"This way out"

Altijd maar Engels.... het klinkt me altijd nét iets gevatter.
Excuses aan wie zich daaraan ergert.

UITwegen zoeken. Lees juist. UitWEGEN, geen uitVLUCHTEN.
Hoewel het steeds meer op vluchten gaat lijken.

Niets is andermans fout, noch de mijne.
Of alles is iedereens fout.
Of alles is juist zoals het moet zijn.
Denk niet na, laat het gewoon zijn. Doorlééf het.
Denk niet na, denk aan iets anders. Druk het weg.
Praat erover, praat over iets anders.
Huil, ween, schreeuw als het moet.
Of zwijg erover, doe alsof er niets aan de hand is.
Hier staan en dààr willen zijn.
Daar staan en hier willen zijn.
Proberen het goed te doen en vrezen dat alles net fóut wordt gedaan...

Denken, voelen.
Praten, zwijgen.
Lachen, huilen.

Eeuwige eeuwige eeuwige niet aflatende twijfel.

Niet-denken-aan is onmogelijk geworden. Nu (of al een tijdje) uit "het" zich fysisch. Het lichaam gaat in staking en doet z'n uiterste best om me eraan te herinneren dat er iets niet in de haak is en dat ik daar aandacht moet aan schenken.
Hoe?

Hoe?
Pillen zoals sommigen me al een poos proberen aan te praten?
Het gevoel doorleven.... nog méér doorleven? (is dat überhaupt nog mogelijk???)
De boel negeren en doen alsof? En weten dat dat niet lukt?
Aan vrienden en familie vragen om MIJN last mee te dragen zodat het "draaglijker" wordt? Kan dat? (neen)
"Professionele hulpverleners" inschakelen en (misschien ten onrechte) m'n hoop daarop vestigen? Of ervan uitgaan dat dàt de weg is?

Olijf weet nu hoe het voelt, lichamelijk en geestelijk, als de weg zoek is.
Wanneer het duidelijk is dat alléén zoeken (in alle betekenissen van alleen) geen optie meer is.

Neen, ik wil uw medelijden niet.
Méér dan het zeggen, voor de zoveelste keer wellicht, wil ik niet.
Misschien - ultiem - u uitleggen waarom het licht in m'n blogs al zo lang weg is.
Uitgedoofd, leeg en doelloos.
Wat van binnen speelt, leest u van buiten.
Doen alsof is geen mogelijkheid meer. Hoogstens in spurten van enkele uren trek ik voor u en mij een rookgordijn op.
Maar wanneer de rook geweken is, is er niets.

Geloof het of niet... ik wil opnieuw léven!!!
Wat nu is, wat ik vandaag heb (en gisteren, en eergisteren en vorig jaar en dat ervóór)... is geen leven.
In het beste geval lijkt het nog vaag op over-leven.
Olijf zoekt een uitweg.