Altijd bij Olijf's familie.
Spaghetti-avond is heilig.
Er zijn periodes dat ik het belang ervan aan me liet voorbijgaan.
Vroeger omdat ik liever bij m'n lief was en het "niet anders kon". In het begin van dit jaar nog omdat ik me had ingeschreven had voor een cursus Rueda.
Omwille van die cursus "moest" ik 3 maanden lang snelsnel eten en wegwezen.
Een lief heb ik niet meer. Dat excuus viel dus weg.
Rueda was leuk maar niet zó belangrijk dat ik de familie-avonden er nog langer voor wou onderbreken.
De gezondheid van m'n ouders baart me ook voldoende zorgen om te beslissen dat de woensdagen vanaf nu exclusief geserveerd blijven voor de familie. Je weet nooit hoe lang je nog hebt.... een beetje een pessimistische gedachte, hoewel....
het besef dat je iedere dag moet beleven alsof het je laatste was... ik ken intussen voldoende mensen die leven alsof ze altijd "morgen" nog hebben.
"Morgen wordt het beter"
"Och, het steekt niet zo nauw, we hebben morgen nog"
Morgen, iets anders, iemand anders...
Nee.
Morgen is goed om te plannen maar niet om uit te stellen.
Dus ik stel niet uit.
Vandaag heb ik m'n beide ouders nog, we kunnen nog in relatieve gezondheid en tegenwoordigheid van geest communiceren. Vandààg wil ik bij hen zijn. Want morgen weet je niet wat er over blijft.
En toch... oude gewoonten... Voor alle zekerheid heb ik me in "danstenue" gezet, voor een late salsales.
Naarmate de avond vordert, beslis ik echter dat ik het te knus heb bij m'n familie. Geen les vandaag. Dààrvoor bestaat nog wél een morgen en overmorgen en en en...
Aan tafel heeft nichtje G een aankondiging. Ze heeft voor iedereen een ring gemaakt, zegt ze. Eentje van papier. "Misschien past hij niet helemaal maar ik moest raden naar de maat"....
Iedereen krijgt z'n ring en uiterààrd is het de bedoeling dat we die stante pede aan de vinger schuiven.
Olijf ziet dat er iets op geschreven/getekend is maar zonder bril is het me niet duidelijk (old age....)
Alle ringen zijn te groot, hoe lief :)
G. glundert van kinderlijk contentement. Hoe simpel een leven er toch kan uitzien, het roert me.
Olijf - tante Nanna voor de kinderen - stelt voor om de ringen bij de grootouders te laten. "Ze zijn van papier. Stel dat we per ongeluk de vaat doen met onze mooie ring aan! Als we hem hier in een potje leggen, kunnen we onze ring iedere woensdag tijdens het eten aandoen."
G. vindt dat een schitterend idee. Iedereen verenigd dankzij hààr ringen.
Na de maaltijd verdwijnen de kleinkinderen ieder naar hun eigen stekje. De jongens zoeken TV of computer op, de meisjes verhuizen naar de sofa om daar samen wat gezellig te doen.
G. is enig kind en aanziet haar nichtje E. als haar zus. Ze schelen ook maar een half jaar.
Zij gaan koppeltje spelen, of althans daar lijkt het toch sterk op.
Ik zie ze voortdurend rechtstaan en terug neerzitten. Denk dat ze de huwelijksmis aan't oefenen zijn.
"Maar eerst moeten we slapen", zegt G. Zij speelt het meisje. E. is voor de gelegenheid jongen. Lijkt ook logisch, gezien zij vandaag de broek draagt :)
Dus ze slapen .... een seconde of 5 (in een kinderleven moet de tijd vooruitgaan) en dan trouwen ze. Zoentje om de deal te bezegelen et voilà.
We kijken allemaal vertederd toe.
de vrijgezellennacht :)
Kort vóór we allen naar huis rijden, vind ik een leesbril. Ik kijk naar m'n ring.
"Tante Nanna" staat erop.
Ik lach.
Ik hou van m'n nichtjes & neefjes, ouders & zussen.
Velen hebben zelfs dàt niet. Ik weet dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten