zondag 29 januari 2012

50

een toevallige blik op m'n tellertje hier rechts.
Nog 50 dagen, 4 uren en 11 minuten tot Spring.

Lente, ik wacht op je :)

In afwachting smijt ik hier een paar luchtjes op Tinternet.
Van de voorbije weken/maanden.
Gewoon België, ergens in het Waasland (en ééntje uit Antwerpen)

Bathroom view, early in the mooooorning 8/12/2011

18/12/2011, 19u41

Puyenbroek, 17/01/2012, 9u14

Meir, 22/01/2012, 17u46

weer het badkamerzicht, 24/01/2012, 8u12

"De hemel staat in vuur en vlam", zegt m'n collega bij het afsluiten. Olijf kiekt en noteert: 25/01/2012, 17u26

Morgen staakt het land.
Olijf blijft ook thuis.
Niet omdat ik daarvoor kies óf omdat het moet.
Gewoon.... omdat maandag mijn weekenddag is. Al 6 jaar en 29 dagen lang.

zaterdag 28 januari 2012

Foto ware onfatsoenlijk geweest :)

Tussen de middag (of is het "over" de middag... of "op"...?... Afijn, ergens ter hoogte van de middag) glip ik even weg naar de dichtstgelegen winkel om wat te eten te halen.
"Hoe interessant", hoor ik u denken...
Inderdaad, hoogst interessant. Bij deze kent u de graad van opwindendheid van m'n dagdagelijks leven :)

Het opmerkelijke aan deze winkelbeurt waren twee meisjes die vóór me in de rij stonden.
Beide identiek gekleed. IIIIEEEE-DEN-TIEK.
Beige gewatteerde lange winterjas. Roodbruine laarzen. Beige elastiekje in het licht krullend haar. Identieke bril. Niet zomaar een beetje gelijkend, neen - ik wil dat dit duidelijk overkomt - identiek!
Het haar - dit mag u intussen niet eens verbazen - was ook identiek. Zelfde kleur, zelfde lengte, zelfde lichte krullen.

Het waren tweelingzusjes....

DUS, denkt u, Olijf is "eindelijk" de trappers kwijt. Wat is er nu speciààl aan tweelingzusjes die dezelfde kleren dragen?

.....

Als die zusters ergens tussen de 45 en de 55 jaren oud zijn....... dan ben ik op z'n minst licht verbaasd... ja.

Men hoort in deze vereenzamende maatschappij wel vaker van zussen en/of broers die zowat hun hele leven samenwonen. Of na een scheiding/overlijden van de partner opnieuw bij elkaar intrekken.
Met tweelingzussen - veronderstel ik - zal deze band nog sterker zijn dan gewoonlijk. Dat schijnt zo te zijn. Dus ik neem dat aan.

Dat ze hun hele leven dezelfde kleren dragen, dàt gaat er net iets minder vlot in bij Olijf.
Zelf heb ik tweelingnichtjes en zij bevestigen wat ik zo vaak van andere tweelingen hoorde: "We haatten het dat we steeds hetzelfde aanmoesten. We wilden individueel erkend worden en dat kon pas toen we zèlf onze kledij mochten kiezen".
Dus tja, ik worstel een beetje met het tafereel van vanmiddag.

'k Probeer het me voor te stellen, het ochtendtafereel.... en al de rest.
Hup, één der beiden (of beiden tegelijk?) slaat/slaan de kastdeuren open en begint/beginnen te kiezen uit het ruime (dubbele!) aanbod. Misschien is ééntje dominant en kiest voor twee.. of er wordt gekibbeld.
Bij het shoppen kopen ze alles dubbel. Zouden ze daar speciale korting voor krijgen?
Zouden ze op culinair vlak ook dezelfde smaak hebben?
En wat "heren" betreft? (of dames.... de geaardheid was niet meteen duidelijk)

Toegegeven, ik vond het méér dan "licht" bizar. En durfde het niet aan om fotografisch bewijsmateriaal te verzamelen. Dus kreeg u het maar zó: in woorden.

"Identieke tweeling" is voor Olijf nog nooit zo aanschouwelijk geweest als vandaag.

donderdag 26 januari 2012

gewonnen!!!!

laat me nu - zo'n half uurtje na m'n ode aan een reddingswerker op een gezonken cruiseschip - volgende mail ontvangen.

Gefeliciteerd, S...........! U heeft een cruise gewonnen!

Het "enige" wat ik nu nog moet doen, is 9 vragen beantwoorden.


.....

Zou ik?
;-)

Motivatiepremie: to strike or not to strike

Ik luister naar de radio en hoor een bericht dat ongeveer hier op lijkt.

Een bedrijf wilde werkwilligen een anti-stakingspremie van €30 betalen als ze de oproep tot staking negeerden en tóch zouden komen werken.
De vakbond was daar niet happy mee en counterde met een opbodspelletje: €60 aan diezelfde werknemers als ze wél gingen staken. (De hoofdzetel was niet blij met deze strategie en floot de lokale afdeling terug).

Nu hebben bedrijfsdirectie en vakbond een compromis gesloten: €30 MOTIVATIEpremie aan alle werknemers, of ze nu staken of niet.

Volgt ù nog???
Aan het recht op staken mag niet geraakt worden.
Anderzijds bestaat er nog zoiets als recht op arbeid.
De ene wil ze zien werken, de andere wil ze zien staken.... dus betalen ze nu iederéén netjes €30 uit op 30 januari.
Voor 1 dag zou ik graag werknemer bij dat bedrijf zijn: word ik lekker beter van een dagje staken.... of werken... al naargelang m'n gemutstheid die dag.

Als ik niet zo anti-staking was (omdat ik nu eenmaal vind dat er te snel en te vaak gestaakt wordt), ik zou gaan staken omdat de werknemers van dàt specifiek bedrijf extra geld krijgen op 30 januari... en de rest van werkend en stakend Vlaanderen niet........


Vergeet voor àlle duidelijkheid niet dat de meerderheid der Belgen deze keer ANTI is. Anti-STAKING dat is.....

Postscriptum
Via Via Via FB las ik dit.
Ik durf niet meer te zeggen dat de jeugd niet nadenkt :) :) :) 

een handjevol nieuws

Tijdens de middag pleeg ik af en toe de Metro ter hand te nemen. Thuis geen eigen dagblad, dus een beetje krant in m'n handen in de werkkantine vind ik af en toe leuk.

Na het serieuzere nieuws
  • Regering sluit fiscale achterpoortjes: Ach? Dat werd eindelijk tijd!
    En meteen daarna een rits advocaten en financiële experts die twijfelen aan de grondwettelijkheid van dergelijke ingrepen (wie betaalt hun vette lonen ook alweer? ... hm... )
  • Staking verdeelt het land: Vakbonden die kost wat kost het land plat willen leggen om redenen die niemand nog echt begrijpt en waar slechts 20% van de bevolking positief op reageert ....hoewel ook hier de cijfertjes me met verwarring vervullen. 53% staat negatief tegenover de actie, 20% positief en 23% neutraal. In mijn ogen komt dat neer op 96% van de "bevolking" ... steekproefgewijs. Die overige 4%, waren die neutraal positief of negatief neutraal? Of gewoon geen mening? En de krant gaat verder:  89% van de bevolking neemt niet deel aan de actie.Als ik het goed begrijp - dus - is 76% tegen of neutraal en zal 89% niet staken. Van de 20% positieve gaan er 11% staken..... ofzo....
    Bizar, nogmaals, dat vakbonden met alle geweld hun stem willen laten gelden voor een land waarvan grosso modo driekwart tot negen tienden van de bevolking ... uhm... NIET zal meedoen.
    Maar België MOET plat en dat leggen ze voor de goede maat op bladzijde 11 nog eens paginagroot uit. Kosten noch moeite gespaard, zeg maar...
  • Obama wil einde maken aan ongelijkheid: stuit ook op tegenstand. Dat hij paal en perk wil stellen aan de belastingsongelijkheid in z'n wonderful country (waar miljardairs minder belastingen betalen dan hun eigen secretaressen)... daar zijn de Republikeinen radicaal tegen. Bijt niet in de hand die je voedt, moet de oppositie denken. Maar - oeps, Big Brother leest misschien mee - dàt heeft Olijf niet gezegd :)
  • Apple is grootste bedrijf ter wereld
  • Eu trekt begroting strak
en nog van dat moois, sta ik stil bij het ietwat "lichtere" werk.

  • De Vlaming is te dik, lees ik in de krant van gisteren. De gemiddelde BMI van de Vlaming is 25,3, op het randje van te dik. Dat is GEMIDDELD, beste lezer. Alle Vlamingen op een hoopje gegooid, gezamenlijk gewogen en daarna gedeeld door het aantal Vlamingen op die weegschaal. Daar zàten ook graatmagere bij. En die konden niet veel doen aan dat gemiddelde....
    In de krant van vandaag staat dan weer Belg eet vaker bij McDonald's.  In 2011 had de fastfoodgigant 37.000.000 klanten in België, 2.000.000 méér dan in 2010.
    Toegegeven, nu hebben we't plots over BELGEN. Dat zijn er méér dan alleen maar Vlamingen. Maar ik zie een causaal verband ontstaan...
    McD België kijkt positief terug op 2011
    , aldus de krant. Terwijl gisteren nog stond geboekstaafd dat diezelfde McD had gefaald op Twitter (en nu begeef ik me buiten m'n comfortzone wegens niet echt vertrouwd met Twitter). Ik citeer het enkele-zinnen-lange-artikel.
    Hamberugerketen McDonald's wilde via Twitter de loftrompet steken over zijn producten. Er werden twee hashtags gelanceerd
    : #meetthefarmers en #MdDStories (Olijfnoot: ik weet niet wat hashtags zijn, maar je kan ze lanceren...ik vraag me af hóever). Via deze hashtags hoopte het bedrijf dat bezoekers enthousiast zouden twitteren. Het tegenovergestelde gebeurde. Twee uur werd er geklaagd en gegrapt over het eten. McD besloot om de #MdDStories-hashtag niet meer te gebruiken.
    Tot zover het citaat.
    Alweer: enig verband tussen BMI en klaagzangen? Ik laat het aan u over :)
  • Inklappen en wegwezen: over een stadsautootje (de Hiriko) dat je gemakkelijk kan parkeren wegens draaibare wielen (je schuift je auto gewoon zijdelings in de parkeerplaats), ietwat kan inklappen als een kinderwagen en waarvan de motor .... in de wielen zit.
    KNAP, denk ik...
 En dan....
  • Thaise dief steelt en besnuffelt 10.000 slipjes. Over een kerel die al 30 jaar lang slipjes van vrouwen ontvreemdde (ik vraag me af hoe hij dat ongemerkt deed), die in zijn auto bewaarde (de slipjes, niet de vrouwen) en daar regelmatig aan snuffelde (ook terwijl hij reed.... is dat even strafbaar als telefoneren tijdens het rijden?)
    De 48-jarige man startte z'n merkwaardige hobby op z'n 18de en is sindsdien niet meer opgehouden.
    Ik rekende het even voor u uit. Aan 365 dagen per jaar (de schrikkeldagen niet meegerekend), gedeeld door 10.000 (circa... ik betwijfel of de Thaise politie alle slipjes nauwgezet heeft geteld), komt dat neer op 1,095 slipjes per dag. Zijn dat even véél vrouwen of missen sommige Thaise dames toevallig 2 of meer (gedragen?) slipjes?
    .....
    ......
    nja......
    Noteer voor de aardigheid even dat de zaak aan het licht kwam nadat de man betrapt werd bij een inbraak in een gebouw in Bangkok. Hij zal worden veroordeeld voor de inbraak. Wegens geen officiële aanklachten voor gestolen slipjes, blijft een veroordeling dààrvoor voorlopig achterwege.
  • Werkloze Ier bouwt appartement met euro's. Over een niet kapitaalkrachtige man die een appartement bouwde met 1,4 miljard euro. Dat zijn: eurobiljetten ter waarde van 1,4 miljard €... aan versnipperde biljetten. Naar verluidt zit de man er warmpjes bij, létterlijk dan. Z'n appartement schijnt zó warm te zijn dat hij zonder dekens kan slapen.
    Schitterend idee, vind ik. Zonder inkomen maar wél omgeven door massa's geld. :)
Minder grappig is het bericht dat het dodental van het cruiseschip Costa Concordia intussen gestegen is tot 16. Nog 16 anderen blijven vermist.
Het schip zonk - naar ik een dag na de ramp vernam (ik was op reis en keek geen TV, las geen kranten) - op 13 januari nabij Isola del Giglio. Ik ken het verhaal niet, maar het schijnt niet echt mooi te zijn. Iets met de kapitein die - op eigen initiatief of op bevel, ik laat het in het midden - te dicht bij de kust ging varen.
Met een mix van griezelige verbazing en plaatsvervangende trots stelde ik (via FB) eerder  deze week dan weer vast dat één van de reddingswerkers ter plaatse.... een man is die ik persoonlijk ken. Jarenlang heb ik bij z'n Diving gedoken. Ieder jaar zie ik hem en z'n crew. Zelfs wanneer ik niet duik, ga ik altijd even groeten. We tutoyeren elkaar en drinken koffietjes tussendoor. Ik mag hem Andrea noemen (wat ook logisch is, ... omdat dat zijn naam is) en hij noemt me Sàndra (met Italiaanse nadruk op de a... just the way I like it).
De wereld is soms èrg klein....

Het is niet mijn verdienste dat ik hem ken, uiteraard. Was gewoon trots dat ik met zo'n capabele man heb mogen duiken.
Foto's komen van zijn FB-pagina. Gepost door iemand anders dan hijzelf overigens.



Foto's: Claudio Bazzan

Volgende zomer mag ik niet vergeten hem te feliciteren voor z'n inzet. Dàt op z'n minst.



uit de radio: Follow Me

Vorige week, eens we - zowat halfweg de vakantieweek - ontdekten dat er zowaar een ràdio stond in ons overigens comfortabele appartement, ging hij ààN. De radio.

Na twee avonden leek iemand uit ons gezelschap door te hebben dat de plaatselijke Oostenrijkers zich graag bedienden van een geluidsbandje, een muziekloop als het ware. Nu ja... bij Olijf duurde het drie avonden vooraleer het goed en wel opviel.

En toch. Af en toe weerklonk een nummer dat ik me niet van de avond voordien herinnerde.
Zoals dit.
Eentje dat me (ook) destijds altijd vrolijk maakte, al kan ik me niet precies herinneren waaróm dat zo was. Het lag gewoon lekker in m'n barbaars oor, denk ik.

Vanavond zocht ik verwoed naar enkele muzieknoten uit het nummer, simpelweg omdat ik me noch titel, noch zanger/band voor de geest kon halen.
Uùùùùùrenlang kwam er niets. Helemaal niets. Tenzij foute woorden of foute noten. Dus gaf ik me over aan enkele uren Fry and Laurie. Online archiefmateriaal.

En ziedaar.... plots, vlak voor het slapengaan, schoten een paar woorden te binnen. Die woorden gingen in YouTube et voilà... hier is het.

Nix voor de die hard muziekliefhebber. Maar mij maakte het weer even vrolijk.


Follow me, ev'rything is aawriiiiight :)

dinsdag 24 januari 2012

A (very) bad case of PMS...

Het is ver gekomen als
een mens schrikt
van de aanblik van een zak patatten.

Goed.... OK....
het wàren griezelige patatten
maar uw Olijf dacht koelbloediger te zijn dan dit.

Ziehier het verhaal.

Gisteren, tijdens m'n één-keer-per-jaar-uitstap naar de Hypermarkt in de buurt, liet ik me gaan in de aankoop van verse vis.
Goudbrasem, m'n favoriet
en
knorhaan.... gewoon omdat die daar lag. Nog nooit knorhaan klaargemaakt.
Knorhaan? Vis? Een haan die knort? Hoort dat geen gevogelte te zijn? Of een ander neerhofdier dat genoegzaam gekend is om z'n roze kale vel en z'n krullend staartje?

Neen, lieve lezer, een knorhaan is een vis. Ook wel gekend als poon.
De "knor" in z'n naam ontleent het beest aan het geluid dat het maakt wanneer je het pakt (als je het te pakken krijgt, dat is) en het wreed-gaweg op het droge tracht te brengen (meer dan vermoedelijk omdat u z'n nakende consumptie voor ogen hebt). Waar "haan" dan vandaan komt, blijft me nog duister.
Maar ik wilde u het bij wijze van inleiding even meegeven.

Ziehier het beest in kwestie.... (foto van Wikipedia gehaald)


Grappig dier overigens. Onder water loopt het op z'n "pootjes". MOET je gezien hebben :)
Maar dat terzijde..... het verhaal gaat niet over de knorhaan. Of slechts ten dele.

De vis was slechts de aanleiding.
Iedereen wéét - uiteraard - dat je vis best zo vers mogelijk consumeert.
Met twee porties vis voor één persoon betekent dit dat Olijf geen week kan wachten met de bereiding ervan. Zelfs wanneer ze 's avonds bij de terugkeer van de eerste post-vakantie-werkdag geen honger heeft.
M'n knorhaantje - dat ik overigens nog nooit eerder in m'n leven gekocht, laat staan geprepareerd heb - staat als eerste op het menu. Goudbrasem "doe" ik heel eenvoudig en ik ben "nogal" gerust op z'n houdbaarheid tot morgen.

Met een heuse professionele bibliotheek aan kookboeken - die ik overigens nooit gebruik....- en de slechte gewoonte om alles sito presto op Tinternet op te zoeken..... besluit ik tóch om m'n nieuw aangeschafte kookboeken te raadplegen. Een nieuwjaarsvoornemen misschien...
Kleine kans, denk ik, dat knorhaan erin staat.....
Maarrrrrrr hij staat erin.
:)
En, wat méér is, ik heb alle vereiste ingrediënten zomaar eventjes in huis.
"Knorhaan met pestopuree en kerstomaatjes uit de oven".

U kent Olijf intussen goed genoeg (neem ik aan) om te weten dat tomaten NOOIT ontbreken in dit huis. Met Pesto is dat zo ongeveer hetzelfde verhaal.
En voor de puree geloof ik dat er nog aardappelen liggen te wachten. Toegegeven... ze liggen er al een poos.....

en dan komt het.
De zak patatten.
2,5 kg ervan.
Met poten.... euh, scheuten.
Maar het lijken poten. Griezelige, witte en roze poten. Met haar op. En klauwtjes.

Voor het eerst in m'n niet eens zo prille leven gruwel ik bij het zien van de patatten. Ze lijken niet op patatten. Wel op spinnen. Buitenaardse nog wel. Met poten die naar alle kanten grijpen.
Zó ontzet ben ik, dat ik de poten zo snel mogelijk verwijder.... zonder eerst naar het fotoapparasie te grijpen.
Terwijl ik het ongedierte te lijf ga met de dunschiller begint dit verhaal te groeien.
Over hoe ik, relatief nuchtere Olijf, me van m'n stuk laat brengen door een stel patatten met harige poten. En hoe dat gevoel ook langer dan nodig blijft hangen.
En waarom ik dat heb.
Spelen m'n hormonen een rol? Ben ik eindelijk het meisjemeisje geworden dat opspringt bij het zien van het minste beesje???
Ben ik zwanger misschien? ... Hmmmm..... Gezien m'n kuise natuur is dat eerder onwaarschijnlijk. Tenzij de onbevlekte ontvangenis weder ingevoerd werd...:)
De aanzet tot de "overgang" dan? ... Ik wens het mezelf nog niet toe. Nog lang niet.
Voor het gemak hou ik het bij PMS. Hoewel ik daar tot hiertoe nog nooit eerder écht last van heb gehad... geloof ik.
Ach ja.... a very bad case of PMS.
Als verklaring volstaat het voor vandaag.

....

U kan het niet weten, maar terwijl deze post tot stand kwam, stond alles te pruttelen en te bakken en is de consumptie van het knorhaantje intussen een voldongen feit. Inclusief de spinnenpuree.
En het was verdómde lekker. Al zeg ik het zelf.
Om af te sluiten krijgt u wat (gereconstrueerd) fotomateriaal te verteren.
Al was het maar omdat u zou begrijpen wat Olijf zo van haar stuk bracht. Misschien, hééééél misschien "vat" u de hele commotie dan wel (hoewel een volle zak patatten oneindig veel griezeliger was :) )

gereconstrueerde patat. In alle eerlijkheid was ook déze reeds gestript van z'n poten

er stààt ook haar op....brrrrrrr......

poten en bijpoten....

en dat ròze!!!!

sommige grepen zelfs door het netje om hen heen....

maar Olijf zette moedig door.... Kerstomaatjes met verse kruiden, olijfolie en balsamico uit de oven :)


...mét pestopuree (zonder pootjes) en het knorhaantje (zonder kop)

Zonder schroom: het was verrùkkkkkkkelijk :)

maandag 23 januari 2012

Alla rovescia

oftewel: achterstevoren.
Met het recentste eerst dus.

Sinds zaterdagavond terug van een dikke week vakantie en zoals dat hoort, zou een reisverslag het eerstvolgende verhaal horen te zijn. Maar dat wordt het dus niet. Vandaag werk ik even achterstevoren.

Vanochtend begon m'n (voorlopig) laatste vakantiedag. De laatste van de eerste dit jaar.
En viel de cent. Hoewel ik hem liever niet had zien vallen, maar goed.... hij viel.
Beschamend om toe te geven dat "het" nog door m'n hoofd schoot maar sommige dingen gebeuren nu eenmaal willekeurig. Of door toeval.
...
Dat het vandaag exact 5 jaar geleden was sinds ik "iemand" voor de eerste keer ontmoette. En dat dat het begin was van een gelukkige tijd. En daarna niet meer... zozeer.
Mja. Beschamend, zoals ik zei....
En dat het intussen ook volle 10 maanden zijn, geheel toevallig ook op de 23ste, dat ik hem voor het laatst zag en hoorde. Omdat de maat helemaal vol was. En teleurstelling en ongenoegen intussen te weinig werden gecompenseerd door de veel te korte momenten van hoop en onvolledig geluk.
Ik geef het niet graag toe, maar eerlijkheid gebiedt me dit even te noteren. Omdat Olijf "maar" een gewoon mens is en af en toe achterom kijkt, zelfs al is het geheel willekeurig.

Soms vraag ik me af waarom deze blog nog bestaat. Meestal is het antwoord onvolledig. Of onbestaande. Of gewoon onduidelijk.
En soms denk ik: omdat toevallige of opzettelijke passanten mogen zien dat we allemaal maar gewoontjes zijn in ons denken en doen. Hopen en twijfelen. Lachen en huilen. Beslist en onzeker zijn.
Weten en niet weten. Vragen stellen en antwoorden bedenken. Soms bevredigende en heel vaak zeer onvolledige....

Veel langer dan 5 à  10 minuten stond ik niet stil bij de herinnering. Dus toch IETS goeds....

Ergens in de namiddag vond ik het eindelijk tijd om een nieuwe autobatterij te halen voor mama's auto. De auto waarmee ze volgens doktersvoorschriften niet meer zou mogen rijden.. maar waarvan ik hoop dat ze hem voor heel kleine verplaatsingen in het dorp nog zal gebruiken. En indien niet.... dan staat hij binnenkort alvast klaar voor keuring en verkoop.

Batterijen koopt Olijf bij één van de low-cost automekaniekers. En de firma van m'n keuze ligt toevallig vlak naast de grootste supermarkt in de buurt. De supermarkt (namen noemen is niet mooi, wegens onfair naar andere supermarktketens toe ;-)) heette in m'n kindertijd de PRIBA 2000. In de loop der jaren werd hij meermaals overgenomen of kreeg hij een andere naam, maar groot bleef hij. Hij groeide zelfs.
Vroeger, toen m'n zussen en ik kind waren, trokken we ééns per week naar de PRIBA 2000, tot (vermoedelijk) grote horror van onze ouders, die een poging moesten doen om wekelijks de inkopen te doen voor een hele week. Alhoewel... nu ik eraan denk... wij drietjes (gewoonlijk een beetje té levendig en ruziemakend) gingen de hele tijd braafjes in de strip(album!)afdeling zitten lezen tot alle aankopen in de winkelwagen lagen.
Nadien, als alles goed ging, werd er geluncht in de supermarktresto. Dat was ons wekelijks etentje uit. Olijf at altijd... ALTIJD.... koninginnenhapje, het klassieke "vidéeke". Met zus C was het steevast een lijdensweg om wat te kiezen. Het kind was te mager en had nooit ergens zin in. Wat zusje S at, herinner ik me niet meer. Die zal - ach wat - wel steeds gewoon braaf wat genomen hebben op suggestie van ma of pa.

Sinds Olijf alleen woont en werkt, zitten er geen wekelijkse supermarktbezoeken meer in. Ik "doe" alles dagelijks of halfwekelijks. Bij een discountketen nog wel. Na het werk. Snel snel.
En "missen" zou een té sterke uitdrukking zijn wat boodschappen-doen betreft. Ik mòt niet zoveel. Hoe oud de Gouda is of van welk merk, maakt me biezonder weinig uit. En massa's broodbeleg hoeft een alleenstaande óók niet echt te kopen. Omdat "massa's" alleen maar gaan liggen beschimmelen in de ijskast.

En dan.... dan rijdt een mens gemiddeld één keer per jaar richting die ouder hypermarkt. En denkt "een bezoekje kan geen kwaad". Waarna een bezoekje uitdraait op een kleine 4 (VIER!) uur struinen in en door afdelingen die ik laatst vorig jaar heb gezien.
.... En leiden tot aankopen die mogelijks als overbodig kunnen worden aanzien.
Maar die zó'n DEUGD doen.... zelfs al doet de eindrekening me even schrikken.... :)
Een gebraden kip (ooit één keer eerder in m'n leven gekocht) hoort bij de aankopen. Die vind je niet in de discountketens. Verse vis ook. Voor twee keer. En zeekraal: Lekkerrrrrrrrr.
Verder verzorgingsproducten (waarvan ik u op dit late uur intussen kan zeggen dat ze me een zàlig gevoel bezorgen), een potje erg speciale chocopasta (die, naar ik hoop, even lekker zal zijn als het etiket doet vermoeden), twee (yep, TWEE) kookboeken (waarvan ik er sowieso al te veel heb maar waar m'n beide zussen biezonder wild over doen), een goedkope maar leuke CD (die m'n moeder hopelijk zal kunnen smaken) en nog wat losse dingetjes.
Een gepeperde rekening werd het maar ik troost me. Volgende keer zal alweer een jaar verder liggen. Dus ik ruïneer mezelf niet.

Ter afsluiting een streepje taalonderwijs.
"Verrines" is het nieuwe woord van de dag. Gezien op een kookboek. Gerechtjes in glaasjes. Een mens leert bij.
 Toevallig denk ik even terug aan een nieuw culinair woord dat ik onlangs op de radio hoorde. Je moet "bijblijven" vandaag de dag, met alle cuissons en mises-en-place van tegenwoordig. Ik had de eer het woord culotteren te mogen leren... zomaar eventjes op weg naar het werk. Culotteren schijnt het in gebruik nemen van gerei te zijn. Het door voorafgaand intensief gebruik.... gebruiksklaar maken. Vermits het om een culinair intermezzo ging, sloeg culotteren  in dit geval op het soortement invetten van een gietijzeren pot te slaan. Een handeling waardoor de pot het vet opslorpt en daardoor anti-aanbaklaag-eigenschappen verwerft. .... Als ik het goed begrepen heb. Ik rééd op het moment van de "les", ziet u?
Zo, dat weet u dan ook alweer.
Culotteren ... vergeet het niet :)
Net zo min als Verrines. Er kàn een dag komen dat u het woord nodig hebt...

Een ander boek waar m'n oog op viel was iets over de Italiaanse keuken. Ik kan er niet naast kijken. Noem het beroepsmisvorming, zo u wil.
Het was opgedeeld per regio. Dus ging ik op zoek naar die van "mij". Puglia.
En vond dit, tot mijn groot vermaak.
De tekst maakte ik onleesbaar, omdat het me niet fair lijkt een heel recept gratis ficatis op het net te gooien. Auteursrechten enzo...



Orecchiette con cime di rape e gamberoni di Gallipoli.
Di GALLIPOLI. Staat dat hier zómaar in Burcht te lezen! Stil zing ik vanbinnen. Huppeldepup. Gallipoli!
De auteur zegt dat je de raapstelen desgewenst kan vervangen door Broccoli. Dat kàn je. Maar het smaakt niet hetzelfde, neem het aan van Olijf.
Meer moet u daar niet over weten. Omdat raapstelen niet gemakkelijk verkrijgbaar zijn hier in België.
Maar ik zong.
En keerde na 4 uur dom winkelen naar huis terug.
En at een deel van de gebraden kip op. Lekker makkelijk.
Maar niet goedkoop :)

zondag 22 januari 2012

TV en snoep

Het snoepreisje.
Waarover later meer... maar het ging - inderdaad laggiù maar niet zó giù als gewoonlijk.
Richting Zuiden... maar "slechts" tot in de Alpen.
In de sneeuw.
Waarover later meer... dus :)

een dag of 9 zonder TV en zonder Tinternet... hoewel beide voorhanden waren.
Enkel Olijf besloot om er - voor één keer eens bewust - geen gebruik van te maken.

Waarna je thuiskomt, de reiszak leegmaakt, één en ander in de wasmachine propt en vroeg in bed kruipt om wat verloren slaap in te halen.
En - als single màg je dit doen -  de TV aan zet.
Om te ontdekken dat het weer DIE tijd van het jaar is. De aanloop naar 14/2. Met obligatoir de ene na de andere romantische komedie. Over hoe het moet of hoort te zijn. Compleet met aanzwellende muziek en hartstochtelijke omhelzingen.

En "je" tijdelijk weer een ongemakkelijk gevoel krijgt.... over wat het is dat je wil, of niet wil.
Hier en daar een flashback  naar mooie en minder mooie herinneringen.
En nogmaals de vraag: wéét ik het nog wel? Wat ik wil? Of hoor te willen? Of hoe het moet? Of hoort te gaan?

Eens de eindgeneriek volledig uitgedraaid, blijven enkele gedachten stand houden.
Eén: Films "in het licht van" Valentijn "horen" niet echt, maar ze zijn er wel.
En twee: Nope.... Olijf - vandaag theorie 1 en morgen theorie 2 - die weet het écht niet meer.



Morgen is het mama-dag.
En met een beetje geluk: bioskoop-met-mama-dag.
Wàt we ook kiezen: voor ons beider welbevinden zijn romantische komedies heel even te mijden....
Wat niet betekent dat het geen mooie dag kan worden.
Dat is Theorie 3.

Et voilà: Olijf is weer thuis.

woensdag 11 januari 2012

Het masker

dat je opzet
wanneer je het even niet zo goed meer weet.

Of hechten goed is.
en waar dat begint
en eindigt.

Wanneer je moet volhouden
en wanneer opgeven.

Hoe dicht banden mogen zijn
en waarom sommige daarvan gemakkelijker door te snijden zijn dan anderen.

Geen nood.
Hij wiens naam nooit meer genoemd wordt, heeft hier noppes mee te maken.
Al een geluk.

Het zit nog dichterbij.
En dan komt het punt
dat je denkt: "Ik weet het allemaal niet meer zo goed".

Maar
een snoepreisje zal alles verlichten.
En dat is goed.

Daarna
zien we wel weer.

:)

11/1/2012

eet olijf een bord pasta
voor de pc
met saus uit de diepvriezer

die waarschijnlijk nog door m'n pa werd gemaakt.
Een beetje zout.
Bizar, zo'n ding.
...
1 jaar + 1 week na datum
....
en ik weet met stellige zekerheid dat de laatste weken van z'n leven geen pastasaus meer werd gemaakt.

dus ja
de saus is oud.
TE oud voor menselijke consumptie.

Maar ik maak me sterk
dat ik sterk ben
en er dus nix aan zal overhouden
tenzij een plotse verhoging van m'n zoutspiegel.

mja....

2012 wordt "mijn" jaar

Ik hoor het hem nog zeggen: "2010 wordt mijn jaar"
En dat wérd het ook. Met een handvol vrouwen die de revue passeerden een een ex-lief dat er was toen alles scheef liep.
2010 werd dus NIET zijn jaar.
Noch het mijne.

Dat 2011 òòk m'n jaar niet ging zijn, werd vrij snel duidelijk, maar ik blijf geloven dat ik me er redelijk doorheen geslagen heb.

En nu.... 2012 zag ik goed beginnen.
Omdat 2011 hoopvol eindigde. Met mama die alsmaar beter en strijdlustiger werd.
Maar soms ondoordachte dingen deed, zij het deels uit noodzaak.... omdat het niet anders kon.

...
En woorden veroorzaakte... waarschijnlijk zonder dat ze dat ooit zo bedoeld had.... maar wel met tijdelijk desastreuze gevolgen.
Ruzie. Woorden. Dingen die je niet wil doen of zeggen.

U begrijpt er nix van.
Troost u. Olijf binnen een (half) jaar ofzo, weet het òòk niet meer... omdat m'n geheugen, wanneer het op m'n familie aankomt, erg kort is.

Maar vanavond voelde ik de grond onder me wegzakken.
En besefte ik
dat 2012
waarschijnlijk nòg maar eens
NIET
mijn jaar wordt.

Pazienza.
Er komen nog andere jaren.

dinsdag 10 januari 2012

"Recht"-vaardig

Vandaag hou ik me even ongenuanceerd bezig met het onderwerp "begrijpe wie begrijpen kan".
Verwacht u niet aan diepgravende journalistiek, beschouwingen van de kanten van alle partijen of zelfs aan persoonlijke meningen. Olijf zit weer met vragen.

Rijm dit even, als u kan.

1.
Brusselse Procureur des Konings (yep, des Konings) Bulthé verspreidt een rondzendbrief in het gerechtelijk arrondissement BHV naar de politiekorpsen  waarin hij 51 misdrijven opsomt die niet meteen hoeven vervolgd te worden.
Heroïne dealen en auto's stelen blijkt allemaal zo erg nog niet. "Geen advocaat bij, meneer/mevrouw? Niet erg, komt u morgen (ofzo) nog maar eens terug wanneer u de rechtsbijstand van uw keuze hebt gevonden. Wij zullen u dan verhoren omtrent het misdrijf waarvoor u op heterdaad werd betrapt."
Allemaal een storm in een glas water, vindt meneer Bulthé. "We" hebben dat allemaal foutief begrepen. Een vollediger artikel leest u hier.
Nou ja... ik prijs me gelukkig dat ik me niet snel onveilig voel...

2.
Een man die (nog niet vervallen) voedsel uit een afvalcontainer van een winkel haalde, riskeert gevangenisstraf. Het voedsel was naar zijn zeggen bedoeld voor minder bedeelden.
Tegenstanders vinden dat we hem niet als een moderne Robin Hood moeten zien. Bekijk "liever" de keerzijde van de medaille: als je dit "soort praktijken" door de vingers ziet, zet dat meteen de deur open naar afvalcontainervandalisme. En een gevaar voor de volksgezondheid.
Ik weet het allemaal niet. Vraag me wèl af of man in kwestie eerst naar huis mocht om een geschikte advocaat te zoeken alvorens nadien geheel uit eigen initiatief terug te keren naar het politiebureau voor verder verhoor....

3.
Ontsnappen uit de gevangenis is in ons land niet strafbaar. Zoiets had ik enkele jaren geleden nòg gehoord. Toen de ene na de andere notoire crimineel tot grote scha en schande van ons nationaal politiekorps uit onze gevangenissen ontsnapte (al dan niet met hulp van buitenaf).
Wèl strafbaar (en dus vatbaar voor vervolging) is het beschadigen van tralies in de nor om die ontsnapping te bewerkstelligen.
Even samenvatten hier.... je kan "zitten" voor moord, verkrachting en geweldpleging (niet noodzakelijk in die volgorde), straffeloos ontsnappen ......maar wél extra 2 maanden (+5x5€ boete) krijgen voor het vernietigen van gevangeniseigendom? Wetende dat die 2 maanden niet hoeven uitgezeten te worden (waarom dacht u dat rechters tegenwoordig straffen uitspreken van 3 maanden en 1 dag?) en bovendien peanuts  zijn, vergeleken bij het levenslang dat je al kreeg voor eerder gepleegde feiten.

4.
Een verkeersboete voor 76km/uur (gecorrigeerd naar 72 km/u) rijden in een 70km-zone blijft nooit ongestraft. Brieven volgen elkaar onverbiddelijk op.
Vraag het aan Olijf... die kan het weten :)

nja... ik stèl me vragen.
Vindt u dat raar?

vrijdag 6 januari 2012

La Befana, Driekoningen en extreme poedels...

Bij het buitenkomen op het werk zag ik in het donker 3 kinderen met papieren kronen rondlopen.
Het was met totààl ontgaan dat vandaag Driekoningen was.
De kinderen hadden niet gek veel tijd gestoken in hun vermomming. Meer dan 3 witpapieren kronen zag ik niet. Het zal wel aan de crisis liggen, denk ik...

Dat ik er niet aan gedacht had, moest ik goed maken, vond ik. Een blogje misschien?
En zie... nog vóór ik eraan kon beginnen, merkte ik dat Ils Epifanie al had aangeraakt, zij het op een héél biezondere manier.... eentje waar ik erg blij om ben.


Deze post zal zich grotendeels beperken tot wat opzoekwerk. Omdat ik eigenlijk nix weet en me dan maar tot Wikipedia wend om "slimmer" te worden. Niet dat Wiki dè bron van alle wijsheid is... maar even in de bib duiken om één en ander op te zoeken lag niet meteen in m'n plannen. Vandaar :)

Wij, hier (in België dus) vieren Driekoningen. Zij, ginds (in Italië) vieren La Befana.
Drie oude mannen van adellijke oorsprong een één oude vrouw, een heks eigenlijk, op een bezem. Ik zie het verband niet meteen. En dus ga ik zoeken.

Bereid u voor op een streepje reproductie. Olijf probeert hier blogsgewijs wat leerstof te bewaren. Af en toe werd wat info weggelaten om de zaak nog half leesbaar te houden.

Driekoningen, Epifanie of Openbaring van de Heer is een christelijke feestdag die elk jaar op 6 januari wordt gevierd en waarop men de Bijbelse gebeurtenis herdenkt van de Wijzen die een opgaande ster zagen en daarop de koning der Joden gingen zoeken. Ze kwamen in Bethlehem, en vonden daar Jezus te begroeten als de pasgeboren koning der joden.
In de katholieke liturgie in België en Nederland wordt het hoogfeest van de Openbaring van de Heer op de eerste zondag na 1 januari gevierd indien 6 januari op een werkdag valt. In veel Zuid-Europese landen is Driekoningen een vrije dag en wordt Driekoningen op de dag zelf gevierd. De Openbaring van de Heer is het eerste van drie feesten, samen met de Doop van de Heer en de Opdracht van de Heer in de tempel (2 februari), die thuishoren in de Kerstkring, de tijd van Jezus' kindertijd en jonge jaren.
(Driekoningen hoort dit jaar dus op 8 januari gevierd te worden, leer ik hier onder andere uit. Hm :))

Wikipedia beperkt zich niet tot deze verklaring maar verdiept zich wat in gebruiken in diverse landen, de mix van christelijke en heidense gebruiken en dies meer. Ook van C+M+B - Christus Mansionem Benedicat oftewel Christus zegene dit huis - wist ik hoegenaamd nix, wat een indicatie moet zijn voor m'n onwetendheid.

Verrassend vind ik dat Driekoningen ook in Spanje gevierd wordt. Want in Italië ligt dat anders.
La Befana wordt daar gevierd, een brave heks die in de nacht van 5 op 6 januari op haar bezem rondreist om snoep of carbon uit te delen bij de kindjes. Een beetje zoals Sinterklaas dat hier in België doet. Snoep voor de brave kindjes en steenkool (of de roe van onze Sint) voor de stouterdjes.
Olijf heeft nooit steenkool of de roede gekregen... en kent overigens geen ènkel kind dat ooit zonder snoep of kadootjes is blijven zitten. Oef, zou ik zeggen :)

Volledigheidshalve wend ik me tot de Italiaanse versie van Wikipedia. Om die Befana even uit te pluizen. Ook hier een zeer uitgebreide uitleg.

Befana stamt - niet verwonderlijk - van Epifanie en is een figuur die aanvankelijk slechts in enkele Italiaanse regio's werd gevierd. Nadien breidde het gebruik zich uit over het hele land.
Maakt u zich geen zorgen, ik ga niet de hele tekst vertalen. Enkel wat ik graag wil onthouden, wordt hier aangeraakt.

Net als voor onze Sinterklaas worden sokken uitgehangen die (hopelijk) zullen gevuld worden met lekkers (OK, goed. Wij zetten schoenen i.p.v. sokken, maar het gaat om footwear...). Voor de Befana legt het voorzienige kind wat versnaperingen klaar zodat het oude vrouwtje hem/haar gunstig gezind zou zijn. Terwijl onze kindjes een wortel en een suikerklontje klaarleggen voor de schimmel (en op latere leeftijd wijselijk evolueren tot het uitschenken van een pintje bier voor de dorstige Sint.... :)) lees ik dat de Italiaanse kindjes zich bezighouden met een mandarijntje, een ansjovisje of een gerookte haring en enkele uitjes op azijn. Een glaasje rode wijn schijnt er ook bij te horen. Ik zie La Befana  (of haar plaatsvervangers... in casu de ouders?) zich bij nacht en ontij tegoed doen aan een glaasje rood met een uitje op azijn (waarvan ik jaren geleden overigens ontdekte dat het een zéér goed middel is om middelmatige tot ronduit slechte wijn plots veel lekkerder te laten smaken, maar dat is een geheel ander verhaal).

Maar goed, waar komt die Heks nu plots vandaan? In het hele Kerstverhaal herinner ik me geen oude vrouw, laat staan eentje die een mobiele bezem heeft.

Eén mogelijke verklaring wordt gezocht in het heidens gebruik waarbij in de twaalfde nacht na de winterse zonnewende de wedergeboorte van de natuur werd gevierd: Moeder Natuur dus. De Romeinen geloofden dat tijdens die twaalf nachten vrouwelijke figuren over de velden zweefden om de pas ingezaaide velden te bevruchten. Voorwaar een schone gedachte.
... ik zie hier al vliegende vrouwen... de stap naar heks is klein :)
De leeftijd van onze Befana moeten we zoeken in de symboliek van het oude jaar dat ten einde kwam. Logisch.
Het einde van het oude jaar werd symbolisch gevierd door de oude vrouw te verbranden. Logisch maar luguber. Maar goed, het gaat om symboliek.

De Kerk - immer alwetend - kon het hierbij natuurlijk niet laten en droeg alzo een "waardevol" steentje bij. Ze veroordeelde het heidens geloof als satanisch  (ach ja, waarom niet.. zeg meteen dat de Duivel ermee gemoeid is, niewaar?) waarmee de verpersoonlijking van Moeder Natuur - ondanks haar goedzinnige aard - als een Heks meteen verklaard is. En we weten allemaal wat men in de Middeleeuwen met Heksen deed... juist ja :)
Dank u, Heren Kerkelijken. We zijn bekeerd.

Om dit onderwerp in schoonheid af te ronden, geef ik u graag het "verband" tussen La Befana en de Drie Koningen mee (waarvan ik tussen haakjes las dat aanvankelijk niet echt gewéten was met hoevelen ze waren. Of dat het Koningen waren... de Wijzen. Maar het waren Wijzen en ze hadden kostbare giften bij, dus moeten het wel Koningen geweest zijn).
Volgens een "verchristelijkte" versie (aldus Wiki) wisten de Wijzen niet echt waar ze kinneke Jezus moesten vinden. Lees: ze liepen maar wat doelloos te zoeken :)
Dat ze Wijzer waren dan de hedendaagse man lieten ze blijken toen ze, in plaats van uuuuurenlang te blijven zoeken - ik wééééét waar ik moet zijn, verd**me! - om info vroegen  aan een oud vrouwtje. Ondanks hun smeekbeden om hen te vergezellen, beperkte het vrouwtje zich tot het geven van indicaties. "Aan de  tweede vleesboer rechts, 12 huizen lang rechtdoor, driemaal links aan de stadsmuren en in de zevende stal zal u hem vinden"... of iets in dien aard.
Nadien kreeg het vrouwtje spijt van haar koppigheid en besloot de Wijzen te helpen... maar die heren hadden al een eindje voorsprong. Ze vulde snel een mandje met zoetigheden en ging naarstig op zoek naar de dolende mannen. Omdat ze niet wist waar en hoe ver ze zaten, stopte ze voor alle zekerheid bij ieder huisje alwaar ze aan ieder kind enkele snoepjes gaf in de hoop dat één van hen.... yep... het Heilig Kindje was.

Is dat geen mooi verhaal?
Ik neem er genoegen mee. Eén en ander heb ik alvast bijgeleerd vandaag en ik hoop voor u hetzelfde.

Het verband tussen het Joodse Koningskind en "ons" Christelijk geloof is me nog duister, hoewel ik besef dat ik het zou móeten weten. Maar dat doe ik dus niet. En daar verdiep ik me vandaag niet verder in.... hoewel een diagonale leessessie van deze link naar u-weet-wel-wààr me een paar dingen duidelijk maakt. Dat de christenen oorspronkelijk één van vele Joodse sektes waren, bievoorbeeld...(Sekte... nu begint alles duidelijk te worden...) Voor meer details zal ik me op een andere avond eens "inspannen" :)

En dan nu... Extreme Poedels.

Terwijl ik me pakweg 2 uur geleden klaarmaakte voor deze post, ging de TV op. In afwachting van iets dat m'n aandacht zou kunnen vasthouden, zapte ik naar Extreme Poodles. Wat zou dat zijn, vroeg ik me af? Geen retorische vraag :)

Het werd me al snel duidelijk: losgeslagen follie, op z'n Amerikaans natuurlijk.
Ooit had ik het al eens over Beauty Pageants voor kinderen. Van de Poodle Pageant weet ik niet of die erger of minder erg is dan deze met kleine verwende kindjes...
"We" (de nietsvermoedende kijkers dus) volgen een handvol vrouwen. Professionele dog groomers in de meeste gevallen, die van hun werk hun hobby hebben gemaakt (en niet andersom).
De meesten onder ons kennen wel iemand die een hondensalon runt OF we kennen iemand die iemand kent die voor de trouwe viervoeter regelmatig een kapbeurt boekt. Dat het deze proporties kon aannemen, wist ik nog niet.

Tot hiertoe hield ik het geheim maar van alle hondenrassen zijn er enkele die me weinig boeien. De Poedel is daar één van. Ik weet niet waar het aan ligt maar veel heeft waarschijnlijk te maken met de onnozele natuurlijke permanent waarover die dieren beschikken. Het dóet wat met hun intelligente uitstraling (of het gemis daaraan). U hoort me niet zeggen dat het extreem domme honden zijn maar die indruk géven ze me wel. Omwille van het haar. En wat mensen daarmee aanvangen.
U kent het wel: het toefje op de kop, de toefjes ronde de poten, de borststreek en - niet te vergeten - het toefje op de staart. Dàt en het feit dat hun bezitsters (meestal vrouwen, ik ken weinig mannen die met zichtbare trots hun poedel op straat durven uit te laten) vaak zèlf een hoog bimbo-gehalte hebben. Maar goed... tot zover de hersenloze veralgemeningen.
Het zijn honden en in een parallel universum zijn ze waarschijnlijk erg aanhankelijk, intelligent en hebben ze nog een handvol àndere lovenswaardige hond-eigenschappen.

Wat de baasjes in dit programma met hun honden dóen tart alle verbeelding. De arme dieren krijgen kaarkleuringen (waarbij ze uren moeten stilzitten), föhnbeurten (waarbij ze uren moeten stilzitten) en knipsessies (waarbij ze uren moeten stilzitten). Dat is de voorbereiding. Tijdens de wedstrijd ondergaan ze het hele proces nog eens opnieuw (waarbij ze uren moeten stilzitten... voor een publiek én loopse teefjes).
In aanloop naar de wedstrijd zien we eigenaressen die hondenpsychologen en -waarzegsters raadplegen om te weten te komen of hun hond "zin" heeft in de grote gebeurtenis. Of hij "opgewonden" is dat hij naar een VS-staat mag waar hij nog nooit eerder geweest is (het antwoord - verbaast het u? - is steevast "ja".....en de eigenares is tevreden en betaalt de sessie).
Tussendoor wordt nog een hondenfeestje georganiseerd, waarbij de deelnemende hond wordt gevierd in bijzijn van zijn vriendjes (-> andere poedels of wat dacht u)... aan (en óp) tafel, met echte papieren borden, feesthoedjes en de hele santeboetiek.
 
Van ééntje herinner ik me de introductie. Ze is de eigenares van J (ik respecteer de hond inmiddels tè veel om z'n naam voluit te schrijven). Bij het begin van het programma is hij nog "gewoon" roze. Een beetje uitgewassen roze.
Ze zegt (and I quote...)
"I used to be married. My husband at the time didn’t like dogs.
So I got rid of my husband and kept the dogs.

I coloured J.  pink and he looooooves being pink.
I have a trick where J. crawls up between my legs and goes Grrrrrrrrrrrrrrrrrr!
I call it my Chastity Belt Trick. That’s why I’m still single"

Onwillekeurig denk ik " …. Erm… nope! You’re still single because you have a pink male poodle ….." maar dat zal wel aan m'n sarcastiche aard liggen ... :)

Een heel programma lang val ik van de ene verbazing in de andere maar stel "gelukkig" vast dat een deelneemster bereid is om haar prijsdier uit de wedstrijd te halen wanneer ze vaststelt dat hij er maar wat slapjes bij staat. Na een kommetje water, een blikje hondenvoer en een korte wandeling blijkt hij weer snel de oude te zijn dus ze kunnen nog meedingen naar de grote prijs.

Mishandeling durf ik het hele gebeuren niet te noemen maar het vrààgt toch wat van zo'n dier.
Het resultaat is alvast dat m'n bewondering voor het hele Poedelras pijlsnel de hoogte in schoot. Het gedúld van die dieren...... Chapeau.

Zo meteen vergast ik u op enkele Internetfoto's. Enkele van de honden uit het programma zitten ertussen. Ook J., maar ik zeg u lekker niet wie hij is. Uit respect voor zijn privacy en die van het baasje. Ik mag haar dan wel lichtjes ridicuul vinden maar een schandpaal mét foto en toenaam hoeft dan óók weer niet. U ziet, er zit nog een béétje mens in Olijf :)

Mag ik u, om te besluiten, nog meegeven dat er in het publiek op de pageant iemand zat die een piepbeestje had meegebracht? Jewèl, zo'n squeaky toy.  Het leidde de deelnemende honden af en dat màg niet. Want een afgeleide hond is een bewegende hond. En die kan je niet goed knippen.
Vreemd, denk ik, dat een mens zo'n pestkop kan worden dat hij een piepbeestje meeneemt om stiekem mee te piepen vanuit het publiek.....
Eén van de security-mensen verzocht de sneaky squeaker  ermee op te houden... hetgeen hij deed.
Of zij. We hebben de schuldige nooit gezien :)

En nu: de foto's.
Waarna ik ophoud voor vandaag.
In de hoop u niet te hebben verveeld :)


deze deelneemster wil ooit graag een èchte kameel hebben.
In afwachting.....yep!

Summer of Love kwam op de tweede plaats. Alle zonnebloemen zijn ècht haar :)



deze kwam niet voor in het programma van vanavond.
Maar hij knipoogt.
Of ze hebben z'n oog dicht gekleefd voor de gelegenheid... (lijm gebruiken màg!)

Square dog. Ook niet in deze aflevering gezien. Maar wel erg indrukwekkend.



King of the Safari.
Winnaar van de wedstrijd: Leeuw, Giraffe en Zebra  in één.
Het IS een hond!

Nog even illustreren waarom ik poedels nooit ernstig kon nemen. Enkele eerder "gangbare" examplaren.





Onderstaande foto verscheen òòk toen ik Extreme Poodles Googlede. Het verband ontgaat me...:)


Mag ik u bij deze een gelukkige Driekoningen wensen?
Een gelukkige Driekoningen :):):):):):):)

woensdag 4 januari 2012

woensdagavondvraag

Ooit verscheen hier ergens een woensdagochtendvraag. Een taalkundige.
Vandaag is het de beurt aan de woensdagavondvraag. Hoewel die - zoals de vraag zich momenteel in Olijf's hoofd bevindt - zich met gemak kan ontwikkelen tot een overgangvanwoendsagavondnaardonderdagzeervroegindeochtendvraag.

Voor de goeie orde: het is een rethorische. Vraag.
Eentje waar ik - laat staan U - het antwoord niet op heb. En zelfs niet hoef(t) te hebben.

Het is er ook eentje die al lang sluimert. Niet broeit. Hij sluimert al geruime tijd.
Naar aanleiding van gesprekken, zowel van het opgevangen als het gevoerde soort.
Hij sluimert omdat de vraag zich met enige regelmaat aan mij heeft opgedrongen met een gevoel van beleefde dringendheid. Eentje van "Zou je daar eens niet over nadenken? Misschien es blogsgewijs op tafel gooien?... als je tijd hebt. Er is geen haast bij. Indien niet morgen, dan maar volgende maand. Als je zin hebt. Of inspiratie"

En hier issie.
Hoe zit het met mijn ge- en verbondenheid?
Met de wereld, m'n medemens, vrienden, familie, zich aanbiedende liefjes in spe?

Olijf voelt zich namelijk al geruime tijd heel gedetacheerd.
Het vertraagde blogtempo - zo leg ik het vandaag uit - is daar een weerspiegeling van.

Vriendschappen komen en gaan. Of ze worden geboren en sterven weer langzaam uit. Of gaan op een laag pitje.
En Olijf... die stond erbij en keek ernaar. Met niets méér dan gelaten aanvaarding. "Omdat het dan wel zo moest zijn, wellicht".
Spijtig - dat vertelde ik I gisteren nog - vind ik het wèl. Maar wakker liggen of diepzinnige vragen gaan stellen, dat doe ik dan weer niet.
En dan vraag ik me af of ik dat spijtig moet vinden. Dat ik er niet op inga. Op vragen en het vinden van antwoorden.

Of relaties. En het wel of niet aangaan ervan. Hoe snel of hoe traag. En welke hun impact mag zijn.
Daar had S dan weer wat op te zeggen vanochtend. Dat je het niet kan tégenhouden. En dat je - jewèl, we zijn ouder en "wijzer" maar daarom niet slimmer - willens nillens altijd wordt meegezogen.
Waarmee ik het niet noodzakelijk eens was.
Omdat er "relaties" zijn die ik best wel zou willen maar waar ik niet meer om treur en nog àmper over nadenk... omdat meegezogen worden me niet meteen aantrekt. Niet meer. Wegens... tja.

Of muren. En het al dan niet optrekken ervan. En of dat goed is.

M'n theorie - en het is niet eens de mijne - is dat het leven een bonte mix van allerlei op je af stuurt. Soms is dat mooi en soms is dat ronduit pijnlijk. Van het mooiste leer je alles en niets. In alle geval niets over hoe het ànders kon.. of moest. Het rotste, spijtig genoeg, geeft je de kans om (slik) "waardevolle" lessen mee te nemen. Over hoe het niet moest. Of niet meer mag zijn. En wat je volgende keer ànders zal doen. Om te vermijden dezelfde fout opnieuw te maken.

Alleen..... ieder mens, iedere situatie is per definitie al ànders. En verdient het niet om afgerekend te worden op oude mislukkingen. Zòver was zelfs Olijf al geraakt. Dat alles en iedereen een nieuwe kans verdient. Tenminste... als je eerlijk, oprecht en onbevangen wil zijn.

Dat is de theorie.
De praktijk - ik geef het niet zonder schaamte toe - beperkt zich vooralsnog tot het niet langer dan noodzakelijk stilstaan bij de vraag waarom iets wél of niét mocht zijn.
"Het is wat het is en ik sta mezelf niet toe om me te laten meeslepen". Zoiets dus.

En dus vraag ik me af en toe af
of dat goed is... zo.
Want ik wéét het niet.

En om het helemààl ingewikkeld te maken.... de vraag an sich laat me kouder dan ik graag zou willen.
Goed en wel gedetacheerd. Al bij al zou dat bést wel anders mogen... geloof ik.

Gedachtenflodders zijn in dit geval méér dan welkom :)

Eén jaar

Bon.
Het is dus één jaar geleden sinds papà kwam te gaan.
Niet meteen een datum waar je naartoe leeft maar - we zijn maar mensen - die tegen wil en dank in je geheugen gegrift is... en waar je dus naartoe leeft.

Vorige week had ik de idee opgevat om op 4 januari "gewoon" thuis te blijven. Een dagje verlof nemen.
Na m'n eerste inventarisdag sinds m'n start bij deze werkgever kon ik dat dagje vrij best gebruiken. ALLES mag je me vragen, maar een inventaris maken van winkel én magazijn in een Kringwinkel (per definitie een mix van verkoopbare én weg te smijten spullen waar geen ènkele leveringsbon van bestaat).... kortom: een dag vullen met volstrekt zinloze tellingen is niet zo Olijf's ding.

Maar goed. Plichtsbewust als ik ben (ahèm :) ) dorst ik geen dag vrij te nemen op de gehate inventarisdag maar de dag nadien leek me om allerlei redenen prima te verantwoorden.

En zo geschiedde.

Dat Olijf met mamma een namiddag zou doorbrengen. Zomaar. In het MIDDEN van de week.
En mamma wou graag shoppen.
zucht.
Shoppen is nòg zo'n bezigheid die helemaal onderaan m'n lijstje favoriete bezigheden staat. Ik doe het zo zelden mogelijk en dan nog liefst alleen. Zodat anderen niet hoeven te wachten op Olijf wanneer ik het 50ste paar laarzen aantrek vooraleer te "investeren". En zodat Olijf geen uren hoeft te dralen aan overvolle pashokjes omdat compagnon van dienst twee armen vol kleren wil proberen.

Maarrrrrr, vandaag wàs een speciale dag en Olijf hàd mamma uitgenodigd om die samen door te brengen.
Dat mamma daarbij voor het eerst in een meer dan een jaar zèlf het initiatief nam om op zoek te gaan naar nieuwe kledij (zelfs al gebeurde dat aan het begin van de gehate koopjesperiode)... was eigenlijk schitterend nieuws. Ze had net zo goed in zak en as kunnen gaan zitten op deze vreselijke verjaardag.

Maar ze hàd wat, m'n mamma. Ze was zowaar vrolijk gezind toen ik haar een half uur te laat kwam oppikken (olijfnoot: voor één keer was het laattijdig arriveren eens NIET Olijf's fout).

Het parkeren ter plaatse was een ware nachtmerrie, no surprise there. Waardoor Olijf meteen naar de "verantwoordelijken" belde om te "vragen" of een latere terugkeer toegestaan was. Twee uurtjes om een hele garderobe samen te stellen (mamma is fysiek nog ongeveer de helft van wie ze een goed jaar geleden was)... twee uurtjes in volle koopjesperiode vond ik wat weinig. Vooràl omdat ik m'n moeder niet zenuwachtig wou maken omwille van iets onnozels als tijdsdruk.

De verpleegster aan de telefoon deed wat "moeilijk". Dat ze die toestemming strikt genomen niet mocht geven. Dat de dokter over zulke uitzonderingen moest beslissen. Stel dat er wat zou geBEUREN.
...
Waarna Olijf's assertiefste ego de kop opstak, vroeg wat er zoal zou kùnnen gebeuren tijdens een paar uurtjes extra shoppen in een overdekt complex, zei dat ik er wel voor zou zorgen dat ze haar avondmaal kreeg en voor de goede maat toevoegde dat IK de verantwoordelijkheid volledig op me nam.
De verpleegster vond dat ik dat maar moest doen, de verantwoordelijkheid nemen.
Was ik volledig mee akkoord.....
Hierna volgde nog een gepiqueerde opmerking van Olijf, een beleefde maar niet echt welgemeende groet en het gesprek was afgelopen.

En toen.... begon het shoppen. Heel eenvoudig eigenlijk. In mamma's favoriete winkel. Ruim twee uren lang paste ze zonder verpinken het ene vestje na het andere truitje. Onvermoeibaar. En blij. En tevreden met wat ze zag.
Méér wou ik niet zien. Een moeder die haar levenslust langzaam maar zeker terugvond.
Daar kon geen ènkel geërgerd gesprek met een regelneef tegenop.
Moeder was blij en Olijf was blij. Met pijnlijke voeten na twee uren wachten aan het pashokje...maar blij :)

Nadien volgde nog een hapje en zowaar een bezoek aan een knutselwinkel omdat moeder een nieuw soort sjaal wil leren breien. "Ze wordt weer creatief" dacht ik. En wéérom blij. Zonder meer. Het mooiste nieuwjaarskado.

Bij terugkeer werden moeder en Olijf opgevangen door een verzorgster. Niet door de hoofdverpleegster die ik eerder aan de lijn had gehad. Ze zàt er wel, met de rug naar ons toegekeerd, maar vertikte het om zich om te draaien.
Het gevreesde tikje op de vingers volgde niet.
Althans.... niet op het moment dat Olijf aanwezig was.....
Juffrouw Hoofdverpleegster deed exàct wat Olijf had gevreesd: de willoze patiënt onder handen nemen nadat de dochter uit het zicht verdwenen was. En dàt kan ik niet hebben. Nog minder dan een dagje zinloos inventariseren.

Gelukkig - zo hoorde ik later aan de telefoon - had moeder zich kranig gehouden. Ze had gelògen :)
In onze voorbereiding van Hoofdverpleegster's verwachtte laffe aanpak had ik haar gevraagd zich te houden aan volgende statement. "Ik kon niet horen wat m'n dochter met u aan de telefoon besprak en overigens ben ik niet verantwoordelijk voor wat zij al dan niet tegen u heeft gezegd".
Wat dàt betreft, heeft m'n mamma zich van haar moedigste kant laten zien. Ze liet zich geen schuldgevoel aanpraten door een persoon die - laat ons dit even niet vergeten - alle macht heeft over haar vaak monddode patiënten.

Olijf was - m'n allermooiste kant is dit, let u even goed op - ziedend van woede dat het mens de kans niet greep om haar ongenoegen persoonlijk met mij te bespreken. Liever dan dat wendde ze zich tot de persoon die voor haar dagelijks leven van haar afhankelijk is. Hoe, in godsnaam HOE, dacht ze daarmee iets op te lossen?
Bovendien - en op dit punt heeft m'n bloed het kookpunt al lang overschreden - bleek dat de dames verpleegkundigen in een gezamenlijke inspanning fijntjes hadden vergeten om één van haar medicijnen bij te bestellen. Zo'n akkefietje wordt niet verteld aan de "naasten"....
Bijkomend kreeg mamma 's avonds een medicijn in de handen gestopt dat niet voor haar bestemd was... een aspirientje of iets "straffers"... wie zal het zeggen?... Oók niet het loggen waard, zo blijkt.
En tenslotte vernam ik dat de dokter - uw weet wel: degene die zou moeten beslissen over uitzonderlijke uitstapjes - ..... een weekje met vakantie is. In m'n ergste nachtmerrie was de plaatsvervangende verantwoordelijke dokter "dus" diegene die vorig jaar een levensgevaarlijke dosis medicijnen voorschreef aan Olijf's ma, nadat ze (dit was haar punt van verdediging...) het dossier diagonaal had doorgenomen. Een detail dat wij, liefhebbende familie, omwille van de lieve vrede NIET publiek hebben gemaakt. Zelfs niet aanhangig.

Ik hoor het grààg hoor, preken over verantwoordelijkheid.
....

De strijder in Olijf heeft zin om eens een hartig woordje te spreken met de Hoofdverpleegkundige. Over foutjes en (on)waarschijnlijkheden. En over moed of z'n tegenhanger. Om nog te zwijgen van projectie.
Maar m'n mamma is nog steeds afhankelijk van de "goede" zorgen van het personeel.
Dus zwijg ik. (ik haat het maar ik zwijg)

En beperk me voor de rest van de avond en de week tot het contentement dat ik voelde toen m'n moeder voor het eerst sinds lang weer lachte.
En loog :)
Ze lóóg! De hemel zij geprijsd!!!!!!! :):):)

M'n moeder loog... tralalalalaaaaaaaaaa
Papà - ik weet het zéker - zweefde boven ons en lachte gelukzalig mee :)