Op de radio roept men de hele dag af (waarom dat in godsnaam "afroepen" wordt genoemd, ik weet het niet... op de radio praten ze toch normààl?) dat wie niet persé ergens heen moet vanavond, maar beter binnen kan blijven. Sneeuw, natte wegen en voorziene vrieskou maken de wegen spekglad.
Binnen blijven kan ik... maar dan zou ik een bedje moeten spreiden op het werk... en dat spreekt me niet aan.
Buiten dus... persé persé... om naar huis te rijden.
Autosnelweg en hoofdbanen willen nog lukken. Binnenwegen worden al wat viezer en het laatste stukje huiswaarts wordt hartkloppend afgelegd.
Olijf woont op een "berg"... zo noemen ze dat hier.
Vandaag word ik de berg gewaar.
In eerste en/of tweede stapvoets de berg op met m'n wagen. Hopend dat ik niet ga slingeren.
Ergens halfweg de berg steekt één van m'n overburen de baan over. No problemo, hij deed dat ruim op tijd.
Dat hij nét op het ogenblik dat ik voorbijrijd, beslist het portier van z'n auto wagenwijd (pardon the pun) open te trekken, vind ik dan weer minder van vooruitziendheid getuigen.
Wijd open op mijn baantje is sowieso altijd al wijd.
Wijd open op het moment dat aandachtige chauffeurs hun best doen om niet buiten de sneeuwsporen te glippen.... is gewoon stóm wijd.
Maar goed... Olijf's ros geraakt veilig en wel voorbij het obstakel en slaat dan finaal haar zijstraat in.
Offeeuuuh.... "inslaan" is veel gezegd.
Olijf glibbert aan een slakkengangetje de straat in.
Met ààndacht!
Het lukt.
Laatste euvel... de heuvel die me scheidt van de garagepoort... per definitie dus enigszins in de hoogte gelegen.
Een andere buur heeft zich alweer erg nipt voor de poort gezet... niet veel manoevreerruimte (lees slingerruimte). Het voetpad is nog niet geruimd (en zal dat ook niet worden, daar is Olijf te lui voor), dus dat wordt bibberen.
Net op dat ogenblik belt mama om te horen of ik goed en wel ben thuisgekomen.
Ja dus - dank u voor het vragen - maar de auto moet nog "effe" binnen. Of ik verder mag doen? Dat mag.
Enig geglibber, geglij en gewieg later (tip: je moet je auto de garage in WIEGEN bij zo'n weer!), staat het ros ongeschonden à l'abri.... OEF.
En dan komt Olijf uit haar garage... de tuin ligt er "prachtig" bij... voor zover je het een tuin kan noemen. Bon, goed... het is mijn tuin dus ik mag die zo noemen.
Ongeschonden (als m'n wagen) met poezenvoetjes over het middenpad.
Effe kijken, effe bewonderen en effe fotoapparasie erbij nemen. Wat spelen met witbalansen en what have you om de tuin te vereeuwigen vooraleer ik er met m'n lompe voeten doorheen wandel.
Et voilà, Olijf is thuis.
Weliswaar zonder man, kind of huisdier dat me verwelkomt, maar desalniettemin thuis.
En binnen......... is het warm.
Vanavond moet ik nergens persé heen. Dus ik blijf waar ik ben. Thuis.
Op het menu staat goeie ouwerwetse winterse peekesstoemp. Gemaakt voor 6, deels opgegeten door één.
Eens binnen, bel ik m'n mama terug om haar te zeggen dat "het" gelukt is.
Alles OK, iedereen gerust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten