Ten huize Olijve gebeurt dat - moet ik toegeven tot m'n scha en schande - zelden.
Dit jaar heb ik weinig keuze.
De nieuwe koelkast arriveert morgen en vanavond zal dus gewijd zijn aan het opruimen van de oude.
Op het werk sputtert de nieuwe laptop nog steeds tegen. Volgens mij eentje die gemaakt was op vrijdag de 13de. In afwachting van advies zit ik te backuppen en opruimen als gek. Nu intussen al een dag of twee.
De oude mails moeten maar eens uitgemest worden vooraleer ik de belangrijke exporteer, vind ik.
Dat gaat. Achterstevoren. Van recent tot minder recent.
Het is een vervelende job, maar het gaat.
Tot ik in 2008 beland.
Hier en daar herlees ik flarden van oude mails. De toon die ik hanteerde.
Ik herken zó de slechte en de minder slechte periodes...
Zomer en eind 2008 schrijf ik niets méér dan het strikt noodzakelijke.
Voorjaar 2008 blijk ik ook al niet meer helemaal in m'n element te zijn. Ik voelde toen het onweer hangen.
Eindjaar 2007. Collega's wensen me een paar goeie kerst en nieuw-dagen. Wat heb ik dààr moeten vechten om een mix van zijn en mijn vrienden/familie bij elkaar te krijgen.
Maar toen was ik me nog van geen kwaad bewust...
Ik ben gestopt bij eind 2007. Het werd me wat te zwaar. Want dra zou ik belanden in de vrolijke en gevatte mails. De mails waaruit bleek dat ik op het dak van de wereld stond.
En dat kan ik even - opruimgewijs - niet aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten