Brugge(n)

Brugge... tweemaal in het nieuws vandaag.

Ijssculpturenfestival wordt afgelast. De tent bezweek eerder deze week onder het gewicht van de sneeuw. De ijsconstructies die al klaar waren, zouden het begeven onder het gewicht en de te hoge buitentemperaturen...
Twee jaar geleden zag ik de ijssculpturen óók... voor het eerst in m'n leven. Ik dacht toen dat ik nog tijd genoeg zou hebben om het nog eens over te doen, in het gezelschap van de man die ik aanbad.
Het leven besliste daar anders over. Het leven óf hij... ik laat het in het midden.
Het nieuws viel me dus op, om die reden...

Brugge tweede keer.
Een man stak z'n vriendin neer, zette haar huis in de fik en schoot dan nog wat in het rond met een karabijn.
Ook vandaag...
Ik zie "iemand anders" dat ooit óók nog doen, wanneer zijn vriendin hem gek genoeg heeft gekregen.
Opgelet! Olijf beweert niet dat het slachtoffer van vandaag erom gevraagd heeft... ik ken de achtergrond niet en op het nieuws werd daar verder ook niets over verteld.

Wél heb ik de afgelopen dagen enkele verhalen gehoord over dames die het best wel bont hebben gemaakt in hun relatie... en daar zélf ongeschonden uitstapten... wat zég ik.... snel op een ander slachtoffer overstapten!
Ik luister, trek m'n ogen open, voel m'n onderkaak naar beneden zakken... en denk dan weer aan het jaar-lange verhaal dat ik in 2009 mee onderging.
Voor mij is dat verhaal afgelopen. Voor hém niet. Hij denkt dat hij het verschil gaat maken. Dat hij kan bereiken waar alle anderen gefaald hebben.
Goed zo... hoop doet leven enzovoort.
En toch... wanneer ik het messen-brand-karabijn-verhaal hoor, denk ik onwillekeurig .... een mens kan er maar toe gedreven worden... of hopelijk snel genoeg slim genoeg worden om weg te wandelen...

Brugge(n) 3.
Ik wil dit jaar dolgraag een kaartje sturen naar een lieve jongen in Brugge. Een jonge jongen. Een kind... neen... opgroeiende tiener.
Ik zag hem onlangs nog en z'n enthousiasme in ons weerzien, z'n knuffel en familiariteit deden me wensen dat ik hem een fijn Nieuw Jaar kon wensen via de ouderwetse post. Kwestie van hem te tonen hoe erg ik hem apprecieer.
Ken z'n adres niet met zekerheid en wil geen onbekenden in verlegenheid brengen.
Dàt is dus een brugje dat ik niet kan slaan. Geen adres, geen kaartje.
Ik hoop enkel dat de jongen ook zó wel weet dat Olijf hem altijd een speciaal plaatsje in haar hart zal geven. Ooit had ik de kans om hem dat "live" te zeggen... ben blij dat ik die kans destijds niet liet gaan. En hoop dat hij dat niet vergeet. Niet omdat hij Olijf niet mag vergeten, maar omdat hij mag weten dat graag zien ook lief en simpel kan zijn.

Sentiment, jaaaaa... so what?