maandag 16 december 2013

WEG

Kleren. Weg. Buiten. Opgeruimd.

Blij daarom.
En ook boos.

we lossen het wel op. vroeg of laat.
Liefst vroeg.

Het is tijd.
Méér dan tijd.

Jantjie

In de reeks "dingen die ik niet begrijp"
wil ik voor mezelf en andermans nageslacht
alwéér even  linken naar een andere site.

Nelson is niet meer. Mandela dus.
En dat heeft op veel manieren de wereld aangegrepen. Naar mijn kleine mening terecht.

In de afgelopen week zijn een heleboel vooraanstaanden, wéreldleiders zelfs, afgezakt naar Zuidafrika. Ergens hoorde ik dat het heengaan van Mandela heeft gezorgd voor een record aantal Groten Der Aarde op één en dezelfde plek.
Good for him. (en dat méén ik, in de best mogelijke betekenis)

Tot hiertoe niets wat m'n petje te boven gaat.
De aanwezigheid van Jantjie daarentegen......

Ik zal toegeven, door werk en andere bezigheden heb ik niet veel méér van Mandela's memorial en begrafenis gehoord of gelezen dan wat 's ochtends op de radio werd gezegd en later ergens op Tinternet ge- of herpost werd.
Dus voel u niet schuldig als u niet meteen weet wie Jantjie was. Tot zonet kende ik 's mans naam ook niet.
Maar nu dus wel.
Want hij was de gebarentolk, die op de herdenkingsdienst één der beste plaatsen had. Vooraan. Naast de Groten Der Aarde. VLAK ernaast.....

Op zich zou dat dus geen wereldnieuws moeten zijn. Ook doven en slechthorenden hebben recht op tekst en uitleg bij megagebeurtenis als deze.
Het opmerkelijke aan Jantjie (Thamsanqa, voor de volledigheid) is dat hij helemaal geen gebarentolk bleek te zijn. Sterker nog, dat de firma waarvoor hij beweerde te werken óók niet bestaat.

Deze man, die volgens dit artikel Schizofrenie ter zijner verdediging heeft aangeroepen ((ja, als het al absurd beyond belief is,... waarom er dan niet meteen een extra schepje bovenop doen?), stond op enkele passen van één der meest beschermde mannen ter wereld. Den Barak.
Zomaar. Ernaast.
En niemand had gecheckt wie Jantjie was, zo te zien.

Wat ik begrijp aan deze situatie, is dat het overlijden van een ikoon als Mandela heel wat denk- en organiseerwerk met zich meebrengt. Maar ik ga ervan uit dat dat niet bij één man of vrouw ligt. En dat er zoiets als rampenscenario's en protollen bestaan voor eventualiteiten als deze.... zelfs in Zuidafrika.

Bij het veiligheidsaspect stel ik me een vraag of twee. Heel voor de hand liggende vragen.
En terwijl ik het hele voorval met de beste wil van de wereld niet begrijp,
vind ik het op een vreemde wijze sympathiek.
Dat dat nog kàn, vandaag de dag.
Naast Barak Obama gaan staan zonder dat ook maar IEMAND van security zich vragen heeft gesteld bij jouw aanwezigheid....
En om het plaatje helemààl compleet te maken... total gibberish praten terwijl je naast The President of the United States of America staat...

Je moet het maar doen.... :-)



De episode ging niet onopgemerkt voorbij, zoveel is duidelijk. Dit is een parodie waardig. En die zie je (hopelijk) hier.

Tenslotte, omdat Jantjie beweert dat niet-lijders niet begrijpen hoe moeilijk om dragen Schizofrenie wel is, mijn persoonlijke bijdrage om hem een hart onder de riem te steken. Ik begrijp hèm wèl. Met nadruk op beide woorden :-)

(Ontvangen via Tinternet)
- Hoort u soms stemmen?
- (Zeg hem Nee)
- Nee dokter
-

woensdag 11 december 2013

Barak-Selfie

en ook HIER een linkje
dat me in de schoot werd geworpen

en dat me bewijst (en u ook, hopelijk)
dat we allemaal "maar" mensen zijn.

of zoals iemand uit m'n kindertijd ooit zei
"as de keuning schèt, dèn stink et oêk zenne"

Veel plastischer dan dat kon ik het zelf niet bedenken :-)

XX and single

Een link die ik graag een beetje wil bewaren
Zonder verdere commentaar
U begrijpt wellicht waarom.


.... aaand... Smile :-)



zondag 1 december 2013

KROLspeld

is een strafalcione, weet ik nu. Want het moet KRULspeld zijn en dat dat een Blunder was, leerde ik via Wordreference alwaar ik strafalcione opzocht, naar aanleiding van een voor u waarschijnlijk oninteressant online artikel in mijn vadertaal.

Ik leer bij.
Of ik zou heel graag bijleren.
Maar er blijft vaak weinig hangen.
En dat heeft niets (nee NIETS) met dommigheid te maken (Oh Yes. Oh Noo. I don't forget that easily... ;-) ) maar met veranderend leervermogen.
Dat we er niet jonger op worden.
En dat we vaster in oude gewoonten zitten. Bievoorbeeld.

Zo hou ik mezelf graag voor dat ik taal leuk vind. Sterker nog... ik vind taal verdorie èr-rug leuk.
Of ik er wat goeds mee aanvang, mag ik zelf niet zeggen. U vindt het soms amusant, lees ik. En dan ben ik blij.

Nu ja.
Als ik taal leuk vind, dan zou het - relatief gesproken - net dat béétje gemakkelijker moeten zijn om ermee bezig te zijn. Wegens leuk. En Luchtig. En dus no sweat om het (bij) te leren.

Spijtig genoeg merk ik bij mezelf dat het nèt dat beetje minder gemakkelijk gaat dan ik graag had gezien.
Vooràl in de aanpasbaarheidsafdeling.

In het Italiaans meerbepaald.

Ik kan me voorstellen dat u er weinig boodschap aan hebt, maar een niet onbelangrijk deel van m'n lust en leven speelt zich af in de woordspelerij. Ingewikkeld hoeft dat niet te zijn (en velen doen het zoveel beter, een eigenschap die ik met gepaste eerbied bewonder) maar spelen is fijn.

Binnen dit en een paar handenvol maanden zal ik me voor een half jaar verplaatsen naar GINDS. Italia dus.
En nu valt de eurocent opnieuw. Nòg maar eens. Dat ik niet kan in mijn vadertaal wat ik denk te kunnen in mijn moedertaal. Spelen. Koteren. Stuzzicare.

"Jamaar" zegt een oude schoolvriendin me (die ik gisteren, na alweer zo'n 10-12 jaar en enkele FB-chats, gisteren herontmoette) "ik dacht dat jij VLOT Italiaans praatte. Niet dan?"
Ik geef toe dat het niet eenvoudig is
om uit te leggen dat - JA! - ik heel erg veel Italiaans begrijp (plak daar maar eens een cijfer op)
en - JA! - ik me in de dagdagelijkse wereld meer dan behoorlijk uitdruk
maar - NEE verdorie! - ik de taal niet voldoende meester ben om me in al (of de meeste) van z'n nuances uit te drukken, laat staan te manisfesteren. En dat dat me vaak frustreert. Vooràl wanneer ik graag indruk wil maken op deze of gene. Of tenminste te doen alsof ik méé ben. Hetgeen niet is. Of gebeurt.

Taal is overigens altijd een belangrijke (verdedigings)linie geweest in dit leven. Voor Olijf. Om allerlei goede en slechte redenen.
GINDS gaan vertoeven, temidden van (tja, ik vind dat dus) een èr-rug mooi volk (puur esthetisch bekeken) .... en dat ene (relatief!!!!) tekort niet kunnen goed maken met een andere kwaliteit (in dit geval een radheid van tong)... het boezemt me enige......... ongerustheid ... in.
ANGST is een véél te groot woord. Maar de ongerustheid is aanwezig.
Om de vraag off ik niet ga vloeken op mezelf
voor het gebrek aan snelheid en scherpte en nuance.

En dus leer ik graag bij. Sowieso. Zelfs zonder dreiging van nakend ongenoegen.
Maar niet alles blijft hangen.
Zoals ... wat was het ook weer?.... strafalcione.
Of bisbigliare, wat Fluisteren betekent (en ik vandaag niet kan gelóven dat ik het woord in bijna een halve eeuw NOOIT heb hoeven gebruiken....)
Of palinsesto, een woord dat ik bijna dagelijks hoor op de RAI en pas vandaag (ondanks vermoedens naar z'n betekenis) werkelijk opzocht en waarvan ik bevestigd zag dat het Programmatie betekent.

Maar ook veel eenvoudiger dingen blijven niet hangen. Zó eenvoudig en alledaags dat ik ze op dit eigenste ogenblik zelfs vergeten ben. Maar die me binnenkort wel weer de muren zullen opjagen van danige frustratie.

Nou ja... just sayin' dus. Gewoon even stoom afblazen. Over de onzekerheden van een doordeweeks mens. Met doordeweekse gedachten. Die ongetwijfeld even intelligent zijn als die van de Wall Street Trader ... maar ànders.


DOM

Naar aanleiding van enkele - overigens zéér sympathieke èn gewaardeerde - reacties
poot ik hier graag even neer
dat het Olijfmens een hypocriet is.

Nou ja
néé
dat wilde ik niet zeggen.

*we moeten zàchter zijn met onszelf* , fluistert ze zichzelf in en ze herpakt zich.

Het Olijfmens provoceert al eens graag. Voilà. Dat zal het zijn.
Wanneer herhaaldelijk wordt geschreven dat ik Dom ben,
dan méén ik dat
.... in de zin van.... "ik merk dat ik er niets van begrijp"
of "dit gaat m'n petje te boven"
of ook "hier ben ik te simpel/eenvoudig/... voor"

Ziet u?

Neen, The OliveWoman is niet dom. Niet in de klassieke zin van het woord.
Maar er zijn wèl een massa dingen die ik niet vat.
en - voor alle duidelijkheid - in veel gevallen niet eens wil probéren vatten. Omdat het me de moeite van het denkwerk niet waard is.
... hoewel ik dan lieg.
Want terwijl ik die gekke dingen niet echt wil snappen
en ze niet werkelijk wil bestuderen
steek ik er wèl tijd en vingerwerk in (speeksel is in blogtermen moeilijk te verdedigen). Al vragen stellend. Hier, Publiek.
En waar u, schattige lezer, dan op antwoordt en zodoende m'n geest verheldert of m'n ego streelt. Soms zelfs jouw hart onder mijn riem steekt.
Waarvoor dank. Want dat is leuk.

Zo. Deze keer heb ik gezegd.
En dient zich een foto aan. Van een OlijfMens in betere dagen. Van lichte zinsverbijstering.
I hope you like ;-)



donderdag 28 november 2013

de prijs van waanzin

heet Bitcoin
bestaat niet
(althans niet ècht... en zelfs niet onecht)
en kostte vanochtend 1000 dollar en vanavond 1200 dollar.
Terwijl dezelfde onbestaande bitcoin begin 2013 slechts 15 dollar waard was.

dat verneem ik dus, terloops op de radio, terwijl ik naar het huis van m'n moeder rijd om alweer een hospitaalkoffertje te gaan pakken.
Het verhaal van m'n moeder blijft kort. Zij gelooft steeds meer in dingen die niet bestaan en dat horen we dus te laten onderzoeken. Voor haar dreigt het oordeel van de grote D. Van Dementie.

Voor anderen, die speculeren op de waarde van munten die niet bestaan (tussen haakjes: gecreëerd door 1 of meerdere mensen onder een Japans klinkende naam en met behulp van enkele "heel erg zware" computers die een resem ééntjes en nulletjes genereerden die resulteerden in de unieke en eerder zeldzame Bitcoins)..... voor die slimme speculanten gelden geen woorden als Gek, Dement, Niet Goed Snik...

Het zal wel zijn dat ik te dom ben voor dit soort redeneringen.
Dat ik niet begrijp dat een computer "zwaar" moet zijn om een reeks bits en bytes aan elkaar te rijgen die dan "uniek en zeldzaam" worden genoemd.
Dat ik dus ook niet snap waarom een ànder genie ergens ter wereld dan óók niet zegt "Verhip, ik maak nog wat extra bit-lijntjes en ik verkoop ze óók"
Nog dommer voel ik me wanneer ik eenvoudiggaweg denk.... "en als er nu eens iemand die unieke codes...... Ochot.... WISTE?"...... Zou het? Kunnen?,bedoel ik. Alles wissen, Poef! Weg!
en dan zeggen "Oh shoot! Sorryyyyyyyyy.... ik wilde jouw 1200dollar dure onbestaande coins helemaal niet deleten maar in een vlaag van zinsverbijstering......Doe ik nooooooit meer hoor!!!."

Nja. Ik ben dus te dom voor dit soort waanzin. Spijtig. Want je schijnt er behoorlijk rijk mee te kunnen worden....


Epiloog

Nu dacht ik: "van iets wat niet bestààt zal ik heus geen foto vinden"...
Dacht ik dus....
 maar voor de leute googlede ik Bitcoins op afbeeldingen. En lo and behold....onder andere déze kon geplukt worden van het WWWeb.

Eerlijk is eerlijk... DIT is het artikel waar de foto bij hoort. Op het moment van schrijven is de tekst in SlimBeleggen 10 dagen oud en was de coin "slechts" 600 dollar waard.
Ik getroost me de moeite om het gehele artikel even in me op te nemen. Ben blij dat ik zit want een onweerstaanbare drang om plat achterover te vallen, maakt zich van mij meester.
Ik citeer. 
"Vandaag is er een hearing over de bitcoin (BTC) van de Sentate Banking Committee, meer in het bijzonder de Homeland Security and Governmental Affairs. De beleidsmakers  gaan zich buigen over het fenomeen." en "(Bloomberg) wist te melden dat zowel het Amerikaanse ministerie van justitie als de SEC van plan zouden zijn om tijdens de hearing te stellen dat de bitcoin ‘een legitiem financieel instrument is."


Ik
ben
te
dom.
Waarempel en waarachtig.

Want als ik SLIM was, of gewoon een heel klein beetje middelmatig intelligent, dan zou het niet in me òpkomen om me af te vragen
of de hele financiële en politieke topwereld
gadverdàmmese knèttergèk is geworden??????????

Een reporter op de radio vergelijkt de hele affaire "voorzichtig" en "naar zijn bescheiden mening" met de Tulpenbollengekte uit de jaren 1600. Waar ik ooit in een ver verleden wel eens wat van gehoord had maar intussen helemaal vergeten was.
Toch leuk, wanneer een virtuele doch peperdure munt een streepje geschiedkundige kennis oplevert.

Naar mijn bescheiden mening
riskeren een handvol mensen
een handvol gebakken lucht
binnen dit en  een/enkele ja(a)r(en).
Maar wie ben ik, niewaar? Met waanbeelden over muntenmanieën.

Ik zeg wel eens regelmatig: "Liever 1 bol in de bloei dan 10 (onder de grond) in de groei"
Jewèl. Zèg ik. Régelmatig zelfs.... :-)



woensdag 27 november 2013

toch heel even lachen met een ander

ik kan er niet aan doen

dit haalt het slechtste in me boven.... ik moet lachen. Blonde Koffie. Van het straffe soort......

http://www.hln.be/hln/nl/929/TV-Gids/article/detail/1748280/2013/11/27/Zo-zet-je-blonde-koffie.dhtml


moet er nog water zijn??????

dinsdag 26 november 2013

Woord van het jaar

Het is weer zover, hoor ik vanochtend op de radio, .... we mogen weer gaan stemmen op het woord van het jaar.
Sinds de tentsletjes en hangjongeren van voorbije jaren, waar ik overigens niet aan meestemde, ben ik heel eventjes nieuwsgierig naar de keuzemogelijkheden.
De eerste greep vind ik op Van Dale - Woord van het jaar 2013

Enkele woorden ken ik... vaag.... andere helemaal niet.
Eentje valt me op
en ik voel me in m'n gat gebeten
Omdat mijn Pijplijst het nooit heeft gehaald, zo blijkt. Naast het heel wat minder inventieve en - naar mijn bescheiden mening - véél te brave "Loodjeslijst"

"Lijst van wat iemand nog wil doen voor hij het loodje legt"
......
Ik vond m'n "voor hij de pijp aan Maarten geeft" stukkkkkkken plausibeler
om niet te zeggen
vermakelijker dan het loodjesverhaal.

Maar goed.... mijn blog wordt niet voldoende gefrequenteerd om woorden te genereren die een woord-van-het-jaar-lijst halen.

Ooit hoop ik nog geschiedenis te schrijven. Als het niet is met het meest inventieve woord dan toch misschien met de meest welluidende prot of de mooist gekleurde sjaal..... weet ik veel?

Amuseer u intussen met de woordenlijst. Of bezoek de website. En verwonder u over het ontbreken van Pijplijst..... (hint hint)

Intussen groet ik u met een welgemeende Tesbah ala khair oftewel een goede nacht. En vind ik daarvan.... dat het in één of andere gestyleerde vorm niet zou misstaan in de woordenlijst van 2014. God willing... ofzo.... als we't nu eens massaal zouden gaan gebruiken?


   betekenis
belbos:
bos aangelegd met de financiële opbrengst van gerecycleerd materiaal uit ingezamelde mobiele telefoons
  betekenis
fairnesstaks:
minimumbelasting voor grote bedrijven die weinig of geen winstbelasting betalen
  betekenis
geefkast:
kast op een publiek toegankelijke plaats, waarin men spullen kan achterlaten die anderen gratis mogen meenemen
  betekenis
knikkebolziekte:
neurologische aandoening bij kinderen in delen van Afrika, waarbij de patiënt o.m. apathisch wordt, groeistoornissen krijgt en voortdurend knikkebolt
  betekenis
kweekburger:
hamburger van vlees dat in een laboratorium direct uit stamcellen is gekweekt
  betekenis
loodjeslijst:
lijst van wat iemand nog wil doen voor hij of zij het loodje legt
  betekenis
pandarel:
politieke ruzie over de dierentuin waar twee reuzenpanda’s de komende jaren zullen verblijven
  betekenis
pestribbels:
betonnen ribbelstrook op een pad om hardrijdende fietsers af te remmen
  betekenis
rommeltrein:
benaming voor een trein die met ernstige technische problemen te kampen had
  betekenis
selfie:
fotografisch zelfportret, vaak gemaakt met de camera op armlengte en gepubliceerd op een sociaalnetwerksite

donderdag 31 oktober 2013

Tijdvliegen wanneer je bent hebben plezier

en dus stel ik vast
op een schijnbaar luttel paar maanden van het begin van dit jaar
dat de mevrouw waarvan ik ging controleren
of ze er op het eind van het jaar nog zou zijn

er nog is

die van dit jaar

en ze is er nog



en .....
dat "luttel paar maanden"
blijken er intussen alweer tien te zijn
die achter de rug liggen.
Gepasseerd zijn
en niet terugkeren.

Tien.
In een oogwenk.

Morgen (binnen een dik halfuur zelfs)
begint nummer 11.



maandag 21 oktober 2013

Het zit zó

Ik zal het u allemaal eens uitleggen, sie.

Inloggen bij Blogspot via Firefox lukte niet omdat ik een Adblockplus geïnstalleerd had. Om van die vervelende reclametjes op FB af te zijn.
Dat lukt heel erg mooi
maar dan is Blogspot Login dus naar de kl*ten.

Nu ik het weet, is het een kwestie van het Add-onnetje uit te schakelen zodra ik een schrijfnood voel opborrelen. En zo gauw het ei gelegd is, kan de Add-on weer aan. Zodat ook m'n FB-sessies helemaal Zen kunnen verlopen :-)

In de Verenigde Staten van Amerika, die - als u goed kijkt - steeds meer gaan lijken op de Verdeelde Staten van Amerika hebben ze een Shutdown afgewend. Dat het half werelddeel niet moest afgesloten worden, allez....
En dat deden ze - héél eenvoudig - door het schuldenplafond van de overheid te verhogen.
"Verhogen" zeggen ze maar in de praktijk heeft het meer weg van "verlengen". Tot ergens in Januari-Februari ...... 2014. Dat is - tel gerust even mee - binnen een maand of 4-5.
...
Slik.
...
Tegen dan - schijnen de hoge pieten te hopen - moet "het probleem" zodanig zijn aangepakt dat het opgelost is. Of iets in die aard.

....
Als je bedenkt dat met die zogenaamde Shutdown van de VS van A de hele wereld in een nieuwe, nooit eerder geziene crisis zou tuimelen..... bekruipt mij - eenvoudige vrouw uit een land dat een speek groot is - een vorm van ongeloof. Wantrouwen bijna. Dat het misschien wel eens zou kunnen zijn dat het hen niet gaat lukken. Of niet helemaal. Of .... godbewareons;... helemaal niet.
Want - ik zwéér het u - het getuigt niet van een valse vorm van bescheidenheid als ik u zeg dat uw Olijf van simpele geest is.
Het is te zeggen: ik kan rekenen en schrijven. Redelijk goed zelfs. Maar ik snap geen ene zier van economie, geld beleggen, geld lenen en geld beheren. Alles wat ik weet, is dat ik niet meer moet uitgeven dan ik binnen krijg. En als het effe meezit, dat ik wat moet opzij zetten als ik meer binnen krijg dan wat ik uitgeef...... voor die legendarisch barre tijden wanneer het wel eens zou kunnen dat ik meer uitgeef dan wat ik binnen krijg. Dààrvoor dus.
En dàt is àlles wat ik begrijp van geld en z'n stromen.

Wézenlijk - nu begeef ik me op glad ijs - vind ik dat het niet ingewikkelder hoeft te zijn dan dat.
Maar de realiteit leert ons (althans mij, ik hoop u ook) dat "eenvoudig" te dom is. En dat het dus moeilijke kon. En werd. Tot we belandden waar we nu zitten. In een wereldwijde crisis die zo mogelijk nog erger wordt na januari-februari 2014.
Ik hoop dat het anders zal zijn. Ik wéns het zelfs. De "Maar" in dit betoog laat ik in een vertwijfelde stuiptrekking van positivisme achterwege.

Maar goed.
Lààt ons ervan uitgaan dat die extra 4-5 maanden voldoende zijn om recht te trekken wat scheef was. Nog los van het feit dat een goede burger verondersteld wordt z'n centen als een goede huisvader te beheren maar dat een goed geoliede machine als een Overheid van een  wereldleidend land diezelfde plichten niet moet nakomen...... (ik probéér het te begrijpen, ècht wel)..... Stèl dat de Overheid de oorzaak van de crisis weet weg te werken. Of af te zwakken.
Of af te wenden.....
Misschien is het een zorg die ons niet eens hoeft bezig te houden.
Want ergens in November moet er in Japan één en ander worden opgeruimd van de door elkaar geratelde kerncentrale. Naar het schijnt.... zou dat wel eens heel erg kunnen mislukken. Met rampzalige gevolgen voor heel het noordelijk halfrond. Werkelijk rampzalige.
En... ik zeg het niet graag.... als men ZEGT "Noordelijk Halfrond", dan bedoelt men waarschijnlijk "Heel de Wereld" maar in het Zuiden zijn "ze" niet binnen 10 maar pas binnen 50 jaar allemaal dood of misvormd.

Het spijt me.
Het nieuws de laatste tijd is niet bepaald rooskleurig. Ik doe m'n best maar ik kan er niet veel moois van maken.
Het plaatst alleszins de vraag naar het al dan niet doorgaan van m'n heel erg ondoordacht toegezegde duikreis naar Egypte (óók in November) in een heel ander, zelfs relatief daglicht (...)

Los van "De Hele Wereld"  wil er dichter bij huis ook nog één en ander mislopen.
Een ouder die de gevolgen van de eigen daden niet meer inziet of ze zich kortweg niet meer herinnert....
Een leeftijdgenoot en lid van de familie die z'n hart gebroken ziet, na enkele weken verdriet aan de antidepressiva zit en een nieuwe vrouw ziet als de oplossing voor z'n hartepijn....

Ik vind het wat moeilijk, ja. Om al die balletjes in de lucht te houden, zelfs al is het maar mentaal. Of er iets van te begrijpen.
Tegelijkertijd acht ik me gelukkig dat ik geen gezin in diezelfde lucht moet rondjongleren. Het zou me niet lukken, geloof ik.

Wat ik wèl kan, is een spiegel ophangen. Zij het met lichte schade, maar als ik je niets zeg, zie je het misschien niet. Daar reken ik op.
En daaraan trek ik me op. Dat m'n boormachine nog werkt en dat ik nog weet hoe je een spiegel in de badkamer hangt. Zelfs na een dikke 11 jaar leven met een peertje.

Het peertje boven de spiegel is weg.
Resteren de peertjes in de ........ zeg ik u lekker niet. Het zijn er nog veel. En ze vereisen stuk voor stuk boorwerk.

Bijschrift toevoegen




 Oh ja.
Op 21 oktober 2013 was dit de zonsondergang. Die ik mooi vond.
Op 12 oktober vierde ik m'n 1 jaar zonder saffies. Met koffiekoeken op het werk.
Ik zweeg voor 1 keer over wat erbij kwam dankzij de rookstop. En at twee koffiekoeken.

Zó zit het dus.
Een beetje leuk en een beetje minder leuk.
En tussendoor..... gaan we met vakantie :-)



donderdag 10 oktober 2013

Martens

Olijf voelt de noodzaak om één en ander te relativeren.

Een vooraanstaand man komt te gaan.
Shit happens.

Andere vooraanstaande mensen worden terstond gecontacteerd om op commando een boel (bij voorkeur positieve) herinneringen boven te halen.
Op de radio en andere multimediale kanalen, vanzelfsprekend.
Ze worden daarbij zonder pardon afgebroken "wegens te weinig tijd"
(lees: seffens is het reclame en daar kunnen we niet onderuit, hoe vooraanstaand de komen te gaande man ook mocht geweest zijn)

Het programma wordt afgesloten met de mededeling
"Hup. P. Eldepup is vandaag overleden. Vanzelfsprekend volgen we dit gedurende de rest van de dag op"

Correct me if I'm wrong...
maar is een overlijden niet eerder
"aan de definitieve kant"?
Met bijzonder weinig hoop op evolutie (positieve of anders getinte?)
Wat is er nog opvolgenswaardig, tenzij het voorlezen van een boel Tweets (communicatiekanaal van presidenten, koningen en eerste ministers alike, zo blijkt....)?

Dood is dood, lijkt me.
Tenzij je te lang naar The Bold And The Beautiful gekeken hebt.
Dan is àlles mogelijk. Dat spreekt voor zich.

Dit ging ik posten op FB, mijn communicatiekanaal bij uitstek sinds Blogger het me schier onmogelijk maakt om nog zonder te veel poespas in te loggen...
En toen dacht ik...

"Ze gaan me afschieten"
Iedereen die ooit iemand ten grave droeg. Zelfs al hoor ik daarbij, excuses zouden niet baten.
Iedereen die postjes plaatst om vriendschappen te testen (herpost dit als je mijn bericht gelezen hebt, zodat ik weet dat je er niet òver las ..... pe- leeeeaaaaaaaase!)
Iedereen die in zijn "echt" leven (want er zijn dus ook onechte levens) alle kansen laat passeren om z'n mening te uiten maar het online-kanaal met graagte ge/misbruikt om meningen over pies poep en kak te spuien.

Dus Knipte ik het bericht van FB weg
en Plakte het hier neer.
Eén keer
via een omweg
en op een moment dat het niet hoort.

Zomaar.
Misschien om te zien of u me haat. Of liefheeft.
Of de post herpost om te tonen dat u me helemaal leest in plaats van gewoon een beetje diagonaal.

Nja ....
soms moet een mens wat kwijt.
Dit was mijn ei van de dag.


Deze ochtend zag Hup P. Eldepup niet meer


maandag 16 september 2013

coming home

Olijf is terug "thuis"

en hoewel er veel te vertellen is
en eigenlijk ook niets

is de titel allesomvattend

coming home
to me

nog maar eens


'quante batoste puoi prendere?" vraag ik me even heel Italiaans af

nu, wel....
ik kan niet antwoorden

"veel" wellicht
en "zoveel als je dragen kunt"

dus daar gaan we even mee de avondzon mee tegemoet
naar buiten heet dat "met hernieuwde moed"
en naar binnen...... dat zeg ik u niet.




Hulp is welkom
maar ik zal er wel voor betalen
want het is inderdaad
"that time again"

Ach ja,
als een sessie of twee - vier - zes de boel oplost.... waarom niet?

zaterdag 24 augustus 2013

I struggle to find titles nowadays....

Ik wil het graag over heel veel dingen hebben
maar ze ruiken allemaal naar
klagen
en zagen
of ontevreden
of niet content

soms ook gewoon naar
ik weet het niet
of moet ik nu lachen of huilen?

dat ik tegenwoordig een omweg moet gebruiken
om een bericht te kunnen plaatsen
helpt ook niet echt

maar het hele zootje
komt neer op

ik ben het niet waard dat ik buiten kom
maar ik doe graag alsof
en geef me niet gewonnen

dus ik kom TOCH buiten
MET een glimlach
EN een (voorwaar oprechte) blijk van contentement (want je eigen demonen overwinnen is altijd reden tot vieren, zelfs al glip je onmiddellijk daarna weer terug in je maalstroom. wat telt, is dat dat je probéérde en probéren doe ik altijd)

dus spreek ik af
kleed ik me op (of doe een poging in die richting)
ga ik uit
dans ik wanneer het kan
en zing ik luidop (................................ in de auto)









maar blijf ik fundamenteel









ontevreden met mezelf
in een niet onbelangrijke reeks opzichten
maar voorlopig
laat me eerlijk zijn
de fysieke
die tegelijk de oorsprong
en het gevolg is
van hoe ik me voel

en TEGELIJK
(samen
EN in tegenstelling
met de vorige tegelijk)
er
alles
en niets
toe doet


want



alleen zijn
in al zijn opzichten
(incluis de eenzame soort)

heeft niet gek veel te maken met
gewichten
en flabbetjes

en het overschot
of gebrek eraan

het "schijnt"
eerder gerelateerd te zijn aan
persoonlijkheid
originaliteit
en zelfappreciatie

die zichzelf manifesteren en precipiteren
origineren en uitdeinen
naar anderen die ze percipiëren en appreciëren

waarna een spontane uiting van liefde en gemis groeit bij die éne
zodra die àndere
onvolmaakte maar bubbelend originele zichzelfappreciërende entiteit zich kenbaar maakt

en al de rest verdwijnt
in het niets







ik geef toe







ik vertoef nogal vaak






























in het niets



dinsdag 20 augustus 2013

Nieuw weetje

zonder al te veel commentaar...


Deze schoenen had ik aan toen ik thuis kwam van het werk.

...

Dat veronderstelt
dat ik ze aan had toen ik vanochtend naar het werk vertrok.
...

En vermits ik met absolute zekerheid weet 
dat ik géén schoenenwissel heb uitgevoerd in de loop van de dag
.....
no comment.

Nu kàn het iederéén overkomen dat ie (of zie) eens met 2 kleuren sokken de deur uit gaat.
Of zelfs, zoals hier, met twee verschillende schoenen aan de dag begint.
Maar ik vraag u....
hoe vaak overkomt het u
dat u een héle godganse dag
rondloopt met 2 verschillende schoenen

en dat pas ontdekt....
op het moment dat het tijd is om weer naar huis te keren?




Maarrrrr
Het kan nóg beter.
....

Een hele werkdag - van negen tot halfzes - hebben we elkaar gezien, m'n collega's en ik.
En niemand - niet zij en niet ik - zag wat. Een hele dag lang. Met z'n drieën.

Pas wanneer een klant(e) een beetje nadrukkelijk naar m'n voeten scheen te kijken - vertelt men me pas nadien, want ook dat had ik niet gezien - vroeg één van m'n collega's zich af wat er te zien was, daar in de buurt van m'n voeten.
En NOG niets zien!!!!

Ik vind het schitterend. Opmerkelijk zelfs. Hoe onopmerkzaam we met drie vrouwen tegelijk waren, Olijf op kop uiteraard....
Maar goed.... beide slippers schoeien éven gemakkelijk waardoor ik mezelf vergeef dat ik niets voelde.
En wat m'n zicht betreft....
de contactlenzen hadden een defectje vandaag, waardoor ik meer bezig was met de ogen (doorgaans bovenaan in het lichaam gelegen) dan met de lager gelegen voeten.
En.... ik word oud.
En... als u me vandaag zou vragen welke schoenen m'n collega's droegen.... ik zou het u begot niet weten te zeggen.
Waarmee nogmaals is bewezen
dat Olijf oud wordt :-)

Ach ja... een fait divers. Moet kunnen.
Morgen doen we't beter.

maandag 19 augustus 2013

Wou ik het weten?

Op een moment dat ik me voorneem om de negativiteit opnieuw achter me te laten
zo veel ik kan
zo vaak ik kan

niet meer te klagen over dit en dat
deze en gene
actualiteit nog nèt genoeg te volgen om niet idioot door het leven te gaan
maar ook niet genoeg om m'n geest neer te laten halen
me niet te veel vragen te stellen
over wie me nu ècht
héél
een beetje
niet
(schrappen wat niet past)
aardig vindt

maar "gewoon" opnieuw
te proberen vlinderen
van dag tot dag,
bloem tot bloem
feest tot feest
afwas tot strijk (het hoort er àllemaal bij)

krijg ik nog eens te maken met de angsten van iemand die me na aan het hart ligt
angsten over iemand ànders die me na aan het hart ligt
vragen die ik me blijkbaar hoor te stellen
over of ik
ècht
héél
een beetje
of niet
aardig word gevonden

en zo'n vraaggesprek stemt me triest

omdat ik liever NIET nadenk over dit soort dingen
omdat ik bij voorkeur over dit soort vragen óver kijk.
Als ik niet weet dat het bestaat, dan bestaat het niet.... iets-van-dat-slag-soort-houding.
U weet wel.... zoals die hele grote vogels doen. Die steltlopers. Die niet vliegen kunnen. Waar biefstukken van gemaakt worden.
Ik zie het niet dus het is er niet.

.....

Tot het gesprek me dwingt om te kijken.
En ik het zie.
En het verdomde spijtig vind dat ik het zag.
Want ik weet niet waaròm.......
Ik weet niet hòe
dit tot stand kwam.
En hòe ik er wat aan kan doen.
ALS er al wat aan te doen is.

Niet dus.
Waarschijnlijk gewoon niet.

Nja...
dan zit je met de vraag....

was ik nu beter af toen ik het niet wist?
Of nu ik het weet?

......
Je ne sais pas.
.....

donderdag 15 augustus 2013

Ferragosto Parte 1°



De Olijf werd vanochtend wakker. Veel te vroeg. Ergens rond vijven, volgens het fotoapparasie.
Een ochtend...."bezoek" (ik treed niet in detail)  deed me de ochtendlucht opmerken.
En omdat een mens nooit weet hoe vaak hij/zij nog mag wakker worden
Ook omdat een mens in het Noorden nooit weet hoe vaak dit soort ochtenden nog tot dit jaar behoren
maar...
helaas...
omdat een mens op een midweekfeestdag als deze lodderogen heeft en weinig zin om vroeg op te staan....

beperkte ik me tot het halen van het fotoapparasie. Dat beneden lag. Op de tafel. Terwijl ik boven slaap.
Dus haalde ik het, nam een kiek of twee (nog steeds met slaapprut in de waterige kijkers), legde het apparasie ergens neer.... en keerde weer naar de bedstede.
Alwaar de slaap terug werd ingezet voor een uur of drie.

Desalniettemin was het een mooie ochtend.
Met Ferragosto-wensen uit licht onverwachte hoek. Die nog op evalutatie EN antwoord wacht.

Met een beetje geluk kom ik nog terug op Ferragosto. Maar nu schijnt er een waterzon.
En omdat het mooie weer bijna gedaan lijkt
en de afgelopen week thuis niet echt zonnig was
gaat deze Olijf er even van profiteren. Horizontaal en hopelijk in complete rust.
Nu de kreemglàskar met z'n tjingeltjangel is gepasseerd, zou dat moeten lukken.....

Vi auguro tutti un BUON FERRAGOSTO :)

zaterdag 10 augustus 2013

Schijn bedriegt

ik kan geloven
of begrijpen
of eenvoudigweg beide

dat sommigen, zoniet velen,
denken dat
Olijf
een paar plannen in de diepvries heeft gestoken
of erger nog
in de vergeetput

ik kan ook geloven
en veel beter nog
begrijpen
dat het voor sommigen
zoniet velen
geen ene reet uitmaakt
wat Olijf doet
of laat





maar
het verandert niets
aan de zaak
dat alles gaat
zoals het moet gaan
of zoals voorzien
in mijn wereld

en dat
op zich
is meer
dan genoeg

KLIK

hoor ik van tijd tot tijd.

Klik
of Tik

of iets wat daarop lijkt.

Want het komt niet uit een mond of bek of snavel
maar van de conserven
waar ik me o.a. mee onledig hield deze week van gedwongen vakantie.

Weinig gedaan, niet veel mensen of plaatsen gezien
maar dat is OK voor Olijf.
Thuis
dingen doen.
Ongeorganiseerd
maar daarom niet minder enthousiast
en tussendoor een uurtje platliggen meepikken als het weer het toestaat.
Waarom ook niet?

Ops! weer Klik!
ik hoop dat alles deze keer goed gesteriliseerd is geraakt.
Want van vorig jaar moesten een paar conserven letterlijk down the drain.


 

vrijdag 9 augustus 2013

The Human League

zag ik NIET.
Ze waren in de buurt maar ik zag hen NIET.

Eén en ander heeft te maken met m'n cultuurbarbarisme, luiheid, beperkte interesses in muziek en neiging om thuis te zitten.

The Human League zag ik dus niet. Ook niet wie voor en na kwam. Maar daar gaat het niet om.
Ils zag ze wèl en nog geen klein beetje.
En een handvol FB-vriendjes die ik één voor één wel (een beetje of soms een beetje meer) ken maar die van elkaars bestaan (voor zover ik weet) niet afweten.

Wat ik hiermee wil gezegd hebben
is dat Tinternet in het algemeen
en social network in het bijzonder
een merkwaardig fenomeen is.
Want ik weet nu, meestal in real time wie waar is en wanneer.

en dan denk ik
"mochten ze elkaar gekend hebben,
ze zouden elkaar toevallig of opzettelijk
ontmoet hebben... daar aan het podium van The Human League"

voor verslag van het gebeuren, verwijs ik dus naar die andere blogster
die minder barbaar is dan ikzelf
en alles weet van wat zich afspeelt in en rond Antwerpen
en zelfs ver daarbuiten :)

woensdag 7 augustus 2013

een nieuwe stap

Een post van gisteren haalde dit blog niet wegens te langdradig en zeurderig
en basically zwaar oninteressant.
Wat daarentegen wèl hoge nieuwswaarde heeft, is wat volgt.

Een nieuwe stap in m'n levenspad.
Wie hier sinds het begin (of daaromtrent) las, weet dat Olijf haar eerste "echte" bril online heeft gedeeld.
Sinds die bril, een eerste exemplaar dat méér dan de gebruikelijke 3 tot 5 Euri kostte, zijn nog talloze brillen gevolgd.
Enerzijds ingegeven door verslechtend zicht en anderzijds omdat een mens leert met ervaring. Zo had ik geleerd dat gekleurd metaal, of het nu duur of goedkoop is, z'n kleur stilaan verliest. En dat ook duurdere glazen krassen. Vooràl omdat je die ene bril heel de tijd draagt en hij dus sneller verslijt.

Terùg kwamen de goedkope brilletjes. Eén voor iedere kamer in het huis. Eéntje voor op het werk, één voor in de auto..... veel brilletjes.
Tot stilaan bleek dat één niet volstond.
Stilaan maar duidelijk begon ik te merken dat het probleem niet meer enkel bij het lezen lag maar ook bij het vèrzien.
En zo geschiedde dat ik op den duur rondliep met twee goedkope brilletjes. En voortdurend het ene opzette en het andere weer af. Om nog te zwijgen van het zonnebrilprobleem deze zomer. En m'n brillencollectie doorheen het hele huis....

Afijn.
Ik was het beu en besloot de dubbelzichtbril te proberen. De raadgevingen van ervaringsdeskundigen terzake liepen erg uiteen dus daar kon ik helaas niet gek veel mee maar het simulatiebord bij de opticien trok me NIET over de streep. Ik zag - naargelang de prijs van de glazen meer of minder - wazige zones aan beider zijden van de ogen en dat leek me weinig leuk.

uiteindelijk dacht ik ...."laat me eens iets nieuws proberen".
Nieuw voor mij, dat is. Er is nix nieuws aan wat ik deed. Miljoenen gingen me voor en deden dat goed. Maar ik had het nog nooit overwogen en ging dat nu wèl doen.

Contactlenzen. Voor ver. Zodat ik nog enkel een leesbrilletje nodig heb. Zoals "vanouds". Pakken handiger en geen wazige hoeken in m'n gezichtsveld.

dus die dingen ging ik vandaag "passen". En leren in- en uithalen. Hetgeen ik schitterend bleek te doen, als ik de verkoopster mag geloven.

Dus
voor de tweede keer in de geschiedenis van dit blog
maakt u online een verandering in oogaankleding mee bij Olijf.

Ik durf wedden dat u dàt niet had verwacht toen u vanochtend nietsvermoedend opstond!
Wat een nieuws, wat een nieuws :)

deze foto kwam ik zonet heel toevallig hier tegen, met de titel
"Do you think I should get contacts?"
Ik vond hem leuk toepasselijk :)

maandag 29 juli 2013

Maaike Ouboter Bis Tris Quatris

Het is niet omdat ik zwijg
dat ik niets te zeggen heb.


Daarom ben ik (soms) blij
dat anderen schrijven (en zingen)
terwijl ik even pauseer....

Ik keer even terug naar Maaike Ouboter
die ik hier gisteren in Link plaatste.

Ik kijk nog eens naar haar jury. Of wat ik dènk dat haar jury is.

De eerste die me "sloeg"
was de jongeman met bril en baardje.
Een jongeman die - eerder bescheiden - huilt.

In een traan  - of twee. Of meer - zie ik, simpele ziel, een teken van herkenning.
Als dat van een man komt (alle respect naar het mannelijk deel van onze bevolking maar sommige algemeenheden hebben de gewoonte hardnekkig te blijven bestaan), dan komt dat dubbel hard aan.

De naiëve ziel in mij
wil geloven dat de makers van het programma
er géén tear jerker van wilden maken
(maar dan ben ik waarschijnlijk héél kinderlijk naiëf....)
en dat de tranen van de bebrilde gezichtsbehaarde jongeheer
eerder "toevallig" in beeld werden gebracht.

Maar we weten wel beter.
Hoewel hij
- en dit geloof ik ècht -
ervoor kiest om ze NIET weg te vegen
in de hoop dat ze minder opvallen

maar schittering, lichtreflectie en slimme cameramannen
die kunnen àlles zien (zelfs een traan achter een bril)
en dus faalt hij jammerlijk in zijn poging om niet gezien te worden.

Hoe dan ook
Ik stel vast
dat een man
op relatief jonge (en reproductief interessante dus lees kies- en begeerbare) leeftijd
ontroerd raakt door de melodie en woorden
van een volstrekte vreemde.

hetgeen mij doet vermoeden
dat hij iets herkent
dat een snaar in zijn gevoelig hart wordt geraakt
een herinnering boven komt drijven
die niet noodzakelijk enkel leuk en fijn was.

En dat zij - Maaike Ouboter - perfect of bijna perfect
wist te verwoorden
wat we allemaal vroeg of laat
(en vaak is laat - ondanks onze illusie dat we dan slimmer en ervarener en rijper zijn - nog moeilijker en zwaarder dan vroeg....)
door dezelfde emotionele hel moeten
die pijnlijk en donker en godverdomme veel te lang is.


Maar dat was de bebaarde bebrilde jongeman.
Er zijn er nòg twee.
De bebaarde, grijze, oudere heer
en de sceptisch ogende blondine.

Hij - de grijze meneer - heeft een blik in zijn ogen (mijns inziens) die zegt
"hoe kàn dit meisje nù al weten hoe dat allemaal in elkààr zit??????"
Hij komt er - mijns inziens....- niet uit.
Je ZIET hem denken. Zich afvragen hoe zij dit nù al allemaal kan weten????

en omdat hij zo hard nadenkt,
slaagt hij erin
om z'n emotie te onderdrukken.
Of zoiets.

Ik lees. Ik weet niet.


Zij. De blondine.
Ze heeft wat van
"Zij probeert die mannen hier naast me te verleiden
met haar zeemzoeterige blik en fluwelen stem.
Ik kèn haar soort wel. Onschuldig aan de oppervlakte,
een duivelin onderhuids.
....
Had ik het maar eerder gezien
toen....X...
hoe langer hoe afstandelijker werd.
Ik kèn haar soort. Lieflijk en blond. Onschuldig en jong.
Laat haar maar lonken naar die mannen hier nààst me"

......

Dat lees ik in haar houding.
maar ik kan het fout hebben. Wie ben ik, niewaar?

Maar goed.
Fout of juist, het maakt niet uit.
In ieder van hen,
alle drie
zie ik iets verschillends.

En dat....
met één
en hetzelfde
lied.

Olijf Zoekt

een Vespa.
Minimaal 125 cc (liefst dik hoger)
en handgeschakeld.

Oldtimer is pluspunt
als de prijs
geen minpunt is :)

Sommige mensen zetten me op het kromme pad.
Het Vespad :) :) :)

deze foto is NIET van mij.
Als de foto van mij was.... dan was deze Vespa het ook.
En dat issie niet.... NOG niet :)

zondag 28 juli 2013

In Da Zone....

.... is ongeveer waar ik vandaag niet was. Of misschien net wèl. Het is maar hoe je het bekijkt.

Eerder deze week
"had ik de garagepoort in m'n hand"
Of zo zou je het kunnen stellen.

Na een deugddoende ochtendlijke fietstocht (die van de leuke foto's ;-) )
keerde ik puffend, zwetend en voldaan naar huis. Vol energie en klaar voor de werkdag.
De fiets moest de garage weer in
en het is dààr en dàn dat de garagepoort een "nogal" plots en ongekend geluid maakte.

Het was vroeg en laat tegelijk.
Vroeg in absolute termen
maar laat omdat me nog een douche, haardroogbeurt en klerenkiesmoment wachtte voor ik me naar het werk repte.
Niet echt veel tijd om de poort aan een gedetailleerd onderzoek te onderwerpen. Ik miszag wel wat maar wist niet precies wàt. Ik kon het ding nog sluiten en de fiets stond veilig dus dat was dat. Voorlopig.

De dagen nadien ontdekte ik het euvel: één van de zijdelingse pompen was losgekomen.
Stel u er niet teveel bij voor. Olijf heeft een gerecycleerde garagepoort. Echt. Uit andermans huis gehaald (met diens toestemming natuurlijk) en er bij mij weer in geplaatst.
Làten in plaatsen. Door handige familieleden destijds.
Na twee levens durft zo'n poort al eens gek te gaan doen. En dat had hij (zij?) dus gedaan.
Pompje los.
Daarmee gaat een poort nog wel open en toe maar het vraagt wat extra spierkracht en "open" is relatief. Als halfweg omhoog goed genoeg is, dan had ik technisch gezien een nog werkende poort :)

Maar goed... intussen had ik het losgekomen stuk gevonden dat op een uiterst bizarre plaats was terecht gekomen zonder verder sporen van vernieling achter te laten, hetgeen me verbaasde want zo'n hydraulische pomp... daar zit toch wat vaart achter wanneer het lost.....
maar goed... alle stukken terug in m'n bezit, een paar nieuwe schroeven gezocht (wat is een Kringwinkelmagazijn toch handig :)) en vandaag was dus de dag.
Montage-dag.

....
een hydraulische pomp, zoals ik al zei, daar zit wat kracht achter. Dat houdt een vrouw alleen niet "eventjes" vast terwijl de andere hand de zaak probeert vast te zetten.
Met de poort all the way open kon dat wèl lukken, beredeneerde ik. Maar goed... die wou maar tot halverwege blijven open staan.
Wat doet een alleenstaand vroemensch op een stille zondagnamiddag dan? (lees bij "stil" gewoon "doods en verlaten buurt" waardoor het vragen van een helpende hand bij de buren meteen uitgesloten was).
Een vrouw met een probleem en te weinig handen zoekt dan een hulpmiddel. In mijn geval manifesteerde zich dat in de vorm van een trapladder. Die nèt van de goeie maat bleek om de poort in positie te houden.

En zo geschiedde dat alles weer netjes aan elkaar werd gezet. Een vrouw en haar trapladder.
En haar hydraulische pomp. Of oliegevulde, het zal mij een worst wezen.
En haar hamertje en beiteltje.
En ... haar klein verstand.
Want wat doet een trapladder die op een helling staat
nà dat je het gewicht dat haar op haar plaats hield... weghaalt?

.....
jewèl
....
die valt hééééé?

in dit geval richting auto. De mijne.

Eén ding kon ik nog denken.
Of twee.
Shit 
en
fuck.

Méér presteerde ik niet in de nanoseconden van de val.....

Waarna


OEF

nèt
ernààst.

Nix gebeurd. Nix gebeurd! Hoeresjans noemen ze dat.
Of in da zone, er even uit en er daarna weer in. Verdorie.....

vóór
(zij het dat dit eigenlijk een nà was, reconstructiegewijs)

na.
de luttele centimeters die het verschil maken
tussen f*ck en thank g*d

Ik wou maar zeggen
geluk ligt in een klein hoekje.
Echt wel :)

Maaike Ouboter - Dat ik je mis

Omdat er iedere dag mensen zijn
die ergens mee zitten
vers of oudbakken
rauw of bewerkt

Omdat iedereen ooit wel eens ergens door moet
en denkt dat wat hij/zij voelt nooit eerder zo hard werd gevoeld als hier en nu...
en dat dat "dat" niet.... nooit.... in woorden kan uitgedrukt worden

Omdat ik vandaag dit liedje mocht ontdekken
dankzij iemand anders' post
en het me leek
dat déze woorden aardig in de buurt komen

en

Omdat ik met stellige zekerheid weet
dat het enkele snaren zal raken
bij wie wil en ook bij wie niet wil

Omdat mijn herinnering aan al dat gemis
steeds vager wordt
maar ook nooit helemaal verdwijnt

een liedje
van een jong meisje
met een oud hart


donderdag 25 juli 2013

Hittegolf

het schijnt officieel te zijn.
Of...
zelfs dit is officialiseerbaar.....

Om van een hittegolf te spreken, heb je nodig....

Ten minste vijf dagen achtereen waarop de maximumtemperatuur 25,0 ºC of meer bedraagt (zomerse dagen); waarbij ten minste op drie dagen de maximumtemperatuur 30,0 ºC of meer bedraagt (tropische dagen). Deze temperaturen worden op anderhalve meter boven het maaiveld gemeten in een zogenaamde weerhut.

... aldus Wikipedia.

Nederland was sneller dan België met het volgen van deze definitie, lees ik. Interesting.

(Wiki, tussen haakjes, geeft voor de volledigheid ook nog een tabelmatige uiteenzetting die moet illustreren wat het verschil is tussen een onechte en een echte hittegolf. Interesting indeed!)

Ga ik te rade bij het KMI, dan lees ik dit.

Het KMI definieert een hittegolf als een erg warme periode met hoge temperaturen, zowel overdag als ’s nachts en dit voor een periode van minimaal één tot drie dagen. De maatstaven die werden vastgelegd om hittegolven te definiëren zijn hieronder verduidelijkt.
Uit de recente hittegolven is immers gebleken dat hoge temperaturen tijdens de dag, gepaard gaande met weinig afkoeling gedurende de daaropvolgende nacht, en dit gedurende enkele dagen (1 à 3 dagen), een direct gevolg heeft op de sterftecijfers, dus op de volksgezondheid, zeker bij oudere personen.

Kijk... dat vind ik dus lekker Belgisch.
"... een erg warme periode met hoge temperaturen"
"... een periode van minimaal één tot drie dagen"

Wees eens lekker wollig en ongedefinieerd, denk ik dan.
erg warm... lijkt me aan de subjectieve kant. Vooral wanneer ik sommige landgenoten al weet zeuren bij alles wat licht boven de om en bij 19° ligt.
Hoge temperaturen... van hetzelfde laken een broek.

En dan die één tot drie dagen ....Nog los van het feit dat ze merkelijk korter zijn dan de officiële 5 dagen waarvan sprake op Wiki èn op ons nationaal nieuws gisteren, vind ik
  • één dag
  • erg warm
  • met hoge temperaturen
nauwelijks voldoende om het een hitteGOLF te noemen. Een hittePRIK lijkt me al een beetje dichter bij de waarheid. En dan krijgt het van mij pas die naam zodra we boven de 35° uit stijgen. In ons "hoge Noorden"...
 Of zouden 5 dagen "van dat" dan eerder een hitteTSUNAMI moeten geheten worden?

Goed.
Algemene conclusie: hoewel een hittegolf aanvankelijk officialiseer- en kwantificeerbaar léék... is ze dat in werkelijkheid nog niet. Maar we dènken graag dat dat zo is. Want meten is weten en wij weten graag alles.

Mijn hittegolf uit zich als volgt.
  • drie liter water drinken en slechts 1 keer een plasje moeten doen.
  • af en toe iets geïrriteerder dan normaal reageren op eindeloos gezeur (is dat nu nódig, ja? Bij dit weer????)
  • bij gebrek aan zee in de buurt, voeten in het water steken van zusje's zwemvijver. Alwaar jongskes rondzwemmen van de 3 oudjes (yep, they did it!!!!).
  • en na enig aandringen en nadenken, badspullen aantrekken om er snel even in te duiken. Vóór het eten en vóór de dansavond.

Dat is MIJN hittegolf. En hij mag nog even blijven. Zelfs al zou ik hem liever meemaken bij zout water en/of op een boot. Met verse zeevruchten in de ene en een glas frisse Leffe in de andere hand. Of prosecco. Of Campari-Gin.

Maar goed.... de vijver in het Waasland will do for the time being. In the hittegolf.
Ook al omdat de boot, waarop ik af en toe nog virtueel en eerder halfslachtig word uitgenodigd, me voor een poos geen optie meer lijkt. Althans DIE boot niet.
Maar een rijpe Olijf
sluit àndere (en betere?) boten
niet uit.

Neh.

Van hieruit, beste lezer, gaat het richting bed. Mèt ouderwetse ventilator (al meer dan 5 nachten op rij....)
Want ik wil graag het ochtendgloren aanschouwen morgen
Op de fiets.
Vóór ik naar het werk trek.
Het enige obstakel in dat voornemen, is mijn ogenblikkelijke bereidheid tot opstaan wanneer de wekker afgaat... om 6uur in de ochtend.
So pray with me... dat het me morgen lukt.
Want eigenlijk feitelijk
vind ik die ochtenduitjes onwaarschijnlijk leuk. Ik herinner het me alleen zo slecht wanneer ik nog knus en vredig neerlig terwijl de wekker genadeloos OPSTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN schalt.... :-)


hieronder:

Here's an early summer morning I prepared earlier :)







Mag ik u
oprecht ende welgemeend
een fijne verderzetting van uw persoonlijke hittegolf wensen?
Al was het maar
omdat ze zóveel leuker zijn
dan een koudefront.

Dixit
The Old Olive-woman.


Lui zijn, dat ziet er zó uit

nja... ik overdrijf lichtjes.
Of zwaar zelfs.

ik mag de laatste tijd ECHT niet zeggen dat ik lui ben.
Breng zaken in orde die al jaren lagen te wachten. Eindelijk. Allemaal in één forse trek.
Trek weer onkruid uit met ongezien ongeduld (ipv naar de onkruidverdelger te grijpen) .... van 7uur in de avond tot donker.
Plant vanallesennogwat in de tuin en snoei het wanneer het plusminus nodig is (of een dag of wat later)
sta extra vroeg op om te gaan lopen of fietsen

....

ECHT lui ben ik niet

In DOEN

maar in schrijven dan weer wel.

En dan beperk ik me tot algemeenheden
en andermans spitsvondigheden.
Zoals daar zijn (en hier geloof ik écht wel in...)


Moet ik af en toe (maar steeds minder vaak, godzijdank) onthouden.

A la bonheur :)

donderdag 18 juli 2013

Diep adem halen en verder gaan

Soms wil je't gewoon niet weten. Het "hoe" en "waarom".
Het "waar" en "wanneer".

Er *zijn* hier en daar nummers die wat met me doen.
Vooral wanneer ik moe ben
en het laat is
en ik al lang had moeten slapen
maar misschien een lange dag had
en een slaapmutsje nam

U weet wel....
wanneer de geest niet meer
perfect
helemaal
SCHERP
staat






Zo zijn er ....
....
"dus"
....
van die nummers
die me af en toe (en meestal herhaaldelijk)
bij de keel grijpen
omwille van hun inhoud
hoe eenvoudig (lees: simplischtisch) ook

(ik hou wel van eenvoudig)

en dan krijgt een OlijfOlijf het
"eerder"
moeilijk
(open de haakjes, sluit de haakjes)

en post "ze" een link
naar het nummer
dat

"het"
dééd

In de perfècte wetenschap
dat degene voor wie
dit nummer
bedoeld was
het

met stellige zekerheid
nooit beluistert.
(en indien wèl.....
het nooit ofte nimmer
begrijpt)

Un amore facile, che il giorno dopo non ricordo la faccia

Terug van een blij weerzien met een dik handvol ex-collega's
vrolijk, leuk, met momenten hilarisch
egostrelend ook, toen bleek dat ze nog wisten wie Olijf was.

en voldoende retrospectief
om één en ander in PERspectief te plaatsen.
helaas niet van het opgewekte soort. Het zij zo.

Dat niet alles leuk en fijn en vrolijk is. Niet altijd en niet alles.

En dat vergeten worden niet eens zo moeilijk is
...
"onder de juiste omstandigheden"

en verder wil/kan/zal ik er hier niet op in gaan
om niet te zondigen tegen eigen principes.



Het is niet zo gek moeilijk om vergeetbaar te zijn

lijkt me

dinsdag 16 juli 2013

Disordine - Wanorde

deze vond ik leuk.
Omdat ik diep van binnen
maar ook aan de oppervlakte
op alle mogelijke manieren
in tijd en ruimte
wanordelijk ben.

Ongeorganiseerd.

maar héél soms
lijkt het leuk te kunnen zijn.


*mannetje* : Je hebt links en rechts aanbidders! Weet je wat dat betekent???
*vrouwtje*: Dat ik wanordelijk ben?

Dit soort dingen vind ik grappig.
Op het hilarische af.

voilà. Om u maar te zeggen dat - alle zelfreflectie en dergelijke ten spijt - lachen nog steeds deel uitmaakt van m'n dagelijks bestaan.
Anders stond ik hier niet. En schreef ik niet meer.

Olé :)

maandag 15 juli 2013

Note to Self

terwijl ik voor iemand (ik mag nog niets verklappen, zelfs niet hier)
foto's bij elkaar zoek
die een verleden samenvatten

doorloop ik de nodige (digitale) fotomappen.

De meeste "delicate" weet ik te ontwijken
wegens niets te maken met de persoon in kwestie
en alles met een leven dat ik niet persé wil vergeten
maar dat ik nu niet meer heb
en dat - alles bij elkaar genomen - niet veel méér was dan een hoop schone schijn.
En vooral een klassevoorbeeld van hoe iedereen, ook Olijf (die dacht een mensenkenner te zijn), zich bij de neus kan laten nemen of bij de neus nemen kan.

Om die reden, nog steeds, ontwijk ik sommige albi.
(ja sla me dood, ik wéét dat het anders moet maar ik vind dit woord leuker klinken)

Goed dus. Professioneel worden bepaalde mappen zeer bewust niet geopend, al was het maar omdat het in de speurtocht naar het juiste fotomateriaal een niet te verwaarlozen tijdverspilling is.
In sommige mappen - helaas pindakaas - dagen foto's op
die ik vandaag liever niet had gezien
maar die desondanks hun "nut" bewijzen.

Zoals daar is - heel specifiek vandaag en het liefst met donderende weerklank voor de rest van m'n aards bestaan - de boodschap:
"nooit ofte nooit, wàt er ook gebeurt, hoe slecht en rot je je ook voelt... Nooit ofte Nimmer probeer je een zieke relatie nog op het "rechte" spoor te krijgen"

De blik van de persoon in kwestie
na het einde van "wat was"
maar in een zoveelste verwoede poging om de liefde/passie/aantrekkingskracht terug te vinden
die hij was kwijtgespeeld
en op één of andere bizarre manier - deels gewild en deels geheel tegen zijn zin - probeert terug te vinden

is ronduit

pathetisch. Pijnlijk zelfs.

Als "ontvangend" of "wachtend" sujet
wil je dàt soort blik
nooit meer zien.

En uitgerekend dàt soort foto
kruiste vandaag m'n gezichtsveld.

Daarom dus
hoop ik
ondanks alle factoren die tégen me spelen
(maar met voldoende verve en eigenzinnigheid om fluks verder te lopen in het leven)
me te herinneren tot het eind mijner dagen
dat ik Nooit ofte Nimmer
nog een poging zal ondernemen
om te solliciteren naar de aandacht en liefde
van een man
die z'n passie voor me verloren heeft.

De blik in z'n ogen wanneer hij - wie weet... misschien wel heel hard - probéért maar het niet lukt
is walgelijk.
Dan nog liever oud, gebroken en alleen.
Maar NIET, wàt er ook gebeurt, met iemand die ik gijzel met valse emoties.
Ik vind het vies, het maakt me triest. Voor hem èn voor mij.

Ach ja...
foto's en herinneringen....
ze brengen wat teweeg.

u kent m'n principe. Niemand komt hier herkenbaar op.
Tenzij met expliciete toestemming.
U heeft aan "de uitdrukking op z'n gezicht" niets.
Ik wilde u de foto tonen die deze post deed ontstaan.
méér niet.





zondag 14 juli 2013

The Best Is Yet To Come

... zo schrijft een (gewaardeerd) medelezer me in een reactie op een postje van een paar dagen geleden.
Dat is mooi. En welgemeend. Ongetwijfeld.
Het is een zin waarvan ik me met graagte in een opwelling van medemenselijke motivationele roes ook bedien. Vroeger, Nu en hoogstwaarschijnlijk ook In De Toekomst.

We - en met "We" bedoel ik mezelf en alle anderen.... de hele wereld dus (hoe ruimdenkend van me) - hebben met zekere regelmaat behoefte aan een bemoedigend woordje.
Het spreekwoordelijk Hart onder de Riem.
En de Titelzin is daarbij zonder twijfel een zeer bruikbare.

Begrijp me niet verkeerd (vooral Bentenge)..... met deze post wordt niemands hulp/bemoedigende ondersteuning/welgemeende motivatie door de modder gehaald. Absoluut niet.
Het gaat me vooràl om de realiteit des levens.
Die harder wordt naarmate de tijd vordert.

En hoe vordert de tijd precies?
Kan/moet/zal/hoeft een deskundige als Einstein hierbij te worden geraadpleegd? Relativiteitsgewijs?
Neen.
Einstein hebben we niet nodig. Maar de vordering is wel degelijk relatief.
In de zin van.... de tijd vordert... vanuit het standpunt van de beschouwer.
In casu... Olijf.

De tijd vordert ... DUS.

Wanneer je slechts luttele jaren verwijderd bent van de 50,
  • een relatief aimabele persoonlijkheid hebt weten te ontwikkelen
  • met enige aandacht de fysieke persoon in het oog hebt gehouden
  • èn tegelijkertijd meerdere bewuste pogingen hebt ondernomen om niet tè radicaal te zijn in de meeste van de standpunten/principes die je persoonlijk aanbelangen (daarbij vaak voorbij gaand aan de eigen nood om een aantal idealistische doelstellingen te verdedigen... maar kom... we leven in een wereld met 7 miljard inwoners... er zullen en moeten compromissen gesloten worden)
en desondanks nog steeds optimistisch maar opvallend Single bent....
dan ga je je een paar vragen stellen.
Waarbij TIJD geen onbelangrijke rol speelt.

En dan kijk ik
heel toevallig
via vrienden van vrienden
naar een profiel van een meisje
dat - net als ik - een vollédig vreemde naam heeft. (sla me dood, zelfs vollédig Italiaans).
Een meisje dat - net als ik - niet superknap maar ook niet spuuglelijk is.
Eentje dat - net als ik - volslank tot rond mag genoemd worden.

en die - ik hou nù al van haar - een niet onknappe vriend heeft die blijkbaar smoor is op zijn vriendin...

maar
NIET zoals ik, gedacht heeft dat ze alle tijd van de wereld had en die vriend in haar armen houdt op een leeftijd waarvan ik vermoed dat die zweeft tussen de 25 en de 30

dan is Tijd plots weer heel Relatief.
Of net niet.
Zonder hooggeleerde Fysici.

Dat ik destijds slimmer had moeten zijn
en niet had moeten denken dat tijd eindeloos lang duurde.

En - klein detail - niet had moeten pretenderen dat
opleidingsniveau geen obstakel was.

Want tussen
Kinderverzorgster en Licentiaat Wetenschappen (zelfs al ben je er slecht in)....
dààr zit wèl een wezenlijk verschil.
In aanvaarding
of aanvaardbaarheid.

Relatief, dat allemaal wèl en zeer zeker.
Maar je wil niet - echt niet! - hoger opgeleid zijn dan je potentiële partner.
Het sluit één en ander uit. Of je dat nu leuk vindt of niet.

Er zijn - ik weet dat met stellige zekerheid - paren waarbij de vrouw OF hoger opgeleid is dan haar partner OF meer verdient. Eén van de twee. En waarbij de man daar (minstens ogenschijnlijk) geen ènkel probeem mee heeft. Maar die zijn - laat ons eerlijk wezen - zeer zeldzaam.
Een paar waarbij de man minstens evenveel (maar liever méér) op tafel legt dan zijn partner of een hogere opleiding heeft genoten (lees: zij mag hoogstens niveau Kinderverzorgster hebben gehaald of liefst nog "gestudeerd" hebben voor fotomodel (zelfs al hééft ze geen ènkele fotoshoot gedaan die het vernoemen waard was)).... die zijn in de overweldigende meerderheid.

En dan denk ik
Ik kan mezelf smaller maken. Indien niet op natuurlijke, dan tenminste op medische wijze.
Ik kan mezelf jonger maken. Enkel en alléén op medische wijze, dat spreekt voor zich.
Ik kan m'n centen weggeven en mezelf minder vermogend maken (en dat klinkt alsof ik welstellend ben terwijl Olijf een doordeweeks mens is)
maar ik kan .... en WIL.... mezelf niet dommer voordoen dan ik ben.
Zelfs wanneer ik van harte probéér om aan de oppervlakte te blijven
dan nòg....
worstelt m'n binnenste om naar boven te komen.
ADEM halen en NIET doen alsof make-up en nagels het enige zijn wat me aanbelangt....

en daarmee is gezegd
dat Olijf naar de haaien is

want dàt
in combinatie met een
minder dan productieve leeftijd (tenzij om stilaan oma te gaan spelen voor kinderen van een ander)
maken dat de aantrekkelijkheid
significant daalt.

Het feit ook dat je "stabiel" lijkt, schijnt een contra-indicatie te zijn.
Liever Jong, Dom, Arm en Onvoorspelbaar as hell. ... de Magische Combinatie.

Nou ja.
Het klinkt donker. En wellicht is het dat ook.
Maar ik verberg me achter "dat is de spijtige realiteit".

En daarmee doe ik het even.
Intussen lijkt het er sterk op
dat ik m'n leven met kleine stapjes tegelijk
terug op een georganiseerd en eerbaar spoor krijg.
Helemaal alleen.

En dat is fijn.

Maar hoogst onaantrekkelijk. Want dat veronderstelt
Geen Nood Aan Hulp.

Ainsi soit-il.


maandag 8 juli 2013

fluit fluit fluit (in een lange donkere gang)

soms,
zelfs na een schitterende zaterdag in nog schitterender gezelschap
dansend en lachend onder een blakende zomerzon

gebeurt het dat ik het me afvraag.
Of dit alles is.

Of het fair is dat ik hoop dat er nog méér voor me in het verschiet ligt.
Is het fair?
Geen idee. En toch WILLEN....tja.










woensdag 3 juli 2013

de koning roert

me.
Ik moest er "me" aan toevoegen.

"Moest" omdat ik het niet graag toegeef. Dat een kwestie als de koning me roert.
Zelfs al is het omdat hij gaat aftreden. En zelfs al roept iedere vezel in m'n lichaam dat het nonsens is dat een koning (en zijn hele uitgebreide familie) logistiek en financieel riant in leven wordt gehouden terwijl de wereld in crisis is. Terwijl ontelbare families onder de armoegrens leven.

Neen.... ik gà niet op de bres staan voor alle dutskes in Belgenland die het financieel on-breed hebben. Voor sommige wil ik dat misschien nog wel doen, maar niet voor allemaal. Want ik ziè meer dan een handvol van die sukkeltjes iedere dag aan m'n toonbank passeren. Klaar om mij(n werkgever) een kl**t af te draaien wanneer er even niet gekeken wordt. Aan de telefoon nog vóór een officiëel sollicitatiegesprek heeft plaatsgevonden om nù alvast te informeren of de werkuren voor hem/haar niet kunnen aangepast worden "want de bus rijdt niet op dat uur". "Neem de bus dan desnoods een uur eerder" denk ik in mijn arrogantie en vraag me oprecht af hoe onpartijdig ik deze persoon nog ga beoordelen tijdens het live-gesprek.....

Euhm... ik werd even diep sarcastisch. Vergeef me. Soms gebeurt het. Dat ik sarcsastisch word. Zelfs een week ofzo nadat ik me liet ontroeren door een Panorama-uitzending over Vlaamse kinderen onder de armoedegrens. Ik liet me ontroeren en schaam me daar niet voor. Maar ik dacht óók (en moet me daar hoogstwaarschijnlijk wèl en zeer diep over schamen): voor uw in armoede geboren moeder (en/of vader), komen er ergens tussen de 3 en 6 nieuwe in armoede geboren kindjes bij. En de cirkel wordt niet doorbroken... dat denk ik ook.
Plus - shoot me, should you feel the need - het is intussen algemeen bekend (zoniet wetenschappelijk bewezen maar ik zocht het niet op) dat het gros van de zich zèlf financieel in stand houdende volwassenen, twee tot tien keer nadenken voor ze nóg een koter op de wereld zetten. Kunnen ze het onderhouden? Kunnen ze het opvoeden? Kunnen ze het een toekomst bieden?
Dergelijke duidelijk zwaar overbòdige vragen lijken in "sommige" kringen veel minder vaak te worden gesteld, laat staan beantwoord.

Maar daar ging ik weer.
Bitter en sarcastisch. Hautain en elitair ook. Om nog te zwijgen van arrogant. Ik ben me daarvan bewust.
Gek dat ik mezelf niet echt bij één of andere politieke klasse vind horen..... maar dat doe ik écht niet. Te sociaal voor de ene, te radicaal voor de andere.

Goed.
De Koning dus. Den Albert. Hij doorkruist de plannen van menig man die vandaag eindelijk eens hoopte naar de Tour De France te kijken door zijn abdicatie aan te kondigen.
Op 21 juli, onze Nationale Feestdag, geeft De Vader z'n ambt door aan Filip, De Zoon. (Alleen de Heilige Geest ontbreekt nog)
En de regering moet dat aanvaarden (of een nieuwe crisis ontketenen)... dus doen ze dat ook.

In de auto op weg naar huis hoor ik de toespraak van den Bèir. In 't Nederlands. Met schuifelende papieren vellen. Voor Di Rupo's verklaring moet ik - om praktische redenen - wachten tot ik thuis arriveer.

Thuis gaat de televisie meteen aan. En begint het poppenspel.
Onze journalisten zijn blij vandaag. Een hoogdag. Nog eens heel veel leeg filmen en nutteloos praten en veelvuldig overschakelen van Studio 1 naar het Koninklijk Paleis en weer terug. Soms ook eens naar Studio 2 en nog eens terug.
Praten met ministers, vice-dinges, Jan en Miet Metdepet in diverse steden, professoren emiriti en juristen allerhande. Lekker diep analyseren wat niet analyseerbaar is.
Het is een waar gedóe.

Temidden van alle gedachten en - alwéér sarcastisch getinte - interne overpeinzingen, bemerk ik bij mezelf momenten van ontroering. Zie ik de koning - hoe overbodig ik zijn ambt ook moge vinden - als man en mens. Die ermee wil kappen. Om redenen die zijn wat hij zègt (leeftijd en gezondheid) of misschien ook niet (gewoon beu, moe van buitenechtelijke dochters die hem maar niet gerust laten, ....). Hij roert me, den Albert.

Ik vind het gek. Maar bedenk dan ook dat ik tegenwoordig een traan wegpink voor een bloempje dat wegkwijnt tussen betontegels in een stad of een verlaten hondje op FB dat een nieuw baasje zoekt. Dus tja.... ligt het aan de man Albert of aan de vrouw Olijf, die geen blijf meer weet met haar al dan niet premenopauzale emoties?

Omdat te veel emotie in een leeg huis en zonder troostende armen not acceptable  is, neig ik naar relativeren. En stort me niet zonder graagte op dingen waar ik kritiek op kan spuien.
Zoals daar zijn:

  • Een toch wel 5 minuten lange bespreking over wààr de koning precies stond (stond en niet zàt nota bene), met het portret van Leopold I volledig in beeld (op uitdrukkelijk verzoek van de Vorst), het geschuifel van de velletjes (en niet het gebruik van de autocue, hetgeen het geheel duidelijk veel persoonlijker maakte) en blablabla...
  • De gesprekken in studio twee met een paar ministers of vice-dinges of staatssecretarissen (sla me dood, ik weet niet eens wat al die functies betékenen, laat staan dat ik ze uit elkaar kan houden. Ze rijven allemaal bàkken geld binnen, dat weet ik wèl... en dan riskeer ik weer over wereldcrisissen te gaan lullen, dus ik zwijg) over de voorbereidingen van deze wel zéér speciale 21ste juli die van àlles gaat zijn - feestelijk ook - maar vooral pokkeduur maar daar zegt niemand wat over. Dus ik zwijg.
  • De Jannen en Mieten Metdepet, soms ook met kinderen, die sinds deze namiddag ergens in Brussel zijn opgedaagd met vlaggen en jassen en sjaals in de Belgische driekleur. De kids hebben allemaal een zwartgeelrode opblaasbare kroon op hun hoofd en ik vraag me stomverbaasd af waar ze diè zo snel vandaan hebben gehaald. Of hadden ze al die patriotische brol alvast ergens in huis rondslingeren for days just like this one?.....
  • het lof richting Albert en Filip en bewezen diensten en nabijheid bij het volk en andere onzin van dat soort.
    Dicht bij het volk? Pe-lease!  Hoe dicht kan je bij je volk staan van achter geblindeerde ruiten, kilometers lange hekken en overdreven koninklijke donaties? Royaal wordt niet voor niets gebruikt in de betekenis van heel erg (zoniet overdreven) genereus.....
  • de onvoorstelbare arrogantie waarmee een buitenechtelijke dochter niet alleen niet erkend wordt maar al jaren platweg genegeerd en de zaak wordt afgedaan met "deze zware crisisperiode ligt ver achter ons en behoort tot ons privé-leven". Begrijp me niet verkeerd; ik heb geen eieren liggen onder de juffrouw in kwestie. Verre van zelfs. Haar kunst (maar dat is een kwestie van gustibus et coloribus) ligt me niet meteen, ofschoon ze daar al een flinke duit mee heeft weten te verdienen. Haar werk interesseert me niet, zelfs al zou het een goede investering kunnen zijn, nu de waters woelig worden en de koning aftreedt. Maar goed. D. mag zijn wie ze wil, ze mag NIET zijn wie ze wil als u begrijpt wat ik bedoel. Op papier wil ze vooral een erkende dochter zijn en dat is ze nu niet. Sterker nog, men doet alsof men die vraag niet eens hóórt en dat is niet alleen een trieste en respectloze zaak, ik stel me voor dat zùk'n houding stevig op de zenuwen gaat werken. Dus daagt ze nu de rits koninklijken voor het gerecht... en mag dat niet. Want....
  • de koning, die nu nog koning is maar waarvan we nu nog niet weten of hij na 21/7 terug prins wordt of voor de rest van z'n dagen koning zal worden genoemd, is "onverantwoordelijk" naar het schijnt. Dat zou een juridische term zijn. Die op één of andere hoogst bizarre manier moet aangeven dat een koning niet voor het gerecht kan worden gesleept. Je kan hem eenvoudigweg niet vervolgen. Hetgeen ik best wel een comfortabele positie vind om je in te "bevinden". Terwijl je je ambt "bekleedt".
    "Onverantwoordelijk" ben je dus. Je kan niet ter verantwoording worden geroepen. .... En dàt is dus het soort mens - zelfs al ontroerde hij me even - die een "goede vader en leider" is geweest van ons land. HIJ (of zij, ooit) die nooit ofte nimmer ter verantwoording kan worden geroepen voor zijn of haar daden.
    Déze simpele medeburger vindt dat straffe koek. Ik krijg plots zin om iemand pootjelap te zetten en me dan te verbergen achter onverantwoordelijkheid.Gèk hee.... in MIJN opvoeding had dat woord een héél andere betekenis. Maar daar had geld en de (verantwoorde) omgang ermee óók een andere betekenis. Dus ik zal maar ophouden met mezelf te verbazen over discrepanties tussen de "gewone" landgenoot en de "buitengewone" landgenoot.

    Want vooral dàt viel me op.
    Dat de koning het (al lang) niet meer heeft over "onderdanen"
    maar "medeburgers" en "landgenoten". Allemaal op gelijke voet. Zo ongeveer.
    Zij het dat de ene het verantwoord en de andere het onverantwoord mag doen.

    De koning roerde me. En dat noteer ik voor vandaag.
    Al de rest was niets meer of minder dan het wegschrijven van een onverwachte emotionele gewaarwording. En vermijden dat ik het ga hebben over écht belangrijke dingen. Of ga denken aan eten.
Lach maar. Ik doe dat ook :)

onine-bron: Nieuwsblad.be via FB.

Epiloog.

Nu ik eraan denk, terwijl een glorieus overzicht van Albert's leven wordt uitgezonden op de televisie.... Niets zo afdoend tegen negatieve aandacht als een een goed in elkaar gestoken lofzang over je leven en carrière (zelfs al hèb je niet gek veel gepresteerd naast het dragen van het zware koninklijk juk)
Geniaal. Écht.... géniaal :)