aan Haveel (en alle mensen die zich zorgen maken om Olijf)

Beste Haveel, Beste vrienden die met lede ogen toekijken

Gelijk. Haveel, je hebt óverschot van gelijk.
Het is een afgezaagd verhaal, het is ondraaglijk om te blijven lezen hoe Olijf straks 2 jaar bezig is met dezelfde godverdomde fouten te maken.
Ik wéét wat het is om machteloos toe te kijken hoe een dierbaar iemand ergens mee zit en je daar niets aan aan kan (of mag) doen om het "probleem" te verhelpen (en voor alle duidelijkheid: met "dierbare" bedoel ik nu eens NIET die ene persoon wiens naam ik niet meer mag vernoemen).
Dus Olijf begrijpt perfect je reactie op vorige blog. Respect dat je het ronduit zegt.

Ergens voel ik me verplicht om een woordje uitleg te geven, niet om empathisch begrip op te wekken (iedereen is dat stadium - heel begrijpelijk - al lang gepasseerd). Ik stel het ànders: een blik op Olijfs binnenste.

Het tot vervelens toe gestelde herhaal ik nog even.
De persoon van wie ik hou is - om voor iedereen onbegrijpelijke redenen - écht absoluut de persoon van wie ik hou.
Dat gezegd zijnde weet ik dat het dom is om het niet los te laten.
De geschiedenis heeft meer dan eens uitgewezen dat hij en ik voltooid verleden tijd zijn.
Het hóófd wéét dat.
Het probleem zit hem in het hart dat onvoorstelbaar weerbarstig is.

Het hoofd worstelt nu al jaren om het hart te overtuigen van z'n gelijk.
"Je kan zo niet verder. Het is tijd dat je verder gaat. Er lopen nóg goede mensen rond. Je moet éérst van jezelf houden vooraleer je opnieuw van een ander kan houden. Het leven ís niet eerlijk, deal with it. Er zijn ergere dingen in het leven. Komaan meisje, je kàn het. Verzet je gedachten met andere activiteiten. Er zijn zóveel dingen waar je wél blij om kan en moet zijn. Je hebt je vrienden en familie nog. Aanvaard je verleden, heden en toekomst. Het komt wel goed. Buiten schijnt de zon. Terwijl je jezelf teistert, gaat het leven aan je voorbij. Verspil hier geen tijd en aandacht meer aan."
Olijf kan zo nog wel een paar honderden gedachten neerschrijven.

De geboren doe-het-zelver ben ik.
Patiënt en therapeut tegelijk. Acteur en toeschouwer. Hulpzoeker en -gever in één.
Alle dagen - ALLE dagen - probeer ik afstand te nemen. Het van binnen én van buiten te bekijken.
De ene dag gaat het goed, slaag ik erin om me écht OK te voelen of tenminste te doen alsof.
Andere dagen glijdt Olijf terug de dieperik in en terwijl ik me voel wegglijden, klamp ik me vast aan een tak, een twijg, éénder wat om zo snel mogelijk terug aan de oppervlakte te verschijnen.

En wegglijden, dat voelt zó:
Je wordt wakker en je eerste gedachte - die je NIET onder controle hebt want je geest is nog niet helemaal actief - is HIJ.
Je wordt je daarvan bewust, je denkt "Oh jee, niet wéér" en je probeert zo snel mogelijk aan iets anders te denken. Dat lukt een halve minuut lang en hoe méér je probeert om aan iets anders te denken, hoe méér het mislukt.
Je wordt boos op jezelf omdat je potverdorie niet eeuwig hetzelfde wil blijven voelen. Je WIL eruit maar je geest volgt niet.
Je wordt nog bozer omdat je niet boos wil zijn op jezelf.
Dag in dag uit herhaalt zich hetzelfde.
Nu sta je op en ga je slapen met een hart dat - létterlijk - in overdrive gaat. Je trilt en voelt de spanning fysiek, waardoor het nog moeilijker is om er even eens niet aan te denken.
Je breekt je hoofd om uit te zoeken wat je nog kan bedenken om het roer om te slaan.

Olijf weet wat ieders antwoord is.
Bréken. Compleet bréken met hem.
De tijd z'n werk laten doen. Het laten slijten.
Hem desnoods leren haten als dat de truuc is.
Dat IS wat Olijf moet doen.
Niet meer leven in het verleden. Niet denken aan de toekomst. "Gewoon" vandaag leven.

Maar gewoon is niet gewoon.
Niet als één op drie nieuwe kennissen M. blijken te heten. (De eerste heet onveranderlijk Dirk en de tweede is een vrouw...)
En gewoon wordt pas gewoon wanneer het hart - dat onvoorstelbare dómme hart - eindelijk overtuigd zal zeggen "Hoofd, je hebt gelijk. Ik doe wat jij zegt dat ik moet doen. Point Final".

Velen zijn me hierin vóórgegaan en daarin - en énkel daarin - zit de kracht die me vandaag nog gaande, staande en schrijvende houdt. "Als een ander het kan, kan Olijf het ook".

Haveel, m'n beste, Olijf verwacht al lang niet meer dat je leest. En nog minder dat je begrijpt.
Wanneer een vriend(in) koppig vasthoudt aan pijn en er schijnbaar niets aan doet om er uit te komen, dan trek je je vroeg of laat terug. Want je weet dat je niets kan zeggen of doen om iets te veranderen.
Wie geen resultaat ziet, houdt er even mee op.
Geloof me: been there, done that, bought the T-shirt.

Dus laat ons afspreken: wanneer Olijf het terug goed doet en het écht goed doet, dan laat ze je wel iets weten. Kwestie van te zeggen: hier stà ik terug.
Yes?

Intussen blijft deze blog mijn uitlaatklep. Zoals je weet, hoef je niet te lezen.
Niemand wordt gedwongen om hierheen te surfen.
Om te vermijden dat ik met regelmaat vrienden en familie zou bezwaren met m'n dom probleem (zij kùnnen niet weglopen...), schrijf ik hier.
Een privé dagboek zou wellicht beter zijn, maar misschien is dit het stukje exhibitionist in me...
Misschien wil ik ooit - éven openbaar als vandaag - kunnen schrijven: Het gaat goed met Olijf en U, beste lezer, mag het weten.

Tot dan.... dank u voor het geduld en medeleven. Het werd en wordt geapprecieerd.
Kom nog eens kijken wanneer je niets beters te doen hebt. Wie weet, het leesvoer zou inmiddels veel aangenamer kunnen zijn :)

Kus aan Haveel.
Kus aan iedereen die om Olijf geeft.