Olijf praat soms in tongen.
Ik weet dat.
Ik doe dat expres... soms.
Deze blog is publiek. Wie wil kan meelezen en sommige dingen mógen hier zelfs niet op, al was het maar omdat het zogenaamde gerechtigheid in de weg zou staan.
Ik ga er van uit dat wie het aanbelangt, kan volgen.
Wie niet weet waarover ik het heb, kan voor zichzelf beslissen wat hij met het floue verhaaltje aanvangt.
Verticaal klasseren is meestal de beste oplossing, lijkt me.
Vandaag ga ik er voor het gemak even van uit dat "wie het aanbelangt" hier niet (meer) leest.
Als dat tóch zo zou zijn... tja... dan heb ik een punt gemaakt (niet gescoord, vergis u niet).
Olijf gaat uit.
Olijf loopt iemand tegen het lijf die ze al een hele poos niet heeft gezien. Iemand waar ze - zolang het paste - één en ander mee deelde.
Het was niet zo gek veel, dat één en ander, maar het was meer dan niets.
Tegen het lijf gelopen zijnde, kan je niet anders dan even vragen hoe het met 'em is.
"Oh, nog altijd hetzelfde, net als bij jou zeker?"
Euh? Net als bij mij? Staat het op m'n voorhoofd geschreven dat het met mij nog steeds hetzelfde is? I think not...
Ik ga er niet dieper op in en realiseer me pas later dat zo'n antwoord een (misschien ongewilde maar desalniettemin) ingenieuze manier is om de vraag niet terug te hoeven stellen. Stel dat ik zou antwoorden....
Maar het eindigt niet hier.
Oh nee.
Olijf krijgt een toetje.
"Gek," zegt hij. "Vorige week bladerde ik door m'n gsm en zag daar een Sandra staan. Het heeft een hele poos geduurd vooraleer ik wist wie Sandra was"
Nu, dank u wel! Dat is dus het soort statements waar ik op zit te wachten....
De muziek is goed, m'n humeur nog beter dus ik ga er alwéér niet dieper op in, tot heerschap zich vermoedelijk realiseert hoe die uitspraak (of net niet) moest overkomen.
"euhm, dat zegt niets over jou maar alles over mijn geheugen, hoor..."
Too late, denk ik.
Finesse kan je leren. Het vraagt een beetje inspanning, maar het is nóg zo mooi als het je helpt vermijden dat je iemand zomaar gratuitement een niet-significant gevoel bezorgt.
Eens de veertig voorbij mag een mens veronderstellen dat een beetje levenservaring je al een eind op weg helpt om dit soort uitspraken te vermijden. Sommigen leren met de jaren wel om hun (ahem) hoogtepunt uit te stellen, figuurlijk op de tong te bijten... hoe moeilijk kan "denken maar niet zeggen" dan zijn?
Maar goed. In dit geval, voor één keer niet dus... Hersendiarrhee.
Al wat ik kan denken, is... "ik heb jou óók niet gemist", maar ik zeg het lekker niet.
We dansen even for old times sake en zeggen dan gedag.
Case closed.
De rest van de avond dans ik met mensen die zich me wél herinneren. Voor nu althans.
Of ze na de zomer nog weten wie ik ben, valt te bezien.
Ik heb alvast nog enkele maanden om iets te doen aan m'n magische onzichtbaarheidsmantel.
Nota: Olijf ligt hier niet wakker van... hoewel u het tegendeel zou kunnen denken met een blog als deze. Eigenlijk feitelijk kon ik hier best mee lachen (gisteren én vandaag). Als het al wat uithaalt, dan hoop ik dat wie dit leest, in de toekomst op zijn/haar tong zal bijten vooraleer (ongewild) op tenen te trappen. Het maakt het leven zoveel mooier. Vindt u niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten