De voorbije dagen kreeg ik er enkele, méér dan énkele zelfs.
Een minder cynisch mens dan ikzelf zou er eens goed mee lachen. "Je wéét toch waar complimentjes goed voor zijn? Dat individu wil iets van je en zal dat bereiken via complimentjes. Maak het jezelf maar niet gewoon. Ze zullen snel genoeg verdwijnen." ... en nog van dat moois.
'k Probeer de complimentjes LOS te zien van de gever ervan. Ieder mens is anders. Ieder persoon doet dingen om zijn/haar eigen redenen. Het is aan mij om in te schatten of ze simpelweg gemeend zijn ofwel gebruikt worden om een "hoger" doel te bereiken. Mensenkennis in een notedop.
De voorbije dagen liet ik ze me dus welgevallen, zonder meer.
Ze deden deugd... en tegelijk een beetje pijn. Omwille van dat verleden dat nog steeds niet los staat van me.
Waarom hield de ex ermee op? Sterker nog, waarom vond hij het nodig me gaandeweg vaker attent te maken op wat er allemaal mis was met me? Ze blijven hangen, die opmerkingen, hoe onzinnig of fout dat ook is. Ze bezorgden me twijfel om wat en wie ik was.
Oftewel: hoe slaat bewondering om in misprijzen? En waar gaat de liefde naartoe wanneer dat gebeurt?
Ik weet dat ik die vragen moet loslaten. Het verleden moet laten voor wat het was.
Ooit zal ik daarin slagen. En intussen blijf ik gewoon proberen.
Deze winter heb ik een blog gecreëerd. Daar komt in wat ik zie en voel. De ene dag goed, de andere dag minder, soms alle mogelijke gevoelens in één enkele dag.
Er schuilt een risico in. Anderen leren me kennen en kunnen die info gebruiken zoals het hen juist lijkt.
Voor mezelf heb ik uitgemaakt dat "eerlijk het langste duurt". U "krijgt" me dus zoals ik ben.
Mooi en lelijk, vrolijk, triest, boos, opstandig, uitbundig of gelaten. Nuchter observerend of zwelgend in zelfmedelijden. Iedere dag zoals hij aanvoelt.
U kan daarmee doen wat u wil.
Maar misprijs het niet. Zolang u uzelf niet blootgeeft in een blog, weet u niet welke moed het vergt om het wél te doen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten