Er zijn tijden van komen en tijden van gaan.
Die van komen zijn meestal de leukste.
Die van gaan.... tja.
Sommigen kunnen er mee om, anderen hebben het er moeilijker mee.
De ene verwerkt het alleen, de andere probeert en nog een andere faalt daar jammerlijk in.
Omdat Olijf eindelijk (nóg maar eens) moet toegeven dat ze er op haar eentje maar een boeltje van maakt, heeft ze de telefoon ter hand genomen en een "afspraak" gemaakt.
Met de bedoeling tot een afspraak met zichzelf komen.
Ik moet een deal sluiten met mezelf.
Dat ik meer van mezelf ga houden.
Meer ook opnieuw van het leven.
De leegte terug opvullen met wat IK erin kan steken.
De theorie ken ik, de praktijk blijft uit.
Dat een andere weg moet ingeslagen worden, is duidelijk. Probleem is dat ik de weg niet zie. Of teveel keuzes heb en niet kan kiezen?
Iemand zal me hopelijk in de richting van de juiste weg wijzen.
"Dààr moet je zijn, meisje. Dié weg leidt naar je roze bril"
Tja.
Je doet wat je moet doen om jezelf te helpen.
En als het ene faalt, dan moet je iets anders proberen.
We zullen zien, zei de blinde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten