Vandaag was een rare dag. Een beetje toch. En hij is nog niet om...
Op het werk zouden we enkele uurtjes vroeger stoppen. Om 15u om precies te zijn.
Olijf loopt al een tijdje na te denken over het ophangsysteem voor de gordijnen die ze een poos geleden kocht.
Veel gepieker en gepalaver later viel de keuze dan tóch op de gewone spandraad.
Een beetje nipt kwa draagvermogen, maar ik zou het erop wagen.
Gordijnspeciaalzaken zijn m'n ding niet...vanuit financieel oogpunt, dus het zou Ikea of DIY worden.
Brico had me niets te bieden, Gamma was me te opzichtig... Ikea had ik dan maar beslist.
Het zou een snelle trip naar Wilrijk worden om daar nog snel snel zo'n draadje te kopen.
Kwestie van het ding nog dit weekend te monteren... een beetje de warmte van een gezellig gordijn te voelen.
'k Had het allemaal mooi gepland. Recht van het werk naar de Zweedse meubelgigant, dan snel naar huis en tweede dessertje klaarmaken.
Tussen de middag sla ik bij de koffie een Metro open, blader er wat ongeïnteresseerd door en laat m'n oog vallen op een Ikea-reclame, paginagroot.
In kleine lettertjes, rechts onderaan lees ik: op 24 december sluit uw Ikea-winkel om 15 u...
Bummer!
alhoewel....
Nix geen bummer! Het is een geluk dat ik het krantje opensloeg, zoniet was ik helemaal voor niets naar de winkel gereden. Dat zijn dan mooi een kleine 50 km uitgespaard... niet?
Sjans, gewoon hoerensjans dat ik het las.
De dag kabbelde rustig voorbij. Wat warme wensen op FB aan gekenden en minder gekenden... de dag wat aangenaam proberen maken.
Meteen ook klaarheid scheppen in een paar nieuwe "vriendschappen".
Voelde me in de hoek gedreven door een aandringende uitnodiging voor oudejaar + een gesprek eerder deze week dat me ook een min gevoel had gegeven.
Schraapte m'n moed bij elkaar en liet weten wat ik wél en niet wil vóór het einde van het jaar.
Beslist maar beleefd, denk ik. Een gewicht viel van m'n schouders. Voorlopig doe ik nog wat IK wil ... de tijden van zelfopoffering om anderen kost wat kost gelukkig te houden, zijn nog even niet aan de orde.
Olijf herstelt en likt haar wonden. Die van een ander wil ze niet altijd persé mee likken.
Thuis gaat de laptop aan. Ik zie I verschijnen. Wil haar groeten, maar ze is me voor.
Triest nieuws heeft ze. Triest voor haar papa, hij moet vandaag naar het ziekenhuis en triest voor haar... de mama staat erop om I's Kerst danig naar de vaantjes te helpen...
Ik wil/mag daar niet te veel over vertellen... maar ik wil haar graag troosten, helpen.
Ik wil, ik wil....
dat I krijgt wat ze verdient: tónnen en tónnen vrolijkheid, blijheid en geluk.
(en tussen haakjes... I's wonden wil ik wél mee helpen helen asseteffekan)
Tedju toch mensen.... wat is dat toch met die ellende?
Waarom op Kerst?
Wordt iedereen door deze geforceerde dagen van familiewarmte gewoon geméén uit pure emo-stress???
Mijn verstand is te klein voor al die opzettelijke pijndoenerij.
Altijd maar vooral nù.
Vrede op aard.... laat ons nog maar eens snél onze suffe koppen gaan tonen in een middernachtmis. Dan heeft het dorp tenminste gemérkt dat we godvruchtig zijn en kunnen we al onze zonden laten vergeven met één schijnheilige misgang...
Hoe dan ook.
Ik wens iedereen... en ik méén IEDEREEN... warme, vriendelijke, liefdevolle dagen toe... nu met Kerst en ver daar voorbij.
Van Olijf... voor u allemaal.
dank je wel, heel schoon hartje!!!
BeantwoordenVerwijderenx