Zo'n 1000 km van huis en een goede 200 km van ons verwijderd.
"Is het goed als we eens langskomen?" vroegen ze.
Natuuuuuuuurlijk is dat goed.
We hadden elkaar alweer meer dan een jaar niet gezien.
Het zijn jeugdvrienden. F en M.
"Hij" heeft destijds nog bij ons ingewoond samen met z'n maat G (destijds de vriend van m'n zus), meer dan 20 jaar geleden. Hij ging toen op z'n eigen twee benen leren staan en begon die tocht bij ons thuis.
En hij heeft dat goed gedaan.
Na pakweg een half jaar bij m'n ouders in huis, vonden we een stekje waar de jongens konden wonen. Ze woonden en werktne hier in België.
F begon aan z'n reis zonder enige kennis van het Nederlands, was (en is nog steeds) niet erg taalgevoelig, maar hij dééd het toch maar.
Maakte vrienden, ging op stap, sloot zich bij een voetbalbploegje aan.... noem het op, hij deed het.
Na een kleine twee jaar was het tijd om terug te gaan naar huis.
Zus nam met gebroken hart afscheid van haar vriend (nog steeds noemt zij hem de liefde van haar leven... het zit in de familie blijkbaar) en dat was dat.
Of niet helemaal.
We zijn op een eigenaardige manier familie geworden van elkaar. Gekózen familie noem je dat, denk ik.
Ieder jaar op vakantie zoeken we elkaar op. En niet alleen dàt. We zoeken ook elkaars tantes, nonkels en ouders op.
F is nooit meer echt naar huis teruggekeerd. Hij hield halt in het noorden van Italië, ergens halfweg tussen z'n Zuidelijke en z'n Belgische thuis. En daar ontmoette hij M, z'n huidig vrouwtje.
F, een jongen met weinig opleiding maar bijzonder veel goede wil en leergierigheid, leidt nu al jaren een bedrijf en doet dat goed.
En mét dat bedrijf was hij op een beurs in Düsseldorf te vinden... zo is de cirkel rond.
Zo vonden we elkaar gisteren.
Geen foto's van herkenbare mensen.
We aten, we praatten, we wandelden en we omhelsden elkaar.
Vriendschap op z'n best.
Was blij hen terug te zien.
Hier hou ik het bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten