liefleukfijntriest

Woensdagavond.
Zoals iedere woensdagavond spaghettiavond bij de oudjes.

Aanwezig: 2 ouders, 3 zussen, 1 echtgenoot, 4 kleinkinderen (2 meisjes, 2 jongens)

Eén kleinzoon zit in de examens, pardon Twee nu.
De jongste trekt zichzelf wel uit de slag, is altijd een plantrekker geweest.
De oudste moet z'n best doen maar is snel tevreden met z'n prestaties... spanning bij zus die weet dat hij beter kan.
A sign of the times I guess...

De twee meisjes zijn nichtjes, op een half jaar na even oud.
Het jongste is een spring-in-'t veld. Blond en ondeugend, met een glinstering in haar oogjes.
Het andere meisje is m'n petekind. Niet blond, wel ondeugend, op haar eigen manier.

U weet het al, ik heb een oneindige bewondering voor m'n petekindje.
Ik hou van al m'n nichtjes en neefjes, begrijp me niet verkeerd.
Maar petekindje krijgt m'n bewondering omdat ze moet opboksen tegen meer tegenslagen dan wij ooit zullen meemaken in ons volwassen leven.
Desondanks is het een on-voor-stel-baar vrolijk kind.

Vandaag het volgende verhaal.
Op het ogenblik dat alle borden op de tafel staan, wil petekindje wat vertellen.
Ze wacht geduldig tot iedereen, wij alle tien dus, aan tafel gezeten zijn.

"Ik moet iets vertellen" zegt ze.
"Vandaag zijn mama en ik een rolstoel gaan kiezen, het is een mooie"
Ze vertelt in geuren en kleuren welke motiefjes ze heeft gekozen en dat ze er zo blij mee is...
Binnen een week of 4-6 zal ze hem hebben.
Een Nieuwjaarskadootje zeg maar...

We doen allemaal vrolijk mee.
Na 8 jaar zijn we het allemaal al gewoon, je moet daar niet zielig over zitten doen.
Het kind is blij, dus we zijn allemaal blij.
Je vraagt wat dóór, je wil details, je wil even vrolijk zijn als petekind.
Het is hààr leefwereld, hààr werkelijkheid en je kan daar niet aan ontsnappen, hoezeer je ook zou wensen dat het anders was voor haar.

En terwijl je vrolijk bent, voel je ook een tristesse.
Je WIL dat niet, maar het IS er wel.
En je vraagt je af of anderen dat ook voelen...
En of petekind het voelt...
Maar je toont het NIET. Zo eenvoudig is dat.

Niet zeuren, Olijf.
Life is what it is en daarmee gedaan.

Dat gezegd zijnde... het was een goede avond.
Er moesten wat praktische zaken besproken worden, zoals daar zijn nalatenschappen... Dat krijg je wanneer je ouders door ziekte en rotboodschappen van niet nadenkende huisdokters hun einde zien naderen...
"Triest" hoor ik u denken?
Nee, eigenlijk niet.
Eigenlijk zijn het zaken die vroeg of laat MOETEN bespreekbaar gemaakt worden. Liever nu dan wanneer iedereen in tranen is...

Tijdens de "besprekingen" zat petekindje geduldig te wachten tot ze een aftelrijmpje met haar meter (Olijf dus) kon inoefenen.
Wachten en knuffelen deed ze, op m'n schoot.

En daar geniet Olijf telkens opnieuw van.
Familiewarmte, genegenheid en stomweg sentimenteel geknuffel.

Ik genoot al toen we allemaal samen aan tafel zaten, iedereen min of meer op dezelfde plaats als altijd. Gewoon gewoon... "de familie".

Net als vorige week, toen een paar van m'n Italiaanse familieleden op blitzbezoek waren.
3 volle en 2 deelse dagen. Lopend van hot naar her en tussendoor altijd, zoals dat hoort in het zuiden, samen tafelend en pratend.

Het deed me deugd vorige week en het deed me deugd vanavond.
Gewoon gewoon zijn. Vertrouwd. Met een bord pasta voor de neus.
Altijd beter dan op je ukkie snel een boterham naar binnen werken.

Ik hoop op één verbetering. Echt.
Dat m'n ouders nog mogen meemaken dat er 3 echtgenoten/levensgezellen mee aan tafel zitten.
Vraag ik veel? Misschien.
Maar dat weerhoudt me er niet van om het te hopen.

Intussen oefent Olijf in "vandaag".
Vandaag zaten we gezellig samen aan tafel.
En dat was goed.

Ainsi soit-il.