Laatste maal van 2009

Voorlopig.
Geen zin om te kokerellen en geen idee wat ik in m'n mond zou willen stoppen.

Vanmiddag, aan de computer, omdat de prestatiestaten van het personeel nog tijdig moesten verstuurd worden: een boterham met gekookte hesp en een vleugje mosterd.

Dat was het laatste 2009-voedsel dat Olijf in haar mond stopte.
Morgen kreeft hoor ik van mama. Zal beter zijn dan hesp.

Nog even eraan denken om dankbaar te zijn. Fielosophie doet dat nog dagelijks. Olijf moet ook maar moedig volhouden.

Het jaar eindigt dus. Dankbaar voor leven...

Olijf staat nog, wankel maar ze staat.
Papa en mama nog beiden in leven en blijkbaar harmonieuzer tesamen dan voorheen.
Zussen in goede gezondheid of zo goed als mag verwacht worden en beiden gaan fluitend door het leven.
Kindjes van zussen ook dik OK.
Schoonmoeder van zus heeft allen verbaasd en haalt het jaareinde met vlag en wimpel. Alle extra dagen zijn een kado en Olijf "bidt" voor een mirakel voor schoonschoonmoeder.
Samenvattend: we hebben voltallig het jaar uitgemaakt.

Van nu tot slaap: glaasje cava en (teken?)films, geleend van zusje.
Plannen voor de volgende dagen:

• 1/1: nieuwjaarsmaal met familie en kadootjes uitwisselen
• 2/1: dagje kust
• 3/1: dagje met vrienden
• 4/1: dagje ???
• 5/1: dagje therapie
• 6/1: werk hervatten

en uitkijken naar langere dagen, misschien een (ski)tripje en uitgebreid vergeten.
Hopen op beter, anders en terug UP.

20u42.
Tijd voor bed en als de honger knaagt, kletst Olijf nog wel wat bijeen.

Houdu Peeps, houdu goe.

Zo doet Olijf dat

Nix speciaals.
Geen Champagne, wel Cava
Geen fluitje, wel een doordeweeks glas.

Eigenlijk, feitelijk...
geen toeters, geen bellen, geen franjes, geen doen alsof.

Bubbels in een glas en daarmee uit.

Ik wens je het Beste, niets dan het Beste.
Kus van Olijf.

Blik vooruit, Blik achteruit

Vanochtend, rit naar het werk.
Zonsopgang over een bevroren vlakte.
Ik reed vooruit (richting Westen) maar keek achteruit (oost...ah ja!).


Vanmiddag: laatste middagpauzedrinkje van het jaar met werkneemster. We doen dat soms, ontsnappen.
Het regende, het was koud, we wilden niet ver stappen.
We gingen "De Fabels" binnen.
Dat ligt gevoelig voor me, De Fabels.
Daar, binnen 3 weken zo'n 3 jaar geleden, precies op de plaats waar ik vandaag zat, zat ik toen ook, voor het eerst oog in oog met m'n hemel en m'n hel.

Ik móet dat doen. Terug op plaatsen komen waar iets aan vasthangt. Zoniet kan ik nergens meer binnenkomen. En dat is onleefbaar op den duur...
Shocktherapie.

niet gemakkelijk, maar het móet

UP

I kwam langs vandaag.
Filmpje huren en samen eten, dat was het plan.
Plan dat uitgevoerd werd.
Meer nog: we vonden de film die we niet meer in de bioskoop konden vinden deze dagen.
UP, tekenfilm in Originele Versie.

Mooie tekenfilm.
Over dromen en ze niet uit het oog verliezen. Over niet vergeten te leven.

I bracht me op een idee.
Iets wat ikzelf nog nooit heb gedaan: een screenshotje.
Het is hààr idee hoor, ik aapte haar na.
Maar wilde de pagina's die mij grepen hier even neerpoten.

My Adventure Book... met Stuff I'm going to do.
Zou beter ook zo'n boek maken. Mezelf herinneren aan m'n doelen af en toe.


Ik was blij I eindelijk nog eens te hebben gezien. 't Was veel te lang geleden.
De druk op haar leven is zwaar geweest de laatste tijd. Olijf heeft ook al beter tijden gekend.
Gedeelde smart is halve smart, zegt men.
Ik was blij dat ze d'er was.
En blij dat we UP tezamen zagen, I en ik in de zetel.
Blij om de knuffel die we konden uitwisselen voor ze naar huis reed. Eindelijk eens echt en níet virtueel.

Mercikes I omdat je er was...X

Eckhart Tolle zegt:

niets wat je over jezelf weet
is wie je bent

Hij zal wel gelijk hebben

Weten is genoeg

Omdat ik wéét dat sommigen het beu zijn.
Omdat ik vermoed dat anderen het beu gaan worden of het tot hiertoe nog niet durfden te zeggen.

Een poging tot uitleg.

Waarom blijft Olijf zo lang in haar weemoed hangen?
Zelfbeklag? Mogelijk, ik sluit het niet uit.
Masochisme? Kan zijn, ik heb er in alle geval duchtig aan meegewerkt dit jaar.
Onmacht? Zeer zeker en ik leg u uit waarom. In de hoop dat "men" op dagen dat ik zeur, begrijpt waarom iets banaals als ldvd voor zoveel ups en downs kan zorgen.

Voor wie het - alle klaagzangen op deze blog ten spijt - nog niet ten volle zou beseffen: de man die het niet verdient, heeft altijd kunnen rekenen op m'n diepste liefde.
"Daar is ze weer met haar L-woord"... ik kan me voorstellen dat u dat denkt.
Zelfs ik betreur het dat precies dàt niet kan gestuurd worden. Het zou potverdorie het leven veel gemakkelijker maken. Knopje aan, knopje uit.
Helaas, driewerf helaas... zo werkt dat duidelijk dus niet. Niet bij Olijf.

Dus ja, ik treur om het verlies van de man die mijn affectie niet verdiende.

Maar dat, lieve lezer, is niet alles.
Mijn droefheid heeft nog oorzaken.
Zoals daar zijn:

• Héél graag opnieuw in staat zijn om iemand doodgraag te zien en beseffen dat dat nu nog niet mogelijk is.
• Weten dat thuis zitten kniezen geen oplossing biedt en in een stomme poging om daar wat aan te veranderen, er opnieuw op uit trekken, de gevreesde dating-wereld terug in. Tegelijk weten dat wie je ook ontmoet, geen schijn van kans heeft. Je op voorhand schuldig voelen omdat je (veronderstelde) eerlijke mensen geen eerlijke kans gunt (niet omdat je niet wil, maar omdat je niet kàn). Dan gaan denken dat je beter gewoon terug thuis zou blijven om toch maar niemand onverdiend te kwetsen.... en daarna weer beseffen dat thuis zitten kniezen geen oplossing biedt...
• Vrezen dat heel je omgeving je nu wel stronte-beu is met al dat gezeur en gezaag. "Het is nu toch wel tijd dat je eruit stapt. Het heeft lang genoeg geduurd. Stop met dat zelfbeklag. Er zijn nog andere mooie dingen in het leven"... Vul gerust aan, ik ben er zeker van dat iedereen, vooràl wie zich geliefd weet (en daar veelal zeer onbewust mee omspringt)... nog tónnen goede raad kan spuien.
• Om je heen kijken, paartjes elkaar in de haren zien vliegen om trivialiteiten en je tranen bedwingen omdat je ziet (denkt) dat zij niet beseffen wat ze hebben... en je meteen voornemen dat jíj dat in de toekomst zeker nooit zal doen. Met de hand op het hart durf ik te zeggen dat ik wat ik héél even in m'n leven heb mogen ervaren, geen énkele dag als vanzelfsprekend heb ervaren... Hopen dat zo'n ervaring (liefst wat langer dan voorheen) zich opnieuw aanbiedt in de (nabije) toekomst... en tegelijk vrezen dat het niet meer zal gebeuren.
  
• Je leeg en dood voelen vanbinnen terwijl je wéét dat dit niet is wie je bent/was. Zoeken als een bezetene naar de mens die je vroeger was,... vroeger... vóór...... Jezelf voor de kop slaan wanneer het alwéér niet lukt. Verwoede pogingen doen om jezelf ervan te overtuigen dat het morgen misschien wél zal lukken.
• Horen dat je een "sterke vrouw" bent, je 's avonds in slaap huilen en 's morgens proberen die gezwollen oogleden met wat make-up te verbergen... zodat iedereen blijft denken dat je zo sterk bent als zij beweren.
• Lachen wanneer je dat helemaal niet wil en even verdwijnen wanneer je voelt dat het je weer teveel wordt.
• Niet lachen wanneer je dat hoort te doen en boos zijn op jezelf omdat je anderen een slecht gevoel geeft door jouw tristesse.
• Je rot voelen alleen en je net zo rot voelen in gezelschap.
• Mensen betàlen om je erbovenop te helpen omdat je vreest dat je omgeving niet meer zit te wachten op je zoveelste down.
• Vrienden niet langer durven opzoeken... om dezelfde reden.

Maar dus vooràl: iemand graag willen zien en dat niet meer kunnen of durven.
Dat is leegte en leegte doet geen deugd.

De realiteit is dat het tijd vergt om te herstellen. Tijd, nix dan tijd. Dààr moet je door.
En gedurende dat hele proces doet het gewóón pijn, heel veel pijn.

Ik wil dat "mijn mensen" dat weten.
Niet begrijpen, niet meevoelen, zelfs niet luisteren.
Gewoon weten en daarom/daardoor gewoon niet oordelen.

pogingen

om uit te breken, alles achter me te laten.

Afspraakjes maken, nieuwe mensen ontmoeten en hopen dat die mensen van het waardevolle soort zijn.

Beseffen dat al m'n sabattical weekends nix opbrengen.

Mooi: gisteren gevonden wat ik zocht, denk ik... bij Ikea, voor de gordijnen.
Mooi: papa in ziekenhuis gezien en gemerkt dat het beter met 'em ging.
Mooi: eindelijk twee zieltogende orchideeën vervangen door nieuwe... en zien of de oude er nog bovenop komen.
Lelijk: opstaan vanochtend met een rode kin, alsof ik ergens tegenaan ben gelopen... het me niet herinneren en ook geen pijn voelen... hoe kan dat?
Stom: een onnozele animatiefilm op TV zien en voor "ne nix" beginnen grienen...

De ene dag is de andere niet, zo simpel is dat.

En missen... dat sluit je niet zomaar af.

45 jaar

45 jaar ... zijn mijn ouders getrouwd vandaag.
Ze deden het op tweede kerstdag toen. Reden? Geen idee, ik zal het nog eens moeten vragen.

Die 45ste huwelijksverjaardag werd niet gevierd.
Toch nù nog niet.
Ze hebben er trouwens nooit een groot feest voor georganiseerd...

Dit jaar wou m'n moeder wel eens uitgebreid gaan eten met de kinderen en kleinkinderen. Met uitstel waarschijnlijk, want ze had het plan nog maar onlangs opgevat.

Misschien wist ze dat dat uitstel nodig zou zijn.
...

Gisteren vroeg ik aan m'n zusje of ze zin had in een cinemaatje. Vorig jaar had ik een bon voor bioskooptickets van haar gekregen en die moesten vóór 't eind van het jaar gebruikt worden.
Enige film die me wat zei, was Brothers.
Hij was niet slecht. Niet steengoed, maar ook niet slecht. Over oorlog en wat dat met je doet.

Na de voorstelling gingen de gsm's weer aan. Zus kreeg meteen telefoon.
Mama. Papa had hoge koorts, maar koppig als ie is, wou hij geen dokter zien, geen ziekenhuis bellen.
Hij is in behandeling, m'n papa. Chemo, de vijfde keer al sinds 2001. De tussenpozen van remissie worden steeds korter, maar we wisten destijds al dat dat zou gebeuren.

Hoewel de specialiste had verzekerd dat hij geen koorts zou krijgen van de behandeling, blijkt hij die wel te krijgen. Al dan niet rechtstreeks gevolg van de chemo? Wie zal het zeggen?

Hoe dan ook, zus reed op weg naar huis langs m'n ouders, zag de vod die m'n vader was geworden en belde de dokter van wacht. Die oordeelde dat papa naar het ziekenhuis moest.
Zus belt Olijf. Olijf staat weer op uit haar bed en rijdt mee naar Antwerpen, net vóór middernacht.
Een contactgestoorde "onthaler" onthaalde ons op spoed. Gelukkig gevolgd door een erg vriendelijke en meelevende verpleger.
Massa's bloedafnamen, onmiddellijke intraveneuze Dafalgan en twee doktersbezoeken later, mocht hij naar een kamer. Ze zouden hem enkele dagen houden.
Doktersbezoeken... bij wijze van spreken hoor. De nachtdienst (en vooral die van Kerst) wordt "verzorgd" door enkele dokters in opleiding.
Nummertje één was een Nederlandse blonde. Kwam een aantal standaardvragen afratelen, reageerde hoegenaamd niet op onze vraag om luider te praten (papa hoort niet meer zo goed) en verdween... om een kwartier later met dezelfde vragen opnieuw langs te komen...
Half uurtje later een zwartharige..... tja.... vreemde mevrouw. Heb haar nationaliteit niet kunnen raden, maar haar accent was erg zwaar.
Met een Italiaanse papa die zelf óók veel haar op z'n Nederlands plant, was het bijna hilarisch te noemen... Sjans, denk ik dan, dat de dochters erbij waren om te vertalen. Babylonische toestanden.

dokter: "en...oe voeltoe noe?"
papa: "pardon?"
dokter: "oe voeltoehoe noe?"
papa: "sjlest" (da's m'n papa's versie van Slecht).

U begrijpt... onze aanwezigheid was onmisbaar op dat ogenblik :)

Vandaag bezocht ik papa in de namiddag. Hij zag er al stukken beter uit. Intraveneuze antibiotica doen wonderen. Maar hij mag nog niet weg. Eerst de uitslag van de bloedtesten afwachten binnen enkele dagen.

Die 45 jaren hebben m'n ouders dit jaar dus in de kamer op Hematologie doorgebracht.
Niet leuk, maar lichtpunt: de vod die papa was gisteravond, was niet meer te bespeuren vandaag.

En da's vandaag goed genoeg voor mij.
Oh ja... petje af voor Spoed op het UZA hoor. Al bij al een erg efficiënte en vriendelijke ontvangst gehad. Merci mannekes :)

Bazel(en)

Bazel, Waasland.
Dorp waar Olijf is "opgegroeid".
'k heb er gewoond, voilà.

Heet van de naald op VTM-nieuws: twee ouders hebben vannacht in Bazel hun kindjes Giano (!) en Tibo laten dopen in de middernachtmis.

mja...

Hyper

Olijf is er waarschijnlijk hypergevoelig voor... relatieverhaaltjes.
OF ik zou mezelf intussen deskundige kunnen noemen, da's een andere draai aan hetzelfde gegeven.

Hóórdeskundige... niet ervarings-.... alsubegrijptwatikbedoel.

Op 24 december was Olijf van de Hand God's geslagen. Toepasselijk misschien op deze "heilige" dag.
De reden waaróm was heel wat minder godvruchtig.

Het liefst hou ik de zaak lichtjes flou. De persoon in kwestie hoeft niet met naam en toenaam, zelfs niet met functie of relatie tot Olijf gekend te zijn. Het geslacht geef ik u nog mee ... én een pseudoniem, voor het schrijfgemak.
Ik noem hem Jan en Jan is vroege dertiger. Dat moet volstaan als persoonsbeschrijving.

Enkele maanden geleden zegt Jan, een overigens best wel aantrekkelijk uitziend heerschap, dat hij zich eenzaam voelt. Hij wil zóóóó graag terug een vriendin, zegt hij, maar hij lijkt maar niets geschikts te vinden.
Olijf herkent dat verhaal... maar vóór u denkt dat ik me vol passie op Jan stort...nee, gebeurt niet. Nooit. Jan is niet Olijf's tiep.

Een maand of wat geleden zegt Jan dat hij een meisje heeft ontmoet. Hij is content. Maar hij houdt de boot wat af.
Afspreken in de weekends is genoeg voorlopig, zegt hij. Ze moet niet bij me intrekken hoor. Alles kalmpjes aan.

OK, goed, iedereen zijn keuzes. Lijkt me trouwens niet onverstandig. Holderdebolder je leven omgooien voor iemand die je nog moet "ontdekken" is inderdaad niet erg volwassen.

Af en toe valt er nog eens een kort verslagje over Nieuwe Vriendin, nix uitgebreids. Het kabbelt.

Gisteren vraag ik aan Jan hoe het met Nieuwe Vriendin is.
"Ah, da's af" zegt hij luchtjes.
Olijf beetje verbaasd, vindt het spijtig voor hem.

"Mja," zegt hij. "M'n vader had me ergens met haar gezien en ze stond hem niet aan. Ik moest kiezen: de relatie stoppen of hij verkoopt m'n huis".

....
EUH?
...

Jan is enige zoon. Liefhebbende ouders kochten een poos geleden een oude hoeve voor hem, die hij intussen al een jaar of wat aan het verbouwen is.
MAARRRRR... papa blijft eigenaar....

"Dus," zeg ik... "als ik het goed begrijp... als je vader je ziet met een meisje dat hij niet goedkeurt, dan blijft dat zwaard boven je hoofd hangen. Zij of je huis?"

"Yep, zo is m'n vader. Hij gaat niet veranderen. En ik heb altijd gezegd: ik verlaat m'n huis niet".

"Enneuh... misschien eens aan gedacht om dat huis gewoon af te kopen van je vader?"

"Pfuh" (trekt z'n schouders op)... "Afkopen?... dat zie je van híer!"

....
EUH?
....

"Goh ja, Jan... misschien was dit dan toch niet het meisje voor jou?"
"Tut tut, ik zag haar érg graag.... maar als de keuze valt tussen huis en lief, dan is de keuze snel gemaakt"

Well, knock me down with a feather.... ik gelóóf m'n oren niet. Sta perplex mét m'n mond vol tanden....

Ik vat even samen voor mezelf.

• Kloeke dertiger vindt het prima om een huis te krijgen, maar heeft niet de fierheid om het eventueel zelf te kopen. Erven is zóveel gemakkelijker...
• Zelfde kloeke dertiger is perfect bereid om huidig en eventuele toekomstige liefjes zonder meer aan de (niet in zijn eigendom zijnde) deur te zetten wanneer vadertje niet akkoord is met z'n keuzes.
• Jan... heeft een érg raar beeld van "heel graag zien"... of tenminste... het strookt in de verste verten niet met wat Olijf daaronder verstaat.

Iedere dag een nieuw verhaal. Iedere dag curieuzer en curieuzer.

Ik vraag me af: Zal er ooit een dag komen dat ik níet meer verbaasd sta over zulke nonsens?
Oftewel... zal er ooit een dag komen dat ik moegevochten geraak en me conformeer aan de rest van de wereld, genoegen neem met dít... omdat er nix beters te vinden is???

I sooooooo hope not!

leeft u even mee?

voor ik enkele mails wis...
de levensperikelen van de alleenstaande vrouw :)

oftewel... ze maken geen mannen meer zoals vroeger.

Zo'n week geleden ontvangt Olijf een bericht.
ERG veelzeggend, ERG origineel.

titel: DAG
mail:
stuur me eens een berichtje aub (gsm-nr toegevoegd). Groetjes (naam)

Bijkomende info: de persoon in kwestie zag er ook érg sullig uit (met matige excuses aan wie dit een elitaire opmerking vindt).

Maar goed... Olijf vindt berichtjes als deze ronduit nietszeggend... of juist veelzeggend. Wie niet verder geraakt dan twee standaardregeltjes, OF, zoals hier, vanuit het niets zomaar z'n gsm-nummer geeft met de vraag een berichtje te sturen aan een volslagen onbekende.... ik geef toe: dat is geen spek voor mijn bek.
Nah, ik heb het gezegd.

OK, goed, bon, enfin, swat.... ik reageer niet.
Eerlijk? Ik vind het gewoon niet de moeite waard en wil daar verder ook geen tijd en energie in steken.
Voor wie daar moeite mee heeft: vergelijk het met een toevallige passant in één of ander etablissement. Je wisselt door toeval enkele woorden uit, merkt dat de persoon je niet ligt, het gesprek uiterst vervelend is of iets anders in die trant.
Met zo'n individu ga je toch óók niet moedwillig telefoonnummers uitwisselen, adressen doorgeven of nieuwe gesprekken aanknopen?
Sterker nog: als het nodig is, ga je zo'n persoon mijden. Desnoods ga je een tijdje niet meer naar het etablissement waar je hem/haar ontmoette...

Het dient gezegd. De meeste mensen op de site die ik "frequenteer", kennen het klappen van de zweep. Zelf zullen ze óók wel een eigen - zoniet dezelfde - strategie hebben als Olijf.
Not interested? No reaction.
De meesten dus, maken er niet veel van als ze geen antwoord krijgen.
Dat is de nieuwe manier van kennismaken.... helaas misschien, maar we moeten mee met onze tijd.

Zo niet met meneer DAG.
Exact één DAG later ontvangt Olijf opnieuw een bericht.

titel: DAG
mail:
WAAROM WIL JE NIET reageren aub?

....

Ligt het aan mij of klinkt dit ronduit wanhopig en aanklamperig?
Ben ik gek als ik zeg dat dergelijke mails een mens allesbehalve aantrekkelijk maken?
Leef ik in een andere wereld als ik verwacht dat wie m'n aandacht wil trekken, op z'n minst een beetje moeite mag doen in de vorm van een ietwat uitgebreidere mail?

Neen, ze maken de mannen niet meer zoals vroeger...
In sommige gevallen kan je dat ronduit positief noemen.
Het stille zwijgzame, weinig communicatieve type hoeft nu óók weer niet.
Maar dat" ze" hun jagersinstinct beperken tot het onnozel-gaweg doorgeven van hun telefoonnummer en een "bel me"-bericht.... dàt vind ik dan weer té "nieuwe man".

Olijf durft te jagen... als ze enige interesse heeft bespeurd en denkt verder te bouwen aan iets waarvan de heer al een klein fundament heeft gelegd.

Twee zinnen en een telefoonnummer vormen geen fundament.
Dus Olijf reageert NIET :)

Brugge(n)

Brugge... tweemaal in het nieuws vandaag.

Ijssculpturenfestival wordt afgelast. De tent bezweek eerder deze week onder het gewicht van de sneeuw. De ijsconstructies die al klaar waren, zouden het begeven onder het gewicht en de te hoge buitentemperaturen...
Twee jaar geleden zag ik de ijssculpturen óók... voor het eerst in m'n leven. Ik dacht toen dat ik nog tijd genoeg zou hebben om het nog eens over te doen, in het gezelschap van de man die ik aanbad.
Het leven besliste daar anders over. Het leven óf hij... ik laat het in het midden.
Het nieuws viel me dus op, om die reden...

Brugge tweede keer.
Een man stak z'n vriendin neer, zette haar huis in de fik en schoot dan nog wat in het rond met een karabijn.
Ook vandaag...
Ik zie "iemand anders" dat ooit óók nog doen, wanneer zijn vriendin hem gek genoeg heeft gekregen.
Opgelet! Olijf beweert niet dat het slachtoffer van vandaag erom gevraagd heeft... ik ken de achtergrond niet en op het nieuws werd daar verder ook niets over verteld.

Wél heb ik de afgelopen dagen enkele verhalen gehoord over dames die het best wel bont hebben gemaakt in hun relatie... en daar zélf ongeschonden uitstapten... wat zég ik.... snel op een ander slachtoffer overstapten!
Ik luister, trek m'n ogen open, voel m'n onderkaak naar beneden zakken... en denk dan weer aan het jaar-lange verhaal dat ik in 2009 mee onderging.
Voor mij is dat verhaal afgelopen. Voor hém niet. Hij denkt dat hij het verschil gaat maken. Dat hij kan bereiken waar alle anderen gefaald hebben.
Goed zo... hoop doet leven enzovoort.
En toch... wanneer ik het messen-brand-karabijn-verhaal hoor, denk ik onwillekeurig .... een mens kan er maar toe gedreven worden... of hopelijk snel genoeg slim genoeg worden om weg te wandelen...

Brugge(n) 3.
Ik wil dit jaar dolgraag een kaartje sturen naar een lieve jongen in Brugge. Een jonge jongen. Een kind... neen... opgroeiende tiener.
Ik zag hem onlangs nog en z'n enthousiasme in ons weerzien, z'n knuffel en familiariteit deden me wensen dat ik hem een fijn Nieuw Jaar kon wensen via de ouderwetse post. Kwestie van hem te tonen hoe erg ik hem apprecieer.
Ken z'n adres niet met zekerheid en wil geen onbekenden in verlegenheid brengen.
Dàt is dus een brugje dat ik niet kan slaan. Geen adres, geen kaartje.
Ik hoop enkel dat de jongen ook zó wel weet dat Olijf hem altijd een speciaal plaatsje in haar hart zal geven. Ooit had ik de kans om hem dat "live" te zeggen... ben blij dat ik die kans destijds niet liet gaan. En hoop dat hij dat niet vergeet. Niet omdat hij Olijf niet mag vergeten, maar omdat hij mag weten dat graag zien ook lief en simpel kan zijn.

Sentiment, jaaaaa... so what?

't is zover

Kerstavond. Morgen kunnen we weer zeggen dat het achter de rug is.

Vandaag was een rare dag. Een beetje toch. En hij is nog niet om...

Op het werk zouden we enkele uurtjes vroeger stoppen. Om 15u om precies te zijn.
Olijf loopt al een tijdje na te denken over het ophangsysteem voor de gordijnen die ze een poos geleden kocht.

Veel gepieker en gepalaver later viel de keuze dan tóch op de gewone spandraad.
Een beetje nipt kwa draagvermogen, maar ik zou het erop wagen.
Gordijnspeciaalzaken zijn m'n ding niet...vanuit financieel oogpunt, dus het zou Ikea of DIY worden.

Brico had me niets te bieden, Gamma was me te opzichtig... Ikea had ik dan maar beslist.
Het zou een snelle trip naar Wilrijk worden om daar nog snel snel zo'n draadje te kopen.
Kwestie van het ding nog dit weekend te monteren... een beetje de warmte van een gezellig gordijn te voelen.

'k Had het allemaal mooi gepland. Recht van het werk naar de Zweedse meubelgigant, dan snel naar huis en tweede dessertje klaarmaken.

Tussen de middag sla ik bij de koffie een Metro open, blader er wat ongeïnteresseerd door en laat m'n oog vallen op een Ikea-reclame, paginagroot.
In kleine lettertjes, rechts onderaan lees ik: op 24 december sluit uw Ikea-winkel om 15 u...

Bummer!
alhoewel....
Nix geen bummer! Het is een geluk dat ik het krantje opensloeg, zoniet was ik helemaal voor niets naar de winkel gereden. Dat zijn dan mooi een kleine 50 km uitgespaard... niet?
Sjans, gewoon hoerensjans dat ik het las.



De dag kabbelde rustig voorbij. Wat warme wensen op FB aan gekenden en minder gekenden... de dag wat aangenaam proberen maken.

Meteen ook klaarheid scheppen in een paar nieuwe "vriendschappen".
Voelde me in de hoek gedreven door een aandringende uitnodiging voor oudejaar + een gesprek eerder deze week dat me ook een min gevoel had gegeven.
Schraapte m'n moed bij elkaar en liet weten wat ik wél en niet wil vóór het einde van het jaar.
Beslist maar beleefd, denk ik. Een gewicht viel van m'n schouders. Voorlopig doe ik nog wat IK wil ... de tijden van zelfopoffering om anderen kost wat kost gelukkig te houden, zijn nog even niet aan de orde.
Olijf herstelt en likt haar wonden. Die van een ander wil ze niet altijd persé mee likken.



Thuis gaat de laptop aan. Ik zie I verschijnen. Wil haar groeten, maar ze is me voor.
Triest nieuws heeft ze. Triest voor haar papa, hij moet vandaag naar het ziekenhuis en triest voor haar... de mama staat erop om I's Kerst danig naar de vaantjes te helpen...
Ik wil/mag daar niet te veel over vertellen... maar ik wil haar graag troosten, helpen.
Ik wil, ik wil....
dat I krijgt wat ze verdient: tónnen en tónnen vrolijkheid, blijheid en geluk.
(en tussen haakjes... I's wonden wil ik wél mee helpen helen asseteffekan)

Tedju toch mensen.... wat is dat toch met die ellende?
Waarom op Kerst?
Wordt iedereen door deze geforceerde dagen van familiewarmte gewoon geméén uit pure emo-stress???
Mijn verstand is te klein voor al die opzettelijke pijndoenerij.
Altijd maar vooral nù.

Vrede op aard.... laat ons nog maar eens snél onze suffe koppen gaan tonen in een middernachtmis. Dan heeft het dorp tenminste gemérkt dat we godvruchtig zijn en kunnen we al onze zonden laten vergeven met één schijnheilige misgang...

Hoe dan ook.
Ik wens iedereen... en ik méén IEDEREEN... warme, vriendelijke, liefdevolle dagen toe... nu met Kerst en ver daar voorbij.

Van Olijf... voor u allemaal.

KerstLes

Vanavond is bakavond.
Morgen kerstavond bij één van de zusjes. Besloten kring, nie veel volk.
Alle aanwezigen zorgen voor een gang.
Olijf doet het dessert.

Omdat het al zo lang geleden is (bon ja... lang... voor papa's verjaardag sloeg ik ook nog eens aan het bakken), maak ik het lievelingsdessert van zus en van mama...
Allebei hebben ze een ander favorietje... dus dat wordt tweemaal keukenwerk.

Vanavond ga ik voor de roomstrudel. Zus zal blij zijn, hoop ik.
Strudel vraagt regelmatige bedruiping met gevanilleerde melk tijdens het uur-durende bakproces.

Olijf zet een glas melk met vanillesuiker in de microgolf.
Les1:
een glas melk, 2 minuten in de microgolf... kookt over...

Les2:
baktiviteiten houden je weg van je nieuw ontdekte lievelingsprogramma

:)

Kerstboom

Ik heb geen echte.
Mot het niet.

Maar wel een virtuele.
En die is nu volledig "gevuld" met virtuele kadootjes.
Vandaag bereikte ik de grens van de 100... en overschreed hem nadien ook vlotjes.

Gisteren nog 20 gifts tekort. Vandaag compleet.

't is een kleintje, maar ik was er effe blij om :)

de rechtse... 't is de rechtse die moest gevuld worden... en dat issie nu :)

Sprong terug in de tijd... The Rubettes

Gisteren zat ik in Gent... of liever... ik liep, schoof, reed en zat daar.
Sliederde gezwind voorbij het StuBru Glazen Huis in Gent en liep in het gezelschap van een Gent-kenner door de stad.

Keek links en rechts, praatte en luisterde ... en zou begot niet geweten hebben hoe ik terug naar de auto moest als Gent-kenner me plots zou plakken...

Maar ik werd niet geplakt, dus dat was dik ok :)

Tijdens de koude zwerftocht passeerden we een cd-winkeltje... zo'n goedkoop ding.
Wandel voor de aardigheid even binnen.
Vind een driedubbele cd van Sir Cliff Richard voor de democratische prijs van 9,95 €... néééén, ben geen grote fan, maar mama wel... dus dat ding gaat mee.

Naast Sir Cliff Richard staat een ceedeetje van The Rubettes.
Whooosh...... metéén meegesleurd naar m'n kindertijd... lagere schooltijd.

M'n zussen en ik waren kinderen van tweeverdieners. Na school gingen we een half uurtje tot uurtje mee met twee vriendinnetjes naar hun huis om daar te wachten tot mama ons kwam oppikken.
In afwachting van de pick-up mocht er gespeeld worden.
Destijds verstoken van Nintendo's, Playstations en aanverwanten, werd er nog echt gespeeld.
In de tuin, met de poppen, met het speelkeukentje (met échte kaarsen om échte dingetjes écht op te warmen!!!), verkleedpartijtjes.... écht spelen dus, met écht sociaal contact ...
Ik wijk af...

Vaak bereidden we, naar de zomervakantie toe, een tuinfeestje voor. De respectievelijke ouders zouden dan aanwezig zijn, samen met wat buren en vrienden... Glaasje wijn voor de ouders, glaasje prik voor de kids.
Onze vriendinnetjes en "de heilige drievuldigheid" (zoals m'n zusjes en ik soms genoemd werden) traden dan ook op.
We oefenden enkele weken een liedje in, zochten de gepaste kleren bij elkaar en oefenden onze dansjes en luchtgitaar-moves.... allemaal héél aandoenlijk eigenlijk...

Twee liedjes zijn me bijgebleven na al die jaren.
nr 1: It'll be lonely this Christmas - Mud (... hoe toepàsselijk, hoor ik u denken)
nr 2: I Can Do It - The Rubettes (ohla... ook toepasselijk... potverdepotver)

Ik zie ons nog jiven in de tuin van de vriendinnetjes, ouders die enthousiast applaudisseerden na ons vakkundig lipwerk (wij kenden de term playback toen nog niet) en wij apetrots dat we even in de spotlight hadden gestaan.
Glaasje prik, nog wat rondhollen in de tuin en het optreden was afgerond.

Aaahh.... The Rubettes...
Ik kocht ze.
Vandaag zette ik het ceedeetje aan in de auto.
Ik zong. Ik zong luidkeels mee en voelde me vreemd vrolijk worden...

Vandaag heb ik gezongen... voor het eerst sinds lang.
Dus... wat denkt u?.... Nog eens Dank U zeggen????

Bah jaaaaaaaaaa :)
Merci Wandeling In Gent en Rubettes-ceedee dus :)

Kleine houvast (of: Melk is goed voor Elk)

Kent u dit?
Stoort u zich even niet aan de gebrekkelijke foto. Het gaat om het voorwerp.
U leest ongetwijfeld: "Lait Demi-écremé". Er zit (zat) dus melk in, correct.

Betreffende melk ging gisteren in m'n koffie (pardon, Nespresso om precies te zijn!).
Het recipiënt ging m'n handtas in.

Waarom, vraagt u zich terecht af, houdt Olijf zich bezig met het meenemen van lege verpakkingen?
Uit jeugdsentiment, beste lezer, puur jeugdsentiment.

Werpt u even een blik mee op m'n (vooral ongecompliceerd en zelfs eventloos) verleden.
Jaarlijkse vakanties naar het Zuiden van Italië. Het nuttige aan het aangename parend, familie zien en tegelijk aan zee zitten. Simpeler kan bijna niet :)

Mijn tienerjaren... het begin van het Tetrapak-tijdperk (excuses voor de reclame... Tetra Pak schijnt effectief een merknaam te zijn... maar u weet wat ik bedoel)
In België hadden we al rechthoekige literpaks.
In Italië hadden ze om mij onduidelijke redenen gekozen voor driehoekige halve liter pakjes...
Zoals bovenstaand model, maar dan groter :)
Ik vond die driehoekige pakjes "leutig" en fijn. Ze maakten integraal deel uit van m'n vakantie-ervaring. Aan die melkbriks wist ik met stellige zekerheid dat ik in Italië was...
Tot de "beschaving" doordrong tot in het Zuiden en de driehoekjes verdwenen ten voordele van de typische rechthoekige brikverpakking....
(tussen haakjes een streepje taalonderwijs: onzetaal.nl zegt dat "brikverpakking" een typisch Vlaams woord is, verwijzend naar de rechthoekige vorm van de verpakking... rechthoekig als een baksteen... u kan het maar weten...)

Heb die typische driehoek niet meer gezien.... tot gisteren, in minivorm naast m'n kopje koffie.
Vloog plotklaps 30 jaar terug in de tijd...
en vond daar even houvast, gek genoeg.

Dat wilde ik even met u delen.
Meer niet.... of toch...

Nog even een stukje leerstof (ik leer alle dagen bij...):
Tetra Pak ontleent z'n naam aan.... de driehoekige verpakking van weleer!!!
Ik citeer een lijntje of twee van een andere website:
Tetra Pak's first product was a paper carton used for storing and transporting milk. The first product was a package in the shape of a triangular pyramid (or tetrahedron), today called "Tetra Classic".
En als afsluitertje een geplukte foto ... uit 1965... dus m'n tijdsbesef zit er niet ver naast :)


mmmm..... ik weet niet waarom... maar krijg plots zin in melk.... :)

nog meer mercikes

'k Ben er al een tijdje mee bezig... iemand op het werk proberen "houden".
't Is een beetje een ingewikkeld verhaal, maar het komt erop neer dat een tijdelijke medewerkster onlangs van ons te horen moest krijgen dat we haar waarschijnlijk niet gingen mogen aanwerven omdat ze niet voldeed aan één van de voorwaarden, opgelegd door de vdab.

Toen ikzelf het vernam, leek het alsof de vloer onder m'n voeten openreet en me ging verzwelgen. Ik was er kapot van. EN we moesten het nog aan de juffrouw vertellen....

MAAR ik gaf niet op.
Begon iedereen aan te schrijven waarvan ik maar kon bedenken dat ze een invloed zouden kunnen uitoefenen.
Het nieuws bleef slecht.
Het zou er niet in zitten, die aanwerving.

Toch...
één van die mensen zocht zelf óók verder. Hij begon te graven, naast en samen met mij. Hij zelfs met veel meer macht en invloed dan ik...
De ene dag was het nieuws nog slecht. Toen kwam er een lichtpuntje, maar met grote MAARs.
Beter om geen hoop te koesteren.
Iedere dag kreeg ik wat extra info en iedere dag een klein beetje meer hoop.
Halfweg vorige week begon het er beter uit te zien, maar nog steeds met huizenhoge vraagtekens.
Olijf pakte de foon ter hand en zou die vraagtekens eens onderzoeken.

...
Bleek dat DE voorwaarde, dat ene euvel waar we ab-so-luut zéker NIET over zouden geraken.... helemaal geen wettelijke voorwaarde was (!)
De deur stond weer op een kier, een hele grote zelfs.

Maar Olijf neemt daar geen genoegen mee. Ik wil zo'n dingen op papier zien. Ik wil bevestiging na bevestiging vooraleer ik iemand "gelukkig" maak.

Nu....
die bevestiging zwart op wit heb ik nog niet. Dat kan pas als aan een laatste voorwaarde voldaan is,... en dat kunnen we binnenkort in orde brengen, met de bereidwillige medewerking van ocmw.
Ik achtervolgde mevrouw vdab vandaag nog maar eens aan de telefoon, op zoek naar die bevestiging.
Ik mag "zo goed als zeker" op m'n twee oren slapen, zei ze...
We hebben alles wat we moeten hebben en als ik de papierwinkel naar haar persoonlijk verstuur, komt haar goedkeurende handtekening met stellige zekerheid op het broodnodige document.

Ben naar werkneemster gestapt vandaag. Heb haar het goede nieuws gebracht mét de boodschap dat ik pas vast zal slapen wanneer ik de stempel en handtekening van goedkeuring in m'n handen heb.
Ze weet dat niets in kannen en kruiken is vóór we ons papiertje gekregen hebben... maar ze was gelukkig.

En omdat zij gelukkig was, was ik dat ook even :)


In de late namiddag kwam andere werkneemster even langs. De dame die eind dit jaar de facto met pensioen gaat maar wegens opgespaarde vakantiedagen sinds afgelopen donderdag niet meer bij ons werkt.
De dame die door eerder vernoemde werkneemster zou worden vervangen.

De dame gaat met pensioen, ze heeft dus de gezegend leeftijd van 65.
Dame in kwestie is ook tot over haar oren verliefd!
Ik wist al dat er iets zat te broeien, maar vandaag kwam ze dartel als een tiener vertellen dat haar date gisteravond gewéldig was geweest. Dat ze zich niet kon herinneren zich ooit zo lekker te hebben gevoeld bij een man...
De gelukzaligheid straalde van haar af.
En omdat zij gelukkig was, was ik dat ook even.

Vandaag ben ik dus dankbaar, niet zozeer omdat ik even gelukkig was... maar omdat twee andere vrouwen dat zeer zeker (en langduriger) waren.

Thank you berry berry much

D'er is een nieuwkomer alhier.
Of misschien was de juffrouw hier al langer maar werd ik me van haar aanwezigheid pas bewust dankzij een reactie.

Hoe lang of in welke hoedaningheid: ik stel me er geen vragen bij.
Wél blij dat de juffrouw iets achterliet, want ik ging ook eens piepen bij hààr en stootte daardoor op een dingetje dat me de laatste maanden was ontglipt.

Had het er ooit zelf over gehad: dagelijks dankbaar zijn om iets. IETS, het maakt niet uit wat het is, maar IETS.
Ogen en oren open houden, om je heen kijken of gewoon stomweg blij zijn om een kleinigheid en je er bewust van zijn dat dat best iets is om gewoon effe een dankuutje te zeggen.
Intussen was ik heel dat gebedank vergeten of het kon me niet meer schelen om er wat mee te doen. Misschien zal ik dat nóg wel eens vergeten. Ben geen krak in vasthoudendheid.
Maar goed, dankzij Fielosophie zit het nu weer even in mijn bovenste schuif.
God's wegen zijn ondoorgrondelijk... ahum.

Dus dankuutjes.
En meteen wat achterstand in halen.
Twee voor gisteren.

• Een nieuw gezicht zorgde ervoor dat ik een hele dag NIET in m'n kot zat te nixen. Beter nog, het werd een aangename dag in de Gentse Binnenstad met sneeuw en paptoestanden, veel gepraat en natte voeten.
• Ik kwam op Fielosophie's blog terecht waardoor ik nu weer weet waar ik vroeger aan begonnen was.

En Twee voor vandaag.

• Eentje omdat de kortste dag van het jaar alweer achter me ligt.... yeeeeey!!!!!
• En eentje omdat ik vannacht rustig geslapen heb. Een uurtje te vroeg wakker neem ik er graag bij als restant van weken onrust. Rome werd ook niet in één dag gebouwd.

Dus dat zijn er meteen vier... en de dag moet nog beginnen.
Thank you berry berry much :)

dit bord

had ik graag gezien 3 jaar geleden. I kid you not.

op één na kortste dag

Da's de tweede keer in m'n leven dat ik zo uitkijk naar het einde van de korter wordende dagen.
Morgen hebben we de laatste.
Vanaf overmorgen kunnen we ons weer verheugen op "verbetering"... om het zo stom uit te drukken.

Vandaag sneeuwde het lang.
Van 's nachts (begin niet meegemaakt) tot ergens rond tweeën deze namiddag.
Olijf trok erop uit.
Een wandeling naar m'n ouders, om er even uit te zijn. Langs de binnenwegjes, langs de Schelde.
Kijken naar de sneeuw, hoofd legen, verbaasd zijn over moedige fietsers...

Ik doe er zo'n twee uur over, door de diepe sneeuw en regelmatig stoppend voor een foto.
Laat me nadien wel met de auto terug brengen. Jeans is half doorweekt, voeten ijsklompjes.
En de hoofdbaan ligt er intussen beter berijdbaar bij, dus het kan.

Thuisgekomen fotootjes bekijken, chatje, blogje, bed.

Lichtpunt: zusje belde me voor kerstavond. Fijn.

op laatste foto staat ouderlijk huis. Welk huis het precies is, zeg ik niet (privacy niewaar). Realiseerde me dat het al jaaaaren geleden is dat iemand de buurt nog eens fotografeerde...

Off the beaten Track

ofwel er terug op.
Olijf kijkt nog eens rond, virtueel dan.
Naar wat er zoal rondloopt op deze wereld.

Beangstigend...

Beschrijf mezelf publiekelijk, met goede en zwakke punten, do's en dont's, will's en wont's... een profiel noemen ze dat.
Eén do is heel duidelijk denk ik: "U mag me schrijven, MET foto". Noem het een filter.
Heeft een individu daar toevallig óver gelezen, dan ben ik nog zo vriendelijk om een kleine herinnering te sturen.

Sommigen omzeilen de vraag met een "ik mail je een foto door".
Not good enough.
Alsof Olijf haar mailadres aan iedere Jan Piet en Klaas doorgeeft. Zo'n antwoord krijgt dus geen tweede reactie.

Sommigen reageren hoegenaamd niet.
Ook goed. Verticaal geklasseerd.

En sommigen doen dit.
Ik citeer.

Schrijver: Crispian, 36 jaar uit Oost-Vlaanderen (sowieso al piepjong voor Olijf :))
Titel: ?
Mail:
sk00bs
Ga je wel eens naar festivals en concerten?
Waar trek je heen met vakantie?

Groetjes
C.

Nu...
Een vraagteken als titel vind ik al bijzonder summier. Maar een mens kan zoiets goed maken door een boeiende mail te schrijven.
Crispian is niet boeiend, ontdek ik al snel aan de stomme vragen die hij stelt.
Alsof ik aan een wildvreemde zulke vragen ga beantwoorden!!!

maar goed, Olijf antwoordt dus ene keer.

Crispian,
dat wil ik u best vertellen, nadat u uw foto openbaar hebt gemaakt.

groeten
s

waarna...
Wie eerst komt, eerst maalt....
eerst antwoorden, daarna foto's.

gr.
K.

K voor Kieken neem ik aan. De hooghartige lomperd.
Zoiets is geen antwoord waardig. Blokkeren daarentegen kan ik wél... hetgeen terstond gebeurde...


En dan gaat Olijf uit pure verveling wat snuisteren.
Een naam nodigt uit tot lezen: "Off the beaten track"
Man man man!!!!

Een 46-jarig individu die blijkbaar voor z'n job reist.
Liefst heel sportief en heel uitputtend.
Dames met kids (ik voel me niet aangesproken dus) mogen zich onthouden: hij heeft geen geduld voor kids.... "Eerlijk" zou je denken.
Heeft blijkbaar een zwakker gestel dan hij graag zou willen, lees ik. Hij wil sterker zijn en z'n darmen blijken van het gevoelige type... niet meteen info die ik van de eerste keer openbaar zou maken, maar goed.

En dan de rest.
Ik kopieer en plak... en laat u even mee oordelen.

Extra info:
Als je over je volgende vakantie langer dan 5 minuten iemand wilt kunnen boeien, dan ben je hier aan het juiste adres. 20 jaar ervaring in avontuurlijk reizen onder het motto: 'Zweet kan je afwassen, de herinneringen blijven'. Spannend... maar duidelijk niet geschikt voor wie kiest voor een meer traditionele invulling van het leven. Ik heb moeite met het verstikkende van de dagdagelijkse routine en dus heb ik een vast maar onregelmatig werk en veel vakantie om de routine te breken. Deze zomer trok ik rond in het grensgebied tussen Zweden en Noorwegen, in de Brenta-Dolomieten op de Via delle Bocchette en in Corsica op de GR 20.... allemaal lastige tochten, maar je voelt tenminste terug dat je leeft. En dat mis ik vooral op deze site... geen poeha, geen clichés, maar een poging tot originaliteit en puurheid. Als je je aangesproken voelt, begin dan met iets over jezelf te schrijven.

Wat meneer niet wil:
Dames met weinig respect voor hun eigen lichaam (voor wie dit niet begrijpt: overmatig drankgebruik, drugs, roken en overgewicht). Dames wiens fantasie niet verder reikt dan Vlaanderen Vakantieland of de Neckermanncatalogus. Angsthazen. Dames die vastgeroest zitten in hun gewoontepatronen. Dames met onrealistische verwachtingen, die niet in verhouding staan tot datgene wat ze zelf kunnen waarmaken. Dames met kleine kinderen. (Sorry, ik heb er te weinig geduld voor). Gesloten quizvragen.

Meneer's meest romantische ervaring:
De schittering van de ochtendzon op de besneeuwde toppen van het Oostenrijks-Italiaanse grensmassief, na een avondmaal in een berghut op 2400m, waar veel Belgische restaurants nog wat van kunnen leren, gevolgd door een champagne ontbijt (Niet op bed).

En wat hij de perfecte date vindt:
Met een vrouw die erin slaagt mij te verrassen...mijn aandacht weet te trekken en vooral die weet te behouden. Een vrouw die me niet doet denken aan het verlies van mijn vrijheid maar aan de meerwaarde van haar aanwezigheid.

De haren op m'n armen gaan recht staan wanneer ik zo'n dingen lees.
Dit is dus het soort mensen waar je je nog aan mag verwachten als je je ogen van de grond haalt...
Dàt of compleet nietszeggende omschrijvingen waarvan je spontaan gaat geeuwen...

Off The Beaten Track vindt zichzelf blijkbaar een hele partij.
Je moet hem kunnen boeien... bah ja, wie wil niet geboeid zijn?
Maar als je hém leest, is hij bijzonder moeilijk te boeien... want meneer heeft zowat alles meegemaakt in zijn leven... de dame in kwestie mag zich al reppen als ze nog wat wil meekunnen.
Z'n aandacht kan getrokken worden, maar is moeilijk te behouden... hebben we hier met een Aádééháádéétje te maken???
De meerwaarde van mevrouw moet van fenomenale proporties zijn, me dunkt, wil mister ADHD niet gaan treuren om het verlies van z'n vrijheid.

Persoonlijk hoop ik dat het heerschap tot het einde zijner tijden moederziel alleen op deze aardkloot blijft rondhoppen. Zoveel kwaliteit verenigd in één man, dat kan geen enkele vrouw aan ... :)

Olijf verloor haar hart aan een man die van het onderkruiperige onbetrouwbare tiep bleek te zijn... helaas.
In een poging tot herstel dacht ik "even kijken welke vis hier nog in de zee zwemt".
Domme reactie, ik weet dat, maar dit is wat lange winteravonden op de zetel of in bed met de TV met je doen. So shoot me.

Het resultaat, zonder verdere contacten voorlopig, is bedroevend.
Het doet je bijna denken (en daar sta ik niet ver meer vanaf)... beter alleen op deze wereld dan met het aanbod "varia" dat zich nog laat vinden...

Jakkes!

zitjes

Olijf hoort links en rechts dat het wel eens een witte Kerst zou kunnen worden.
Om Kerst geef ik weinig.
Maar wat denkt u ervan?

ongekend terrein

voor Olijf... Dromen... of ze herinneren.

Iedereen droomt, ik weet dat.
Ik ben één van die lui die zelden weten wat ze gedroomd hebben.
't heeft iets te maken met wakker worden tijdens de droom, naar het schijnt.

Als ik niet wakker word tijdens de droom... dan slaap ik doorgaans vast, mag ik wel zeggen.
Lucky me.

Zo niet de laatste tijd.
Zo ook niet vannacht.

Een droom die ik al ken sinds m'n kindertijd. Niets bijzonders. Iedereen kent die waarschijnlijk.

Je wordt wakker in het donker.
Je voelt dat er wat mis is en staat op.
Je voelt nog steeds dat er wat mis is... eigenlijk weet je al op voorhand wat er gaat gebeuren.
Je wil het licht aansteken, knipt de schakelaar aan... en het blijft donker.
Je loopt naar een andere schakelaar. Het blijft donker.
Je hart begint wat sneller te slaan... waarom wil dat licht niet aan?
Overal waar je gaat of staat... geen licht.
Tegelijk voel je de aanwezigheid van iets, iemand... maar het blijft onbestemd.
Bang, angstig, beklemd.
Er ís iemand maar je ziet of hoort hem niet.
En die verdomde lichten willen maar niet branden.
Je wordt wakker.

Ik ken die droom.
Verschil déze keer, is dat ik wakker werd met de onmiskenbare geur van verbrande kunststof... alsof er een motor verbrand was.

En dàt beangstigt me.

Ik ben niet gevoelig voor "energieën" allerhande, hoewel ik er wel geloof aan hecht en onvoorstelbaar respect voel voor degenen die het wél bewust voelen... (verklaar me gek... iedereen z'n overtuigingen).

Een jaar of wat geleden hoorde ik fysiek een geluidje tijdens een droom.
Gisteren werd ik fysiek de geur van verbrande kunststof gewaar.

Dat pakt me.
En daar wil ik meer over weten.
...
Nadia?

Intussen ben ik moe wegens slaapgebrek en overdreven gevoelig voor niemendalletjes.
Niet fijn.
Dit is zeuren, maar het blijft niet fijn.

muisstil

't was tijd om erin te kruipen. Oogjes toe en snaveltjes dicht.

Ik keek naar buiten.
Het sneeuwde weer.

Lichtjes uit beneden en één kaarsje aan.
Even buiten kijken naar al dat wit.

Naar boven, omkleden en alweer lichtjes uit, één kaarsje aan.

Keek weer naar buiten
en keek
en keek

de stilte die je hoort wanneer het sneeuwt
de rust
de kalmte
het wit

Het is de stilte van de sneeuw.
Muisstil.... stiller zelfs.

Je kan er niet níet naar kijken.
Je kan het niet níet bewonderen.
Kijken en denken "Morgen is het misschien weer allemaal weg."
Geniet ervan zolang het kan... want morgen is het er niet meer.

Pure eenvoud, pure schoonheid.
Meer is er niet,
meer hoeft het ook niet te zijn.

Thuiskomen

Thuiskomen krijgt een heel andere betekenis als je dat glijdenderwijs moet doen.

Op de radio roept men de hele dag af (waarom dat in godsnaam "afroepen" wordt genoemd, ik weet het niet... op de radio praten ze toch normààl?) dat wie niet persé ergens heen moet vanavond, maar beter binnen kan blijven. Sneeuw, natte wegen en voorziene vrieskou maken de wegen spekglad.

Binnen blijven kan ik... maar dan zou ik een bedje moeten spreiden op het werk... en dat spreekt me niet aan.
Buiten dus... persé persé... om naar huis te rijden.

Autosnelweg en hoofdbanen willen nog lukken. Binnenwegen worden al wat viezer en het laatste stukje huiswaarts wordt hartkloppend afgelegd.
Olijf woont op een "berg"... zo noemen ze dat hier.
Vandaag word ik de berg gewaar.
In eerste en/of tweede stapvoets de berg op met m'n wagen. Hopend dat ik niet ga slingeren.

Ergens halfweg de berg steekt één van m'n overburen de baan over. No problemo, hij deed dat ruim op tijd.
Dat hij nét op het ogenblik dat ik voorbijrijd, beslist het portier van z'n auto wagenwijd (pardon the pun) open te trekken, vind ik dan weer minder van vooruitziendheid getuigen.

Wijd open op mijn baantje is sowieso altijd al wijd.
Wijd open op het moment dat aandachtige chauffeurs hun best doen om niet buiten de sneeuwsporen te glippen.... is gewoon stóm wijd.
Maar goed... Olijf's ros geraakt veilig en wel voorbij het obstakel en slaat dan finaal haar zijstraat in.

Offeeuuuh.... "inslaan" is veel gezegd.
Olijf glibbert aan een slakkengangetje de straat in.
Met ààndacht!
Het lukt.

Laatste euvel... de heuvel die me scheidt van de garagepoort... per definitie dus enigszins in de hoogte gelegen.
Een andere buur heeft zich alweer erg nipt voor de poort gezet... niet veel manoevreerruimte (lees slingerruimte). Het voetpad is nog niet geruimd (en zal dat ook niet worden, daar is Olijf te lui voor), dus dat wordt bibberen.
Net op dat ogenblik belt mama om te horen of ik goed en wel ben thuisgekomen.
Ja dus - dank u voor het vragen - maar de auto moet nog "effe" binnen. Of ik verder mag doen? Dat mag.

Enig geglibber, geglij en gewieg later (tip: je moet je auto de garage in WIEGEN bij zo'n weer!), staat het ros ongeschonden à l'abri.... OEF.

En dan komt Olijf uit haar garage... de tuin ligt er "prachtig" bij... voor zover je het een tuin kan noemen. Bon, goed... het is mijn tuin dus ik mag die zo noemen.
Ongeschonden (als m'n wagen) met poezenvoetjes over het middenpad.
Effe kijken, effe bewonderen en effe fotoapparasie erbij nemen. Wat spelen met witbalansen en what have you om de tuin te vereeuwigen vooraleer ik er met m'n lompe voeten doorheen wandel.
Et voilà, Olijf is thuis.
Weliswaar zonder man, kind of huisdier dat me verwelkomt, maar desalniettemin thuis.
En binnen......... is het warm.
Vanavond moet ik nergens persé heen. Dus ik blijf waar ik ben. Thuis.
Op het menu staat goeie ouwerwetse winterse peekesstoemp. Gemaakt voor 6, deels opgegeten door één.


Eens binnen, bel ik m'n mama terug om haar te zeggen dat "het" gelukt is.
Alles OK, iedereen gerust.

Dunne laag, dikke laag koud

Het sneeuwt buiten vandaag.
Ik hou van sneeuw, zielsveel.
Alle ongemakken die het met zich meebrengt... kan me niet schelen, ik hou van sneeuw.

Gelukkig fotoapparasie bij in de auto, dus een fotoo-tje moet eraf kunnen tijdens de pauze.
Omdat je met sneeuw in België nooit weet hoe lang hij blijft liggen.
Je moet er snel bij zijn, het snel appreciëren en dan - wie weet? - nog jarenlang nadien vertellen over "Weet je nog? In 2009? Dik-ke pak-ken!"...

Zucht...

Ik ben aan het werk vandaag, dus veel fotograferen komt er niet bij kijken. Veel nice scenery is hier ook niet.
Wel het stoeltje waarin ik me in de zomer graag in het zonnetje nestel bij wijze van middagpauze met een boekje in de hand en een kopje koffie in de andere.

Stoeltje is nu wit en totaal misplaatst.
Met een steeds dikker wordend laagje koud erop.

zucht...

Ik wil graag gewoon heel blij zijn met al dat wit hoor... gewoon blij zijn is Olijf's gewone doen.
Vind het rot wanneer ik vaststel dat blij er niet meer bij is.
Het is geen wit wat ik zie... het is gewoon koud.

En DAT potverdorie vind ik spijtig!!!!
Olijf moet terugkomen!
Blij en onverschrokken!
Met een eigen mening over ditjes en datjes en geen angst om het te verkondigen.
Met een lach en een schouderklopje links en rechts.

Dat stukje vod dat ik nu ben... 'k heb er een hekel aan.

M'n pijplijst

euh?

u denkt... ze is gek geworden... het is gebeurd...

Tja, misschien hebt u gelijk. Het zou kunnen. Met de nonsens waar ik me dit jaar mee heb bezig gehouden... het zóu kúnnen!

Lees even mee... en dan mag u uw oordeel vellen.

The Bucket List.
Ooit gezien?
Ik wel.
Liet me verleiden door twee grote namen die me konden bekoren: Morgan Freeman en Jack Nicholson.
Het bleek bij nader inzien een onnozel stuk filmwerk. Iets waarvan ik me afvroeg: "Hoe lieten twee groten der aarde zich verleiden om dit scenario levend te maken?"

... geldgebrek misschien? Het kan. Het dóet er zelfs niet toe.

De film (je mag het film noemen omdat het dat medium gebruikt, maar om geen enkele andere reden!) is een verhaaltje over twee mannen die op sterven na dood een kamer delen in het ziekenhuis.
Eén van hen vernoemt zijn Bucket List.
Dingen die hij nog wil doen vóór hij komt te sterven. "Before I kick the bucket", dus... (excuses, slimme medelezer... 'k heb graag dat iedereen kan volgen)

Gisteren had ik een gesprekje met een vriend over iets wat daarmee in verband kan gebracht worden.
M'n eigen bucket list... míjn pijplijst... vooraleer ik de pijp aan Maarten geef... DUS :)

Ik vond het toepasselijk en wel om volgende reden.

Het is geen geheim: Olijf wil graag haar leven delen met een "significant other" zoals dat wel eens genoemd pleegt te worden.
Lang - véééééél te lang - heb ik m'n zinnen op één persoon gezet, waarvan ik écht waar dacht dattie het waard was.
Destructieve combinatie van liefde, verliefdheid en.... koppigheid waarschijnlijk?
Niet willen zien dat het individu aan elkaar hing (hangt) van de mooie woordjes zonder daar één enkele concrete, betekenisvolle daad tegenover te stellen.
"Geduld", dacht ik. "Je bereikt nix door te pushen."
Als hij zo vaak terugkeerde.... dan móest daar toch een (hopelijk mooie) reden voor zijn?
Dat ik niet wilde zien dat z'n even vaak terug weglopen óók wel een reden moest hebben... tja, dat is dus mijn grote koppigheid geweest.

Ik geef u.... m'n ex.
"Jij bent het beste dat me ooit is overkomen. Een meisje als jij kom ik nooit meer tegen. Ik zal nooit beter vinden. Jij en ik zijn zielsverwanten. Je bent m'n betere helft. Ik zie jou graag met hart en ziel" (met hàrt en zíel eh....)
en daartegenover... omtrent de "vrouw" (ik ben mild vandaag.... het àndere woord in m'n hoofd wil ik vandaag niet neerschrijven) die hem al even lang in limbo houdt als de periode dat ze elkaar "kennen"...
"Het is een gekkin. Ik vraag me af of ze nog gevaarlijker kan worden. Daar wil ik m'n leven niet mee delen. Heb dat al meegemaakt en wil dat nóóit meer... maar ik voel me li-chà-me-lijk tot haar aangetrokken"

Sinds Juni 2008 treur ik om en wacht ik op een "volwassen" man van 44 (going on 45) die nóg maar eens beslist heeft dat physical attraction (en - oh ja, ik zou het bijna vergeten - ze kàn lief zijn als ze zich daar heel hard op concentreert...) dé basis is om van nu tot het einde zijner tijden een volwaardige en genoegdoenende relatie op te bouwen.
Dààr ben ik dus anderhalf jaar droevig om geweest...

Reken ik hier af op de blog?
Yep.
Gelooft u me... ik zou veel harder kunnen afrekenen... maar een klein restant aan fatsoen weerhoudt me ervan...
In de eerste plaats reken ik echter af met mezelf.
Ik lach mezelf uit om wat ik zo lang heb toegestaan. Om wat ik mezelf heb aangedaan.
Ik wàs boos .... en ben dat nog steeds... omdat er nog steeds een kans bestaat dat ik dezelfde fout opnieuw zal maken... in the name of love...

Maar goed.
Die andere helft van me... hij hééft een vrouwtje... en dan weer niet... en dan weer wel... en dan weer niet... en dan weer delend met een handvol andere mannen... maar de ààntrekking is zo groot. Dat er een wóórd bestaat voor zulke vrouwen, dat gaat aan hem voorbij. Dat er óók een woord bestaat voor mannen die op zulke vrouwen vallen... evenzeer.
Tja... éigenlijk is het een put waarin Olijf niet meer hoeft te vallen. Zeg maar een beerput, want dàt is het.
Zelden zo'n gebrek aan waarden en normen gezien. Je dààrin laten meeslepen is moordend, létterlijk...

De Pijplijst dus... (ik week even af)
Olijf wil dus best wel eens kijken of er nog ànder interessant materiaal rondloopt op deze aardkloot.
"Aan je deur komen ze heus niet aankloppen" zei m'n moeder destijds, toen ze haar eerstgeborene de 30 zag naderen en nog steeds single...
Olijf wilde niet luisteren, bleef haar ding doen en geloofde in de grote liefde... Noppes dus :)
Moeder had gelijk.
De deur (zowel luid bellen als zachtjes kloppen) bleef akelig stil, op enkele episodes na (de waarheid dient volledig gezegd).

Eind 2006 ondernam Olijf dus stappen om virtueel door andermans ramen te gaan piepen. Niet aankloppen aan de deur... een dame doet zoiets niet... gewoon eens kijken wat de wereld te bieden had.
Dat bleek niet veel, maar ééntje is genoeg.
En ééntje kwam. En hoe.
Hoteldebotel, compleet van de kaart, ongeloof dat dit míj nog mocht overkomen. Wat zeg ik? "Als het met deze niet lukt, dan hoeft het voor mij niet meer, dan geloof ik er niet meer in".
Hmm... het lukte dus niet, zo vond hij na verloop van tijd.
Olijf gebroken en zoals voorspeld... geloofde er niet meer in.

We schrijven nu eind 2009.
Het geloof is er nog steeds niet echt... maar "kijk eens om je heen, meid.... er zijn genoeg mensen die een tweede, derde of tiende liefde vinden... waarom zou jij anders zijn?"

Dus denkt Olijf.
De deur blijft stil. Wat kan een mens bedenken om tenmínste onder de mensen te komen?
Gewóón onder de mensen komen.... om ooit, in een nu nog onbepaalde toekomst, de kansen te verhogen dat er nog wél een parel te ontdekken valt...

en dàt is dus de pijplijst.

• De online manier... een beetje terughoudend, maar "we" denken erover na.
• Sociale etablissementen bezoeken, zoals daar zijn café's, resto's, danstenten en varia. De vraag is... doe je dat alleen of in gezelschap? En indien in gezelschap, doe je dat dan met een vriend of een vriendin?
  Olijf denkt aan vroeger, toen ze steevast met de grootste zeuren ter wereld zat opgescheept. Lallende mannen die een boompje opzetten over "Alle vrouwen zijn hetzelfde", "M'n lief heeft me gebroken", "Ik geloof niet meer in relaties","M'n honden zijn m'n leven, "Wat vind je van m'n Audi reutepeteut?"...
  Brrrrrrrrrrrrr.... de gedachte alleen schrikt me al af....
• Feestjes bijwonen met of bij vrienden... veelal volgepakt met paartjes en hun kids... vrouwen die van uit hun ooghoeken wantrouwig naar je kijken, alsof je klaar staat om hun partner af te pakken... AFpakken, pe-lease!
• Singles-parties. Eén keer gedaan, zo'n jaartje geleden.
  Dúbbel Brrrrrrrrrrrrrrrr! Of je't wil of niet... je loopt daar als koopwaar. Iedereen bekijkt iedereen als potentiële partner... en dan weet je niet eens wat ze met "partner" bedoelen. Een "bit on the side" kan voor hen nét zo goed de definitie zijn voor partner. Of "de vrouw die m'n was en plas zal doen, nu mama en ik zo ver van elkaar wonen"
  Geen ervaring die ik zo meteen wil herhalen... denk ik (maar ik ben nog "jong")
• Speed-dating. Nog nooit gedaan :)
  Blijkt ook afschrikwekkend te zijn naar ik hoor. En - mezelf als semi-intelligent persoon beschouwend - niet meteen de manier om iets betekenisvols te verhopen...
• Je inschrijven op cursussen, reizen enzoverder waar je "gelijkgezinden" kan ontmoeten.
  Het probleem met "gelijkgezind" is dat het een breed concept is. Je kan een interesse delen, maar de mate waarin je dat doet... daar knelt het schoentje.
  Olijf danst graag... maar of daar gelijkgezinden zitten?.... *brede glimlach*
  Olijf heeft een bio-achtergrond... dus een natuurclub zou iets leuks kunnen zijn... ware het niet dat zoveel van die bio's (amateur dan wel professioneel) van het geitewollensokken-type zijn. Ieuw!
  Olijf houdt van dieren... maar m'n meute honden beschouwen als substituut voor de kinderen die ik nooit gehad heb (of die ik in een scheiding aan moeder de vrouw heb moeten afgeven)... noooo way.
  Olijf houdt van sporten... maar elke godganse zondagvoormiddag erop uittrekken met de koersfiets, door weer en wind, over berg en dal omdat "fietsen m'n lust en leven is"...euhm... nee :)
  Gelijkgezinden vrees ik niet te vinden... omdat Olijf van veel dingetjes houdt, maar van niets echt fanatiek....
• "Notoire" etablissementen bezoeken, plaatsen waarvan je weet dat er veel "vrij"materiaal rondloopt.
  Op mijn leeftijd... ook een afschrikwekkend idee. In gedachten zie ik zalen vol verloren gelopen Johnny's, met blinkende schoenen, brede snorren, weelderige borstharen, zwart-witte outfits en een "hip" giletje... loerend naar het vrouwvolk dat binnenstapt. Mannen die stante pede en zonder uitzondering dingen om de gunsten van kortgerokte vrouwen die hun overjaarse lijf in veel te jonge jurkjes hebben gewurmd. Mannen die de geschiktheid van vrouwen beoordelen naar de maat van hun borstomtrek, de diepte van hun décolleté en/of hun promiscuïteit naar andere mannen toe (maar nadien wél jaloers zijn wanneer hun nieuwverworven populaire vrouwtje nog maar dùrft te kijken richting barman om een derde wijntje te bestellen).
  Pfffff... dikke pffffffffffff...

Er zullen nog mogelijkheden zijn, waar ik me (nog) niet bewust van ben... en ik hoor die graag :)
M'n pijplijst is, naar ik vermoed, verre van volledig.

Het zijn, in tegenstelling tot hierboven genoemde film, geen dingen die ik absoluut persé wil doen. Het zijn dingen die ik kàn doen, kan overwegen om het isolement te verbreken en die ex van me voorgoed achter me te zetten.

Geloof het of niet, Olijf wil er wel degelijk uit.
Maar uiteindelijk, als puntje bij paaltje komt... wil ik eruit omdat het geven van affectie zo mooooooooi kan zijn.
Het liefst zou ik dat nog eens kunnen/mogen doen vooraleer Maarten om mijn pijp komt.
Da's toch niet veel gevraagd?

Oh ja... deze wil ik u niet onthouden.
Hij... de ex dus... kijkt met angst naar de dag dat Olijf een man zal ontmoeten die haar gelukkig maakt... want dan is hij haar definitief kwijt...
Ik vrààg u... ?????

Olijf krijgt raad

"Jij bent uitzonderlijk".
"Zoals jij lopen er geen twee rond".

en

"Probeer eerst terug gelukkig te worden alleen, zoek je plezier in kleine dingen ... alle moois zal daarna volgen, je zal wel zien."

Ja hoor... ik ken die raad. Ik gaf die raad zelf ook aan anderen.
En ik weet dat die raad een grond van waarheid heeft.

Nu komt het erop aan om in de duisternis die lichtschakelaar terug te vinden.
Heb dat het afgelopen jaar al zo vaak gedaan... ik wéét waar de schakelaar zit... maar m'n armpjes worden te kort, zo lijkt.

Noem het de kloof tussen theorie en praktijk...
Daar knelt het schoentje.

vandaag zit ik amper hier

morgen wil ik opnieuw dààr zijn...

Op z'n plaats

is een klein applaus, hoop ik.

Hoe goed ik het hierna zal doen... geen idee.

Maar een boel mensen zullen "oef" zeggen.

Ik heb een lastpost volledig verwijderd uit al m'n contacten. Verwijderd, niet geblokkeerd.
verwijderd.

Heb het gevoel dat iedereen opgelucht zal ademhalen. De kwelduivel weg.
Hij koos voor de x-te keer voor zijn "slunse" en ik mag dat zeggen want hij noemde haar ook zo.

Bitter? You bet.

Maar ik deed eindelijk een poging om een NIEUW leven te beginnen, nog net op tijd voor het nieuwe jaar.

Thuiskomen

Kom thuis, na het werk, na de Nurofen pick-up :)
Merk dat er iets veranderd is in m'n interieur, een paar dingetjes "opgeruimd"....

bizar.

Ik weet wie hier binnen kan, de keuzes zijn beperkt.

Kijk even rond en zie iets wat er niet hoort te staan.
Een kadootje met een briefje.

De Sint is langsgeweest. Hij houdt van àl z'n kindjes, zegt hij.

...

Ik pink even een traan weg.
Ben dankbaar maar ook een beetje triest.
Want wat ik dólgraag wil... daar kan je geen strikje om doen.

Nurofen

Olijf wordt soms geplaagd door een zeurende hoofdpijn. Nix ergs. Gewoon zeurend.
Zo ook vandaag.
Wist al langer dat de voorraad Nurofen (snoepje van het uur) thuis uitgeput was, dus zocht nog snel een apotheker die open was op zaterdag. Snel, na het werk.

Ik vond 'em. Groot mijn verbazing toen ik enkele wachtenden voor me zag... op de stoep.
Apotheker had er aanvankelijk niet veel zin in, zo leek... maar bij aanblik van de rij wachtenden, besloot hij toch maar de deuren nog even te openen.
Olijf in de rij.

Iedereen braafjes om z'n last-minute medicatie en toen was het de beurt aan de dame voor me.
Bestellingkje... was het er, was het er niet? Ze had geluk, het was er.

Praatje over de dis. Volgt u effe mee.

Klant (K): "Hoe is het met je vrouwtje?"
Apotheker (A): "Goeeeeed, goeeeeed."
K: "Je meugt 'er anders de groeten doen van me."
A: "Zal ik doen."
(korte stilte)
A: "Uwe vent is ier nie lang geleden nog geweest anders"
K: "Ah ja, vorige week zeker?"
A: "Of de week ervoor..."
(korte stilte)
K: "Wa is m'n schuld?"


...

No comment :)


(nvdr: Olijf had ook geluk. Er was nog Nurofen)

Bijleren

Een "nieuw" woord vandaag.
Niet voor de wereld. Het woord bestond al langer.
Nieuw voor Olijf. Nog nooit gehoord, toch niet bewust.

Terzake had het over m'n vaderland... La Bella Italia.
Hoewel niet zooooooooooooo bella.
Die clown komt weer in het nieuws. U weet wel, premier Berlusconi...

Enkele dagen geleden las ik nog in de krant dat hij graag een Romeinse Keizer zou willen zijn, de zot.
Nu heeft men "van horen zeggen" dat hij banden zou hebben met de maffia....

Neeeeeeeeeeee... wat vertel je me nuuuuuuuuuuuuuuuuu???
Berlusconi en maffia?????
KAN toch niet????

:)

:)

:)

Tot hiertoe nog geen nieuw woord...
Pentito kende ik, dat hoor je vaak genoeg op de RAI.
maar
Spijtoptant ... wel.... nee... ik hoorde het vandaag voor de eerste keer.

en 't is een spijtoptant die van horen zeggen heeft.............. juist :)

What's in a name?

Olijf leest af en toe. Niet zo héél veel. Maar als ze leest, is varieert dat gegarandeerd van het levensbeschouwelijke tot het zweverige.
Daar haalt Olijf dan wijsheden en inzichten uit waar ze zich uiteindelijk niet aan houdt.
Kan alleen maar hopen dat er hier en daar een plukje van blijft hangen, dat kan worden opgediept uit het archief wanneer het nodig is...

Vanmiddag las ik toevallig iets over namen. De naam die je bij de geboorte krijgt en de naam die je zelf kiest, eentje die bij je past.
"Een naam die je zelf kiest???"
Tja...
De schrijfster (jaaaaa, het is een vrouw) heeft blijkbaar onder andere iets met namen.
En suggereert, als je je eigen naam niet bij je vindt passen, dat je dan een eigen, zelfgekozen naam kan aannemen.

"Huh! Dat doe ik dus niet", dacht ik.
...
Hoewel...?

Dat heb ik wél gedaan. En al een hele poos geleden zelfs.
Olijf koos ik, blijkbaar zonder al te veel nadenken. Intussen de naam van m'n alter ego die ik pakweg 10 jaar (of langer?) geleden voor mezelf uitkoos.
Of ik dat bewust deed of niet... bwa.

Ergens eerder op m'n blog vertelde ik het al eens. Destijds chat-novice maar niet zo naiëf dat ik er met naam en toenaam invloog. Ik wilde toen een andere naam... iets waarmee ik niet zonder meer te traceren was.
Niet omdat ik wat op m'n kerfstok heb. Wel om m'n privacy wat te beschermen.
Een andere naam... welke zou het worden?

Had ik ooit gekweekt en had dat een dochter geweest, dan had ik haar altijd graag Olivia genoemd. Waarom weet ik niet precies, maar ik vind het een welluidende naam.
Vermits de kweekperiode aan mij is voorbij gegaan zonder significante partner in m'n leven, werd er nooit een dochter gemaakt. Geen Olijfje dus.

Dus, m'n geestelijk kind werd vrijwel au-to-ma-tisch een Olijf.
Hence my chosen name...

Sandra is m'n echte naam. Ik vermoed dat u, regelmatige lezer, dat weet.
Ergens in m'n verleden werd me ooit de betekenis van die naam aangereikt.

Verdediger, beschermer hoorde ik toen. Hmmm... nobele eigenschappen.
Door zelf verder te zoeken, ontdekte ik echter ook volgende verklaring: verdediger/afweerder der mannen.
En dàt vond ik zelfs in m'n twintiger jaren een minder leuke verklaring.... hoewel ik er destijds (nog) niet zo van wakker lag.
Het kon natuurlijk één en ander verklaren naar m'n liefdesleven toe.
Vanmiddag schuimde ik snel Tinternet af en ja hoor... daar stonden ze. Alle woordjes die ik me herinnerde. Plus eentje dat ik niet begrijp... tenzij bekeken als een bijzonder slechte vertaling uit het Engels.

Alexander, Alex, Alec, Lex, Sander, Xander, Alec (Eng.), Sascha (Russ.), Sandor (Hong.), Iskander (Arab.), Alexa, Alexandra, Alexandrine, Sandar, Zandra, Alessandro, Alessio, Alesio, Aleandro.
Afgeleid van het Grieks: Beschermer, mensenredder, mannenverdediger/afweerder.
Betekenis: sterk en vasthoudend.
Vooral bekend door Alexander de Grote, de Macedonische veroveraar.

(en hier krijgt u de slechte vertaling, inclusief dt-fout...)

Sandra is een Griekse meisjesnaam. Het betekent `Helper van mensity`. Extra info: Waar word het gebruikt? De naam Sandra wordt voornamelijk gebruikt in Italië en in Engelstalige landen. Het is een verkorte vorm van Alessandra, gebruikt in Italië.)

Tja, in Italië word ik vaker Alessandra genoemd dan Sandra. Macht der gewoonte, neem ik aan.
Maar ze spreken het er zo mooi uit, met juiste accenten op de juiste plaatsen, dat ik er me niet aan stoor :)

Cassandra wordt ook als oorsprong gegeven. Uit Homerus' "Ilias".
Dochter van Koning Priam van Troje. Van de god Apollo kreeg ze de gave om in de toekomst te kijken. Apollo was echter een beetje een sadist, want hij vervloekte Cassandra maar meteen zodat haar profetieën nooit zouden worden geloofd. Zo stond die arme meid te schreeuwen dat Troje zou vernietigd worden met het bekende Paard... maar geen kat die haar geloofde...

Zucht... ik herken dat precies een beetje...


En nu, m'n gekozen naam. Ter info: ik kende de betekenis van Olivia niet toen ik hem koos. Nu ik het weet, ben ik blij met m'n keuze. Voor het gemak "beslis" ik dat die naam bij me hoorde...

Olivia

Waarschijnlijk afgeleid van het Germaanse 'alf; met de betekenis 'elf', en 'heer', met de betekenis 'leger'. De betekenis zou zijn: bovennatuurlijke strijder. Mogelijk ook van het Latijnse 'olivarius', met de betekenis; olijfboomplanter.

of Latin origin, meaning "olive tree".
Coined by Shakespeare as the name of a much-wooed aristocrat in his play "Twelfth Night" (1599).
He may have derived the name from the olive plant, or as a feminine form of Oliver.
Biblical: the olive tree is a symbol of fruitfulness, beauty, and dignity.
Today, "extending an olive branch" traditionally signifies an offer of peace.
Today, Olive is associated with Popeye's scrawny girlfriend, Olive Oyl.

Nu ik het lees... ik had altijd een boontje voor Olive Oyl met haar curieuze haarknotje en haar rare zwarte rok ...
Afgezien daarvan: fruitfulness, beauty and dignity hoor ik liever dan afweerder der mannen...

en om af te sluiten.
M'n grootmoeder zaliger (mémé voor de kleinkinderen) zei altijd:
"Le nom d'un fou se trouve partout".
Wat dat betreft, heb ik vandaag m'n best gedaan vind ik :)