shoes in a box

19 april. Zon. Strand.

Een vriend had me daags voordien gevraagd of ik een namiddagje kust zag zitten.

Kust. Altijd. Graag. Waar?

Knokke.

Slik.

Ligt wat gevoelig, zeg ik, maar tja.... alle Belgische kusten liggen me nog wat gevoelig. Zal me er toch moeten over zetten, dus ok, waarom niet?

Afspraak halfweg ons beider woonplaatsen en de kust.
Hij rijdt. Prima. De laatste weken zou het beter zijn als Olijf niet achter het stuur zat of zware machinerie bediende. Dat laatste wil nog wel lukken. Niet rijden is geen optie. Tenzij ik keuze heb.
Vandaag heb ik keuze. Hij rijdt.

Niet kijken wanneer we voorbij de straat rijden waar ik zo dikwijls als laatste etappe van m'n uur durende ritten insloeg.
Niet kijken naar mij bekende gebouwen.
Niet nadenken.
Niet nadenken lukt niet, maar ik word "aan de praat" gehouden, dus het gaat.

Ook in Knokke zou ik niet mogen kijken. Maar wie niet kijkt, struikelt over voetpadranden en dies meer, dus de ogen blijven open en de mond toe.

We rijden naar het appartement van z'n ouders.

Het appartement wordt even verlucht. Wij vatten even post op het terras. Avenue Lippens. Alstublieft.

Ook hij is er al een jaar niet meer geweest. Niet sinds zijn vriendin aankondigde dat "het niet meer ging"....

Potverdorie...

.

Maar goed, we zijn er om uit te waaien. En we doen ons best.
Lekker middagmaal naast Franssprekende chichi op een zonnig maar (net iets te) koel terrasje.
Olijf beoordeelt Franstalige chichi en krijgt nadien een vermanende vinger van "boven".
Bij het weggaan bedankt mevrouw Chichi me (in het nederlands!) omdat ik zo oplettend was geweest bij het roken van m'n sigaret. "Ik merkte dat u ervoor zorgde dat de rook niet onze richting uit kwam en ik wil u daar graag heel hard voor bedanken. Dat was erg vriendelijk van u. Niet iedereen is zo attent. Een fijne dag nog verder."
Neh, klop op je neus, Olijf, omdat je zo veroordelend bent.
Niet alles is zoals het lijkt met andere woorden.

Na het middagmaal krijg ik de keuze tussen wandelen en fietsen.
Drie en een halve minuut getwijfel later kies ik voor wandelen. Fietsen is goed voor de lichaamsbeweging maar alles flitst te snel aan je voorbij. En ik wil "opnemen", niet flitsen vandaag.
Goede keus blijkt enkele ogenblikken later want aan het strand trekt de wind.

Beetje wandelen, beetje praten, beetje terugblikken, beetje....

Beetje mensen mooi zien zitten doen achter windschermen en beetje vragen "waarom doen wij dat ook niet?" Het ziet er zo gezellig uit.

Tja, waarom niet? Aan het Noordzeestrand/La Plage du Nord houden we halt.

Vriendelijk personeel wijst ons naar onze plaats, slaat nog wat extra windschermen in het zand et voilà: Olijf en vriend zijn gezeten.

Uit de wind is het genieten in T-shirt. Jeans worden niet opgerold, schoenen gaan niet uit: zooooo warm is het dan ook weer niet.

Liggen, zwijgen, praten, pintje drinken... de namiddag vliegt voorbij.
Blij dat ik gezelschap had.
De dag is om. We rijden terug naar huis.
Alweer niet kijken naar "mijn" afslag onderweg, slikken en inhouden.
Thuis.

Waarschijnlijk Olijf's eerste en laatste kans om Lippenslaan van uit een echt appartement te fotograferen.

rust

rust

 7 maanden geen honden: rust

rust

leffe on the beach: rust

rust

kinderen spelen onbezorgd. waar is de tijd heen?

late namiddag, verlaten terrasjes, iedereen knus naar binnen....

En de titel? Shoes in a box?

Auto in a box, dat was het. Met de auto de lift in, richting ondergrondse parking.

Olijf had dat nog nooit eerder meegemaakt en dacht meteen aan shoes in a box.

Spontane eerste gedachte, meer niet.

Net zoals appartementterras op Lippenslaan is dit wellicht m'n eerste en laatste autolift. Die gaat er dus op.

Alstublieft.