit (semi-familie)filmpje.

Jean-Pierre, de Naan van de familie, gaat naar de Némel.

En dat je niet jong genoeg kunt beginnen met een kritische geest te kweken, bewijst het oudste zoontje. Op schitterende wijze. Hij zou van mij dirèct een rol in een Vlaamse Film krijgen.





dinsdag 16 april 2013

een nachtje onder de blote hemel

maakt wat los in een mens. Zelfs al is het in een weinig georganiseerde Olijf als deze.

Op zich is dat nachtje onder de sterren niets om over naar huis te schrijven,
laat staan om het op een blog te posten
en er keer na keer weer op te wijzen.

Alsof het een prestàtie was (niet dus)

maar tegelijk realiseer ik me
dat niet iederéén zomaar in de tuin gaat liggen in dit seizoen. Om er de volgende dag weer in wakker te worden.
Hoewel.... een mens zichzelf mag afvragen hoe dat zo kòmt, dat niet buiten slapen terwijl het wel kàn..... Waar en wanneer zijn wij, zoogdieren, gestopt met doen wat logisch zou kunnen genoemd worden?

Maar goed.
er komen dingen los.
Zoals daar zijn:
twee moto's die nu maar eens snel van de hand moeten. Of dat nu financieel een slimme zet is of niet. Ze in m'n garage laten staan en jaarlijks verzekeringen en wegentakt betalen is beslist niet slim.
Dus denk ik dat ik voor de vriendenprijs ga gaan. Om er (hopelijk) heel snel vanaf te zijn.

En het oplaten van een ballonnetje op FB. Onder m'n echte naam (inclusief oude Alias zodat de overgang niet te bruusk is). Met de vraag of iemand een bestelwagen ter beschikking stelt voor 2000 km heen en terug. Tegen ruilvoorwaarden.

Ik ben lang niet klaar.
LANG niet.
Maar ik moet beginnen. Want ik roest vast. En dat doet pijn... roesten.

vandaar....

weinig doordachte zetten.
Maar alles
ALLES
beter dan vastroesten.

maandag 15 april 2013

verstand

of het gebrek eraan/verdwijnen ervan.

vandaag
op een dag dat
"crisis"
weer hoger op de lijst stond dan eender welk ander woord

(lees wèl: de nacht werd buiten doorgebracht, binnen verdergezet tot grofweg 9u-9u30 vanochtend en weer in stukjes verlengd in de namiddagzon............ een "productief" mens dóet zukke dingen niet....)

beslist uw Olijf
om het pakweg vieràvijfjaar oude Alias
op FB
te vervangen
Door de echte naam.

In de vrij reële hoop
  • dat de baas te laks is om de naam nog te checken online. Na 8 jaar interesseert het hem heus niet meer wat Olijf doet....
  • in de wetenschap dat andere werknemers/collega's hem gaan opzoeken 
  • en dat ik "misschien" vroeg of laat.....
ga moeten beslissen of ik een werkvriendschap aanvaard of niet.
Waarschijnlijk niet. En dan zal ik potverdorie een gefundeerd en aanvaardbaar antwoord klaar moeten hebben. Hetgeen ik - au fond en in de diepte - eigenlijk al heb.
Dat ik business and pleasure graag strikt gescheiden houd. Alhans virtueel. Want een pintje of wijntje na de uren, in real life as it were vind ik zonder meer geen ènkel probleem. Maar wie me na de uren THUIS wil kennen, moet meer moeite doen dan een pintje trakteren na de uren (of er eentje drinken op mijn kosten. U weet wat ik bedoel? Waarschijnlijk niet... en nu valt m'n Eurocent rond vorige posts die vragen stelden naar m'n bereik- en aaibaarheidsfactor..... ploinkkkkkk......)

Goed....
het verstand zei:
Als je vindbaar wil zijn
op jouw leeftijd
(en dat zijn er inmiddels 47. Jewèl.)
dan moet je maar eens je eigen naam gaan gebruiken.

Je bent te oud nu
voor stalkers. Die zoeken jonger materiaal nu. Aanvaard dat.
Zelfs de oudere soort kijkt naar jong "gerief". Of ze' t nu krijgen kunnen of niet. Kijken is gratis.
En naar ... ahum... wordt niet zo vaak meer gekeken. Tenzij het écht, hélemààl, àbsoluut, gegàrandeerd gràtis is.
U begrijpt het. You get the bleedin' picture.

Dat gezegd zijnde....
wens ik mezelf toe
dat het nog een poosje zal duren
vooraleer ik
verleidelijk mooie foto's van mezelf
grijnzend of lonkend over één der beide ontblote schouders
of half liggend, met één der beide dijen out of focus in de verte glooiend op een verlaten strand, ga liggen pronken
Al wàs ik nog the Queen of Sheba...
(het soort van foto's dat me onbeslist laat in de vraag of ik ze nu moet bewonderen of meewarig moet knikkebollen om zoveel visuele ontboezeming)

.... zal posten....

Als ik lang genoeg wacht -  kan ik maar denken - maakt het zelfs niet meer uit (of zal men me met aandrang sméken om ze stante pede weer te verwijderen) of ik ze post of niet.
U begrijpt wellicht wat ik bedoel.

Vanaf morgen, neem ik aan (FB doet er zo'n 24u over om profielwijzigingen te aanvaarden.... alsof ze wéten of er zelfs om géven wie Olijf is...... yeah right)...... ben ik misschien helemaal mezelf. En moet ik me afvragen of lang verloren schoolvriendinnen, die ik zelfs tóen niet had, me nu gaan terugvinden.
Iets zegt me dat dat sterk te betwijfelen valt.
Maar het maakt weinig uit.
IETS in me (misschien de stem der huppeldepup) zei me vandaag
dat het tijd was
om uit de anonimiteit te treden.

En anderen de kans te geven
me te vinden;
Of weer kwijt te spelen.

Whatever.

IETS zal gebeuren. Hoe dan ook.
Vijftien April 2013.
let the change begin.





Halfacht op een voorjaarsavond.
Het duurt nog even voor het donker wordt.
Maar uw blogmadam houdt het even voor bekeken. Tenzij de avond lang dreigt te worden. Dan wordt het scherm misschien terug opgezocht.

Ik vraag me af, soms (maar niet alle dagen),
hoevélen onder u
weten hoe het er uit ziet
het leven van een mens
die nooit dat van een ander mens
delen moest.
Of mocht.

Voor sommigen onder u klinkt het idyllisch. Ik twijfel er niet aan.
En voor de andere 15%???????????????????

Van alle dingen

die ik deed
en niet deed
heb ik enkel spijt

van de dingen

die ik niet deed.



Althans.... dat geloof ik graag...

Zonder Titolo

In de reeks onwaarschijnlijke onwaarschijnlijkheden (Yep.... wrap your brain around that one)
een beperkte greep.
Beperkt
omdat er niet méér is dan wat u te zien krijgt,
niet omdat er veel te grijpen valt uit een overaanbod, vergis u niet.
Er was, ik was, er gebeurde enzoverder. In no particular order.

 
Vrijwillig bezoek aan een kapel. Niet gedwongen, niet gesuggereerd. Gewoon... gebeurd.
wegens wegenwerken omgeleid langs Hier.
nooit eerder geweest en, als het niet moet, nooit opnieuw te passeren
gefrappeerd door de doorzichtigheid. méér dan dat was het niet.

weest welkom

maar niet TE welkom

Dank u kan je kopen

alles aan z'n juiste prijs.
Olijf had geen groot genoege munten bij. Maar wel een briefje van 5. Daar koop je 1 noveenkaars en twee witte offerkaarsen voor. En de camera - niet vergeten - kijkt mee.
God ziet alles, desnoods van op afstand.

(kaarsinstructies) Maria, laat deze kaars zijn
een vuur waarmee Ge in mij verteert,
alle hoogmoed, egoïsme en onzekerheid.

enzovoort enzovoort....


de noveenkaars

Een vollen aflaet. Interessante spelling.

drama en miserie

met de nodige tranen

den uytgank. met den caméra.

het altaer voor die solemneéle Misse

Liggen onder den blooten heémel. 's Nachts. In België

vraag me niet waarom of hoe.
Het was warm gisteren. Ik kwam thuis na de misviering en eetnamiddag van en voor Petekind. Had niets zinnigs te doen (of toch wel, maar geen zin om het zinnige te doen)
en zette me buiten.
Dacht "zitten is maar zitten. Ik kan me ook leggen"
Dacht "als ik lig en in slaap val, kan ik maar beter een deken hebben"
en later "een kussen is nog zo gemakkelijk"

waarna ik het nodig vond om "er bij te zijn" wanneer de vogels 's morgens beginnen te zingen. En misschien ook wanneer één van de buurtkatten door m'n tuin wandelen. Of een ander beest geluid maakt.

Dus bleef ik liggen. Hopende dat het niet zou regenen. En dat deed het niet.
Maar slapen deed ik ook niet. Of weinig.
En om het half uur gaf de kerktoren aan hoe laat het was.
Halftien, tien uur. ...
halftwee,
drie uur
halfvier
vier
halfvijf
vijf.

Om halfzes hield ik het voor bekeken.
De vogels zongen minder hard dan ik had gehoopt
en het achtergrondgeruis van de N16 of E17 (wie zal het zeggen?) een hele nacht lang
was ontgoochelend luid.


 


Dat gezegd zijnde: Nooit eerder sliep ik onder de blote hemel. In dit land. In april.
Ik weet niet wat me bezielde.

Maar eerlijk is eerlijk. Vandaag is niet de eerste keer dat ik me afvraag
wat me nog bezielt.
Want dat is bitter weinig, merk ik.
En dat is bitter spijtig.
Een beetje eenzaam ook. Maar zelfs dié idee doet niet veel met me.


zondag 14 april 2013

Amazing

ik las vandaag dit

'Don't be afraid to be amazing
-Andy Offutt Irwin-


Voorlopig stel ik me tevreden met het posten van dit handvol woorden.
Over wat erachter kookt, 
spreek ik me liever niet uit.
Of "beter" niet. 

Om niet te lullen
of niet (te) belachelijk te klinken (aldus de doemdenkende realist in mij).

Vandaag was een mooie dag trouwens.

Olijf speelde meter. Petekind schitterde. Zon ook.
Foto's misschien op een later datum.

Digitaal eindigde de dag min of meer met dit beeld.
Gebeurt niet alle dagen. Het posten waard, vond ik.

Met tegenzin sluit ik de buitendeur. 
Het schemert nog,
ik ruik een BBQ
en een merel zingt heel even.

Het is nog warm. Zo'n 20°C om 21u. 
Het werd tijd. Hoog tijd.

En nu het weer omsloeg
zou dat met enkele andere "dinges" best ook weer eens gaan gebeuren.

Een (o)lijf zoekt.............................

aaahhhh... never mind :)

zaterdag 13 april 2013

de dertiende

sinds vorige post meer dan eens de kans gehad om iets leuks te posten
maar telkens de tijd niet genomen.
Of
- jawel jawel....-
de computer stomweg niet ààn gezet eens thuis....

Olijf probeert Tinternet weer te verbannen naar waar het thuishoort. De achtergrond dus.
Dat lukt met wisselende zin en dito succes. De ene keer al wat vlotter en spontaner dan de andere.

Maar het maakt dat leuke kleinigheden
zoals het eerste madeliefje in m'n gezichtsveld
of het eerste natte voorjaarsstraatstof in m'n neus
niet gemeld werden.

En dàt na één van de langste winters die ik me herinneren kan.
Veel te lang grijze dagen
en bruine landschappen
bomen die maar niet groen wilden worden
en m'n groeiend verlangen om kleur te zien. In de natuur.


Intussen kleurt het tuintje schuchter geel
met speenkruid. Een zeer tijdelijk geel dus
en zag ik m'n eerste vergeet-me-nietje
dat ik niet zal vergeten
maar (nog) niet vereeuwigde met een kiekje

omdat er geen tijd was.

Vandaag moest ik shoppen
met petekind
die morgen in de volwassenheid stapt
via haar Plechtige Heilige Communie

En dus zouden we er een korte shopvoormiddag van maken. Ruiterspullen want ze rijdt paard en ze doet dat graag.
Stom dat die ruitersportwinkel net opendeurdag hield met fikste kortingen
en dat de rest van het Waasland daar op af was gekomen.
Stom ook dat vriend/klusjesman S. die nog snel twee spotjes kwam inbouwen in Olijf's keuken... belde dat hij door een waterleiding had geboord. Terwijl Yours Truly in de monsterfile stond om te mogen betalen.

Maar de zon scheen en Olijf kwam thuis op het moment dat het lek al gedicht was en het euvel verholpen.
De eerste lunch buiten was een feit. Op zaterdag de dertiende.

De rest van m'n vrije zaterdag ging naar kadootjes inpakken, containerpark bezoeken (compleet met (nieuwe) volautomatische weegbrug!) en auto wassen want een tante moet er deftig uit zien op de Plechtige Heilige Communie van haar petekind.

En dan... een ontspannend warm bad? 
Helaas... driewerf helaas. Ondanks de ontluchtte radiatoren - het aangeboorde buis bleek er eentje van de verwarming te zijn - wilde de verwarming niet aanslaan. En het warme water evenmin. Olijf ontluchtte en resette dat het een lieve lust was
tot een uur of wat later
met een hoofdpijn die inmiddels een allures van een minimigraine had gekregen
alles weer werkte.

en ik dacht...
"het was de dertiende vandaag. Verdomme."

Maar ik heb warm water
en inbouwspots
met ledlampjes. Lekker zuinig. Maar pokkeduur.

Ach wat.
Ik heb wat ik hebben moet.
En een barstende kop erbovenop. Moet kùnnen.

zondag 7 april 2013

't Frutsel

Kent u dat?

Het schijnt Restless Legs Syndrome te heten
en is slecht nieuws als je nierdinges in je familie hebt lopen.
Ik heb nierdinges lopen in de familie
maar die van mij zijn nog in top working order, althans, dat zei m'n arts onlangs.

En toch heb ik regelmatig Restless Legs. 't Frutsel in 't Waaslands.

Ken je dat?


Je zit lekker languit in de bioskoop
of gezellig in de zetel bij vrienden
of aan tafel, in gezelschap
Fijn. Knus, Alles wat je wil.
Je zit.

lang.
Je zit lang.
En je voelt na verloop van tijd dat er iets moet gebeuren. Je benen willen òpspringen. IETS doen.
Bewegen of zich strekken, zelfs horizontaal maar NIET (en ik schrijf NIET)
stil en gebogen blijven.

Dàt
is het frutsel.

Onlangs had ik het nog letterlijk.
Maar het is er al een poos figuurlijk.

En dan voel ik bijna
een vliegticket aankomen.

Of zoals Dame Edna wel eens placht te zeggen
Hello, Possums! I feel a (plane ticket) coming on :)

Het is er nog niet.
Ik durf niet echt te boeken (en waarom weet ik niet... of misschien ook wel... of misschien wil ik het niet weten)

Hoe dan ook. Nu is het er nog niet. Maar ik ken mezelf. Ik kan niet lang vechten tegen 't frutsel. Ik moèt de benen strekken.
It's time..............

 

Die Tulpenbol in Jezelf.

ik kon het niet laten
en vond deze

tranen met tuiten.
Gelachen.

Doe uzelf een plezier
ook U, lieve Noorderbuur,
en kijk.

Stoort u zich even niet aan
  • de linktitel die fout is. Het filmpje zèlf (wat als Yoga uit Nederland kwam?) klopt wèl.
  • het reclameblok vóór. Voor gratis moet je betalen. Hier is dat niet anders :)

Uw geduld zal beloond worden.
Ik ging bijna dood van het lachen. Maar ik ben ik.
Ben benieuwd naar wat u ervan vond.



Losjes over de schouder :)



Ik kom er maar niet toe om het op TV te bekijken
en probeer nog steeds door het leven te gaan zonder uitgesteld kijken.
Vroeger heette dat "opnemen". Nu kijk je uitgesteld.
Ook goed. Ik doe het nog niet.
Behalve online. Wanneer ik al dan niet per toeval ergens op stoot. Of iemand wat suggereert.

De "Wat als" serie van 2Be is één van die programma's die ik niet zie. En waarvan ik het een beetje spijtig vind dat ik ze niet zie. Het zou zelfs niet eens zo moeilijk zijn om ernaar te kijken. Gaan néérzitten, de TV àànzetten en kijken op juiste dag en uur zou een goed begin zijn. Maar daar kom ik dus niet toe. Om redenen die totààl onaanvaardbaar zijn, dus ik vernoem ze wijselijk niet.

maar goed... Tinternet brengt (zoals zo vaak... maar niet altijd als ik Lehti lees... maar ik wijk af....en keer dus nu terug om verder te gaan met deze zin) soelaas. In de vorm van de website van voornoemde Vlaamse Zender èn links van divers allooi. Zoals daar is - in het laatste geval - een mij nog relatief nieuw fenomeen (het is te zeggen... het is ongetwijfeld al oeroud in cybertermen maar ik heb me nog niet ernstige beziggehouden met de technische details en implicaties ervan maar ben er zéker van dat ik dat vroeg of laat wel zal doen..........."èèèèèèn Adem" ...) dat zich manifesteert in de vorm van ingebedde filmpjes op FB.
Die dus NIET (ik schrijf NIET) - zoals "vanouds" - bestaan uit een ouderwetse link die je kan volgen of kopiëren en plakken om hem aldus door te mailen naar vrienden en familie waarvan je hoopt dat ze het filmpje even grappig gaan vinden als jezelf....
Dat domweg doorsturen van links is dus verleden tijd. Althans SOMS.
(nadien toegevoegde noot: Links stuur je niet door in de betekenis van "de andere kant van rechts", en al zèker niet als je daarmee je politieke overtuigingen wil laten geworden. In de zin van "meervoud van Link, de Engelse term voor Schakel, Verband" kan je je dan weer véél veroorloven. En dat bedoelde ik in de zin hiervóór. Want ik zag hem bij herlezen een beetje wazig worden. Begrijpt u?)
Tot een Olijfmens weer een mogelijkheid "ontdekt" (om maar eens een groot woord te gebruiken want rechtsklikken en kiezen uit 1 van 2 opties (waarvan optie nr2 het signaleren als spam is) is bezwaarlijk te catalogeren als "ontdekken").
Goed... ik (her)ontdek het embedden  van video's. En wil daarmee aan de slag. Hoop het ding te kunnen gebruiken in een mail maar dat lukt maar matig. Om niet te zeggen "niet" dus.
Waarna ik terugkeer naar het goeie oude blog. Alwaar embedden vroeger wel wou lukken en het nu een ietwat mysterieuzer karakter dan vroeger heeft gekregen maar desalniettemin in voorbeeldversie nog schijnt te willen lukken. Hetgeen me doet besluiten om het nog eens te proberen, dat embedden. Wat hier gebeurd is... dus.....
En ik maar denken, vorige keer, een slordige dag of wat geleden, dat mijn embed-dagen voorgoed achter me lagen....

Niets is minder waar dus, lieve lezer (en inmiddels weer even gerustgestelde Olijf). De internettruuc lukt nog steeds, zij het dat hij/zij zich aan mijn onderzoekend oog onttrekt... tot ik ertoe kom om verder te kijken dan m'n cyberneus lang is (voor de echte techneuten onder u.... ik sla op en bekijk het voorbeeld even... ) en met een zucht van verlichting vast te stellen dat de link die ik niet zie er wèl staat :)

Ziezo.

Veel tekst voor maar 1 doel: Het bewaren van een filmlinkje waar ik wel van hou.
En misschien het omleiden van een handvol niet FB-gebruikers naar dit blog om datzelfde filmpje te kunnen delen. Met een beetje twijfel in het hart. Want het is al lang geleden dat hier nieuwe lezers terecht kwamen. En dat gebeurde in de helft van de gevallen omdat ik het blog had vernoemd en in de andere helft door puur toeval.
Ik hou persoonlijk meer van het puurtoevalscenario. Hèb het zelf niet zo begrepen op het uitnodigen van kennissen (om nu snel even een heel algemeen woord te gebruiken dat alles dekt van familie tot verre collega's) op/aan/in m'n blog. Ik denk, denk ik, dat een deel van m'n anonimiteit voorgoed verdwijnt dan. En dan kan ik niet meer alles kwijt dat ik kwijt zou willen. .... of zo.... iets in die aard.

En dààrom, lieve lezer (waarvan de meesten onder u - en u bent wel met z'n vijven of zo :) - èchte anciens zijn geworden) kreeg u voor één keer eens éérst het filmpje en pas dààrna de licht geschifte tekst.
Omdat ik hoop dat mensen die wel wat béters te doen hebben dan blogs lezen (ik denk aan strijken, koken en algemeen gezellig met het gezin bezig zijn ... en néén, dit is NIET (ik schrijf NIET) spottend bedoeld!)
zich gaan beperken tot het bekijken van het filmpje
daarna het veel te lange tekstgedeelte gaan zien
denken "hier begin ik niet aan want ik heb nog veel te veel strijk liggen"
en de boel weer afsluiten.

Waardoor ik, Olijf Extra- Ordinair
twee vliegen in één klap sloeg:
de dierbaren waarmee ik het filmpje wilde delen zagen precies dàt (en ook nix méér)
en ik kan ongestoord verder kribbelen. Op de meest onsamenhangend mogelijke manier.
Want zo bèn ik. Geloof ik. Ér-rug onsamenhangend. Een beetje gestoord. Of storend... daar ben ik nog niet uit. The jury's still out on that one.

De zon schijnt.
Hier was het vanochtend zonnig bij 4°C, ginder zonnig bij 14°C.
Op de middag voel ik me een beetje getroost. Want bij "hen" is het nog steeds 14°C onder de wolken en wij zijn al 3° dichter bij gekomen. Met  7° en nog steeds in de zon.
Een mens mòt wat met z'n onrust. En ik doe dat zò. Me troosten met onbenulletjes. En lachen met andermans goede vondsten.

Ik wens u allen een fijne rest van een veel te kouwe aprilzondag.
En hoop u ooit eens ergens te mogen zien/spreken/lezen. Voor zover dat al niet gebeurd is.

Wàt er ook gebeurde,
ik hoop minimaal
op z'n minst
dat u het filmpje leuk vond
Want dààrom werd dit stuk geboren.


Alaaf :)


zaterdag 6 april 2013

Bloemen

zijn niet altijd wat ze lijken te zijn.

Maar daarover zeg ik later wat méér.

:)
  :)
     :)

vrijdag 5 april 2013

Ontwenningsverschijnselen

Lehti vroeg er "terloops" even naar. Omdat ze m'n zwakste punt inmiddels (maar al te) goed kent.
Astinenza der Apuliën.... als een mens me doet lachen, doet een mens me lachen.
en een beetje in elkaar krimpen (maar gelukkig niet veel)

Yep.
Het is hoog tijd om te vertrekken maar dat wordt nog even uitgesteld. Om een handvol redenen die alle even goed zijn. Of even dom. Of irrelevant. Of....
Ach wat. Ik mis het.
(Dààr. Ik heb het gezègd.)

Vooral nu de winter hier onmenselijk lang blijft hangen.
Het hier 5°C is en ginder 19 (en ook dààr is het, zeggen ze, net iets te fris voor de tijd van het jaar).
Nou ja. Het gaat niet eens om de temperatuur. Maar om de zon. Het licht. LICHT!
We zìjn lichtgevoelige wezens, of we dat nu Liken of niet.

Je veux du Soleil nondedjeu!

En intussen probeer ik nààst de vaststelling te kijken
dat m'n interesse in de rest van de wereld
bijzonder klein is geworden
en ik vind dat een teken van ouderdom.

De zon mag komen. Snel graag.




geen idee hoe, wanneer en waarom het rechtstreeks delen van YouTube via Blogger verdwenen is...
maar het is verdwenen. Verder dan vaststellen kom ik niet.
Dus doen we't opnieuw met platte links. Zoals deze 
.

kop. staart.

Noord-Korea rolt de spierballen en verhuist hier en daar een raket in het rond.
Dat de veiligheid van de buitenlandse diplomaten vanaf 10 april niet meer gegarandeerd wordt.
Ik denk er allerlei vieze en mensonwaardige gedachten bij. Maar ik vertik het om ze hier te noteren.

Een kennis schrijft online (tja, wààr anders tegenwoordig?) dat een feest later zal volgen. Véél later.
Ik heb een half idee waarover het moet gaan en bezoek z'n profiel.
Yep. Drie weken geleden gehuwd. In het verre buitenland. In stilte. En nu terug. Alleen wellicht. Tot haar visum in orde komt.
Hij ziet er gelukkig uit dus ik wens hem proficiat.


Veel dichter bij huis vind ik een briefje in de bus. Met de vraag om een boel plooien glad te strijken. Ik heb daar geen zin meer in. Te vaak gedaan zonder resultaat. Een mens moet maar eens leren. Wij allebei, lijkt me.

En ik neem de telefoon op, enkel om wat halfwenend gekreun te horen. Net op die ene avond in de week dat ik gezellig thuis mag eten in gezelschap. Ook deze keer heb ik geen zin om mee te spelen en maak korte metten met de (t)roep om aandacht.
Ik vind mezelf hard.

Iets voor vijven word ik wakker na een nare droom. Net op het ogenblik dat de Russische Mafia in het huis van m'n zus binnendringt om ons allemaal in het holst van de nacht te "halen". Omdat m'n zus - net als m'n moeder, zo blijkt - beschikken over een ondergrondse gang van hun huis naar.....???? weet ik veel???... en dat schijnt interessant genoeg te zijn om de inwoners te kidnappen.
Ik had geen ondergrondse geheime gang en zou dus veilig moeten zijn. Maar ik zoek het gevaar op. Laat moeder geheel alleen achter in haar huis en vervoeg m'n zus en haar dochter. Alwaar ook m'n (Italiaanse) tante blijkt te zijn. We weten allemaal dat "ze" ons zullen komen ophalen, maar blijven rustig boterhammen smeren. Nou ja... "rustig"... we zijn nerveus maar willen nichtje G niet verontrusten en doen dus alsof broodjes klaarmaken het belangrijkste is wat je kan doen. Intussen raast m'n brein over hoe we kunnen wegsluipen. Hoe ontsnappen mogelijk is... Maar ik doe niets. Behalve boterhammen smeren. En me afvragen waarom ik moeder alleen liet.
En dan bellen ze aan.
We doen een halfslachtige poging om ons te verbergen in het donker, maar ze draaien de voordeur open. Die Russen komen ook overàl binnen....
Op de tast vinden ze eerst Olijf.

En ik word wakker
met bonzend hart.

Nog  1 uur en ik moet weer opstaan voor een nieuwe werkdag.

Vies.

De Lente wil maar niet beginnen.

Maar Jovanotti is bezig met een nieuw album en dito tour. Of is er al mee klaar. Whatever. Eens zien of er nog een ontsnappingspoging van komt. Niet weg van de Russen maar nààr een concert.