Pizza

Eerder deze week zei m'n zus C dat ze een pizzabodem had gekocht.
Nu... C kan héél veel maar heeft nooit bijzonder veel interesse getoond voor culinaire aangelegenheden.
Da's haar goed recht, vind ik.
De tijd dat we allemaal supervrouwen moeten zijn - brilliante carrièrevrouwen, geweldige moeders, (uiteraard) ongeëvenaarde sexgodinnen én topchefs in de keuken - is voorbij... denk ik. In mijn hoofd toch.
Vroeg of laat kom je erachter dat niemand perfect is, dus waarom zou je jezelf danig onder druk zetten om het zelf wél te zijn (worden)?

Zus C kookt dus niet graag. Hoewel ze het wél kan wanneer ze zich erop toelegt.
Olijf daarentegen kreeg altijd bewonderende blikken bij haar (schaars voorkomende) feestmenu's. Vrienden en familie schijnen te denken dat ik kan koken, maar dat is maar schijn.
Olijf kookt weinig (het wordt al snel vervelend als je het altijd op je ukkie moet opeten) maar durft voor een feestje al eens in de kookboeken te duiken en dan iets matig indrukwekkends op tafel te toveren.... eens in de vijf jaar... dus ga nu niet denken aan een blog van een expert (verre van zelfs).

Deze week was het ingrediënt van dienst dus een pizzabodem. Eén.
"Wat moet ik daar nu mee aanvangen?" vroeg zus.
Na wat culinaire raad, leek ze nog niet veel wijzer.
"Kom dan maar naar mij thuis," zei Olijf. "Met die grote nieuwe oven van mij, kunnen we met z'n allen tegelijk eten".

In lang vervlogen tijden pleegden we al eens samen te komen bij de ouders, echt vers gemaakt pizzadeeg ineen te draaien en nadien de pizza's te maken. Met een gewone oven betekende dit dat we telkens maar met z'n tweeën tegelijk aan de dis konden schuiven.
Vóór de komst van de kleinkinderen bleef de schade beperkt tot zes volwassenen. Drie ovenbeurten dus.
Nu met vier extra mondjes zou dat een tour de force van vijf ovenbeurten worden.
De traditie is dus als vanzelf uitgestorven.

Gedurende twee dagen wisselden zus en ik mailtjes uit omtrent de te kopen ingrediënten. Het kwam er uiteindelijk op neer dat Olijf maar zou zorgen voor het benodigde "materiaal" (inclusief extra pizzabodems :)) voor 4 personen. Net genoeg om alles in één ruime oven te proppen.

Gisteravond was het moment van de waarheid.
Gezinnetje van zus plus Olijf kwamen samen.
Nichtje G wou vanzelfsprekend graag haar eigen pizza maken en die van papa. Hoe waren we zelf als kind?
Olijf werkte aan de rest, schouder aan schouder met nichtje :)
Zus verzorgde het beeldmateriaal (ligt meer in haar expertiseveld) en schoonbroer wijdde zich aan het aperitief ... ieder zijn specialiteit oftwel het typische rollenspel onderstreept...:)
(de waarheid dient gezegd: schoonbroer is best wel handig in de keuken, maar Olijf's keuken is - behalve onbestaande - piepklein)

Het was nog eens fijn, eten in gezelschap.
De oven deed wat ie moest doen: groot en (pokke!)warm zijn. Alles was lekker... hoewel... volgende keer terug zelfgemaakte bodems.... dat staat als een paal boven water!

dit noemen ze dan de "bird's eyeview".... niet meteen Olijf's beste kant :)

De oven was groot genoeg :)

Voilà, geen wereldschokkend verhaal, geen diepzinnige beschouwingen, geen avontuur. Gewoon Olijf die nog es content is met volk in haar huis.