het is officieel

vanaf vandaag is Olijf "in therapie".
en geen problemen om dat openlijk toe te geven.

Op één psych-bezoek vele vele jaren geleden na, is dit de eerste keer dat ik mezelf hulp gun.

Dacht al goed op weg te zijn de laatste weken, maar daarbinnen, bij die mevrouw merkte ik dat er nog werk aan de winkel is. Herstellen, heropbouwen en misschien wat VERbouwen. Aan mezelf dan (m'n huis is een ander verhaal en behoeft geen geestelijke begeleiding :))

Dat ik mijn gesprekken met die dame niet uitvoerig op de blog ga zetten, spreekt voor zich. DAT is nu eens strikt privé.
Kreeg wel al een paar inzichtjes mee, dingen om over na te denken. Een boek om te lezen en een opdracht.
"Hou je een dagboek bij?" vroeg ze.
"Ik blog", zeg ik "want als ik blog, dwing ik mezelf om één en ander te filteren".

Wie hier leest, weet best dat niet al m'n dagen even lichtovergoten zijn en vraagt zich misschien af hoeveel donkerder ik het nog wil of kan maken.
...
nogal wat, lieve lezer, maar dat gaat dus het nieuw aan te kopen dagboek in. Voor mij en misschien, wie weet, voor de therapeute.

"Niemand is zó sterk (zelfs je ex-vriend niet) dat hij dit alles in je los kon maken." Dat is de zin die vandaag bij me is blijven hangen.
En daar ga ik me voor de rest van de dag eens over bezinnen. Vraag me af wat ik over "mezelf" ga ontdekken in de komende weken/maanden.
Weet niet of ik daarvan dingen op de blog ga zetten. Ik zie wel.

Ben alvast blij dat de eerste stap gezet is. Voorbije winter dacht ik even hulp te moeten zoeken in pillen. Dat was niets voor mij. De idee m'n gedachten en gevoelens te verdoven vervulde me toen met angst en afschuw. Maar dat was mijn beslissing. Eenieder die zich daar wél goed bij voelt, hoeft zich bijgevolg niet aangevallen te voelen door m'n stelling.
Voor mij wordt het een persoonlijke zoektocht. Een lange of een korte, dat zal de toekomst uitwijzen.
In ieder geval ben ik ervan overtuigd dat het niet slecht kan zijn.

En ik die dacht relatief normaal te zijn :)