laatste eerste communicant

Voilà, het zit erop. De laatste eerste communicant heeft haar eerste echt hostie tot zich genomen.
In alle plechtigheid.
Tante Olijf heeft er nix maar dan ook nix van gezien.
Over de algemene choreografie was niet echt nagedacht. Eerste-leerjaar-kindjes die maar een duim hoog zijn verbergen achter afgespannen stellingen zodat enkel de eerste rijen (ouders en zusjes/broertjes) iets konden zien, is niet mijn idee van een weldoordacht plan.
Nochtans beschikte de kerk over een mooi "verhoogje" in de vorm van trappen alwaar het immense altaar op staat. Maar blijkbaar mocht geen kind daar gebruik van maken, ook niet tijdens hun lezingen, liedjes en toneelstukje.

Filmen of foto's maken mocht ook niet. Dat is een trend van de laatste jaren. De fotograaf van dienst wil blijkbaar verzekerd zijn van een vast inkomen, want iedereen "mag" nadien een filmpje op dvd kopen. De commerce is ook het kerkwezen binnen geslopen ( nix nieuws onder de zon, dus)

De kerk zat stampensvol. De dag van vandaag, voor zover ik weet, gebeurt dat nog enkel bij zulke gelegenheden. Communiefeesten, huwelijken en begrafenissen.
Voor de rest vinden de meesten hun weg naar de kerk niet meer.
Ik treur daar niet om, ben zelf ook nog enkel katholiek via erfrecht.

De (katholieke) kerk kan me niet boeien. Daar was ik als jonge tiener al lang achter gekomen, maar in die tijd was er nog steeds de obligate zaterdagavondmis. Nét op het ogenblik dat wij liever naar Battlestar Galactica (of iets van die aard) wilden kijken.
Alle protestkreten ten spijt moesten en zouden we naar de kerk gaan met onze mama. Verder lieten onze ouders ons redelijk "gerust" wat christelijkheid betrof.

Ook in de lagere school had ik een bloedhekel aan de regelmatig terugkerende biechtsessies. Met de hele klas naar de kerk en snel wat zondetjes oprakelen of desnoods verzinnen om er vervolgens met 10 weesgegroetjes en een onzevader vanaf te geraken. Absolutie en we konden er weer een tijdje tegen.
Zinloos vond ik dat, zelfs als kind.

Vandaag zag ik iets gelijkaardigs.
Omdat de mis zo volgepakt zat, werd de hostie overal ten velde uitgedeeld. Olijf zat ergens achteraan en mocht (als dat al m'n wens zou geweest zijn) niet vooraan ten communie gaan.
Ik bleef dus lekker zitten... een uitgelezen kans, zo bleek nadien, om alle communiegangers eens in het gezicht te zien terwijl ze hun handjes correct positioneerden om het lichaam van Christus - Amen te ontvangen.
Het viel me op hoe de meeste mensen - althans kwa gezichtsuitdrukking (gedachten kan ik nog niet lezen) - geen idee hebben van de betekenis van die communie.
Afwezige blikken, uitdrukkingsloze blikken, blikken die snel knipogen naar een bekende terwijl "Amen" over hun lippen rolt.... niet ene devote, geconcentreerde mens kon ik vinden.

Het lijkt eerder een verplicht nummertje. Het logische einde van de mis. "Hierna mogen we naar huis", amen en uit.
Het is ook niet verwonderlijk, na de afgerammelde evangelies van meneer pastoor en uit het hoofd geleerde gebeden waarvan geen mens zich nog de vraag stelt "wat spreek ik hier nu eigenlijk allemaal uit?".

Olijf gaat normaliter nooit naar een mis. Ik maak geen kruistekens, rammel de (nochtans nog steeds in m'n hoofd aanwezig zijnde) gebeden niet af en beslis dan ook consequent NIET ten communie te gaan.

De intonatieloze stem van meneer pastoor ergerde me van begin tot einde. Wat "begrijpend" lezen betreft, brachten de 6-jarigen het er heel wat beter vanaf dan het hoogbejaard individu achter het grote altaar.
Het deed me meteen denken aan onze nobele paus. Gisteravond bij de nieuwsbeelden bedacht ik nog: "Wat zou het fijn zijn als diene mens eens één keer oprecht in de camera (of naar het publiek) zou kijken terwijl hij zijn speech brengt" Ik kan me geen paus herinneren die één keer z'n ogen van de pupiter losrukte om zijn boodschap echt en oprecht over te brengen. Hoe het mogelijk is dat er nog mensen naar onze geestelijke leiders luisteren, is mij een compleet raadsel.
Het komt eenvoudigweg niet gemeend over, wat ze daar menen te moeten verkondigen.

Kortom, het stoort me, ons kerkelijk gebeuren.

En dat gezegd zijnde, besef ik dat er niets overblijft van m'n eerste communicant-verhaal.