Signs

Tekenen van....

Lente.

• Japanse Kerselaars in volle bloei. Iedereen wordt er spontaan lyrisch van. Vraag me soms af waarom?
  Weelderige bloei? Eén van de eerste bomen in bloei en ondanks hun soms stevig uiterlijk o zo broze bloemetjes? Korte bloeitijd (alles gaat snel, geniet vlug)?
• Magnolia's die meestal (maar niet altijd zoals deze Aprilmaand alweer bewezen werd) bloeien in de periode dat het veel regent, waardoor de bloemen al te vaak roemloos op het omringende gazonnetje liggen te verpieteren.
• Geur van afgereden gras.
• Geluid van grasmachines en heggescharen.
• Wegenwerken. Overal waar je rijdt, ligt wel één of andere baan opengebroken, al dan niet met provisoire (en tergend lang roodblijvende) verkeerslichten.
• Huizen met inderhaast opgebouwde stellingen. Werkmannen die om klokslag 7 uur beginnen te rommelen met metalen buizen en zware machinerie.... bepaald geen lachertje als je slaapkamer aan de straatkant ligt en je raam voor de frisse lucht open staat :)
• Kouwen... helaas.... kouwen. Beschermde soort, verneem ik. Dat gaat totaaaaaaal aan mij voorbij. Een PEST zijn die vogels geworden! En ze zijn bepààld niet van het stille of zelfs melodieuze soort. En ik die vroeger vond dat het kroekroe van tortelduiven al enerverend was. Geef mij maar merels :)
• Oranje verkeerskegels rond pas geverfde straatsignalering (of hoe noem je die witte strepen op de grond?)
• De geur van nat straatstof na een regenbui..... vandaag.... lekker :)

Olijf neemt zich voor om van alles (behalve nat straatstof?) een foto te nemen.

auto-therapie...brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

(niet geschikt voor overrationele of kritische ogen. U bent gewaarschuwd)

De kosmos slingert me rare dingen naar het hoofd.
Of eigenlijk niet...het zijn "gewone" dingen, maar ik bekijk ze met de nodige aandacht.
En dan werkt dat auto-therapeutisch.
Vind het niet noodzakelijk leuk, maar het is de bedoeling dat we iets leren op deze aardkloot en leren doet Olijf bijna dagelijks...

Het was nodig. Een antwoord. Kon het niet laten liggen.
Of "kunnen".... neen. Je kàn alles, ook niet antwoorden op een vraag.
De ene voelt zich er perfect OK bij om mensen in het ongewisse te laten. Olijf vindt dat niet OK.
Vermits ik graag respect zou ontvangen van m'n medemens, lijkt het me niet meer dan normaal om ook respect te géven.
Ga ik nooit in de fout? Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar ik doe m'n uiterste best om de fouten tot een absoluut minimum te herleiden.

Zou zelfs graag denken (en dat is niet onbaatzuchtig dus) dat je oogst wat je zaait... hoewel ik - vaker dan me lief is - opmerk dat het tegengestelde waar is.
Maar goed. Olijf werd geboren als idealist en kan delen daarvan - ondanks schijnbare bewijzen uit een meedogenloze wereld - niet laten varen.

DUS
Tanden op elkaar en antwoorden.
Iemand heeft me lief.
Fijn.
...
En nu?
Olijf voelt niet hetzelfde.
En wil daar heel duidelijk over zijn. Geen valse hoop wekken. Niet aan het lijntje houden. Geen misschien-s, wieweet-s en laatonsevenkijkenwathetbrengt-s.
Het is er niet en het komt ook niet. Zover ken ik mezelf.

Iemand heeft de eerste boodschap ontvangen maar laat graag alle deuren openstaan. "Je weet maar nooit,"zegt Iemand.
Olijf krijgt alle tijd en geduld die nodig zijn om tot een mogelijk inzicht te komen, eens alle wolken geweken zijn.
Ik vind dat mooi, zoveel geduld en bereidwilligheid. Je kan niet anders dan daar dankbaar om zijn.
Het is zelfs flatterend. Dat iemand voldoende in je ziet om een onbestemde en niet gegarandeerde horizont open te laten.

Nu....
Olijf zou die deur op een kiertje kunnen laten. Je weet maar nooit.
In case nothing better comes along.....
Pfoe!
Neen dus. Daar hou ik NIET van.
Daar heb ik nooit van gehouden.
Niet vóór en niet nà de "leerrijke" levensles die me zo bikkelhard werd voorgeschoteld (allez kom: die ik mezelf voorschotelde als ik écht àlle verantwoordelijkheid bij mezelf wil leggen).

Je spéélt niet met andermans gevoelens. Het leven mag dan nóg zo'n lolletje zijn, sommige dingen zijn geen speelgoed.
En dus zie ik me genoodzaakt de deur te sluiten.

Uitleg nummer één was blijkbaar nog te wollig.
Uitleg nummer twee probeert geen messteken toe te dienen maar toch glashelder te zijn.
Samenvattend (maar verre van letterlijk)
Beste Iemand,je aandacht vleit me, maar ik voel niet hetzelfde en heb daar geen aanwijsbare reden voor. Zoek geen reden of fout bij mij of bij jou. Die is er niet. Vraag je niet af waarom want ik kan daar niet op antwoorden. Ik wil je niet nodeloos aan het lijntje houden en hoop dat je zo snel mogelijk opnieuw je pad kan volgen.

Zoals gezegd: het antwoord is veel uitgebreider (en beter ingepakt) dan dat, maar de bedoeling is wél dat de boodschap duidelijk is én er zo weinig mogelijk extra momenten worden gecreëerd om de band nog (schijnbaar) te verdiepen.

Wat bezielt me om dit op een blog te plaatsen?
Auto-therapie!
Ik wil dit niet vergeten.
Oók omdat ik vannacht wakker werd met de flash: HIJ (het oud-lief) gebruikte bij tijd en wijlen dezelfde woorden, maar Olijf bleef zoeken naar waaroms.
Hoe vaak hij ook zei "Ik voel het niet meer"... Olijf wou weten hoe dat kon.... Ik geef mezelf een beetje respijt omdat "het" er ooit wél was geweest en ik graag wou weten welke gebeurtenis dat gevoel had doen verdwijnen... Na opgave van een boel redenen, bleef hij me uiteindelijk het antwoord schuldig... tot Olijf's grote frustratie...
(tussen haakjes: "het ligt niet aan jou, het ligt aan hem" en "het is gewoon een kl**tzak" helpen niet als reden....)

En zie me nu: met de beste wil van de wereld kan ik niet zeggen waarom de ene me wél en de andere me niet bekoort.
Bon... in sommige gevallen kan je dat wél. Een individu kan je onmiddellijk "liggen" of niet. Da's affiniteit.
Maar waarom je in Iemand wél een vriend ziet maar niets méér... da's niet zo eenduidig.

Waar ik niet aan meedoe, is alvast iets beginnen (wetend wat ik (niet) voel) en hopen dat het komt.
Waar ik niet aan meedoe, is een mens mondjesmaat hoop geven en me daarna terugtrekken.

En vooral: ik schrijf omdat.... zelf zoeken naar onvindbare redenen in jezelf en dan midden in de nacht wakker worden met de gedachte "ik kan het oud-lief begrijpen".... tedorie.... dat is "brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr"

Zelfkennis is het begin van alles?

eindnoot: deze blog is NIET bedoeld als kritiek op bestaande of fictieve personen. Ik deed aan zelfreflectie, niets meer...

Tais-toi et soi belle.... maar vooral Tais-toi

Canvas, vannacht.
VIRUS: Videocracy.
Ik citeer even de inhoud die ik op de Canvas-website vond.

Een late avond in 1976. Een Italiaanse regionale omroep heeft een simpel en goedkoop ideetje uitgewerkt: een televisiequiz vanuit een café waarbij de kijkers antwoorden doorbellen. En voor elk juist antwoord trekt een lokale huisvrouw een kledingstuk meer uit. De volgende dag komt een groot deel van de arbeiders uit de streek te laat op het werk. Dat dit niet bijzonder politiek correcte spelletje het begin zou worden van een televisierevolutie met verstrekkende politieke en culturele gevolgen, had niemand toen kunnen voorspellen…



Wie controle heeft over bewegend beeld, houdt echter de sleutel van de macht in handen, aldus ‘Videocracy’, de documentaire die VIRUS vanavond op je loslaat. In Italië bewijst Silvio Berlusconi al 30 jaar de intrinsieke waarheid van deze stelling. Met de hulp van zijn televisiestations heeft hij zijn persoonlijke smaak gangbaar gemaakt in Italië. De centrale boodschap die zijn televisie-imperium verspreidt, is er één van oppervlakkigheid: vergeet je zorgen en amuseer je! Wat écht telt, is opgemerkt worden, beroemdheid, geld en bewondering komen dan vanzelf. En hoe dat beter te bereiken dan via televisie? Deze boodschap transformeerde Italië tot een televisierepubliek, waar de stap van ‘lachen-en-mooi-zijn showgirl’ naar minister van gelijke kansen nagenoeg vanzelfsprekend is en nauwelijks wenkbrauwen doet fronsen.
In ‘Videocracy’ onderzoekt regisseur Erik Gandini wat er gebeurt als oppervlakkig vermaak een vitaal onderdeel van het maatschappelijk weefsel wordt, als de beeldtaal de enige is die een publiek nog kent en alles draait om imago. ‘Videocracy’ is geen genuanceerde documentaire. Gandini vindt het probleem dan ook zo groot dat nuance misplaatst zou zijn; het is een medaille met maar één kant. Allicht heeft hij een punt: in Italië weigerden niet alleen de televisiestations van Berlusconi de trailer voor ‘Videocracy’ uit te zenden, ook de publieke omroep RAI deed dat, omdat de documentaire ‘te kritisch was voor de Italiaanse regering’…

Ik "viel in" bij de veline. Dat zijn mooie, slanke, perfect uitziende meisjes die in ieder Italiaans televisieprogramma mooi staan te wezen, een beetje door het beeld heen kronkelen (de onnozele bewegingen kregen zelfs een naam: stacchetto!) en vooràl niets mogen zeggen. Dat blijkt in hun contract te staan...
Heb me altijd geërgerd aan die rommel. Geen Italiaanse TV zonder mooie, (letterlijk) nietszeggende vrouwen.

We krijgen nog een paar magnaten te zien (naast teergeliefde Silvio). Stuk voor stuk stinkrijke venten met kasten van huizen (meervoud!!!) én zonder uitzondering goede vrienden van de premier. Je vraagt je ongemakkelijk af hoe ze aan hun fortuin zijn gekomen.

DE grootste en meest invloedrijke impressario van Italië, Lele Mora, loopt fier rond in zijn villa op Sardinië, kijkt af en toe minutenlang wat schaapachtig in de camera (je vraagt je af wat een gewiekst zakenman op zo'n moment denkt) en heeft geen enkel probleem om toe te geven dat hij een fervent Mussolini-fan is. "In m'n gsm zitten zelfs een paar Mussolini-hymnes", zegt hij fier en om z'n stelling te bewijzen, laat hij meteen een voorbeeld horen van begin tot eind, mét (je bent rijk of je bent het niet) beeld... tistezeggen... compleet met hakenkruisen en alles.

Een andere kerel, Fabrizio Corona, heeft zijn fortuin gevonden in de paparazzi-wereld, zij het met een twist.
Je krijgt een - uiteraard - van kop tot teen afgeborstelde man te zien die vanuit z'n auto (mét chauffeur of wat dacht u?) z'n fotografen op het veld dirigeert. Jacht op compromitterende beelden.
Zijn twist? Hij verkoopt z'n beelden niet aan de diverse tabloids, neenee... hij verkoopt ze aan de celebrities zélf... kwestie van hun vettige affaires uit de media te houden.
Slim.
Meneer Corona bestempelt zichzelf als een moderne Robin Hood. Hij heeft een hekel aan de jet-set en high society, ze kijken neer op het gewone volk, zegt hij. Dat stoort hem dusdanig dat hij besloot te doen wat Robin Hood deed: hij neemt van de rijken en ... verdeelt het over... zichzelf. Hij geeft niet terug aan de armen (het gewone volk zeg maar), hij bouwt z'n fortuin op de mensen waar hij zo'n hekel aan heeft. Vandaar "modern".
Je moet het maar kunnen uitleggen....
Je moet het lef maar hebben om dergelijke nonsens een "nobele" twist te geven....

Ook Silvio komt ruim aan bod. "De president" vertalen ze zijn titel steeds. Het verwart me, want president is hij NIET. Maar ik vergeef het de verslaggever, want de president in Italië is een man met een ceremoniële functie. Heeft, net als de veline, niets te zeggen dus.
Silvio lacht steeds en onze voice-over zegt dat je ziet dat het gemeend is. "Onze Silvio is een man wiens lach van binnenuit komt"
....
Een uitgebreide uiteenzetting over de televisiestations die Silvio destijds sowieso in z'n privé-zakenimperium bezat + de nationale (zogenaamde onafhankelijke) zender. 90% van 's lands media staat onder rechtstreekse of onrechtstreekse controle van de premier....

Er wordt ons getoond hoe Berlusconi liedjes laat schrijven (en uitzenden of wat dacht u?) ter meerder eer en glorie van z'n fantastische zelf. Het lied is affreus slecht geschreven, de video moet er niet voor onder doen. Maar slikken doen ze't. "Meno male che Silvio c'è" (vrij vertaald: "al een geluk dat we Silvio hebben") klinkt het gemiddeld om de 15 seconden in het refrein.
Het lijkt werkelijk nergens op en is verder beschamend, zowel qua vorm als qua inhoud.
Maar blijkbaar kàn dit.
Op één of andere bijeenkomst zien we de premier met gebalde vuisten en zwaaiende armen (voor één keer zónder brede glimlach) bulderen dat hij z'n land op de wereldkaart heeft gezet en dat hij dat zo wil houden. Dat hij wil dat de wereld Italië au sérieux neemt.
...
Probeer dan even voorbij te gaan aan de talloze blunders op de internationale scène die mijn teergeliefde premier al op z'n palmares mocht schrijven. Denkt hij dan wérkelijk dat z'n domme commentaren onopgemerkt voorbij gaan of vindt hij gewoon dat hij zó onschendbaar is dat hij dat rustig mag doen? En is dit echt de manier om Italië onvergetelijk te maken?
Ik schaam me diep.

Een béétje mens stelt zich dan toch vragen....
De Italianen niet dus. Keer op keer stemmen ze voor dezelfde man. Een sujet wiens rechtschapenheid meer dan eens in vraag werd gesteld, die zichzelf dan zomaar eventjes buiten de wet stelt... ze halen hem telkens weer terug.
Het moet duidelijk zijn dat voor de doorsnee-Italiaan la bella figura duizend keren belangrijker is dan kwaliteit. Als ze er al niet van nature uit van overtuigd waren, dan heeft Silvio het er wel ingepompt.
Het maakt niet uit wàt je zegt, als je maar mooi bent terwijl je het zegt.
In wezen weet ik dit al jaren, een beetje zelfkritiek is me niet vreemd. Het bedroeft me om te merken dat de oppervlakkigheid in de loop der jaren enkel oppervlakkiger is geworden.
Af en toe vraag ik me af welk punt de verslaggever wou maken. Soms denk ik even "yep, hij lacht ermee"... en dan weer niet. Maar dan herlees ik de Canvas-samenvatting.
‘Videocracy’ is geen genuanceerde documentaire. Gandini vindt het probleem dan ook zo groot dat nuance misplaatst zou zijn; het is een medaille met maar één kant.
Klopt.
Welke zin heeft het om een instituut aan te vallen als er geen alternatieven zijn en niemand er zelfs naar zoekt?

Ik heb spijt.
Spijt dat ik te moe was om het programma tot het eind te bekijken.
Misschien kwam de documentarist nog met een conclusie of een kwinkslag. ALS die er was, heb ik hem niet gezien.
Dacht enkel... arm arm volk.

En nu even naar onszelf kijken. Hoeveel jaren willen we nog regeringen laten struikelen over een 50 jaar oud probleem?
Stof voor een andere blog, lijkt me....

noot:
De verleiding is groot maar ik steek hier geen foto's bij. Googlet u zelf de genoemde personnages maar eens. En weest u niet verbaasd als u merkt dat ze allen goede vrienden zijn en ieder stuk voor stuk in allerlei rechtzaken voor corruptie verwikkeld blijken...
zucht zucht zucht

STOP

Dingen een halt toeroepen.
Soms moet dat.
Om een ander te sparen of jezelf. Which ever comes first.

Een ouder die niet meer weet van welk hout pijlen maken en die vertwijfeling bij iedere gegeven kans bij je komt neerleggen. Een ouder die Hulp inroept maar geen enkel woord van gegeven raad absorbeert... het is vermoeiend. Sommigen onder u kunnen daarvan meespreken (cfr. Olijf's klaagzangen).
Als dochter voelen dat je aan het eind van je latijn bent, nog weinig of nix kan meegeven dat al niet eerder werd gedaan of gezegd en in je hoofd een oerkreet slaan "STOP, HOU OP, ZO GAAT HET NIET MEER" en het met de verkeerde woorden aan de man brengen.
Weten dat je je ouder met een schuldgevoel opzadelt en er zelf ook eentje aankweken.

Een vriend waarvan je voelt dat er eenzijdig wat meer aan't groeien is. Je daar ongemakkelijk bij voelen, net omdat het eenzijdig is en je wéét dat het zo zal blijven. Na enig nadenken hem dat laten weten, zo voorzichtig en tactvol mogelijk. Het NU doen omdat LATER alleen maar pijnlijker zou zijn.
Een antwoord terug krijgen waarbij hij laat weten dat de boodschap is overgekomen maar dat hij toch nog hoop koestert "eens alle geestelijk puin geruimd is"... en weten dat zelfs een puinloze geest hem niet zal brengen waar hij op hoopt. Zelfs niet overwegen om "het toch maar eens te proberen, je weet maar nooit", want dat zijn gegarandeerd "vodden".
Twijfelen of een tweede, minder tactvolle uitleg de frank zal doen vallen...
Je afvragen of het nodig zal zijn om alle contact te verbreken, voor ieders "goed"...

Soms moet je STOP roepen.
Want als je het niet doet, vallen er gewonden.

En af en toe je afvragen: hoeveel precies kan ik dragen, hoe sterk ben ik werkelijk en zal ik het weten wanneer ik m'n grens heb bereikt?
Iemand hierboven moet denken dat ik méér aankan, want zodra ik me enkele stappen van de rand weet te verwijderen, duwt iets of iemand me zachtjes terug.
Il y a plus en vous....

Knijp knijp

Vrijdag 23 april: shrink-day.
Olijf heeft haar ziel laten knijpen.

Het is goed verlopen. Veel dingen de wereld (na jaaaa, de kamer) ingestuurd zonder beperkingen.
Dat hoort zo, vind ik. Bij "je" shrink alles er eens uit laten en weten (of hopen) dat die daar iets professioneels mee gaat doen.

Zij lag mij en ik lag haar. Ik mag dus terugkomen en ik ben daar dankbaar om.
Zelfs al gaat het me handenvol geld kosten. Heb beslist dat ik daar niet over ga piekeren. Dit is een kado dat ik mezelf verschuldigd ben.
Mens sana in corpore sano.

Ben deze week alvast begonnen met opnieuw gezond(er) te eten.
Ben deze week opnieuw begonnen met eten, tout court.
Het lijf werkt weer mee, de geest zal wel volgen.

Hier en daar wat knijpen, links en rechts wat loslaten... ik heb er vertrouwen in.

Binnen twee weken keer ik terug en intussen houdt de Tai Chi me wel op de been, denk ik.
M'n deuren staan nog niet open, maar ik heb het handvat alvast gevonden.
To be continued.

Er is nog hoop

Afgelopen nacht was aan de onrustige kant.
Olijf krijgt weer spurten van goeie momenten en minder goeie.
Dat er goeie tussen zitten, verdient de nadruk.

Ma goed, niet in één stuk doorgeslapen dus. Dat komt nog wel, die normale nachten.

Vermeldenswaardig: 2 dromen, TWEE, die ik me herinnerde, of stùkken ervan.
Je weet wel, je herinnert je (bij mijn weten) énkel de dromen tijdens dewelke je wakker wordt. Al de rest is min of meer verloren voor de wetenschap.

Droom 1.
(of het stuk dat ik me ervan herinner)
Ik loop dolblij rond omdat het ziekenhuis voor mij een duim heeft gevonden. Een DUIM, ja.
Doorheen de hele droom (de volle 3 seconden die hij in theorie duurt, dus) ligt die duim vóór me op tafel en ben ik enerzijds blij dat er een duim is voor me maar anderzijds teleurgesteld dat het een grote, dikke, mannelijke duim is. "Mijn duim was fijner", zeg ik.
"Maar neen, kijk es" zegt iemand naast me (geen idee wie die iemand is, ik kijk hem/haar niet aan, maar ik weet dat ik de persoon ken en vertrouw) "hou de duim eens naast je hand, je zal zien dat het meevalt". En inderdaad... ik hou de duim naast m'n duimloze hand en hij blijkt wonderwel te passen." Het zal een goeie operatie worden," denk ik.
Alsof dit nog niet bizar genoeg is (Olijf heeft zeer zelden symbolische dromen), daagt m'n jongste zus op, en toont zichtbaar voldaan haar linkerhand. Ze is blij want ook hààr operatie is zéér geslaagd. Tot m'n ontzetting zie ik dat aan haar fijne arm een afzichtelijk groot hand is genaaid, vol littekens. Ik wist helemaal niet dat ze een hand kwijt was!!! En dat lelijk ding!!!
Ik probeer blij te lijken voor haar want ik wil haar enthousiasme niet dempen. Denk bij mezelf 'Kijk, dat is nou m'n zus. Altijd blij met wat ze krijgt en ik zit hier te zeuren om een duim..."
Einde droom 1.

Schijnbaar naadloos daaraan "genaaid": droom 2 (u gaat me uitlachen)
Ik ben ergens op een salsagebeuren. M'n beide dansleraars zijn aanwezig and the music is HOT! We praten wat en op een gegeven ogenblik wil  X. (m'n cubaanse leraar) graag met me dansen. Ik blij. "Mógen dansen met de leraar, wat een eer!". The music is still verrrry HOT :)
Ik voel me op en top vrouw en heb geen scrupules om dat te tonen (in tegenstelling tot m'n realiteit tussen haakjes). Voel me zó in m'n element dat het dansen omslaat in schaamteloos flirten met de leraar... die daar bijzonder positief op reageert (ik bespaar u de details).
Pittig x-tra gegeven... beide van m'n leraars zijn van de homofiele variant...
Hoe dan ook: in m'n droom voel ik me goed, bie-zón-der goed.
Einde droom 2.

Ik kan me een aantal verklaringen voor beide dromen voorstellen, maar ik ga me daar niet aan wagen. Of liever, ik hou m'n verklaringen voor mezelf.

Volstaat te weten dat ik spijt had dat droom 2 eindigde om kwart voor drie 's nachts... :)
Het is u toegestaan eens hartelijk te lachen met Olijf. Deze keer màg u :) :) :)

Thuiskomen

Soms is er niet veel nodig om een mens een warm gevoel te geven.

Begin deze week mailde ik naar m'n "oude" Tai Chi -lerares om info over haar lessen. Er waren tenslotte bijna 2 jaren gepasseerd sinds m'n laatste lessen.

Haar antwoord was kort en simpel, maar vooral erg hartelijk zonder stroperig te zijn. Een mail die me meteen het gevoel gaf dat we (zus en ik) heel erg welkom waren.

Gisteren was het dus zover. Donderdagavond wordt terug Tai Chi-avond. Salsa zal moeten wijken of even op een zijspoor gezet worden, althans op donderdag.
Door omstandigheden kon m'n zus er deze week niet bij zijn.
Ik was een beetje opgelaten toen ik het lokaal binnenstapte. Zoals ik pleeg te doen, trachtte ik niet te storen en vooral niet op te vallen, trok m'n schoenen uit en sloop bijna de kamer binnen....

"Ah, mensen, dàààààr is Sandra sie, goed dat je er weer bij bent!"
Kreeg meteen een warm welkom van de aanwezigen. Op enkele "nieuwe" gezichten na, kende ik iedereen. Wat een volhouders, dacht ik nog :)
M'n lerares had sinds m'n mail alvast aan de anderen laten weten dat ik terug zou komen.
...
zo'n dingen pakken me.
Omdat ik ervan uitga dat ik uitgewist word wanneer ik stil verdwijn. Dat niemand zich nog zal herinneren wie of wat ik was. Dat het er niet echt toe doet.
En gisteren werd het tegendeel getoond.
Ze wisten nog wie ik was, hoe ik eruit zag en vonden het fijn dat ik terugkwam.

Kwam warm binnen en ging warm naar buiten.
Meer moest dat gisteren niet zijn.

Olijf krijgt tips

een mailtje van een ... nja... geïnteresseerde?

Schoon hoedje hé meisje hahaha
Ik wist niet dat er op St Niklaas nog mooi volk was
Je zal niet lang zoeken teminste als je niet te veel eist hé
**************@*********
Groetjes.:)
 
Ik veronderstel dat ik hiervan de humor moet inzien en éigenlijk doe ik dat wel.
 
Maar eerlijk.... Eerste reactie?
"tenminste als je niet te veel eist" ... I beg you bloody pardon?
 
Meneer heeft
OF te maken gehad met veeleisende dames en God Weet dat die er zijn
OF geen zin om veel meer te doen dan zelf eisen te stellen.
OF.... blablablareutemeteut...
 
En iedere dag leer je bij :)
 
Ik bekijk mezelf nog even langs de binnenkant van m'n ogen en kan oprécht zeggen: "Nóg minder eisen dan ik al deed, zou tot complete ende totale zelfeliminatie geleid hebben".
Geen zelfbeklag wat dat betreft hoor.
Nu denk ik gewoon even "meneertje, u kent me niet, dus die grappige opmerking was lichtjes misplaatst".
 
Meer over geven en nemen op een andere keer.

Dagje dit dagje dat

Vandaag is het Earth Day, blijkbaar.

Ik zou het niet weten, ware het niet dat Google m'n standaard zoekmachine is en het logo vandaag vervangen werd door iets groens.

Mooi zo. Met z'n allen bewust van een duurzamer levenswijze.

Je hebt veel van die dagen, al dan niet (inter)nationaal.

Ik typ even in Google "internationale dag"

Onmiddellijk krijg ik een boel suggesties.

Internationale dag van de vrouw

Internationale dag tegen racisme

Internationale dag van de slaap

Internationale dag van de man

Internationale dag van de fairtrade

Internationale dag van de ijsbeer

Internationale dag van de moedertaal

Internationale dag van de migrant

Internationale dag van de dans

Het moge duidelijk wezen. Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een dag voor.

Bon. Ik stel dat vast, niet meer en niet minder.

Deze week besliste ik dat ik m'n verloren bezigheid Tai Chi wil hervatten.

Willen en moeten... ofzo.

Er moet weer wat evenwicht komen. Mediteren ligt me niet zo, hoewel ik het graag zou hebben.

Tai Chi is (of kan zijn) een vorm van bewegende meditatie en als er beweging aan te pas komt, is Olijf meer en beter van de partij.

Je moet doen wat je goed ligt, dus Tai Chi zal het zijn voor mij.

Terwijl ik het oude mailadres van m'n lerares opzoek, o.a. met zoekwoorden Tai Chi + woonplaats, vult Google me aan:  World Tai Chi en Qi Gong Day: 24 april 2010. Zaterdag dus.

At 10:00 am on April 24, 2010, people around the world will join in a cooperative effort to transmit their positive energy (chi) around the world through the performance and celebration of the Chinese martial art known as tai chi chuan (tai chi). Tai chi and qigong practitioners (both teachers and students) will commit themselves to perform, demonstrate, train, and study the tai chi and qigong forms and exercises for one hour beginning at 10:00 am, each according to his or her local time zone. This year marks the 12th anniversary of World Tai Chi and Qigong Day.

Allemaal fijn en wel. Zaterdag zullen een boel mensen over heel de wereld hun positieve energie de aardbol rond sturen. Ieder begint om 10u in zijn/haar tijdszone en stuurt zo per uur de energie door aan de volgende tijdszone.
"Out there" hoor ik u denken en ja, het IS allemaal wat airy fairy esotherisch.
Maar desalniettemin een fijne gedachte.
Baat het niet, het schaadt ook niet.

Waar ik me wél enigszins aan stoor, is de WTCQD-website, alwaar allerhande dvd's, boeken, cursussen, commerciële sites enzovoort worden aangeprezen. Er blijken zelfs officiële WTCQD-Tshirts te bestaan en u kan ze (vanzelfsprekend) dààr bestellen.
Merchandising, maar dan wel positief en energetisch...
Plots krijg ik weer een anti-gevoel.
Loslaten die gedachte.

Gek.
Ik had graag wat "meegestuurd" op zaterdag. Maar ik moet werken, bedacht ik.
En na de website, vond ik het allang niet meer zo erg.


Er zijn nog zekerheden overigens. Eentje waar we misschien een werelddag aan moeten wijden.
Internationale dag van de Belgische Verkiezing.
We mogen tóch ieder jaar naar de stembus... ik vind dat dat een feestje waard is :)

koppeltje spelen

Woensdagavond Spaghetti-avond.
Altijd bij Olijf's familie.
Spaghetti-avond is heilig.

Er zijn periodes dat ik het belang ervan aan me liet voorbijgaan.
Vroeger omdat ik liever bij m'n lief was en het "niet anders kon". In het begin van dit jaar nog omdat ik me had ingeschreven had voor een cursus Rueda.
Omwille van die cursus "moest" ik 3 maanden lang snelsnel eten en wegwezen.

Een lief heb ik niet meer. Dat excuus viel dus weg.
Rueda was leuk maar niet zó belangrijk dat ik de familie-avonden er nog langer voor wou onderbreken.
De gezondheid van m'n ouders baart me ook voldoende zorgen om te beslissen dat de woensdagen vanaf nu exclusief geserveerd blijven voor de familie. Je weet nooit hoe lang je nog hebt.... een beetje een pessimistische gedachte, hoewel....
het besef dat je iedere dag moet beleven alsof het je laatste was... ik ken intussen voldoende mensen die leven alsof  ze altijd "morgen" nog hebben.
"Morgen wordt het beter"
"Och, het steekt niet zo nauw, we hebben morgen nog"

Morgen, iets anders, iemand anders...
Nee.
Morgen is goed om te plannen maar niet om uit te stellen.

Dus ik stel niet uit.
Vandaag heb ik m'n beide ouders nog, we kunnen nog in relatieve gezondheid en tegenwoordigheid van geest communiceren. Vandààg wil ik bij hen zijn. Want morgen weet je niet wat er over blijft.

En toch... oude gewoonten... Voor alle zekerheid heb ik me in "danstenue" gezet, voor een late salsales.
Naarmate de avond vordert, beslis ik echter dat ik het te knus heb bij m'n familie. Geen les vandaag. Dààrvoor bestaat nog wél een morgen en overmorgen en en en...

Aan tafel heeft nichtje G een aankondiging. Ze heeft voor iedereen een ring gemaakt, zegt ze. Eentje van papier. "Misschien past hij niet helemaal maar ik moest raden naar de maat"....
Iedereen krijgt z'n ring en uiterààrd is het de bedoeling dat we die stante pede aan de vinger schuiven.
Olijf ziet dat er iets op geschreven/getekend is maar zonder bril is het me niet duidelijk (old age....)
Alle ringen zijn te groot, hoe lief :)

G. glundert van kinderlijk contentement. Hoe simpel een leven er toch kan uitzien, het roert me.
Olijf - tante Nanna voor de kinderen - stelt voor om de ringen bij de grootouders te laten. "Ze zijn van papier. Stel dat we per ongeluk de vaat doen met onze mooie ring aan! Als we hem hier in een potje leggen, kunnen we onze ring iedere woensdag tijdens het eten aandoen."
G. vindt dat een schitterend idee. Iedereen verenigd dankzij hààr ringen.

Na de maaltijd verdwijnen de kleinkinderen ieder naar hun eigen stekje. De jongens zoeken TV of computer op, de meisjes verhuizen naar de sofa om daar samen wat gezellig te doen.

G. is enig kind en aanziet haar nichtje E. als haar zus. Ze schelen ook maar een half jaar.

Zij gaan koppeltje spelen, of althans daar lijkt het toch sterk op.

Ik zie ze voortdurend rechtstaan en terug neerzitten. Denk dat ze de huwelijksmis aan't oefenen zijn.

"Maar eerst moeten we slapen", zegt G. Zij speelt het meisje. E. is voor de gelegenheid jongen. Lijkt ook logisch, gezien zij vandaag de broek draagt :)

Dus ze slapen .... een seconde of 5 (in een kinderleven moet de tijd vooruitgaan) en dan trouwen ze. Zoentje om de deal te bezegelen et voilà.

We kijken allemaal vertederd toe.

de vrijgezellennacht :)

Kort vóór we allen naar huis rijden, vind ik een leesbril. Ik kijk naar m'n ring.

"Tante Nanna" staat erop.
Ik lach.

Ik hou van m'n nichtjes & neefjes, ouders & zussen.
Velen hebben zelfs dàt niet. Ik weet dat.

"This way out"

Altijd maar Engels.... het klinkt me altijd nét iets gevatter.
Excuses aan wie zich daaraan ergert.

UITwegen zoeken. Lees juist. UitWEGEN, geen uitVLUCHTEN.
Hoewel het steeds meer op vluchten gaat lijken.

Niets is andermans fout, noch de mijne.
Of alles is iedereens fout.
Of alles is juist zoals het moet zijn.
Denk niet na, laat het gewoon zijn. Doorlééf het.
Denk niet na, denk aan iets anders. Druk het weg.
Praat erover, praat over iets anders.
Huil, ween, schreeuw als het moet.
Of zwijg erover, doe alsof er niets aan de hand is.
Hier staan en dààr willen zijn.
Daar staan en hier willen zijn.
Proberen het goed te doen en vrezen dat alles net fóut wordt gedaan...

Denken, voelen.
Praten, zwijgen.
Lachen, huilen.

Eeuwige eeuwige eeuwige niet aflatende twijfel.

Niet-denken-aan is onmogelijk geworden. Nu (of al een tijdje) uit "het" zich fysisch. Het lichaam gaat in staking en doet z'n uiterste best om me eraan te herinneren dat er iets niet in de haak is en dat ik daar aandacht moet aan schenken.
Hoe?

Hoe?
Pillen zoals sommigen me al een poos proberen aan te praten?
Het gevoel doorleven.... nog méér doorleven? (is dat überhaupt nog mogelijk???)
De boel negeren en doen alsof? En weten dat dat niet lukt?
Aan vrienden en familie vragen om MIJN last mee te dragen zodat het "draaglijker" wordt? Kan dat? (neen)
"Professionele hulpverleners" inschakelen en (misschien ten onrechte) m'n hoop daarop vestigen? Of ervan uitgaan dat dàt de weg is?

Olijf weet nu hoe het voelt, lichamelijk en geestelijk, als de weg zoek is.
Wanneer het duidelijk is dat alléén zoeken (in alle betekenissen van alleen) geen optie meer is.

Neen, ik wil uw medelijden niet.
Méér dan het zeggen, voor de zoveelste keer wellicht, wil ik niet.
Misschien - ultiem - u uitleggen waarom het licht in m'n blogs al zo lang weg is.
Uitgedoofd, leeg en doelloos.
Wat van binnen speelt, leest u van buiten.
Doen alsof is geen mogelijkheid meer. Hoogstens in spurten van enkele uren trek ik voor u en mij een rookgordijn op.
Maar wanneer de rook geweken is, is er niets.

Geloof het of niet... ik wil opnieuw léven!!!
Wat nu is, wat ik vandaag heb (en gisteren, en eergisteren en vorig jaar en dat ervóór)... is geen leven.
In het beste geval lijkt het nog vaag op over-leven.
Olijf zoekt een uitweg.

shoes in a box

19 april. Zon. Strand.

Een vriend had me daags voordien gevraagd of ik een namiddagje kust zag zitten.

Kust. Altijd. Graag. Waar?

Knokke.

Slik.

Ligt wat gevoelig, zeg ik, maar tja.... alle Belgische kusten liggen me nog wat gevoelig. Zal me er toch moeten over zetten, dus ok, waarom niet?

Afspraak halfweg ons beider woonplaatsen en de kust.
Hij rijdt. Prima. De laatste weken zou het beter zijn als Olijf niet achter het stuur zat of zware machinerie bediende. Dat laatste wil nog wel lukken. Niet rijden is geen optie. Tenzij ik keuze heb.
Vandaag heb ik keuze. Hij rijdt.

Niet kijken wanneer we voorbij de straat rijden waar ik zo dikwijls als laatste etappe van m'n uur durende ritten insloeg.
Niet kijken naar mij bekende gebouwen.
Niet nadenken.
Niet nadenken lukt niet, maar ik word "aan de praat" gehouden, dus het gaat.

Ook in Knokke zou ik niet mogen kijken. Maar wie niet kijkt, struikelt over voetpadranden en dies meer, dus de ogen blijven open en de mond toe.

We rijden naar het appartement van z'n ouders.

Het appartement wordt even verlucht. Wij vatten even post op het terras. Avenue Lippens. Alstublieft.

Ook hij is er al een jaar niet meer geweest. Niet sinds zijn vriendin aankondigde dat "het niet meer ging"....

Potverdorie...

.

Maar goed, we zijn er om uit te waaien. En we doen ons best.
Lekker middagmaal naast Franssprekende chichi op een zonnig maar (net iets te) koel terrasje.
Olijf beoordeelt Franstalige chichi en krijgt nadien een vermanende vinger van "boven".
Bij het weggaan bedankt mevrouw Chichi me (in het nederlands!) omdat ik zo oplettend was geweest bij het roken van m'n sigaret. "Ik merkte dat u ervoor zorgde dat de rook niet onze richting uit kwam en ik wil u daar graag heel hard voor bedanken. Dat was erg vriendelijk van u. Niet iedereen is zo attent. Een fijne dag nog verder."
Neh, klop op je neus, Olijf, omdat je zo veroordelend bent.
Niet alles is zoals het lijkt met andere woorden.

Na het middagmaal krijg ik de keuze tussen wandelen en fietsen.
Drie en een halve minuut getwijfel later kies ik voor wandelen. Fietsen is goed voor de lichaamsbeweging maar alles flitst te snel aan je voorbij. En ik wil "opnemen", niet flitsen vandaag.
Goede keus blijkt enkele ogenblikken later want aan het strand trekt de wind.

Beetje wandelen, beetje praten, beetje terugblikken, beetje....

Beetje mensen mooi zien zitten doen achter windschermen en beetje vragen "waarom doen wij dat ook niet?" Het ziet er zo gezellig uit.

Tja, waarom niet? Aan het Noordzeestrand/La Plage du Nord houden we halt.

Vriendelijk personeel wijst ons naar onze plaats, slaat nog wat extra windschermen in het zand et voilà: Olijf en vriend zijn gezeten.

Uit de wind is het genieten in T-shirt. Jeans worden niet opgerold, schoenen gaan niet uit: zooooo warm is het dan ook weer niet.

Liggen, zwijgen, praten, pintje drinken... de namiddag vliegt voorbij.
Blij dat ik gezelschap had.
De dag is om. We rijden terug naar huis.
Alweer niet kijken naar "mijn" afslag onderweg, slikken en inhouden.
Thuis.

Waarschijnlijk Olijf's eerste en laatste kans om Lippenslaan van uit een echt appartement te fotograferen.

rust

rust

 7 maanden geen honden: rust

rust

leffe on the beach: rust

rust

kinderen spelen onbezorgd. waar is de tijd heen?

late namiddag, verlaten terrasjes, iedereen knus naar binnen....

En de titel? Shoes in a box?

Auto in a box, dat was het. Met de auto de lift in, richting ondergrondse parking.

Olijf had dat nog nooit eerder meegemaakt en dacht meteen aan shoes in a box.

Spontane eerste gedachte, meer niet.

Net zoals appartementterras op Lippenslaan is dit wellicht m'n eerste en laatste autolift. Die gaat er dus op.

Alstublieft.

Klungel

Net terug van "het leven wegdansen".
't Is even gelukt. Godzijdank, 3 uren gelachen. Ik ben daar dankbaar om.

Thuiskomen. Mail even checken.
"You've got a flirt" lees ik.
Pfff... waarom een mens die dingen blijft lezen, ik vraag het me af.
Misschien omdat het blogmateriaal kan opleveren.

Nieuwsgierig - altijd - kijk ik even verder.
De nick is "Klungel"

....

Ik kijk al niet meer verder.
"Wie zichzelf Klungel noemt, doet het zichzelf aan", denk ik maar.
Komààààààààn zeg!

Olijf hoopt op een Klungelloze toekomst. Zowel wat haarzelf aangaat als anderen.
No klungels for me, thank you very much.

Tijd voor bed.

Vrienden op bezoek

Ze zaten voor enkele dagen in Düsseldorf, de vrienden.
Zo'n 1000 km van huis en een goede 200 km van ons verwijderd.
"Is het goed als we eens langskomen?" vroegen ze.

Natuuuuuuuurlijk is dat goed.
We hadden elkaar alweer meer dan een jaar niet gezien.
Het zijn jeugdvrienden. F en M.
"Hij" heeft destijds nog bij ons ingewoond samen met z'n maat G (destijds de vriend van m'n zus), meer dan 20 jaar geleden. Hij ging toen op z'n eigen twee benen leren staan en begon die tocht bij ons thuis.
En hij heeft dat goed gedaan.
Na pakweg een half jaar bij m'n ouders in huis, vonden we een stekje waar de jongens konden wonen. Ze woonden en werktne hier in België.
F begon aan z'n reis zonder enige kennis van het Nederlands, was (en is nog steeds) niet erg taalgevoelig, maar hij dééd het toch maar.
Maakte vrienden, ging op stap, sloot zich bij een voetbalbploegje aan.... noem het op, hij deed het.

Na een kleine twee jaar was het tijd om terug te gaan naar huis.
Zus nam met gebroken hart afscheid van haar vriend (nog steeds noemt zij hem de liefde van haar leven... het zit in de familie blijkbaar) en dat was dat.
Of niet helemaal.
We zijn op een eigenaardige manier familie geworden van elkaar. Gekózen familie noem je dat, denk ik.

Ieder jaar op vakantie zoeken we elkaar op. En niet alleen dàt. We zoeken ook elkaars tantes, nonkels en ouders op.
F is nooit meer echt naar huis teruggekeerd. Hij hield halt in het noorden van Italië, ergens halfweg tussen z'n Zuidelijke en z'n Belgische thuis. En daar ontmoette hij M, z'n huidig vrouwtje.
F, een jongen met weinig opleiding maar bijzonder veel goede wil en leergierigheid, leidt nu al jaren een bedrijf en doet dat goed.
En mét dat bedrijf was hij op een beurs in Düsseldorf te vinden... zo is de cirkel rond.
Zo vonden we elkaar gisteren.

Geen foto's van herkenbare mensen.
We aten, we praatten, we wandelden en we omhelsden elkaar.
Vriendschap op z'n best.
Was blij hen terug te zien.

Hier hou ik het bij.

Ten hemel opgenomen

Vanochtend iemand ten grave gedragen.... of zo goed als.
Olijf heeft nog eens een kerk bezocht. U weet al om welke redenen ik uitzonderingen maak.
De tijd van huwelijken is min of meer gepasseerd.
Dan doe je dat nog voor doopsels, communies en begravingen.

Vandaag het laatste dus.

Mama van een schoolvriendin die ik al jaren niet meer had gezien. De papa kwam ik af en toe nog eens tegen, de mama was al jaren ziek.
Olijf is geen ziekenbezoeker, niet intens, ik geef dat toe.
Sinds schooltijd was alle rechtstreeks contact ook danig verwaterd... en daar is ook vandaag niet veel verandering in gebracht.
Maar uit respect ga je.
Respect voor de mama.
Respect voor de familie.
Gewoon dat.

Ik ken mensen die zelfs dat niet doen.
"Werk" is hun enig geldig excuus dat ze kunnen bedenken.
Tja.... ik voel me hier niet thuis, kan voorlopig niet anders dan het herhalen.

Strakjes vriendenbezoek van Italo's die even "in de buurt" waren... als je Düsseldorf buurt kan noemen. Toch fijn dat ze even willen binnenspringen.
Groeten, praten, samen eten en dan weer weg, denk ik.
Vanavond hebben ze hun vliegtuig terug naar huis.
Als "De Wolk" er geen stokje tussen steekt. Ijsland.... allez nu.

I would've if I could've, but I couldn't so I didn't

Er zijn tijden van komen en tijden van gaan.
Die van komen zijn meestal de leukste.
Die van gaan.... tja.

Sommigen kunnen er mee om, anderen hebben het er moeilijker mee.
De ene verwerkt het alleen, de andere probeert en nog een andere faalt daar jammerlijk in.

Omdat Olijf eindelijk (nóg maar eens) moet toegeven dat ze er op haar eentje maar een boeltje van maakt, heeft ze de telefoon ter hand genomen en een "afspraak" gemaakt.
Met de bedoeling tot een afspraak met zichzelf komen.

Ik moet een deal sluiten met mezelf.
Dat ik meer van mezelf ga houden.
Meer ook opnieuw van het leven.
De leegte terug opvullen met wat IK erin kan steken.

De theorie ken ik, de praktijk blijft uit.
Dat een andere weg moet ingeslagen worden, is duidelijk. Probleem is dat ik de weg niet zie. Of teveel keuzes heb en niet kan kiezen?

Iemand zal me hopelijk in de richting van de juiste weg wijzen.
"Dààr moet je zijn, meisje. Dié weg leidt naar je roze bril"
Tja.
Je doet wat je moet doen om jezelf te helpen.
En als het ene faalt, dan moet je iets anders proberen.

We zullen zien, zei de blinde.

over iets anders...

Bon, Olijf laat zich soms gaan in ... tja... een minder positieve houding dan ze graag zou hebben.
Ik heb m'n zeg intussen gedaan, reacties bleven niet uit en ik ga een poging doen (maar géén beloftes, noch aan mezelf noch aan anderen) om alles goed en wel achter me te laten.

Te beginnen met m'n nichtje, de jongste telg uit de familie.
Een blond dingetje, iets liefs, iets komieks.
Het maakt niet uit hoe Olijf zich voelt, wanneer nichtje haar snoeten trekt of een scheve glimlach bovenhaalt, dan lacht tante mee.

Mijn zus, haar moeder, ziet het zelf vaak niet, maar haar dochter lijkt erg op haar.
Zowel fysiek als gedragsgewijs.
Dat laatste ziet zelfs zus in.

Nichtje is een ekster, een geboren verzamelaar. Hoe kleiner de spulletjes, hoe liever ze ze van hot naar her mee verhuist.
Nichtje - bless her heart - verplaatst zich zelfs niet zonder handen... ARMEN vol prullaria. Haar vangst van de dag volgt haar zonder fout.
Zus was destijds ook zo. Ze weet dat en ze ziet dat dochterlief op dezelfde leest geschoeid is.

Afgelopen weekend waren ze net teruggekeerd van een weekje vakantie. Olijf ging even langs. Een week "uit elkaar" is lang bij ons....
Nichtje wou graag nog even mee om nonno en nonna te zien. "Geweldig," zegt tante Nanna, "laat ons gaan."
Ook zus nummer 2 was net teruggekeerd uit haar vakantie en zat reeds bij de grootouders te wachten op een weerzien.

Snel weg? Jasje aan en de auto in?
Ehm... nééééén, tante Nanna..... ik moet al m'n handtasjes meenemen!
...
AL je handtasjes, liefke?
Yep, alles.

Nichtje weet dat ze op mama lijkt. Ze weet dat ze verzamelt en dat we het lachwekkend vinden.
Misschien net dààrom legt ze er de nadruk op en grijnst ze breed wanneer ze met haar handtasjes klaar staat om mee in tante's auto te stappen.

Olijf mag haar fotograferen.
"Voor m'n blog", zeg ik.
"Zonder hoofd dan" zegt nichtje.
...
't is een kwestie van gewoonte. Een tante hebben die blogt (weet nichtje wel wat bloggen is?) en haar familie wil delen zonder helemààl te delen.
"Zonder hoofd" antwoordt tante.
Ik "nam" haar ook mét hoofd, maar die foto blijft binnenshuis.


Olijf prijst zichzelf gelukkig met een familie als de hare.
We zijn niet met velen en voor de buitenwereld zijn we niets speciaals.
Voor elkaar zijn we de hele wereld. En dat is véél.

aan Haveel (en alle mensen die zich zorgen maken om Olijf)

Beste Haveel, Beste vrienden die met lede ogen toekijken

Gelijk. Haveel, je hebt óverschot van gelijk.
Het is een afgezaagd verhaal, het is ondraaglijk om te blijven lezen hoe Olijf straks 2 jaar bezig is met dezelfde godverdomde fouten te maken.
Ik wéét wat het is om machteloos toe te kijken hoe een dierbaar iemand ergens mee zit en je daar niets aan aan kan (of mag) doen om het "probleem" te verhelpen (en voor alle duidelijkheid: met "dierbare" bedoel ik nu eens NIET die ene persoon wiens naam ik niet meer mag vernoemen).
Dus Olijf begrijpt perfect je reactie op vorige blog. Respect dat je het ronduit zegt.

Ergens voel ik me verplicht om een woordje uitleg te geven, niet om empathisch begrip op te wekken (iedereen is dat stadium - heel begrijpelijk - al lang gepasseerd). Ik stel het ànders: een blik op Olijfs binnenste.

Het tot vervelens toe gestelde herhaal ik nog even.
De persoon van wie ik hou is - om voor iedereen onbegrijpelijke redenen - écht absoluut de persoon van wie ik hou.
Dat gezegd zijnde weet ik dat het dom is om het niet los te laten.
De geschiedenis heeft meer dan eens uitgewezen dat hij en ik voltooid verleden tijd zijn.
Het hóófd wéét dat.
Het probleem zit hem in het hart dat onvoorstelbaar weerbarstig is.

Het hoofd worstelt nu al jaren om het hart te overtuigen van z'n gelijk.
"Je kan zo niet verder. Het is tijd dat je verder gaat. Er lopen nóg goede mensen rond. Je moet éérst van jezelf houden vooraleer je opnieuw van een ander kan houden. Het leven ís niet eerlijk, deal with it. Er zijn ergere dingen in het leven. Komaan meisje, je kàn het. Verzet je gedachten met andere activiteiten. Er zijn zóveel dingen waar je wél blij om kan en moet zijn. Je hebt je vrienden en familie nog. Aanvaard je verleden, heden en toekomst. Het komt wel goed. Buiten schijnt de zon. Terwijl je jezelf teistert, gaat het leven aan je voorbij. Verspil hier geen tijd en aandacht meer aan."
Olijf kan zo nog wel een paar honderden gedachten neerschrijven.

De geboren doe-het-zelver ben ik.
Patiënt en therapeut tegelijk. Acteur en toeschouwer. Hulpzoeker en -gever in één.
Alle dagen - ALLE dagen - probeer ik afstand te nemen. Het van binnen én van buiten te bekijken.
De ene dag gaat het goed, slaag ik erin om me écht OK te voelen of tenminste te doen alsof.
Andere dagen glijdt Olijf terug de dieperik in en terwijl ik me voel wegglijden, klamp ik me vast aan een tak, een twijg, éénder wat om zo snel mogelijk terug aan de oppervlakte te verschijnen.

En wegglijden, dat voelt zó:
Je wordt wakker en je eerste gedachte - die je NIET onder controle hebt want je geest is nog niet helemaal actief - is HIJ.
Je wordt je daarvan bewust, je denkt "Oh jee, niet wéér" en je probeert zo snel mogelijk aan iets anders te denken. Dat lukt een halve minuut lang en hoe méér je probeert om aan iets anders te denken, hoe méér het mislukt.
Je wordt boos op jezelf omdat je potverdorie niet eeuwig hetzelfde wil blijven voelen. Je WIL eruit maar je geest volgt niet.
Je wordt nog bozer omdat je niet boos wil zijn op jezelf.
Dag in dag uit herhaalt zich hetzelfde.
Nu sta je op en ga je slapen met een hart dat - létterlijk - in overdrive gaat. Je trilt en voelt de spanning fysiek, waardoor het nog moeilijker is om er even eens niet aan te denken.
Je breekt je hoofd om uit te zoeken wat je nog kan bedenken om het roer om te slaan.

Olijf weet wat ieders antwoord is.
Bréken. Compleet bréken met hem.
De tijd z'n werk laten doen. Het laten slijten.
Hem desnoods leren haten als dat de truuc is.
Dat IS wat Olijf moet doen.
Niet meer leven in het verleden. Niet denken aan de toekomst. "Gewoon" vandaag leven.

Maar gewoon is niet gewoon.
Niet als één op drie nieuwe kennissen M. blijken te heten. (De eerste heet onveranderlijk Dirk en de tweede is een vrouw...)
En gewoon wordt pas gewoon wanneer het hart - dat onvoorstelbare dómme hart - eindelijk overtuigd zal zeggen "Hoofd, je hebt gelijk. Ik doe wat jij zegt dat ik moet doen. Point Final".

Velen zijn me hierin vóórgegaan en daarin - en énkel daarin - zit de kracht die me vandaag nog gaande, staande en schrijvende houdt. "Als een ander het kan, kan Olijf het ook".

Haveel, m'n beste, Olijf verwacht al lang niet meer dat je leest. En nog minder dat je begrijpt.
Wanneer een vriend(in) koppig vasthoudt aan pijn en er schijnbaar niets aan doet om er uit te komen, dan trek je je vroeg of laat terug. Want je weet dat je niets kan zeggen of doen om iets te veranderen.
Wie geen resultaat ziet, houdt er even mee op.
Geloof me: been there, done that, bought the T-shirt.

Dus laat ons afspreken: wanneer Olijf het terug goed doet en het écht goed doet, dan laat ze je wel iets weten. Kwestie van te zeggen: hier stà ik terug.
Yes?

Intussen blijft deze blog mijn uitlaatklep. Zoals je weet, hoef je niet te lezen.
Niemand wordt gedwongen om hierheen te surfen.
Om te vermijden dat ik met regelmaat vrienden en familie zou bezwaren met m'n dom probleem (zij kùnnen niet weglopen...), schrijf ik hier.
Een privé dagboek zou wellicht beter zijn, maar misschien is dit het stukje exhibitionist in me...
Misschien wil ik ooit - éven openbaar als vandaag - kunnen schrijven: Het gaat goed met Olijf en U, beste lezer, mag het weten.

Tot dan.... dank u voor het geduld en medeleven. Het werd en wordt geapprecieerd.
Kom nog eens kijken wanneer je niets beters te doen hebt. Wie weet, het leesvoer zou inmiddels veel aangenamer kunnen zijn :)

Kus aan Haveel.
Kus aan iedereen die om Olijf geeft.

Ignorance is bliss

soms moet je dat gewoon geloven.

Niet weten, niet zien, niet horen, niet voelen, niet denken, niet willen begrijpen.
Gewoon óver het leven gaan in plaats van erdóór.

Schoenen met harde zolen aandoen, zodat je niet voelt of de grond onder je voeten zacht warm of snijdend hard is.
Doppen in je oren steken, zodat je niet hoort of de vogeltjes fluiten of de taifoen je huis neerblaast.
Oogkleppen opzetten of beter nog, je ogen toe, zodat je niet weet of het dag of nacht is, lente of zomer, mooi of lelijk.
Je vooral niets afvragen. Gewoon handelen zonder vraag naar oorzaak of gevolg. Doen en niet omkijken, ongeacht verleden heden of toekomst. Lijken achterlaten als dat nodig is en doen alsof je dat niet gemerkt hebt.
Begrijpen uit je woordenboek schrappen. Want willen begrijpen vergt stilstaan, overpeinzen en verder kijken dan je neus lang is.

Wie op het water wandelt, óver het leven... die heeft meer plezier me dunkt. Van welke kwaliteit, wil ik nu even níet proberen doorgronden.
Wie door het water zwemt, dóór het leven, krijgt te maken met mee- en tegenstroom, kalme en woelige waters. Denkt na over hoe je in het water het best kan zwemmen zonder te verdrinken en als het effe meezit, hoe je af en toe even kan drijven om uit te rusten en te genieten.

Ignorance.... het lijkt me alweer heel aantrekkelijk.

Hongerige geesten

Vanavond, na het werk, kwam ik thuis. Het zonnetje zat nog éven in m'n tuin.

Het was een zware dag geweest op het werk.
Stresserend.
Eén van onze werknemers, met crimineel strafblad (maar we wilden destijds onze "open geest" tonen en gaven hem bij ons een tweede kans) deed exact wat hij vroeger had gedaan...
Het zou niet correct zijn daar teveel over te vertellen, hoewel ik diep van binnen zin heb om hem aan de schandpaal te nagelen, maar ik wil wél kwijt dat ik stijf van de zenuwen naar huis toe reed.
Nóg maar eens teleurgesteld in de mensheid.

Maar het zonnetje scheen en ik had nood aan tot rust komen.
Een boekje dat al maanden op m'n tafel ligt te wachten, lachte me toe.
U mag óók lachen. Eventjes dan.
De titel is "Zen en de kunst van het verliefd worden"...

Olijf wordt niet zo gemakkelijk verliefd. Maar àls ze dat wordt, dan is het meteen menens.
Helaas.

Swat. Ik las en probeerde tot rust te komen.
Dat lukte niet zo best. Voelde m'n hele lichaam een uur lang gespannen zijn.
Begreep niet waarom. Lezen in de zon hielp m'n geest tot rust komen, maar m'n lichaam bleef gespannen....

Achteraf bekeken... voelde m'n lichaam misschien iets aan wat nog komen moest... alleen.... m'n hoofd wist het nog niet.

Ook hier: swat.

Ik las een passage waarvan ik dacht: die wil ik wel reproduceren, die wil ik even voor mezelf noteren.
Later begreep ik waarom.
Swat.
Ik reproduceer.


Hongerige geesten

Iemand die niet kan liefhebben, kan gedoemd zijn tot een leven als "hongerige geest". Hongerige geesten zijn mensen die sterven van de honger. Ook al staan er tafels vol met heerlijk eten en lekkernijen om hen heen, dan nog hebben ze nooit genoeg, hoeveel ze ook eten. Ze zijn niet in staat om het voedsel te proeven, dus hoeveel ze er ook van in hun mond stoppen, ze blijven maar zoeken naar meer.
Hongerige geesten kunnen de ene relatie na de andere proeven, maar weten niet hoe ze die moeten verteren. Ze weten nooit wie de ander is of wie ze zelf zijn. Ze weten alleen dat ze steeds meer willen. Ze fantaseren erover dat er binnenkort iemand anders, de perfecte partner, de drempel over komt stappen. Sommige hongerige geesten staan al klaar voor de liefde, maar hebben eigenlijk alleen maar de bedoeling om degene die ze vinden te verleiden en te plagen. Zodra diegene dan liefde van hen verwacht, wijzen ze hem af. Ze scheppen er plezier in om de liefde die ze lijken te bieden ook weer terug te trekken. Daardoor krijgen ze een gevoel van macht, zodat niemand macht over hen kan uitoefenen bij dit vreemde liefdesspelletje.
Hongerige geesten zijn de mensen die een grote ruimte vol mensen binnenkomen en dan meteen zeggen: "Er is hier niemand vanavond". Ze kunnen niet tevreden zijn met wat het leven brengt. In relaties draaien ze maar rondjes in de draaimolen en graaien ze naar die gouden ring, die altijd net buiten hun bereik hangt, en àls ze hem dan een keer te pakken krijgen, ontdekken ze tot hun afschuw dat hij niet echt van goud is maar van koper.
Dit alles is heel vermoeiend en ontmoedigend, en de hongerige geesten worden er alleen maar verdrietig van. Zelfs als ze iemand hebben van wie ze houden, worden ze vaak achtervolgd door de gedachte dat hun échte zielsverwant ergens anders is en dat ze die mislopen. Hun pijnlijke kwelling, die heel gewoon is geworden, kan worden verholpen door zen te beoefenen. Dankzij zen leren ze om werkelijk aanwezig te zijn in elk moment en om niet alle kanten te willen oplopen.

iets verderop lees ik nog wat

Liefde zonder geduld is als soep zonder vloeistof: ondrinkbaar. Je zou zelfs kunnen zeggen dat geduld liefde is. In de hectische, veeleisende wereld van X (naam van fictief personage) is geduld gedegradeerd tot een schaduw uit het verleden. Ze heeft de liefde nooit de tijd gegeven om tot wasdom te komen. Als iets haar niet beviel, vluchtte ze weg uit de relatie: ze kon niet tegen haar eigen leegte of die van anderen.
Maar geduld is hard nodig om de bloem van de liefde te laten bloeien. Het kost tijd om je in een relatie thuis te voelen en te laten zien wie je bent. Het vergt geduld om op de ander te wachten en oprechte zorgzaamheid en echt vertrouwen te ontwikkelen.
Hongerige geesten hebben echter moeite met geduld. Ze snakken naar voedsel en liefde en pakken dan maar iets om hun behoefte te bevredigen. Sommigen kennen het verschil niet eens tussen voedsel en afval: ze heten het gewoon op, als ze zich maar verzadigd voelen. Ze laten zich leiden door dat holle gevoel waar ze niet tegen kunnen.

Tot zover de reproductie.
Ik geef toe... terwijl ik dit overtypte, vond ik het niet zo bijzonder goed geschreven. Laat me nu even voorbij gaan aan de literaire waarde van het boek. Het is - vermoed ik - zó geschreven dat iedere ziel het met gemak lezen kan.
U hoeft ook niets te vinden aan de stelling dat Zen-beoefening het allemaal gaat oplossen. Ieder zijn geloof.

Mijn punt is: Ik herken de hongerige geest.
Deels is Olijf een hongerige geest, in zoverre dat ik - met uitzondering van enkele moeizaam verworven momenten van contentement - al een poos niet meer tevreden ben met wat het leven me brengt. Ik kan inderdaad "hautain" genoeg zijn en in een zaal vol mensen vinden dat er niemand rondloopt, letterlijk dan... Of de auteur het zo letterlijk bedoelde.... daar denk ik even over na.
Maar ja, soms denk ik: op deze aardkloot loopt niemand rond.... en wie ben IK in godsnaam om zoiets te zeggen???
Verder gaat de vergelijking met mezelf niet op. Ook daarin durf ik eerlijk elitair m'n mening zeggen.

En nu ga ik even in de Zen-fout gaan... want in tegenstelling tot
"Kijk niet naar de fouten van anderen,
Kijk naar je eigen daden, zowel de gedane als de ongedane zaken. (Boeddha)"
...
kijk ik even wél naar anderen.

Vaak genoeg schreef ik op deze blog dat ik niet meekan met de schijnbare en vaak vlotte inwisselbaarheid van mensen (meer specifiek: geliefden).
Ik begrijp dat niet, ik ken dat niet en geef u als gratis info mee dat ik dat nooit heb gekund, zelfs niet toen ik heel overtuigd uit een relatie stapte. Zelfs tóen was het me onmogelijk om vlotjes alles achter me te zetten en naar de volgende te stappen. In mijn wereld, in mijn ogen, vervang je niet zomaar de ene partner door de andere.
Dat maakt me niet bijzonder "goed" en ook niet bijzonder "slecht".
Het meest zinnige wat ik daarover kan zeggen - in deze wereld - is dat het me bijzonder trààg maakt. En traag in een snelle wereld... is moeilijk.

En dus, mijn punt.
Behalve mezelf, herken ik nóg een hongerige geest... en de aandachtige lezer weet meteen waarover ik het heb.
Ik noem geen namen, dat heeft geen zin.
Ik vraag ook met klem om hier geen reactie te zetten om een naam te noemen, een schandpaal op te trekken OF een "I told you so" te posten.
Ik heb daar niets aan en anderen ook niet.

Punt is dat ik de hongerige geest herken en meteen de grote Zen-fout maak om niet mezelf maar anderen te bekijken.
Punt is dat ik oordeel terwijl oordelen allesbehalve Zen is.
Punt is dat ik óók mezelf veroordeel, daar waar Zen aanvaarding promoot om de wereld (en jezelf) liefdevol te "bekijken" zónder te oordelen.
Punt is dat ik verder dan ooit van Zen verwijderd ben (en dat spijtig vind).

Punt is...
dat ik mezelf beklaag om iets wat ik had moeten zien, maar niet kón zien. Niet omdat m'n ogen blind waren, maar omdat het spel voortreffelijk gespeeld werd.

Punt is eigenlijk... dat ik mezelf zou moeten troosten met de gedachte dat ik niet veel meer kon doen dan gewoon liefhebben en geduldig zijn.
It takes two to tango en ik danste - zonder het te weten - de hele tijd alleen.

Punt is... dat ik niet mezelf maar de hongerige geest "zou moeten" beklagen omdat die geest op deze manier nooit rust zal vinden...

Maar wat haalt dat uit?
Olijf zal niet degene zijn die de honger stilt. Nooit.
De honger in jezelf... die stil je zélf... als je ooit zover wil komen om daar een serieuze poging toe te ondernemen. En wie blijft hollen en lopen zonder af en toe stil te staan... die wordt alleen maar moe, en wint van pure uitputting geen enkele wedstrijd.

Schrijf ik dit voor mezelf of voor een ander?
Ik weet het niet.
De bedoeling is dat ik zélf slimmer word, I guess....

Ben ik beter dan de rest?
Nooit!
Maar weet ik wat geduld is? En liefde geven?
You bet!

En déze stelling alléén al - besef ik zéér goed - maakt van mij een hautain individu.
Denk er het uwe van.

Ainsi soit-il.

Uitgeput

sommige dagen zijn "teveel".

De dokters: eentje voor Nadia :)

Ze kijkt er religieus naar, naar haar dokters op donderdag avond.
Er was een tijd dat ik het programmaatje ook voor geen geld van de wereld zou missen, maar intussen mis ik het zo vaak dat ik niet meer echt kan volgen.

Maar allez, vandaag ben ik wegens paasvakantie niet in de les en kan het nog eens óp.
Grey's Anatomy.
Ik weet nog amper wie wie is en wie BIJ wie, maar het maakt niet uit.

Intussen zwans ik wat met deze en gene op msn. Echt kijken is er dus zelfs niet bij.

Tot ik m'n ogen even richting tv opricht.
En een (uiteraard acteur-)patiënt zegt: "Do the impossible. When all seems impossible and you feel terrified, instead get inspired".

Awel merci.
Hoe schoon is dat niet?
Ik wou dat even opschrijven omdat ik mezelf intussen ken. De kans is reëel dat ik regelmatig herval in "terrified" ... waardoor "inspired" plots heel veraf lijkt.
We zien wel :)

Voor de goeie maat las ik er nog een paar wijsheden van "elders" in. Van S. Stephenson

Mustering up the drive to work on your commitments on days when you don't want to is a powerful skill rarely mentioned.

You're going to be criticized for whatever you do, do what YOU think is right, anything else will be a painful struggle.

en tenslotte:

We're all navigating this labyrinth together, taking wrong turns and having to backtrack is all a part of the process.

Zodus, beste vrienden, die met grote regelmaat erg bezorgd zijn om Olijf's bochtige wegen... zo ziet het leven er uit. Met bergen en dalen, U-turns, omwegen en (soms doodlopende) wegels.
Het belangrijkste is, dat we onderweg blijven.

Sommigen zullen denken: daar gaat Olijf weer met haar universele "waarheden".
Goh ja.... ieder zijn ding zeker? Gebruik de tools die jij denkt nodig te hebben, ik doe hetzelfde :)

En hiermee rond ik mijn dag af.
Alaaf :)

Huilen met de pet op

Ook dít viel me op gisteren.
Het nieuws zit vol kommer en kwel.

Waarom het me gisteren méér opviel dan andere keren, weet ik niet.
Had net een lekker bord spaghetti gegeten bij de ouders, geen haast om snel-snel naar de les weg te spurten, de sfeer was rustig, het weer was mooi geweest... kortom, het was een gezapige avond.

En toch.... miserie miserie miserie.
Ont- en aanslagen. Moorden en natuurrampen.
Onrust in Kirgizië.
Overstromingen in Brazilië.
Lock-out bij Godiva.

Moet er nog zand zijn????

Soms, heel soms, doen ze bij de nieuwsdienst een verdienstelijke poging om ook wat leuks te zeggen.
Toots Tielemans die in Vorst optreedt, één of andere experimentele choreograaf die naakte balletdansers ten tonele voert... Meestal gaat het dan om sport of cultuur.

Of met andere woorden: het lijkt schier onmogelijk om iets alledaags leuks te zeggen.
Dat de president van Oesbekistan ook vandaag nog steeds leeft.
Dat de Indonesische kustdorpen er nog steeds droog bijliggen (in tegenstelling tot verwoest door een tsunami)
Dat de labiele vrouw uit Huppeldepup dan tóch beslist heeft bij een psych te gaan i.p.v. haar kinderen uit te moorden...

Neen, wij zijn opgegroeid met de cultuur dat "geen nieuws goed nieuws is".... en bijgevolg het enige meldenswaardige nieuws SLECHT nieuws is.

Hoe doen we dat trouwens onder vrienden en familie, vraag ik u?

Ken je de zoon van de Swà van achter 't hoekske? ... Dood... moto-ongeluk... gisteren.
Wist je al dat Jeanneke gescheiden is... alweer?
De kleine van ons Mie werd gisteren opgenomen met een gebarsten appendix.
M'n hoofd doet pijn, alweer. Migraine denk ik.
M'n zaak loopt niet zoals ik wil. Nog even en ik ga falliet....

Wat is er mis met:
Gisteren stond ik op en het gefluit van de vogeltjes maakte me reuze-goedgezind.
Ken je m'n zus? Die is al bijna 20 jaar gelukkig getrouwd. Nog even soliede als op hun trouwdag, gewéldig toch?
Mijne kleine is nog nooit naar het ziekenhuis gemoeten... wat boffen wij toch!
Sinds ik het rustiger aan doe, heb ik geen hoofdpijn meer gehad. Meer dan dat was er niet nodig, jippedijeeeee!


Er is wat mis met ons.
Als we niet klagen, hebben we het gevoel dat we niet leven.
Er moet iemand dood of levensgevaarlijk gewond zijn, vooraleer we beseffen dat het leven dierbaar is... en een dag later zijn we die diepzinnige gedachte alweer vergeten.
En ziet u? Ik klaag ook. Over klagen.

Gek.
Het viel me op in het nieuws gisteren.

Ik wil een goednieuws-rubriek. Vooral voor 's ochtends, wanneer de tv even op gaat terwijl ik me klaar maak voor de dag.
Het liefst wil ik de deur uit met vrolijk nieuws, zodat de moraal nog lekker hoog is bij het aanvangen van de werkdag.

Vanavond, denk ik, zap ik weg wanneer het nieuws komt.
Zappen of simpelweg niet aanzetten.
Ik mààk het nieuws dan wel niet, maar ik kan wél bepalen waar ik aandacht aan schenk.

Neh, het moest er even uit.

Tussen haakjes. Ik hàd het koud deze voormiddag, wegens te optimistisch gekleed voor de dag.
Intussen breekt het zonnetje er weer door en ben ik opgewarmd :)

Reputaties, Kwaliteit

Mensen hebben reputaties hoog te houden.
Dat geldt voor de groten en de kleinen onder ons.

Olijf had tot voor kort een grenzeloze bewondering voor twee dames. U zal ze wel kennen. Ze zijn niet meer van het scherm weg te denken. Trinny & Susannah, de Britse Fashionguru's, het TV-geschenk aan alle gewone vrouwen van deze wereld.

Ze hebben een oog voor wat ieder individu het best kan "hebben", met aandacht voor model, kleur, knielengte en ga zo maar door.

In hun Engelse programma's vond ik dat ze er telkens in slaagden om Mie Modaal om te toveren tot een gepersonaliseerde Femme Fatale. Iedere vrouw, ieder model heeft een eigen stijl nodig, details om op te letten, fouten om niet te maken.
Ze deden dat goed, de dames.

En toen kwam Vitaya ertussen...
Missie Vlaanderen: de dames kwamen naar België.
Ze zijn zelfs in Sint-Niklaas geweest, niet zo ver van waar ik woon.
Ik kon er niet bij zijn, had ze graag eens in levende lijve gezien. Maar dringend werk die dag maakte het onmogelijk om er bij te zijn.

Godzijdank!!!!

Heb intussen een paar afleveringen op TV gezien en wat ik zag, was bedroevend.
Dat krijg je wanneer een vrouwenzender de handen in elkaar slaat met "modegigant" C&A...
Mediocriteit alom. Middelmaat, nix bijzonders.

Nietsvermoedende Miekes werden van de Vlaamse straten geplukt om een grondige makeover te ondergaan.
U kent dat woord toch? Makeover? Het moet hét woord van de jaren '00 zijn.
Je wordt gerestyled, inside ànd out!
Hoe je er van buiten uitziet, gaat bepalen hoe je je van binnen voelt.

Tot op zekere hoogte kan dat waar zijn. Als je er slonzig uitziet, voel je je slonzig. Of vice versa.
T&S déden daar wat aan. Met gevoel vaak.

Maar terug naar Missie Vlaanderen.
Dames lieten zich van de straat plukken en legden hun vertrouwen in de dames en het programma. Al dan niet gedreven door de idee op TV te komen...

...

Ik vond het niet geslaagd. Echt niet.
Ligt het aan de middelmatigheid van C&A, de enorme workload voor T&S (20 dames klaarstomen op 1 dag) of een combinatie van beide?
Keer op keer, vrouw voor vrouw dacht ik maar één ding. "Ocharme sloor, hoe hebben ze jou aangestoten?"

Blinkende jasjes op diepe décolleté's, overdadige sjaals op al even overdadige outfits, "hippe" outfits die helemààl niet hip waren (naar mijn bescheiden mening uiteraard) en vooràl: iedere godganse keer waren de slachtoffers in véél te nauwe kleedjes gepropt.

Het mooie aan T&S was dat ze ook mollige juffrouwen wisten te hullen in sexy dingetjes zonder dat ze er goedkoop uitzagen.
Deze keer sloegen ze - wat mij betreft - de bal stevig mis.
Al die spannende stofjes over de mollige ruggen en zitvlakken, maakten dat ik alléén maar spek zag. Ingebonden spek.
Dat kan toch niet goed zijn? Als je denkt "spekrug"... of ... "goedkope straatmadelief"?

Nope, ze zaten er naast.
Ze hadden het niet mogen doen, de fashionguru's.
Ik dénk... dat ze het óók wel weten...

Het duurt een eeuwigheid om een goede reputatie op te bouwen en slechts een seconde om ze weer helemaal met de grond gelijk te maken.
En zo geschiedde....

Het weze gezegd: wat T&S betreft ben ik vergevingsgezind. Ik hoop van harte dat ze zich met eigen producties opnieuw herpakken. Ik gelóóf erin dat ze dat zullen doen.
Anders zou het spijtig zijn.

Ruby

Olijf heeft Ruby gezien.

Meer dan dit wil ik NU niet kwijt.
Het zal u niet spijten dat ik daar verder niets over zeg.
Ik weet waarom ik niets méér schrijf dan dit, nu.

Omdat ik mezelf onlangs een belofte deed.
Omdat nu méér schrijven die belofte zou verbreken.
Omdat ik dingen zou schrijven waar ik nadien spijt van heb.

Maar ik heb een reminder nodig.
Olijf zag Ruby.
Olijf = Ruby.
maar Olijf staat nowhere near waar Ruby staat.

en daar doe ik het, kort voor middernacht, mee.
Ik wou om 21 u al slapen.
Dik mislukt dus.

Maar de nacht is nog 7 uur lang. Genoeg om te recupereren.
Meer hierover - misschien, ooit, als ik het nog nodig vind - later.

Koerswijziging

Heb me nu enkele dagen laten gaan in zwartgalligheid.
Het moet maar eens gedaan zijn.
Hup, opnieuw oefenen in positivisme.

watch this space
(maar vergeef me als het niet alle dagen even goed lukt :) )

Een moment om trots op te zijn

na jaaaaaaaaaaaaa..... "trots".
Zéér gemengde gevoelens.

Olijf hing nog maar eens de "vengt"uit.
Eén omdat mij verteld wordt (en ik zelf ook wel weet) dat ik een sterk mannelijke kant heb, deels te wijten aan genetische aanleg (vermoed ik), deels gelegen aan m'n opvoeding.
Geen zonen in huis, dus dan maar pseudo-zoontje spelen.
Oudste dochter van een handige vader en dan krijg je ... Olijf als resultaat.
Twee omdat ik geen keuze heb. Het is geen geheim, ik ben alleen thuis. Als er dus wat moet verplaatst worden, dan vraag ik het aan ... Olijf.

Twee grote apparaten: een oude koelkast en een oud fornuis moeten maar eens het huis uit.
Olijf voorziet zich van materiaal: een duveltje geleend van het werk met voornemen om het dinsdag mooi terug te brengen. Paasmaandag dagje uit gepland, dus het moet vandaag.

Olijf begint er om acht uur 's avonds mee. Eindelijk moed bij elkaar geraapt om de zaak te klasseren.
De koelkast is eerst aan de beurt. Die wordt pas de 15de opgehaald en zal dus dikke 10 dagen buiten moeten staan.
Een goede huisvrouw pakt het ding goed in met een megagroot plastic. Niet vergeten om aan de ophalers vriendelijk te vragen de verpakking achter te laten...

Dan het fornuis. "Zal niet zo moeilijk zijn" denk ik.
Klein detail. De koelkast moest enkel één trede naar beneden.
Het fornuis moet nog even de garage in en dàt betekent één trede naar beneden en weer drie treden omhoog.
"No problemo" praat ik mezelf moed in, "we maken een rolstoelopritje".
Zo gezegd zo gedaan.
Fornuis blijkt echter zwaarder en weerbarstiger dan verwacht.
De trede af veroorzaakt een bijna-val, maar Olijf kan bijsturen.
Opritje, op eerste zicht niet zó steil, valt ook dik tegen.
Dat gevaarte is écht wel zwaar, zelfs op een duveltje.
Veel sakkeren, bijsturen, opnieuw beginnen, nog wat sakkeren en "kruisje-maken-geef-nu-niet-op-wijf" later staat het fornuis in de garage. Intern beschadigd of niet? Geen idee, maar het staat er.

Zo'n klusjes gaan véél gemakkelijker met z'n tweeën. Maar ik bén nu niet met z'n tweeën, dus moet het maar alleen.
Het is te laat om iemands hulp in te roepen. Vader is te zwak om zulke dingen nog te doen, overbuur slaapt waarschijnlijk al en lief is onbestaande. Andere buren ken ik niet goed genoeg om lastig te vallen.
Dus Olijf lost het in haar eentje op.

Ik mag niet klagen. Ben er voor de zoveelste keer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Voelde ook niets in de rug schieten dus ik maak me sterk dat ik morgen niets méér dan een stramme spier links of rechts zal voelen.
Ik mag er niet aan denken welke toeren ik in m'n leven al heb uitgehaald om zonder hulp een kast de trap op te sleuren, halfweg denkend - terwijl ik de grip op de kast voelde verzwakken - "verdomme, straks lig ik hier met kast en al onderaan de trap". De moed der wanhoop heeft me tot hiertoe steeds behoed voor lichamelijke letsels.
Zo ook vandaag. De treden waren maar drie. Een nekbrace was geen reëel gevaar. Maar een verstuikte enkel of een hernia leek niet veraf.
En toch. Ik deed het maar weer.
Trots en rotgezind tegelijk.

Ik heb "niemand" nodig om me te helpen.
En toch wou ik dat ik iemand had, zelfs zonder hem nodig te hebben.
We zouden het klusje in no time geklaard hebben en er nadien eentje op gedronken hebben.
Vandaag heb ik het gedaan, drink er geentje om m'n prestatie te vieren en schrijf gewoon een stomme blog.

Neh.
Grote apparaten - Olijf: 0 - 2

Vraag me af welke heer met grenzeloze bewondering naar m'n manwijfheid zou hebben gekeken.
Heren - Olijf: 0 - 0

Voornemen:
dagelijks voor de spiegel oefenen hoe je een oprecht hulpeloze blik op je gezicht tovert zodat mannen zonder nadenken hun jas over een plasje gooien zodat JIJ met droge voeten van het bal tot bij je koets geraakt.

In de marge: wil u weten hoe Olijf dat deed, nog geen jaar geleden?
Diepe plas vóór geparkeerde wagen. ... schoenen uit en met natte voeten de auto in. Opgelost.
Heerschap vond het leuk en onverwacht.
Mijn gok is dat hij het àlles vond, behalve snoezig.