Weten is genoeg

Omdat ik wéét dat sommigen het beu zijn.
Omdat ik vermoed dat anderen het beu gaan worden of het tot hiertoe nog niet durfden te zeggen.

Een poging tot uitleg.

Waarom blijft Olijf zo lang in haar weemoed hangen?
Zelfbeklag? Mogelijk, ik sluit het niet uit.
Masochisme? Kan zijn, ik heb er in alle geval duchtig aan meegewerkt dit jaar.
Onmacht? Zeer zeker en ik leg u uit waarom. In de hoop dat "men" op dagen dat ik zeur, begrijpt waarom iets banaals als ldvd voor zoveel ups en downs kan zorgen.

Voor wie het - alle klaagzangen op deze blog ten spijt - nog niet ten volle zou beseffen: de man die het niet verdient, heeft altijd kunnen rekenen op m'n diepste liefde.
"Daar is ze weer met haar L-woord"... ik kan me voorstellen dat u dat denkt.
Zelfs ik betreur het dat precies dàt niet kan gestuurd worden. Het zou potverdorie het leven veel gemakkelijker maken. Knopje aan, knopje uit.
Helaas, driewerf helaas... zo werkt dat duidelijk dus niet. Niet bij Olijf.

Dus ja, ik treur om het verlies van de man die mijn affectie niet verdiende.

Maar dat, lieve lezer, is niet alles.
Mijn droefheid heeft nog oorzaken.
Zoals daar zijn:

• Héél graag opnieuw in staat zijn om iemand doodgraag te zien en beseffen dat dat nu nog niet mogelijk is.
• Weten dat thuis zitten kniezen geen oplossing biedt en in een stomme poging om daar wat aan te veranderen, er opnieuw op uit trekken, de gevreesde dating-wereld terug in. Tegelijk weten dat wie je ook ontmoet, geen schijn van kans heeft. Je op voorhand schuldig voelen omdat je (veronderstelde) eerlijke mensen geen eerlijke kans gunt (niet omdat je niet wil, maar omdat je niet kàn). Dan gaan denken dat je beter gewoon terug thuis zou blijven om toch maar niemand onverdiend te kwetsen.... en daarna weer beseffen dat thuis zitten kniezen geen oplossing biedt...
• Vrezen dat heel je omgeving je nu wel stronte-beu is met al dat gezeur en gezaag. "Het is nu toch wel tijd dat je eruit stapt. Het heeft lang genoeg geduurd. Stop met dat zelfbeklag. Er zijn nog andere mooie dingen in het leven"... Vul gerust aan, ik ben er zeker van dat iedereen, vooràl wie zich geliefd weet (en daar veelal zeer onbewust mee omspringt)... nog tónnen goede raad kan spuien.
• Om je heen kijken, paartjes elkaar in de haren zien vliegen om trivialiteiten en je tranen bedwingen omdat je ziet (denkt) dat zij niet beseffen wat ze hebben... en je meteen voornemen dat jíj dat in de toekomst zeker nooit zal doen. Met de hand op het hart durf ik te zeggen dat ik wat ik héél even in m'n leven heb mogen ervaren, geen énkele dag als vanzelfsprekend heb ervaren... Hopen dat zo'n ervaring (liefst wat langer dan voorheen) zich opnieuw aanbiedt in de (nabije) toekomst... en tegelijk vrezen dat het niet meer zal gebeuren.
  
• Je leeg en dood voelen vanbinnen terwijl je wéét dat dit niet is wie je bent/was. Zoeken als een bezetene naar de mens die je vroeger was,... vroeger... vóór...... Jezelf voor de kop slaan wanneer het alwéér niet lukt. Verwoede pogingen doen om jezelf ervan te overtuigen dat het morgen misschien wél zal lukken.
• Horen dat je een "sterke vrouw" bent, je 's avonds in slaap huilen en 's morgens proberen die gezwollen oogleden met wat make-up te verbergen... zodat iedereen blijft denken dat je zo sterk bent als zij beweren.
• Lachen wanneer je dat helemaal niet wil en even verdwijnen wanneer je voelt dat het je weer teveel wordt.
• Niet lachen wanneer je dat hoort te doen en boos zijn op jezelf omdat je anderen een slecht gevoel geeft door jouw tristesse.
• Je rot voelen alleen en je net zo rot voelen in gezelschap.
• Mensen betàlen om je erbovenop te helpen omdat je vreest dat je omgeving niet meer zit te wachten op je zoveelste down.
• Vrienden niet langer durven opzoeken... om dezelfde reden.

Maar dus vooràl: iemand graag willen zien en dat niet meer kunnen of durven.
Dat is leegte en leegte doet geen deugd.

De realiteit is dat het tijd vergt om te herstellen. Tijd, nix dan tijd. Dààr moet je door.
En gedurende dat hele proces doet het gewóón pijn, heel veel pijn.

Ik wil dat "mijn mensen" dat weten.
Niet begrijpen, niet meevoelen, zelfs niet luisteren.
Gewoon weten en daarom/daardoor gewoon niet oordelen.