na jaaaaaaaaaaaaa..... "trots".
Zéér gemengde gevoelens.
Olijf hing nog maar eens de "vengt"uit.
Eén omdat mij verteld wordt (en ik zelf ook wel weet) dat ik een sterk mannelijke kant heb, deels te wijten aan genetische aanleg (vermoed ik), deels gelegen aan m'n opvoeding.
Geen zonen in huis, dus dan maar pseudo-zoontje spelen.
Oudste dochter van een handige vader en dan krijg je ... Olijf als resultaat.
Twee omdat ik geen keuze heb. Het is geen geheim, ik ben alleen thuis. Als er dus wat moet verplaatst worden, dan vraag ik het aan ... Olijf.
Twee grote apparaten: een oude koelkast en een oud fornuis moeten maar eens het huis uit.
Olijf voorziet zich van materiaal: een duveltje geleend van het werk met voornemen om het dinsdag mooi terug te brengen. Paasmaandag dagje uit gepland, dus het moet vandaag.
Olijf begint er om acht uur 's avonds mee. Eindelijk moed bij elkaar geraapt om de zaak te klasseren.
De koelkast is eerst aan de beurt. Die wordt pas de 15de opgehaald en zal dus dikke 10 dagen buiten moeten staan.
Een goede huisvrouw pakt het ding goed in met een megagroot plastic. Niet vergeten om aan de ophalers vriendelijk te vragen de verpakking achter te laten...
Dan het fornuis. "Zal niet zo moeilijk zijn" denk ik.
Klein detail. De koelkast moest enkel één trede naar beneden.
Het fornuis moet nog even de garage in en dàt betekent één trede naar beneden en weer drie treden omhoog.
"No problemo" praat ik mezelf moed in, "we maken een rolstoelopritje".
Zo gezegd zo gedaan.
Fornuis blijkt echter zwaarder en weerbarstiger dan verwacht.
De trede af veroorzaakt een bijna-val, maar Olijf kan bijsturen.
Opritje, op eerste zicht niet zó steil, valt ook dik tegen.
Dat gevaarte is écht wel zwaar, zelfs op een duveltje.
Veel sakkeren, bijsturen, opnieuw beginnen, nog wat sakkeren en "kruisje-maken-geef-nu-niet-op-wijf" later staat het fornuis in de garage. Intern beschadigd of niet? Geen idee, maar het staat er.
Zo'n klusjes gaan véél gemakkelijker met z'n tweeën. Maar ik bén nu niet met z'n tweeën, dus moet het maar alleen.
Het is te laat om iemands hulp in te roepen. Vader is te zwak om zulke dingen nog te doen, overbuur slaapt waarschijnlijk al en lief is onbestaande. Andere buren ken ik niet goed genoeg om lastig te vallen.
Dus Olijf lost het in haar eentje op.
Ik mag niet klagen. Ben er voor de zoveelste keer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Voelde ook niets in de rug schieten dus ik maak me sterk dat ik morgen niets méér dan een stramme spier links of rechts zal voelen.
Ik mag er niet aan denken welke toeren ik in m'n leven al heb uitgehaald om zonder hulp een kast de trap op te sleuren, halfweg denkend - terwijl ik de grip op de kast voelde verzwakken - "verdomme, straks lig ik hier met kast en al onderaan de trap". De moed der wanhoop heeft me tot hiertoe steeds behoed voor lichamelijke letsels.
Zo ook vandaag. De treden waren maar drie. Een nekbrace was geen reëel gevaar. Maar een verstuikte enkel of een hernia leek niet veraf.
En toch. Ik deed het maar weer.
Trots en rotgezind tegelijk.
Ik heb "niemand" nodig om me te helpen.
En toch wou ik dat ik iemand had, zelfs zonder hem nodig te hebben.
We zouden het klusje in no time geklaard hebben en er nadien eentje op gedronken hebben.
Vandaag heb ik het gedaan, drink er geentje om m'n prestatie te vieren en schrijf gewoon een stomme blog.
Neh.
Grote apparaten - Olijf: 0 - 2
Vraag me af welke heer met grenzeloze bewondering naar m'n manwijfheid zou hebben gekeken.
Heren - Olijf: 0 - 0
Voornemen:
dagelijks voor de spiegel oefenen hoe je een oprecht hulpeloze blik op je gezicht tovert zodat mannen zonder nadenken hun jas over een plasje gooien zodat JIJ met droge voeten van het bal tot bij je koets geraakt.
In de marge: wil u weten hoe Olijf dat deed, nog geen jaar geleden?
Diepe plas vóór geparkeerde wagen. ... schoenen uit en met natte voeten de auto in. Opgelost.
Heerschap vond het leuk en onverwacht.
Mijn gok is dat hij het àlles vond, behalve snoezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten