auto-therapie...brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

(niet geschikt voor overrationele of kritische ogen. U bent gewaarschuwd)

De kosmos slingert me rare dingen naar het hoofd.
Of eigenlijk niet...het zijn "gewone" dingen, maar ik bekijk ze met de nodige aandacht.
En dan werkt dat auto-therapeutisch.
Vind het niet noodzakelijk leuk, maar het is de bedoeling dat we iets leren op deze aardkloot en leren doet Olijf bijna dagelijks...

Het was nodig. Een antwoord. Kon het niet laten liggen.
Of "kunnen".... neen. Je kàn alles, ook niet antwoorden op een vraag.
De ene voelt zich er perfect OK bij om mensen in het ongewisse te laten. Olijf vindt dat niet OK.
Vermits ik graag respect zou ontvangen van m'n medemens, lijkt het me niet meer dan normaal om ook respect te géven.
Ga ik nooit in de fout? Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar ik doe m'n uiterste best om de fouten tot een absoluut minimum te herleiden.

Zou zelfs graag denken (en dat is niet onbaatzuchtig dus) dat je oogst wat je zaait... hoewel ik - vaker dan me lief is - opmerk dat het tegengestelde waar is.
Maar goed. Olijf werd geboren als idealist en kan delen daarvan - ondanks schijnbare bewijzen uit een meedogenloze wereld - niet laten varen.

DUS
Tanden op elkaar en antwoorden.
Iemand heeft me lief.
Fijn.
...
En nu?
Olijf voelt niet hetzelfde.
En wil daar heel duidelijk over zijn. Geen valse hoop wekken. Niet aan het lijntje houden. Geen misschien-s, wieweet-s en laatonsevenkijkenwathetbrengt-s.
Het is er niet en het komt ook niet. Zover ken ik mezelf.

Iemand heeft de eerste boodschap ontvangen maar laat graag alle deuren openstaan. "Je weet maar nooit,"zegt Iemand.
Olijf krijgt alle tijd en geduld die nodig zijn om tot een mogelijk inzicht te komen, eens alle wolken geweken zijn.
Ik vind dat mooi, zoveel geduld en bereidwilligheid. Je kan niet anders dan daar dankbaar om zijn.
Het is zelfs flatterend. Dat iemand voldoende in je ziet om een onbestemde en niet gegarandeerde horizont open te laten.

Nu....
Olijf zou die deur op een kiertje kunnen laten. Je weet maar nooit.
In case nothing better comes along.....
Pfoe!
Neen dus. Daar hou ik NIET van.
Daar heb ik nooit van gehouden.
Niet vóór en niet nà de "leerrijke" levensles die me zo bikkelhard werd voorgeschoteld (allez kom: die ik mezelf voorschotelde als ik écht àlle verantwoordelijkheid bij mezelf wil leggen).

Je spéélt niet met andermans gevoelens. Het leven mag dan nóg zo'n lolletje zijn, sommige dingen zijn geen speelgoed.
En dus zie ik me genoodzaakt de deur te sluiten.

Uitleg nummer één was blijkbaar nog te wollig.
Uitleg nummer twee probeert geen messteken toe te dienen maar toch glashelder te zijn.
Samenvattend (maar verre van letterlijk)
Beste Iemand,je aandacht vleit me, maar ik voel niet hetzelfde en heb daar geen aanwijsbare reden voor. Zoek geen reden of fout bij mij of bij jou. Die is er niet. Vraag je niet af waarom want ik kan daar niet op antwoorden. Ik wil je niet nodeloos aan het lijntje houden en hoop dat je zo snel mogelijk opnieuw je pad kan volgen.

Zoals gezegd: het antwoord is veel uitgebreider (en beter ingepakt) dan dat, maar de bedoeling is wél dat de boodschap duidelijk is én er zo weinig mogelijk extra momenten worden gecreëerd om de band nog (schijnbaar) te verdiepen.

Wat bezielt me om dit op een blog te plaatsen?
Auto-therapie!
Ik wil dit niet vergeten.
Oók omdat ik vannacht wakker werd met de flash: HIJ (het oud-lief) gebruikte bij tijd en wijlen dezelfde woorden, maar Olijf bleef zoeken naar waaroms.
Hoe vaak hij ook zei "Ik voel het niet meer"... Olijf wou weten hoe dat kon.... Ik geef mezelf een beetje respijt omdat "het" er ooit wél was geweest en ik graag wou weten welke gebeurtenis dat gevoel had doen verdwijnen... Na opgave van een boel redenen, bleef hij me uiteindelijk het antwoord schuldig... tot Olijf's grote frustratie...
(tussen haakjes: "het ligt niet aan jou, het ligt aan hem" en "het is gewoon een kl**tzak" helpen niet als reden....)

En zie me nu: met de beste wil van de wereld kan ik niet zeggen waarom de ene me wél en de andere me niet bekoort.
Bon... in sommige gevallen kan je dat wél. Een individu kan je onmiddellijk "liggen" of niet. Da's affiniteit.
Maar waarom je in Iemand wél een vriend ziet maar niets méér... da's niet zo eenduidig.

Waar ik niet aan meedoe, is alvast iets beginnen (wetend wat ik (niet) voel) en hopen dat het komt.
Waar ik niet aan meedoe, is een mens mondjesmaat hoop geven en me daarna terugtrekken.

En vooral: ik schrijf omdat.... zelf zoeken naar onvindbare redenen in jezelf en dan midden in de nacht wakker worden met de gedachte "ik kan het oud-lief begrijpen".... tedorie.... dat is "brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr"

Zelfkennis is het begin van alles?

eindnoot: deze blog is NIET bedoeld als kritiek op bestaande of fictieve personen. Ik deed aan zelfreflectie, niets meer...