STOP

Dingen een halt toeroepen.
Soms moet dat.
Om een ander te sparen of jezelf. Which ever comes first.

Een ouder die niet meer weet van welk hout pijlen maken en die vertwijfeling bij iedere gegeven kans bij je komt neerleggen. Een ouder die Hulp inroept maar geen enkel woord van gegeven raad absorbeert... het is vermoeiend. Sommigen onder u kunnen daarvan meespreken (cfr. Olijf's klaagzangen).
Als dochter voelen dat je aan het eind van je latijn bent, nog weinig of nix kan meegeven dat al niet eerder werd gedaan of gezegd en in je hoofd een oerkreet slaan "STOP, HOU OP, ZO GAAT HET NIET MEER" en het met de verkeerde woorden aan de man brengen.
Weten dat je je ouder met een schuldgevoel opzadelt en er zelf ook eentje aankweken.

Een vriend waarvan je voelt dat er eenzijdig wat meer aan't groeien is. Je daar ongemakkelijk bij voelen, net omdat het eenzijdig is en je wéét dat het zo zal blijven. Na enig nadenken hem dat laten weten, zo voorzichtig en tactvol mogelijk. Het NU doen omdat LATER alleen maar pijnlijker zou zijn.
Een antwoord terug krijgen waarbij hij laat weten dat de boodschap is overgekomen maar dat hij toch nog hoop koestert "eens alle geestelijk puin geruimd is"... en weten dat zelfs een puinloze geest hem niet zal brengen waar hij op hoopt. Zelfs niet overwegen om "het toch maar eens te proberen, je weet maar nooit", want dat zijn gegarandeerd "vodden".
Twijfelen of een tweede, minder tactvolle uitleg de frank zal doen vallen...
Je afvragen of het nodig zal zijn om alle contact te verbreken, voor ieders "goed"...

Soms moet je STOP roepen.
Want als je het niet doet, vallen er gewonden.

En af en toe je afvragen: hoeveel precies kan ik dragen, hoe sterk ben ik werkelijk en zal ik het weten wanneer ik m'n grens heb bereikt?
Iemand hierboven moet denken dat ik méér aankan, want zodra ik me enkele stappen van de rand weet te verwijderen, duwt iets of iemand me zachtjes terug.
Il y a plus en vous....