Nep

Zonet schreef ik een stukje... ongepubliceerd wegens nog even nadenken of het kan.

Nep kwam in me op.
Om twee redenen.
Eén: de wending van het stuk.
Twee: iets dat op het TV scherm verscheen terwijl ik schreef.

En omdat Nep iets is waar ik een grondige hekel aan heb... een stukje daarover.

De TV stond dus aan.
Een nonsens-programma, zoals dat wel vaker gebeurt wanneer het toestel aanstaat bij wijze van achtergrondgeluid.
Dress My Nest heet het. Eigenlijk doet dat er zelfs niet toe.
Een "interior designer" komt een kamer restylen (zo heet dat tegenwoordig eh.... jij wordt gerestyled, of je huis... of beide).

Na oplevering van het werk regent het Oh-My-Gods en nog van dat moois.
Knuffels en I-Love-You's alom ook.

Don't you just loooooooove this room?
Isn't it fantaaaaaaaaaaaaastic?
I love you guys too!
You're soooo wonderful!
I think you're great tooooooooooo!
I love you, love you, looooooove you!

Die mensen kennen elkaar van haar of pluim, peeps!
Waar halen ze't uit om met al die nep-love uit te pakken?
Is het niet voldoende dat de kamer mooi en om van te houden is?
MOET de designer persé van al zijn klanten houden?

En dan heb ik het nog niet over de uitdrukking op z'n gezicht, waarvan je van mijlenver merkt dat die dagen van tevoren eindeloos in de spiegel ingestudeerd werd...

Bah, zeg ik.
Ik hou niet van die American Way.
Je weet niet meer wanneer ze't echt menen.
Of je weet het wel... en wantrouwt bijna automatisch iedereen die een ILY-tje ophoest.

Less is more.
Ook hier eigenlijk.
Niet?

Plastic