Soms is er niet veel nodig om een mens een warm gevoel te geven.
Begin deze week mailde ik naar m'n "oude" Tai Chi -lerares om info over haar lessen. Er waren tenslotte bijna 2 jaren gepasseerd sinds m'n laatste lessen.
Haar antwoord was kort en simpel, maar vooral erg hartelijk zonder stroperig te zijn. Een mail die me meteen het gevoel gaf dat we (zus en ik) heel erg welkom waren.
Gisteren was het dus zover. Donderdagavond wordt terug Tai Chi-avond. Salsa zal moeten wijken of even op een zijspoor gezet worden, althans op donderdag.
Door omstandigheden kon m'n zus er deze week niet bij zijn.
Ik was een beetje opgelaten toen ik het lokaal binnenstapte. Zoals ik pleeg te doen, trachtte ik niet te storen en vooral niet op te vallen, trok m'n schoenen uit en sloop bijna de kamer binnen....
"Ah, mensen, dàààààr is Sandra sie, goed dat je er weer bij bent!"
Kreeg meteen een warm welkom van de aanwezigen. Op enkele "nieuwe" gezichten na, kende ik iedereen. Wat een volhouders, dacht ik nog :)
M'n lerares had sinds m'n mail alvast aan de anderen laten weten dat ik terug zou komen.
...
zo'n dingen pakken me.
Omdat ik ervan uitga dat ik uitgewist word wanneer ik stil verdwijn. Dat niemand zich nog zal herinneren wie of wat ik was. Dat het er niet echt toe doet.
En gisteren werd het tegendeel getoond.
Ze wisten nog wie ik was, hoe ik eruit zag en vonden het fijn dat ik terugkwam.
Kwam warm binnen en ging warm naar buiten.
Meer moest dat gisteren niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten