Tenen

Gevoelens zijn een raar beest.
Je kent de jouwe en je kan maar raden naar die van een ander.

Deze keer ga ik het eens niet hebben over wat mannen vrouwen aandoen of vice versa.
Vandaag hou ik het algemener. Omdat ik weer bijleer.

Het "avontuur" van gisteravond speelt zich af in Vorselaar.
Afgesproken bij een salsaheer thuis voor bubbels vooraf. Vooraf aan?... dansen (yep, alweer!) in zaaltje op een 200m van z'n woonst.

"De meisjes zullen er zijn vanaf een uur of halfacht", had ie geschreven. "Dan doen we wat bubbels en daarna dansen".

Simpel.

Olijf werkt meestal op zaterdag, dus halfacht in Vorselaar was een beetje hoog gegrepen, maar "wat" later moest kunnen.

"De meisjes" zijn twee dames die ik de laatste tijd wat beter leerde kennen. De jongste is ergens halfweg de 50, de andere half op weg naar de 70 geloof ik. Meisjes dus. Lief dat B hen meisjes noemt.
Dat maakt van Olijf een kleuter....

"Wat" later arriveerden I en Olijf ter plaatse. Wat is gps een handig ding. Dank u, Technologie!

Behalve de meisjes zaten daar nog een tiental mensen. Sommigen onder hen kende ik van ziens, anderen had ik nog nooit eerder opgemerkt.

Iedereen daarbinnen kende elkaar redelijk goed, viel me op.
Na zo'n 10 minuten onwennigheid smeet Olijf zich mee in de groep. Praten, zwanzen, lachen...  u weet hoe dat gaat. Eerst doen alsof je op je gemak zit en even later ontdekken dat je je wérkelijk gemakkelijk voelt.

Ik vind zo'n samenkomsten - waar je de kans krijgt om elkaars stem te horen, een volledig gesprek van begin tot eind te volgen - behalve gewoon fijn ook "nuttig". Eindelijk kans om de mens achter de danser te leren kennen.
Ok. Goed. "Leren kennen" is misschien wat geladen. Maar toch....
Op zulke momenten krijg je nét iets méér te zien dan anders.
Voor Olijf zijn deze zittingen handig.

Op een dansvloer (of daarnaast) ga ik geen gesprekken aanknopen. Meestal zijn die van het nietszeggende soort en is het niet de bedoeling dat je een echte verhalenlijn opbouwt. Daarnaast zorgt het lawaai in de zaal er vaak voor dat je ?% van de babbel gewoon verliest. Je hebt geen idee van wat zonet gezegd werd, vraagt hoop en al één keer om het te herhalen maar je doet dat geen twee keer.

Godzijdank dat er dus andere momenten gecreëerd worden voor die nadere kennismaking.

Er waren dus bubbels en er werd duchtig gezwanst.

Vriendin I was opvallend stil. Kan gebeuren. Ik maakte er niet te veel van.

Geen nood. Dra was het tijd om de dansvloer te gaan checken. We konden met z'n allen weer in onze "gewone" rol glippen.

De zaal was opvallend leeg. Vorselaar-city is geen metropool zoals Antwerpen.
De zaal bleef overigens de hele avond opvallend leeg. Op een handvol andere mensen na, was onze groep van 13 de enige aanwezige "menigte".
Feestsfeer niet echt maximaal maar wél erg veel ruimte. Nice :)
Dankzij de eerdere bijeenkomst ten huize B durfde Olijf het ook aan om de heren vaker dan normaal zelf uit te nodigen op de vloer. Vooruitgang. Nice :)
Al bij al kwam het neer op 3 uur bijna ononderbroken dansen. Verrrrry nice :)

Vriendin I bleef opvallend stil.
Olijf ging dus even uitvissen wat er loss was.
Bleek dat ik eerder die avond een flater had geslagen. Had vriendin met een plagerijtje blijkbaar te kijk gezet, of zo had ze zich althans gevoeld.
Dat was niet de bedoeling... macht der gewoonte vrees ik. Na jaren doorgedreven plagerijen met andere vrienden, die me uiteraard beter kennen (+ vice versa)  en waardoor ieder zich één en ander permitteert omdat we denken dat het kàn, was ik even m'n rol van nieuwe vriendin vergeten.
I had zich dus slecht gevoeld door iets wat ik had gezegd en kon dat de rest van de avond niet loslaten.
Welgemeende excuses van Olijf waren dus op z'n plaats. Dat en de belofte dat ik beter zou uitkijken in de toekomst. Het is niet m'n intentie om anderen ongemakkelijk te maken en blijkbaar had ik dat gisteravond wél gedaan.
Goed dat ze't zei. Zo leer je bij.

En toen maakte ik nóg een fout. Ik zweeg.
Vriendin maakte me er bij het begin van de avond attent op dat ik er moe uitzag. Omdat ik me helemààl niet moe voelde - wel integendeel - legde ik de opmerking naast me neer.
In de loop van de avond viel die opmerking nog enkele keren, tot op het ogenblik dat we 's nachts afscheid namen om naar huis toe te keren.
Nog steeds voelde ik me bruisend leven en had me er intussen in de badkamerspiegel van vergewist dat het "zo erg niet was".... begreep die steeds terugkerende nood om me op m'n slap voorkomen te wijzen dus óók niet goed.
Omdat het me pietluttig leek én omdat ik wou vermijden dat m'n eerlijkheid om het niet-appreciëren van zo'n regelmatig herhaalde "je ziet er zo moe uit meisje" zou geïnterpreteerd worden als een tegenzet voor eerder incident... zweeg ik.

De waarheid is dat het me nooit deugd gedaan heeft te vernemen dat ik er moe uit zie.
Begrijp het nut er niet van.
Bezorgdheid is een mogelijke reden... dat begrijp ik.
Wanneer je "lijdend voorwerp" echter blijft herhalen dat hij/zij zich prima voelt, snap ik begot niet welke toegevoegde waarde het heeft om te blijven beweren dat hij/zij er moe uit ziet....

De waarheid is dus... dat ik het nooit apprecieerde om gratuit te vernemen dat ik er moe uitzag.
De stelling doet geen deugd wanneer je je écht moe voelt maar ondanks je vermoeidheid, ondanks je éigen wetenschap dat je er suboptimaal "voorkomt", tóch met de moed der wanhoop je voordeur openslaat en de wijde wereld intrekt. Je geveinsd optimisme wordt met zo'n opmerking meteen met de grond gelijk gemaakt.

Minder erg maar evengoed niet-deugddoend is dezelfde stelling wanneer je je wél geweldig voelt. Bij het buitengaan werp je nog even een blik in de spiegel (kijken of alles zit waar het hoort te zitten), je vindt (eens) dat je er best OK uitziet (of in het beste geval vind je dat je er verdomme wel mag wezen)... en dan voelt de ene of andere zich geroepen om je er (een paar keer) op attent te maken dat je er - ondanks je goed eigengevoel - alwéér suboptimaal uitziet. Voor die ene keer dat je jezelf een 8 op 10 gaf, blijkt minstens één iemand (en waarom niet meteen iederéén als die ene het al ziet?) je een onvoldoende te geven.....

Wat dat betreft, heb ik lange tenen.
Probeer het me niet aan te trekken, doe m'n uiterste best om er luchtig over te gaan en tot op zeker hoogte lukt me dat ook maar de waarheid, de naakte waarheid is dat het blijft hangen.
Niet rancuneus. Niet "jou krijg ik ook nog wel eens te pakken".
Nee.
Het is gewoon een waarom?-soort van blijven hangen.

Omdat dit MIJN gevoeligheid is, let ik erop om diezelfde opmerking (of iets in diezelfde lijn) niet te maken met anderen.
Wanneer m'n medemens er eens wat minder geweldig uitziet, zwijg ik. Draagt ze naar mijn smaak teveel make-up (of zou ze net wat méér kunnen gebruiken), dan zwijg ik dat. Smaken verschillen.

Er zijn grenzen, uiteraard.
Komt een dame uit de publieke toiletten met haar rok half in de panty gepropt, dan zeg (of doe) je wat. Zo discreet mogelijk. Probleem opgelost.
Heeft iemand een kloddertje mayo aan de mondhoeken, dan maak je hen daar op attent. Probleem opgelost.
Broekrits open? Even iets fluisteren en het probleem is opgelost.

Zie je er moe uit?........ dat los je niet zomaar even op. En echt beschamend is dat niet. Het is gewoon hoe je'r op dat ogenblik klaarblijkerlijk uitziet. Niets meer of niets minder. Maar je werkt dat niet in ééntweedrie weg. De extra opmerking zorgt er alléén voor dat je je er plots van bewust wordt dat je er NIET zo geweldig uitzag als je zelf geloofde... en veel doet dat niet voor je (soms toch wankel) zelfvertrouwen.

Dus neen, men hoeft me dat niet te zeggen.
Ignorance is bliss... soms toch.

Misschien moet ik daar ooit eens wat over zeggen... om ervoor te zorgen dat ik me niet langer erger en om ook anderen de kans te geven diezelfde "fout" niet weer te maken.
Als Olijf's tenen lang zijn, dan zijn er enkele keuzes.
OF ik trek ze in.
OF ik zeg "auw".
OF ik vraag vriendelijk om dat niet opnieuw te doen....

Het staat alvast op de blog. Nu nog eens de moed bijeenschrapen om het ook irl wereldkundig te maken.

Wat een boom heb ik hier neergezet :)

Oef

ik blijf intussen leren om ook mijn fouten niet te herhalen....:)