Morgen gaat mama onder het mes. Op zich niet iets wat we al niet eerder hebben meegemaakt.
Mama is de spreekwoordelijke krakende wagen: heeft haar hele volwassen leven gekampt met organen die het maar half doen en tóch heeft haar lijf het al 70 jaar volgehouden.
Nu is er een orgaan dat bijna volledig is opgehouden met werken. De nieren gingen na jaren sukkelen definitief in staking. Dus moet de wetenschap ingrijpen, met een sondetje in haar buik. Peritoneale dialyse heet dat.
En dat houdt in: een grote verandering in levenswijze. Alle nachten steriel aan een machine hangen die doet wat je nieren hadden moeten doen, niet meer kunnen gaan zwemmen (één van mama's favoriete bezigheden), vakanties goed voorbereiden om alle benodigdheden ter plaatse te laten leveren, ... 't Is niet min... maar het kan niet anders.
Vandaag was haar eerste dag in het ziekenhuis. Tegen al m'n verwachtingen in was ze redelijk monter. Dat ben ik al jaren niet meer van haar gewoon. Met alle kwalen en kwaaltjes die ze al heeft gehad, ontaardde ieder bezoek bij m'n ouders meestal in een lange litanie van wat welke dokter gezegd had (woord voor woord), welke medicatie diende te worden aangepast (en ik weet begot niet wat waarvoor dient!) enz enz.
Het kan egoïstisch klinken, maar soms werd het wat teveel van het "goede". Je wil wel luisteren, maar je kan er niets aan veranderen, ...hoe graag je ook zou willen..., waardoor enkel het aanhoren van die gedetailleerde gezondheidsrapporten niet altijd even gemakkelijk was.
Ik hoop heel hard voor mama dat de dialyse een aantal van haar problemen gaat verzachten. Per slot van rekening werd haar lichaam langzaamaan van binnen uit vergiftigd.
Ik wéét uit eerste hand dat met die PD te leven valt, nu kan ik enkel heel hard wensen dat sommige dingen voor haar "gemakkelijker" zullen gaan.
Snel wat positief denken mama's richting uit sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten