Inwisselbaarheid

Terwijl ik op Paasdag m'n oude ijskast uitruim en klaar maak om af te voeren, de nieuwe vul met wat overbleef aan eetbaar materiaal, terwijl ik kijk naar m'n nieuwe fornuis dat mooi staat te blinken... overloop ik m'n menszijn nog maar eens.
Tis feest en als het feest is, zakt Olijf langzaam maar zeker naar een dipje.

De zussen hebben geopteerd voor een verblijf in het buitenland met hun respectievelijke gezinnen en gelijk hebben ze.
Olijf gaat met Pasen een bordje warm eten bij de ouders en een Paasijsje kopen om op te likken bij de schoonouders van zus.

Eigenlijk is het allemaal gezellig daar. We hebben afgesproken om niet over ziekten en mankementen te praten vandaag. Laat ons het luchtig houden.
We kijken naar het eind van de - wat was het ook weer? - Ronde van Vlaanderen, ik kijk en luister naar de oudjes die "vollen bak" commentaar leveren op de Boone en Cancellara.
Cancellara wint. Verdiend, iedereen is het erover eens.

Ik vind het gezellig zo. Zonder te staren bestudeer ik ieders gezicht en voel hun warmte.
M'n eigen koudegevoel staat daarmee in schril contrast.

We keren terug naar huis. "M'n koelkast" zeg ik, maar de waarheid is dat ik dringend terug alleen moet zijn. Al m'n oudjes hoeven niet te zien dat ik straks stillekes wil inzinken. Ze hebben het allemaal al moeilijk genoeg.

Olijf voelt zich alweer erg eenzaam. Het is stom om toe te geven, ik wou dat het anders was. Ik wou dat ik alle dagen van het jaar genoeg had aan mezelf.
Maar dat IS niet zo. Ik slaag er éven in om alles naar de achtergrond te verdringen en laat me dan weer kloppen door een nakende feestdag.

Ik laat me vertellen door goedmenende vrienden dat ik m'n gevoel van z'n voetstuk moet halen.
Het schijnt dat je met redelijk gemak van de ene op de andere moet kunnen springen, als je maar "open" staat voor nieuwe contacten.

Er is wat mis met me. Ik voel dat ik in deze wereld niet thuis hoor.
Voel me abnormaal omdat ik schrik heb. Schrik om nooit meer te "houden van" zoals ik deed. Schrik om niet meer te kunnen geloven in aantrekking, bewondering, verwondering, betovering en al dat moois.
Die inwisselbaarheid van liefde gaat aan me voorbij.
Op het gevaar af voor koppige sentimenteel ter worden versleten, vraag ik me af waarom ik m'n gevoel niet voldoende goed kan uitleggen. Voldoende goed opdat "anderen" me zouden kunnen begrijpen. Is het wérkelijk zó moeilijk om Olijf te snappen?

Wérkelijk geen idéé hoe je dat doet: ophouden met graag zien en dat gevoel "even" overhevelen op de eerste de beste schappelijk uitziende man.
"Probeer het, stel je open", wordt me gezegd. "Wordt het niets, tja dan heb je geprobeerd en ga je verder."
...

Mensen lief... ik WIL wel proberen hoor. Dat openstellen enzo.
Maar dan blokkeer ik op een paar bedenkingen.

Stel dat die andere het meende, dan doe ik hem pijn.
"Ach wat," hoor ik, "die is dat binnen de twee dagen vergeten"....
"Oh? Is dat zo? Gaat dat zo eenvoudig?.... ehm.... wat is dan de waarde van dat alles?"

of

"Als je niet probeert, kan je niet winnen. Je verliest niets, maar je wint ook niets."
Ok, daar kan ik me rationeel in vinden. Dat is geen ingewikkelde theorie, daar kan je niets tegen in brengen... behalve... zomaar mensen "uitproberen"... dat lijkt me teveel op shoppen. Staat het je niet aan, dan koop je gewoon een nieuwe. Of je wisselt het ene even tegen het andere in, alsof het niet nodig is dat een persoon iets unieks moet hebben voor je.
Het heeft veel weg van "dit is goed genoeg, geen zin om verder te kijken. Hier doe ik het mee"
"Ik dwing mezelf even om dit graag te hebben"................

Een elitaire snob, dat ben ik.
Ik doe alsof mijn gevoel zó edel is dat het voor niemand goed genoeg is, behalve voor....
Onzin natuurlijk.
Maar het zomaar even te grabbel gooien omdat "wie niet meespeelt, zeker nooit wint"... dat is me momenteel nog een stapje te ver.

In de naam van blote eerlijkheid moet ik toegeven dat m'n eigen inwisselbaarheid nog steeds in het verkeerde keelgat is blijven steken. Ik had de pretentieuze idee speciaal te zijn voor iemand en ging ervan uit dat ik speciaal zou blijven. Daar waar - tja, niet iedereen denkt erover zoals ik - die aparte appreciatie voor een schijnbaar uniek iemand gemakkelijk schijnt weg te smelten.
Dus ja, ik ben een pretentieuze snob. Ik meende iets unieks te hebben. Maar de ironische waarheid is dat I'm unique.... just like everyone else...

Misschien, denk ik, moet ik me maar bijscholen.
Door praktische ervaring op het veld of met theoretsche hulp van experts.
I don't know.

Het maalt gewoon...
Intussen blijf ik voelen dat ik niet PAS in deze wereld. En vraag me af wat ik met die gedachte aan moet.