In afwachting van de blijde terugkeer van de nieuwe laptop (vanochtend binnen gedaan wegens oneindig veel kuren) stortte ik me opnieuw in de opruim van de oude mails.
Kom ik daar een mailtje tegen dat ik helemaal vergeten was...
Kon er een beetje mee lachen toen en zocht me destijds suf naar de afzender...
U ziet zometeen waarom ->
Hallo sanderatje,
het was om te zeggen dat ik verliefd ben op u al een hele poos, maar weet niet hoe ik je het moet zeggen daarom doe ik het op deze manier via een vals e-mail adres om mijn echte naam verborgen te houden. Ik hoop dat ik ooit mijn echte naam kan onthullen maar nu kan dit nog niet zeker niet. Ik hoop dat je mij begrijpt. heb heel veel schrik voor je reactie. want ben wwat jonger als u maar jij bent een verstandige vrouw dat leeftijd geen belang heeft voor u dat weet ik zeker meer kan ik nu niet zeggen maar ik hoop dat ik een e-mailtje zal krijgen van u met vragen of antwoorde.
ben echt smoorverliefd op u
groetjes en kusjes xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
gesigneerd: Ruben Desmet, een fictieve naam.
Het was een beetje grappig toen. Eén omdat ikzelf smoorverliefd was op een ander, en nog wel onder m'n eigen naam. Twee omdat het gebrek aan leestekens me ertoe noopte om een paar keren na te lezen. Drie omdat ik als verstandige vrouw geacht werd voorbij leeftijdsverschillen te kijken (wist niet eens hoe verschillend onze leeftijden waren).
Een beetje verontrustend omdat er een vermoeden was dat het van één van onze werknemers kwam. Ik had een idee maar ben er nooit achter gekomen...
Heb geantwoord ook, dat herinner ik me.
Ik kijk even of ook die mail nog bestaat...
Woordelijk geef ik m'n antwoord niet weer.
Volstaat te weten dat ik leestekens gebruikte en m'n best deed om niet op harten te trappen.
Toonde respect voor z'n moed om z'n gevoelens kenbaar te maken maar minder bewondering voor z'n anonimiteit. Gaf hem de kans om uit de anonimiteit te treden maar dat deed hij niet.
Vertelde hem ook dat ik een relatie had met iemand en daar heel tevreden en gelukkig mee was.
Nu ik die zin herlees, vind ik mezelf wat zelfvoldaan klinken.
Ik ging er toen van uit dat die gelukkige tevreden relatie voor eeuwig was. Bij het schrijven van m'n mail wist ik nog niet dat ik 4 maanden later op straat zou staan....
Wat was ik zelfvoldaan.....
Niet dat ik me in de armen van die kerel zou hebben gesmeten, ware ik alleen geweest.
Anonieme liefdesbrieven op mijn leeftijd dóen het niet zo op het respect-front...
Ik stootte erop, op die mail.
Vandaag.
Hij ontroerde me en eigenlijk.... vond ik hem wel lief....
Swat
Zand erover.
Ik vond dat fictieve Ruben een plaatsje verdiende op de blog.
In memoriam enzo....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten