ongekend terrein

voor Olijf... Dromen... of ze herinneren.

Iedereen droomt, ik weet dat.
Ik ben één van die lui die zelden weten wat ze gedroomd hebben.
't heeft iets te maken met wakker worden tijdens de droom, naar het schijnt.

Als ik niet wakker word tijdens de droom... dan slaap ik doorgaans vast, mag ik wel zeggen.
Lucky me.

Zo niet de laatste tijd.
Zo ook niet vannacht.

Een droom die ik al ken sinds m'n kindertijd. Niets bijzonders. Iedereen kent die waarschijnlijk.

Je wordt wakker in het donker.
Je voelt dat er wat mis is en staat op.
Je voelt nog steeds dat er wat mis is... eigenlijk weet je al op voorhand wat er gaat gebeuren.
Je wil het licht aansteken, knipt de schakelaar aan... en het blijft donker.
Je loopt naar een andere schakelaar. Het blijft donker.
Je hart begint wat sneller te slaan... waarom wil dat licht niet aan?
Overal waar je gaat of staat... geen licht.
Tegelijk voel je de aanwezigheid van iets, iemand... maar het blijft onbestemd.
Bang, angstig, beklemd.
Er ís iemand maar je ziet of hoort hem niet.
En die verdomde lichten willen maar niet branden.
Je wordt wakker.

Ik ken die droom.
Verschil déze keer, is dat ik wakker werd met de onmiskenbare geur van verbrande kunststof... alsof er een motor verbrand was.

En dàt beangstigt me.

Ik ben niet gevoelig voor "energieën" allerhande, hoewel ik er wel geloof aan hecht en onvoorstelbaar respect voel voor degenen die het wél bewust voelen... (verklaar me gek... iedereen z'n overtuigingen).

Een jaar of wat geleden hoorde ik fysiek een geluidje tijdens een droom.
Gisteren werd ik fysiek de geur van verbrande kunststof gewaar.

Dat pakt me.
En daar wil ik meer over weten.
...
Nadia?

Intussen ben ik moe wegens slaapgebrek en overdreven gevoelig voor niemendalletjes.
Niet fijn.
Dit is zeuren, maar het blijft niet fijn.