45 jaar

45 jaar ... zijn mijn ouders getrouwd vandaag.
Ze deden het op tweede kerstdag toen. Reden? Geen idee, ik zal het nog eens moeten vragen.

Die 45ste huwelijksverjaardag werd niet gevierd.
Toch nù nog niet.
Ze hebben er trouwens nooit een groot feest voor georganiseerd...

Dit jaar wou m'n moeder wel eens uitgebreid gaan eten met de kinderen en kleinkinderen. Met uitstel waarschijnlijk, want ze had het plan nog maar onlangs opgevat.

Misschien wist ze dat dat uitstel nodig zou zijn.
...

Gisteren vroeg ik aan m'n zusje of ze zin had in een cinemaatje. Vorig jaar had ik een bon voor bioskooptickets van haar gekregen en die moesten vóór 't eind van het jaar gebruikt worden.
Enige film die me wat zei, was Brothers.
Hij was niet slecht. Niet steengoed, maar ook niet slecht. Over oorlog en wat dat met je doet.

Na de voorstelling gingen de gsm's weer aan. Zus kreeg meteen telefoon.
Mama. Papa had hoge koorts, maar koppig als ie is, wou hij geen dokter zien, geen ziekenhuis bellen.
Hij is in behandeling, m'n papa. Chemo, de vijfde keer al sinds 2001. De tussenpozen van remissie worden steeds korter, maar we wisten destijds al dat dat zou gebeuren.

Hoewel de specialiste had verzekerd dat hij geen koorts zou krijgen van de behandeling, blijkt hij die wel te krijgen. Al dan niet rechtstreeks gevolg van de chemo? Wie zal het zeggen?

Hoe dan ook, zus reed op weg naar huis langs m'n ouders, zag de vod die m'n vader was geworden en belde de dokter van wacht. Die oordeelde dat papa naar het ziekenhuis moest.
Zus belt Olijf. Olijf staat weer op uit haar bed en rijdt mee naar Antwerpen, net vóór middernacht.
Een contactgestoorde "onthaler" onthaalde ons op spoed. Gelukkig gevolgd door een erg vriendelijke en meelevende verpleger.
Massa's bloedafnamen, onmiddellijke intraveneuze Dafalgan en twee doktersbezoeken later, mocht hij naar een kamer. Ze zouden hem enkele dagen houden.
Doktersbezoeken... bij wijze van spreken hoor. De nachtdienst (en vooral die van Kerst) wordt "verzorgd" door enkele dokters in opleiding.
Nummertje één was een Nederlandse blonde. Kwam een aantal standaardvragen afratelen, reageerde hoegenaamd niet op onze vraag om luider te praten (papa hoort niet meer zo goed) en verdween... om een kwartier later met dezelfde vragen opnieuw langs te komen...
Half uurtje later een zwartharige..... tja.... vreemde mevrouw. Heb haar nationaliteit niet kunnen raden, maar haar accent was erg zwaar.
Met een Italiaanse papa die zelf óók veel haar op z'n Nederlands plant, was het bijna hilarisch te noemen... Sjans, denk ik dan, dat de dochters erbij waren om te vertalen. Babylonische toestanden.

dokter: "en...oe voeltoe noe?"
papa: "pardon?"
dokter: "oe voeltoehoe noe?"
papa: "sjlest" (da's m'n papa's versie van Slecht).

U begrijpt... onze aanwezigheid was onmisbaar op dat ogenblik :)

Vandaag bezocht ik papa in de namiddag. Hij zag er al stukken beter uit. Intraveneuze antibiotica doen wonderen. Maar hij mag nog niet weg. Eerst de uitslag van de bloedtesten afwachten binnen enkele dagen.

Die 45 jaren hebben m'n ouders dit jaar dus in de kamer op Hematologie doorgebracht.
Niet leuk, maar lichtpunt: de vod die papa was gisteravond, was niet meer te bespeuren vandaag.

En da's vandaag goed genoeg voor mij.
Oh ja... petje af voor Spoed op het UZA hoor. Al bij al een erg efficiënte en vriendelijke ontvangst gehad. Merci mannekes :)