Terwijl ik bekom van een weekend waarvoor ik voorlopig geen woorden vind, word ik langzaam wakker.
Twee dagen opgestaan "in gezelschap", met iemand om "te soigneren".
Maak er niets méér van dan wat het was, beste lezer. Olijf is niet van 't straat, nog lang niet :)
Ik had een vriendin op bezoek. Het woord "vriendin" hoop ik vanaf nu te mogen gebruiken, terugblikkend op twee dagen praten, ideeën uitwisselen en van de ene verbazing in de andere vallen (in de best mogelijke betekinis van het woord).
Hoe dan ook. Vandaag werd ik opnieuw alleen wakker. Niet erg. "We" zijn dat gewoon.
En toch... het is heel even opnieuw wennen: opstaan en niets zeggen aan niemand.
Dus doet Olijf wat ze het best doet: koffietje drinken, (uitzonderlijk) een ontbijtje nemen en pc aan.
Op FB is weinig beweging of ik lees berichten waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Mail is weinig zeggend dus wend ik me even tot YouTube. Es kijken wat we daar vinden.
ViaVia krijg ik in de kantlijn videosuggesties. Ik klik op eentje dat ik ken. U kent het ongetwijfeld ook.
Susan.
Boyle.
De werkloze 47-jarige huisvrouw uit Engeland met een gouden stem.
Ik kijk, luister en krijg, voor de zoveelste keer, koude rillingen. Olijf is hierin onverbeterlijk... ik laat me graag en vaak bevangen door ontroering.
Na Susan volgt haar voorganger PauL Potts. Nòg zo'n verborgen talent.
De YouTube-suggesties blijven komen. Best wel slim (en soms een beetje beangstigend ook, als je er goed bij nadenkt) hoe je keuzes worden ge-tracked en worden "beantwoord" met méér suggesties in dezelfde lijn.
Sung-Bong is het volgende (voorheen) onbekend talent. Een Koreaanse jongen die het deel "Familie" in z'n vragenlijst blanco liet omdat hij op 5-jarige leeftijd wegliep uit het weeshuis waar hij tot moes werd geslagen en sindsdien op straat leefde.
Ik eindig bij Chooka Parker. Een australische farmboy met deze keer eens géén gouden stem maar dito handen. Improviseert ter plekke pianostukjes die je kippenvel bezorgen.
Nu....
Waarom geef ik u dit mee?
Omdat Olijf (voor de verandering) zat te grienen bij haar scherm.
Nix ergs, nix triests. Gewoon ontroering.
En dan vraag ik me af. Waaròm ben ik ontroerd? Er loopt toch heel wat talent rond in deze wereld?
Een deel van de ontroering wordt je natuurlijk met de paplepel ingegeven. Slim gekozen aanzwellende achtergrondmuziek, beelden van staande ovaties en tranenwegpinkende mensen hèlpen je om vanzelf meegesleept te worden in het hele gebeuren (terwijl je er zèlf niet eens aanwezig was).
Het àndere deel zoek ik in de achtergrond van de (op dat moment ongekende) performers.
Stuk voor stuk zijn het voorbeelden van the underdog. Mensen met een zeer bescheiden tot ronduit armoedige achtergrond die toevallig een talent hebben en zich er in vele gevallen niet eens bewust van zijn. Als van de hand gods geslagen wandelen ze het podium op, laten zich in enkele gevallen nog even kleineren door minachtende blikken van juryleden om vervolgens jury èn publiek met stomheid te slaan.
Daar houden wij van. Van underdogs die omhoog rijzen. Feniksen uit hun as. Ogenschijnlijke reïncarnaties bijna van de vroegere "groten" uit de geschiedenis.
Olijf zat dus weer met tranende ogen in haar huis. For all the good reasons. Want ik ween graag van ontroering. Voel me daarna bijna opgelucht, extra vrolijk en - wat belangrijker is - gesterkt in de wetenschap dat we allemààl een verborgen talent hebben dat vroeg of laat boven komt drijven.
Dat wéten is al veel... vind ik. Er wat mee DOEN.... nog beter :)
En met deze onnodig emotionele overpeinzing sluit ik deze post af.
Op ongekende en te ontdekken talenten. Schol! :)
maandag 31 oktober 2011
vrijdag 28 oktober 2011
E se un giorno...
... dovessi decidermi di scrivere in Italiano? Ci riuscirei?
È discutibile....
La voglia c'è. Le parole, per lo meno in Fiammingo, pure.
Ma la conoscenza manca.
E - purtroppo - pare che mancherà per sempre.
Crescere con due genitori di origini diversi può essere... no... È... un dono meraviglioso.
Passare l'infanzia e l'adolescenza sentendo due lingue in casa: anche quello, senza dubbio un dono senza paragone.
Ma rimane, sempre e comunque, la mancanza dell'insegnamento formale. Quel metodo preciso di coniugazioni, grammatica e letteratura. Quello che ora - a me - servirebbe per dire ciò che voglio, nel modo più eloquente possibile.
E va bene.... la scelta è ristretta. Alla mia "bella" età, non credo che imparerò ancora abbastanza per cambiare le abitudini, dimenticare gli errori e trovare le nuove sfumature.
È quello che è.
È esattamente quello che è......
(un pò mi dispiace)
È discutibile....
La voglia c'è. Le parole, per lo meno in Fiammingo, pure.
Ma la conoscenza manca.
E - purtroppo - pare che mancherà per sempre.
Crescere con due genitori di origini diversi può essere... no... È... un dono meraviglioso.
Passare l'infanzia e l'adolescenza sentendo due lingue in casa: anche quello, senza dubbio un dono senza paragone.
Ma rimane, sempre e comunque, la mancanza dell'insegnamento formale. Quel metodo preciso di coniugazioni, grammatica e letteratura. Quello che ora - a me - servirebbe per dire ciò che voglio, nel modo più eloquente possibile.
E va bene.... la scelta è ristretta. Alla mia "bella" età, non credo che imparerò ancora abbastanza per cambiare le abitudini, dimenticare gli errori e trovare le nuove sfumature.
È quello che è.
È esattamente quello che è......
(un pò mi dispiace)
De laatste van 2011
Op een moment dat ik verondersteld word nog een laatste hand te leggen aan m'n (zonder twijfel zwakke) pogingen om er opgeruimd en georganiseerd uit te zien, smijt ik snel nog wat op m'n blog.
Onverbeterlijk... maar da's een ander verhaal.
Op weg naar huis stelde ik vast dat vandaag m'n laatste rit was van werk naar huis in het licht. Morgen zetten we met z'n allen de klok een uurtje terug en gaan we de 5 maanden donkerte tegemoet. Nou ja.... geen volle 5 maanden.
Ik tel even af. Aftellen is iets wat ik doe.
Nog 54 dagen tot de kortste dag van het jaar. Da's niet veel :)
Nog 144 dagen tot de volgende lente. Da's al wat meer, maar daar maal ik nu even niet om.
Ik kijk vooral uit naar die kortste van het jaar. Want daarna gaat alles weer lekker bergop :)
En vandaag dus, 28 oktober 2011, zag ik het licht nog één keer. Op weg naar huis.
En meteen ook de thermometer van m'n wagen die me zei dat het om 18u26 nog 15°C warm was buiten. Een kwartiertje eerder was dat nog 17,5°C.
Daar hebben we dan een hele zomer voor in de kou gezeten, lieve mensen :)
Goed, hier hou ik het bij. Er staat nog een stofzuiger en emmer met dweil op me te wachten.....
Onverbeterlijk... maar da's een ander verhaal.
Op weg naar huis stelde ik vast dat vandaag m'n laatste rit was van werk naar huis in het licht. Morgen zetten we met z'n allen de klok een uurtje terug en gaan we de 5 maanden donkerte tegemoet. Nou ja.... geen volle 5 maanden.
Ik tel even af. Aftellen is iets wat ik doe.
Nog 54 dagen tot de kortste dag van het jaar. Da's niet veel :)
Nog 144 dagen tot de volgende lente. Da's al wat meer, maar daar maal ik nu even niet om.
Ik kijk vooral uit naar die kortste van het jaar. Want daarna gaat alles weer lekker bergop :)
En vandaag dus, 28 oktober 2011, zag ik het licht nog één keer. Op weg naar huis.
En meteen ook de thermometer van m'n wagen die me zei dat het om 18u26 nog 15°C warm was buiten. Een kwartiertje eerder was dat nog 17,5°C.
Daar hebben we dan een hele zomer voor in de kou gezeten, lieve mensen :)
Goed, hier hou ik het bij. Er staat nog een stofzuiger en emmer met dweil op me te wachten.....
 |
| het bewijs, uiteraard :) |
 |
| en nog even een zicht op wat de komende maanden niet meer zichtbaar zal zijn na het werk. |
donderdag 27 oktober 2011
Reclame: Hoogst Bizar...
enkele seconden kunnen je plots perplex doen staan.
Dat gebeurde pakweg een minuut geleden met Olijf.
Een reclameblok. Niet eens een blok. Een spot.
Marc Herremans. Verlamd atleet sinds 2002. Steeds alle respect voor gehad. En nog steeds. Nog steeds.
Wereldkampioen in 2006. Je zou voor minder respect hebben voor zo'n man.
En toch. Heel even sta ik perplex.
Hij doet een reclamespot. Kort maar krachtig.
Verbazingwekkend ook, gezien de beeldtrucage.
Ik denk nog even "hebben wij Belgen daar zoveel geld voor?". Niet voor Herremans maar voor de trucage.
Onmiddellijk denk ik terug aan The curious case of Benjamin Button.
Lang geleden heb ik er een blogje aan gewijd. Aan de film en z'n beeldenwerk. Met hoeveel detail er gewerkt werd aan de optische illusies.
Deze reclamespot is niet anders.
OF Marc heeft een miraculeuze revalidatie achter de rug, OF de makers van het spotje hebben The curious case... zeer goed bestudeerd.
Maar zelfs dàt verbaast me niet.
Het einde ............................. I have to say... I do not understand.
Een zin om even bij stil te staan.
"Omdat je realiteit verandert, hoef je je droom nog niet te veranderen" .... of iets van die strekking.
Deep, man.... Deep.
Waarna (en toen viel ik van m'n zitpoef)...
Johnnie Walker. Keep walking.
Wel.... ik blijf respect hebben voor de atleet.
Hoop van harte dat hij een rolmodel blijft voor alle mindervaliden van deze wereld. Mijn petekindje incluis.
Mag ik evenwel hopen dat zij de ironie van deze reclamespot béter begrijpen dan ikzelf?
De keep walking gaat er bij mij nog netjes in. Zelfs op licht zelfspottende manier voor alle mindervaliden die zichzelf niet alle dagen au sérieux willen nemen.
Het gaat om de alcohol. En de moeilijkheid die je - eens onder stevige invloed - ondervindt om te keep walking .... laat ons zeggen... op een rechte lijn.... helemààl valide zijnde.
Mja.... Perplex. Wat kan ik zeggen?
Het spotje staat op YouTube.
In 't Engels. Vermoedelijk van Amerikaanse makelij, hetgeen meteen de dure beeldbewerking verklaart.
Ik had misschien gelijk. Wij Belgen hebben daar het geld niet voor. Maar misschien wel de goeie smaak?
Hier is het.
Dat gebeurde pakweg een minuut geleden met Olijf.
Een reclameblok. Niet eens een blok. Een spot.
Marc Herremans. Verlamd atleet sinds 2002. Steeds alle respect voor gehad. En nog steeds. Nog steeds.
Wereldkampioen in 2006. Je zou voor minder respect hebben voor zo'n man.
En toch. Heel even sta ik perplex.
Hij doet een reclamespot. Kort maar krachtig.
Verbazingwekkend ook, gezien de beeldtrucage.
Ik denk nog even "hebben wij Belgen daar zoveel geld voor?". Niet voor Herremans maar voor de trucage.
Onmiddellijk denk ik terug aan The curious case of Benjamin Button.
Lang geleden heb ik er een blogje aan gewijd. Aan de film en z'n beeldenwerk. Met hoeveel detail er gewerkt werd aan de optische illusies.
Deze reclamespot is niet anders.
OF Marc heeft een miraculeuze revalidatie achter de rug, OF de makers van het spotje hebben The curious case... zeer goed bestudeerd.
Maar zelfs dàt verbaast me niet.
Het einde ............................. I have to say... I do not understand.
Een zin om even bij stil te staan.
"Omdat je realiteit verandert, hoef je je droom nog niet te veranderen" .... of iets van die strekking.
Deep, man.... Deep.
Waarna (en toen viel ik van m'n zitpoef)...
Johnnie Walker. Keep walking.
Wel.... ik blijf respect hebben voor de atleet.
Hoop van harte dat hij een rolmodel blijft voor alle mindervaliden van deze wereld. Mijn petekindje incluis.
Mag ik evenwel hopen dat zij de ironie van deze reclamespot béter begrijpen dan ikzelf?
De keep walking gaat er bij mij nog netjes in. Zelfs op licht zelfspottende manier voor alle mindervaliden die zichzelf niet alle dagen au sérieux willen nemen.
Het gaat om de alcohol. En de moeilijkheid die je - eens onder stevige invloed - ondervindt om te keep walking .... laat ons zeggen... op een rechte lijn.... helemààl valide zijnde.
Mja.... Perplex. Wat kan ik zeggen?
Het spotje staat op YouTube.
In 't Engels. Vermoedelijk van Amerikaanse makelij, hetgeen meteen de dure beeldbewerking verklaart.
Ik had misschien gelijk. Wij Belgen hebben daar het geld niet voor. Maar misschien wel de goeie smaak?
Hier is het.
Voorzienigheid.
M'n septembervakantieblog is nog niet ten einde, ik heb nog niet genoeg over zon en zee gememd.... of ik geef me over aan een vlaag van (overigens zéééér atypische) voorzienigheid.
Vooruitkijken - na ja... vooruitPLANNEN - is iets waar Olijf zelden aan doet.
Vakanties wippen - meestal dankzij het toekomstgerichte werk van zeer goede vrienden - vanzelf in m'n schoot. Mijn taak beperkt zich tot het bovenhalen van de portemonnee en het inpakken van de reiskoffer....
Dat is het leuke deel aan niet-plannen.
Het heeft ook z'n keerzijde.
Dingen in en om het huis gaan trager dan mogelijk vooruit... omdat het meeste eerder toevallig en out of the blue uitgevoerd wordt.
...
maar... zolang IK daarmee kan leven, maak ik me er niet teveel zorgen over.
Een ànder kan daar problemen mee hebben. Het niet eens zo verre verleden heeft dat mede bewezen.
Maar goed.... Bij deze mag het duidelijk wezen: Olijf heeft geen vooruitziend bot in heel haar lijf :)
Behalve vandaag...
En zelfs dan nòg... ik mag de eer niet opstrijken.
Tijdens de middagpauze ga ik langs een niet nader genoemde maar zéér goedkope winkel op zoek naar een paar dingetjes.
Voor het kerkhof wil ik graag een pot/schaal/bloempot voor de Sempervivum die ik de dag voordien kocht (hmm.... dan tòch een beetje vooruitblik?).
De wantrouwige 5% in Olijf gelooft niet zo in het aankopen van dure potten op een eerder onbewaakt kerkhof. Zodra de bloemen verwelkt zijn, vraag ik me eerlijk af wat er met al dat pottenmateriaal gebeurt.
En noch ik noch m'n zussen kunnen daar alle dagen gaan inspecteren.
Een beetje de gierige 5% dan maar?...
Ach wat. Ik ga en vind wat ik zoek. Voorlopig. Binnenkort zie ik wel hoe m'n gevonden schaal zich verhoudt tot het Belgisch herfst- en winterweer.
Terwijl ik aanschuif aan de kassa, kijk ik even verderop naar de andere (lange) rij en zie een mevrouw met twee dingen in de hand waarvan ik denk "Nù al????"
Vlak na die gedachte denk ik terug aan m'n knutselwerk van vorige winter. Zowel thuis als bij m'n ouders. Om het voetpad vrij te houden. En toen waren "ze" in geen velden of wegen te bekennen, al had je er grof geld voor neergeteld. Waardoor ik aan het timmeren sloeg om er zèlf een paar in elkaar te steken... voorlopig.
Na een kort duel tussen "nééééé, nu is het nog belachelijk vroeg" en "goh.... je weet wat er vorige winter gebeurde en hoe je je ergerde" verlaat ik de wachtrij aan de kassa en ga zelf op zoek.
Effe kijken of de prijs me kan overhalen.
Dat kan ie.
En ik koop er eentje. Eén, geen twee. Mocht ik hem nodig hebben in m'n ouderlijk huis, dan stop ik de mijne wel snel even in de auto.
En nu heb ik 'em dus.
Voor € 3,99.
Betwijfel of het superkwaliteit is, maar die ene die ik vorig jaar voor een viervoud van de prijs zag en NIET nam, was al even twijfelachtig kwa sterkte.
Dus nu heeft Olijf er eentje. Héél voorzienig.
Een sneeuwschop.
Mòcht het dit jaar opnieuw sneeuwen....
Vooruitkijken - na ja... vooruitPLANNEN - is iets waar Olijf zelden aan doet.
Vakanties wippen - meestal dankzij het toekomstgerichte werk van zeer goede vrienden - vanzelf in m'n schoot. Mijn taak beperkt zich tot het bovenhalen van de portemonnee en het inpakken van de reiskoffer....
Dat is het leuke deel aan niet-plannen.
Het heeft ook z'n keerzijde.
Dingen in en om het huis gaan trager dan mogelijk vooruit... omdat het meeste eerder toevallig en out of the blue uitgevoerd wordt.
...
maar... zolang IK daarmee kan leven, maak ik me er niet teveel zorgen over.
Een ànder kan daar problemen mee hebben. Het niet eens zo verre verleden heeft dat mede bewezen.
Maar goed.... Bij deze mag het duidelijk wezen: Olijf heeft geen vooruitziend bot in heel haar lijf :)
Behalve vandaag...
En zelfs dan nòg... ik mag de eer niet opstrijken.
Tijdens de middagpauze ga ik langs een niet nader genoemde maar zéér goedkope winkel op zoek naar een paar dingetjes.
Voor het kerkhof wil ik graag een pot/schaal/bloempot voor de Sempervivum die ik de dag voordien kocht (hmm.... dan tòch een beetje vooruitblik?).
De wantrouwige 5% in Olijf gelooft niet zo in het aankopen van dure potten op een eerder onbewaakt kerkhof. Zodra de bloemen verwelkt zijn, vraag ik me eerlijk af wat er met al dat pottenmateriaal gebeurt.
En noch ik noch m'n zussen kunnen daar alle dagen gaan inspecteren.
Een beetje de gierige 5% dan maar?...
Ach wat. Ik ga en vind wat ik zoek. Voorlopig. Binnenkort zie ik wel hoe m'n gevonden schaal zich verhoudt tot het Belgisch herfst- en winterweer.
Terwijl ik aanschuif aan de kassa, kijk ik even verderop naar de andere (lange) rij en zie een mevrouw met twee dingen in de hand waarvan ik denk "Nù al????"
Vlak na die gedachte denk ik terug aan m'n knutselwerk van vorige winter. Zowel thuis als bij m'n ouders. Om het voetpad vrij te houden. En toen waren "ze" in geen velden of wegen te bekennen, al had je er grof geld voor neergeteld. Waardoor ik aan het timmeren sloeg om er zèlf een paar in elkaar te steken... voorlopig.
Na een kort duel tussen "nééééé, nu is het nog belachelijk vroeg" en "goh.... je weet wat er vorige winter gebeurde en hoe je je ergerde" verlaat ik de wachtrij aan de kassa en ga zelf op zoek.
Effe kijken of de prijs me kan overhalen.
Dat kan ie.
En ik koop er eentje. Eén, geen twee. Mocht ik hem nodig hebben in m'n ouderlijk huis, dan stop ik de mijne wel snel even in de auto.
En nu heb ik 'em dus.
Voor € 3,99.
Betwijfel of het superkwaliteit is, maar die ene die ik vorig jaar voor een viervoud van de prijs zag en NIET nam, was al even twijfelachtig kwa sterkte.
Dus nu heeft Olijf er eentje. Héél voorzienig.
Een sneeuwschop.
Mòcht het dit jaar opnieuw sneeuwen....
 |
| ik zie een contrast. U ook? |
Zomaar even: dialecten
Deze week mailde ik met F enkele keren over en weer. In principe om af te spreken voor het komende weekend, maar zoals dat wel vaker pleegt te gaan (merkte ik gaandeweg tot mijn groot plezier), worden daarbij meerdere onderwerpen aangesneden.
Zoals deze keer onze schoêne Vlomse Toal en haar dialecten.
En hoe die niet voor iedereen even gemakkelijk te verstaan zijn.
Heel toevallig èn via enkele omwegen stootte ik zonet op een paar YouTube filmpjes (heb je nu ècht nix beters te doen in de ochtend, vlak voor je naar je werk vertrekt, Olijf???) die helemaal in de lijn liggen van dit onderwerp.
En ik wil ze F niet onthouden. Ik zou zelfs méér zeggen.... indien vaak genoeg afgespeeld, kunnen ze als oefenmateriaal dienen ter voorbereiding van de Vlaamse Trip.
Hier komen ze, linkgewijs.
Schrikt u niet, Vlaamse lezer.... ook wijlen Yasmine komt heel even terug tot leven.
Deel 1: Algemieën Aantwaarps
Ik kon er even van genieten.
En ik hoop van u hetzelfde :)
Een goeie morgen iedereen!
Zoals deze keer onze schoêne Vlomse Toal en haar dialecten.
En hoe die niet voor iedereen even gemakkelijk te verstaan zijn.
Heel toevallig èn via enkele omwegen stootte ik zonet op een paar YouTube filmpjes (heb je nu ècht nix beters te doen in de ochtend, vlak voor je naar je werk vertrekt, Olijf???) die helemaal in de lijn liggen van dit onderwerp.
En ik wil ze F niet onthouden. Ik zou zelfs méér zeggen.... indien vaak genoeg afgespeeld, kunnen ze als oefenmateriaal dienen ter voorbereiding van de Vlaamse Trip.
Hier komen ze, linkgewijs.
Schrikt u niet, Vlaamse lezer.... ook wijlen Yasmine komt heel even terug tot leven.
Deel 1: Algemieën Aantwaarps
Deel 2: Grüüt Gênts
Deel 3: Wùk? WestFluuts!
Ik kon er even van genieten.
En ik hoop van u hetzelfde :)
Een goeie morgen iedereen!
woensdag 26 oktober 2011
RIP cozza pinna...
Wat hectisch rommelend en ruimend in huis (Olijf verwacht bezóek dit weekend...) stoot ik tegen een wankel rek.
Een halve seconde later ligt ie tegen de grond, in gruzelementen.
M'n oude cozza pinna. Eentje die ik helemaal zelf had opgehaald tijdens een duik.
Een dode, anders had het niet gemogen.
Een cozza pinna is nix meer of minder dan een reuzenmossel. Duikers en snorkelaars hebben die wel her of der gezien, half of driekwart ingegraven in de zeebodem.
Pinna nobilis oftewel Noble Pen Shell voor wie het graag opzoeken wil.
Endemisch voor de Middellandse zee, wordt tot een kleine meter groot (leeftijd mij onbekend) en stilaan bedreigd omdat de mossel een delicatesse zou zijn.
Ik heb ze nooit gegeten.
En het exemplaar dat ik bovenhaalde was op dat moment overduidelijk morsdood. Geen dier meer te bekennen in de schelp.
Ik herinner het me nog duidelijk... hoe ik hem vond, twijfelde, hem uit het modderige zand loswrikte en ietwat beschaamd mee naar boven bracht. Hoe ik aan de duikleider teken deed als om te vragen "Màg het? Is het OK als ik hem meeneem?"... en hij knikte "Doe maar".
Hoe ik hem ooit tot in België heb gekregen, herinner ik me niet. Vermoedelijk heb ik hem meegegeven met m'n zus die destijds nog vaak met de auto kwam (vanwege een hele trossel erg jong kroost).
Maar ik had hem dus al jaren. Op een wankel rek.
En vandaag viel ie met een smak tegen de grond.
En dat vind ik spijtig....
Ik was fier op m'n nobele reuzenmossel. Hij was zo'n 45 à 50 cm lang. Ergens op de helft van z'n leven gestorven dus, om godweetwelke reden. Tot ik em vond en bovenbracht en meebracht en uitstalde en vrijwel elke dag bekeek.
Nu, ik heb er nòg eentje. Maar hoe die ooit in m'n bezit kwam, kan ik me met de beste wil van de wereld niet herinneren. Hij ziet er ook niet zo verweerd en doorleefd uit als die andere, die nu kapot is.
De overblijver doet me niet zoveel.... maar die is blijven liggen waar ie lag.
Ach ja.
Weer een stom stukje "vroeger" in de vuilbak.
Zou ik? Hem wegsmijten?
.... MOET eh....
Ach... ik laat hem nog even liggen tot morgenvroeg. En dan moet ie weg.
Ssssssonde.
Een halve seconde later ligt ie tegen de grond, in gruzelementen.
M'n oude cozza pinna. Eentje die ik helemaal zelf had opgehaald tijdens een duik.
Een dode, anders had het niet gemogen.
Een cozza pinna is nix meer of minder dan een reuzenmossel. Duikers en snorkelaars hebben die wel her of der gezien, half of driekwart ingegraven in de zeebodem.
Pinna nobilis oftewel Noble Pen Shell voor wie het graag opzoeken wil.
Endemisch voor de Middellandse zee, wordt tot een kleine meter groot (leeftijd mij onbekend) en stilaan bedreigd omdat de mossel een delicatesse zou zijn.
Ik heb ze nooit gegeten.
En het exemplaar dat ik bovenhaalde was op dat moment overduidelijk morsdood. Geen dier meer te bekennen in de schelp.
Ik herinner het me nog duidelijk... hoe ik hem vond, twijfelde, hem uit het modderige zand loswrikte en ietwat beschaamd mee naar boven bracht. Hoe ik aan de duikleider teken deed als om te vragen "Màg het? Is het OK als ik hem meeneem?"... en hij knikte "Doe maar".
Hoe ik hem ooit tot in België heb gekregen, herinner ik me niet. Vermoedelijk heb ik hem meegegeven met m'n zus die destijds nog vaak met de auto kwam (vanwege een hele trossel erg jong kroost).
Maar ik had hem dus al jaren. Op een wankel rek.
En vandaag viel ie met een smak tegen de grond.
En dat vind ik spijtig....
Ik was fier op m'n nobele reuzenmossel. Hij was zo'n 45 à 50 cm lang. Ergens op de helft van z'n leven gestorven dus, om godweetwelke reden. Tot ik em vond en bovenbracht en meebracht en uitstalde en vrijwel elke dag bekeek.
Nu, ik heb er nòg eentje. Maar hoe die ooit in m'n bezit kwam, kan ik me met de beste wil van de wereld niet herinneren. Hij ziet er ook niet zo verweerd en doorleefd uit als die andere, die nu kapot is.
De overblijver doet me niet zoveel.... maar die is blijven liggen waar ie lag.
Ach ja.
Weer een stom stukje "vroeger" in de vuilbak.
Zou ik? Hem wegsmijten?
.... MOET eh....
 |
| mijn cozza pinna... of wat er van over blijft |
 |
| en zó zag ie er eerst uit... maar dan stukkkkken mooier... |
Ach... ik laat hem nog even liggen tot morgenvroeg. En dan moet ie weg.
Ssssssonde.
maandag 24 oktober 2011
Over servettenhouders, geurkaarsen en deurdempers
Maandagnamiddag 24 oktober
Eindelijk is m'n weekend goed en wel begonnen. Ik heb nog een halve dag.
Heel even probeer ik nog te genieten van de najaarszon maar Ikea is in m'n hoofd gekropen.
Ikea zal het worden dus.
Een paar legplanken en enkele diodelichtjes mogen terug. Ik hoef ze niet, ze dienen niet en plots voel ik me gierig genoeg worden om die spullen terug te brengen.
Een extra kast moet ik ook nog halen. Een onderkast die bovenaan zal gaan. Bovenop een kolomkast om precies te zijn.
We (schrijnwerkervriend en Olijf) hebben gemeten en hermeten en we kunnen het ding erop krijgen.
Lekker extra bergruimte èn de elektriciteitsmeter zal als bij toverslag verdwijnen.
No time to lose.
Naar Ikea rijd je niet zonder een zekere schroom. De meubelgigant is populair genoeg om geen echte down-uren meer te hebben. Zowat èlk uur van èlke dag is drukdrukdruk bij Ikea...
Na een nutteloos rondje omheen de parkeerplaatsbouwwerken van Ikea Wilrijk, vind ik een parkeerplaats.
Eerste stop: klantendienst om m'n spullen terug te brengen. Deze keer bracht ik een boek mee. Eentje om te lezen en om me te helpen me vooràl niet op te winden omdat er Googolplex (dank u Fred en Fred :)) wachtenden vóór me staan.
Stel u m'n verbazing voor, m'n ontstèntenis bijna, wanneer ik bij het binnenwandelen 1 (ja één) man voor me zie. En hij is zelfs geen wachtende. Hij wòrdt al bediend! Wat automatisch betekent dat yours truly de volgende in rij is.....
Met een onnozel brede glimlach op m'n gezicht schrijd ik (bijna) naar de balie om m'n dingetjes af te geven. Mooi met kassaticket en extra uitleg. Nog nèt binnen de 90-dagen ruilperiode breng ik m'n miskopen terug. Geen enkel probleem, vlotte bediening èn ik mag daar zelfs ter plaatse m'n bestelling van de nieuwe kast plaatsen. Schitterend! Ruilen en bestellen, alles in één vlotte beweging.
De kost voor m'n nieuwe kast is € 6,10. De opleg dus. Het verschil tussen terugbreng- en aankoopwaarde. Zò shop ik graag :)
Het lijkt alsof je bijna geen geld hebt uitgegeven.... wat natuurlijk zinsbegoocheling is want die centen hebben mijn portefeuille 90 dagen geleden al verlaten. Die nieuwe kast had ik tòen al - zonder het te weten - betaald....
Bon goed. Olijf is een gelukkige vrouw.
Let the shopping begin!
Buiten alle proportie goedgeluimd wandel ik de winkel binnen. Een beetje grasduinen. Browsen heet dat in moderne termen. Of windowshoppen. Een beetje kijken welke ideeën ontsproten aan de breinen van professionele creatievelingen. En wat stelen met de ogen.
Bij het eerste mandje loopt het al mis. Olijf gaat meteen in de fout.
Geurkaarsen. Witte, rode, oranje, bruine en groene. De (olijf)groene trekken m'n aandacht.
Ze ruiken helemaal niet naar olijf. Appel is de geur. Maar ze kosten "maar" 1€.... als je Ikea Familylid bent. En dat ben ik. Dus ik neem er meteen drie :)
Een huis mag lekker ruiken. En voor diè prijs zal het nog lèkkerder ruiken dan oorspronkelijk de bedoeling was :)
Een eilandje verder passeer ik de zetels en fauteuils. Geen interesse.
Maar de slaapbanken wil ik dan weer wèl zien. Voor de toekomst. Wanneer ik in een veel kleiner huisje zal wonen dan waar ik nù woon. Ginder. U weet wel.
Ginds zijn er twee kamers, een keuken en een badkamer. Of die zùllen er zijn, eens de werken hervat worden. Oh ja... en een ripostiglio, een bergkamertje.
Die twee kamers zullen dienst moeten doen als slaap/leef/eetruimte.... dus dat vraagt enige creativiteit. Het liefst geen dure.
En lààt me daar nu een slaapbank zien die me biezonder in de smaak valt. Compact en toch ruim. Gemakkelijk om te toveren van zetel naar bed en terug èn met extra bergruimte.Voor een redelijk democratische prijs. Enig nadeel: enkel verkrijgbaar in twee kleuren maar kijk es aan... Olijf vindt beide mooi.
Olijf's hartje gaat weer even dansen. Op wolken. Van het luchtkasteel.
Ik maak u visueel deelgenoot.
Ik geef u eerlijk toe dat ik onder de indruk was. U hoeft dat niet te zijn, al was het maar omdat ik de bed-versie in de winkel niet mooi afwerkte. De uittrekbak werd niet mooi uitgelijnd op de rest van het bed. Maar goed.... Olijf was enthousiast en dééd maar wat.
Verderop in de winkel grabbel ik een gordijnroede mee maar stel vast dat de kleur gordijn die ik vorig jaar kocht niet meer verkrijgbaar is. No panic, we zien làter wel hoe we dat euvel verhelpen.
Deurdempers heb ik ook nodig. Zeven sets. Voor de deurenleek... deurdempers maken dat je deuren niet met een klàp dichtvallen maar de laatste centimeters bijna miraculeus afremmen... om met een zachte zucht tot stilstand te komen.
Zeven stuks dus.
Her en der bekijk ik nog héééééél erg rustig spulletjes en mogelijkheden. Bij de kaders zoek ik voorwaar zelfs naar een canvas met een zeezicht. De wilde golf van 2 meter bij anderhalve spreekt me niet aan (en valt verder niet binnen m'n budget).... dus er groeit een ideetje: thuis es onderzoeken wat je zoal kàn met eigen foto's op canvas.
Een powerLEDspot wordt ook aangeschaft. De prijs is in vergelijking met doe-het-zelf-zaken en webwinkels zéér concurrentieel, dus Olijf waagt het erop. Eén LEDspot gaat de boodschappenmand in. Om te proberen.
En een servettenhouder. Ik koop een servettenhouder. Twee euro ben ik eraan kwijt. Maar ik ben blij.
Het ding past zich aan aan de dikte van de servettenbundel. En zo heb ik het graag: flexibel.
In dit geval is de houder Plexibel, maar Olijf is weerom disproportioneel content.
Eens voorbij de selfscankassa (wat een geklooi.... FOEI Olijf!) rep ik me naar het afhaalmagazijn. M'n bestelling, schat ik zo, zal wel klaarliggen. Maar wat vréés ik de rij wachtenden. In augustus bracht ik gemakkelijk driekwartier à 1 uur door in een dubbele rij kooplustige afhaalders. Dus het boek gaat weer mee.
En wat raadt u?
Eén man voor me. En hij wacht niet.... hij wordt al bediend. Dus Olijf is..... juist ja :)
OOoooooh, wat een prachtnamiddag. Ikea met de glimlach. En vondsten. En weinig centen.
Thuis kan ik het niet laten om m'n plexibele servettenhouder voor de camera te plaatsen.
Olijf is blij blij blij!!!!
Eindelijk is m'n weekend goed en wel begonnen. Ik heb nog een halve dag.
Heel even probeer ik nog te genieten van de najaarszon maar Ikea is in m'n hoofd gekropen.
Ikea zal het worden dus.
Een paar legplanken en enkele diodelichtjes mogen terug. Ik hoef ze niet, ze dienen niet en plots voel ik me gierig genoeg worden om die spullen terug te brengen.
Een extra kast moet ik ook nog halen. Een onderkast die bovenaan zal gaan. Bovenop een kolomkast om precies te zijn.
We (schrijnwerkervriend en Olijf) hebben gemeten en hermeten en we kunnen het ding erop krijgen.
Lekker extra bergruimte èn de elektriciteitsmeter zal als bij toverslag verdwijnen.
No time to lose.
Naar Ikea rijd je niet zonder een zekere schroom. De meubelgigant is populair genoeg om geen echte down-uren meer te hebben. Zowat èlk uur van èlke dag is drukdrukdruk bij Ikea...
Na een nutteloos rondje omheen de parkeerplaatsbouwwerken van Ikea Wilrijk, vind ik een parkeerplaats.
Eerste stop: klantendienst om m'n spullen terug te brengen. Deze keer bracht ik een boek mee. Eentje om te lezen en om me te helpen me vooràl niet op te winden omdat er Googolplex (dank u Fred en Fred :)) wachtenden vóór me staan.
Stel u m'n verbazing voor, m'n ontstèntenis bijna, wanneer ik bij het binnenwandelen 1 (ja één) man voor me zie. En hij is zelfs geen wachtende. Hij wòrdt al bediend! Wat automatisch betekent dat yours truly de volgende in rij is.....
Met een onnozel brede glimlach op m'n gezicht schrijd ik (bijna) naar de balie om m'n dingetjes af te geven. Mooi met kassaticket en extra uitleg. Nog nèt binnen de 90-dagen ruilperiode breng ik m'n miskopen terug. Geen enkel probleem, vlotte bediening èn ik mag daar zelfs ter plaatse m'n bestelling van de nieuwe kast plaatsen. Schitterend! Ruilen en bestellen, alles in één vlotte beweging.
De kost voor m'n nieuwe kast is € 6,10. De opleg dus. Het verschil tussen terugbreng- en aankoopwaarde. Zò shop ik graag :)
Het lijkt alsof je bijna geen geld hebt uitgegeven.... wat natuurlijk zinsbegoocheling is want die centen hebben mijn portefeuille 90 dagen geleden al verlaten. Die nieuwe kast had ik tòen al - zonder het te weten - betaald....
Bon goed. Olijf is een gelukkige vrouw.
Let the shopping begin!
Buiten alle proportie goedgeluimd wandel ik de winkel binnen. Een beetje grasduinen. Browsen heet dat in moderne termen. Of windowshoppen. Een beetje kijken welke ideeën ontsproten aan de breinen van professionele creatievelingen. En wat stelen met de ogen.
Bij het eerste mandje loopt het al mis. Olijf gaat meteen in de fout.
Geurkaarsen. Witte, rode, oranje, bruine en groene. De (olijf)groene trekken m'n aandacht.
Ze ruiken helemaal niet naar olijf. Appel is de geur. Maar ze kosten "maar" 1€.... als je Ikea Familylid bent. En dat ben ik. Dus ik neem er meteen drie :)
Een huis mag lekker ruiken. En voor diè prijs zal het nog lèkkerder ruiken dan oorspronkelijk de bedoeling was :)
Een eilandje verder passeer ik de zetels en fauteuils. Geen interesse.
Maar de slaapbanken wil ik dan weer wèl zien. Voor de toekomst. Wanneer ik in een veel kleiner huisje zal wonen dan waar ik nù woon. Ginder. U weet wel.
Ginds zijn er twee kamers, een keuken en een badkamer. Of die zùllen er zijn, eens de werken hervat worden. Oh ja... en een ripostiglio, een bergkamertje.
Die twee kamers zullen dienst moeten doen als slaap/leef/eetruimte.... dus dat vraagt enige creativiteit. Het liefst geen dure.
En lààt me daar nu een slaapbank zien die me biezonder in de smaak valt. Compact en toch ruim. Gemakkelijk om te toveren van zetel naar bed en terug èn met extra bergruimte.Voor een redelijk democratische prijs. Enig nadeel: enkel verkrijgbaar in twee kleuren maar kijk es aan... Olijf vindt beide mooi.
Olijf's hartje gaat weer even dansen. Op wolken. Van het luchtkasteel.
Ik maak u visueel deelgenoot.
 |
| (hoek)zetel.... |
 |
| bed... |
 |
| en bergruimte. Moet dat méér zijn???? Néééé, dat moet niet meer zijn :) |
Ik geef u eerlijk toe dat ik onder de indruk was. U hoeft dat niet te zijn, al was het maar omdat ik de bed-versie in de winkel niet mooi afwerkte. De uittrekbak werd niet mooi uitgelijnd op de rest van het bed. Maar goed.... Olijf was enthousiast en dééd maar wat.
Verderop in de winkel grabbel ik een gordijnroede mee maar stel vast dat de kleur gordijn die ik vorig jaar kocht niet meer verkrijgbaar is. No panic, we zien làter wel hoe we dat euvel verhelpen.
Deurdempers heb ik ook nodig. Zeven sets. Voor de deurenleek... deurdempers maken dat je deuren niet met een klàp dichtvallen maar de laatste centimeters bijna miraculeus afremmen... om met een zachte zucht tot stilstand te komen.
Zeven stuks dus.
Her en der bekijk ik nog héééééél erg rustig spulletjes en mogelijkheden. Bij de kaders zoek ik voorwaar zelfs naar een canvas met een zeezicht. De wilde golf van 2 meter bij anderhalve spreekt me niet aan (en valt verder niet binnen m'n budget).... dus er groeit een ideetje: thuis es onderzoeken wat je zoal kàn met eigen foto's op canvas.
Een powerLEDspot wordt ook aangeschaft. De prijs is in vergelijking met doe-het-zelf-zaken en webwinkels zéér concurrentieel, dus Olijf waagt het erop. Eén LEDspot gaat de boodschappenmand in. Om te proberen.
En een servettenhouder. Ik koop een servettenhouder. Twee euro ben ik eraan kwijt. Maar ik ben blij.
Het ding past zich aan aan de dikte van de servettenbundel. En zo heb ik het graag: flexibel.
In dit geval is de houder Plexibel, maar Olijf is weerom disproportioneel content.
Eens voorbij de selfscankassa (wat een geklooi.... FOEI Olijf!) rep ik me naar het afhaalmagazijn. M'n bestelling, schat ik zo, zal wel klaarliggen. Maar wat vréés ik de rij wachtenden. In augustus bracht ik gemakkelijk driekwartier à 1 uur door in een dubbele rij kooplustige afhaalders. Dus het boek gaat weer mee.
En wat raadt u?
Eén man voor me. En hij wacht niet.... hij wordt al bediend. Dus Olijf is..... juist ja :)
OOoooooh, wat een prachtnamiddag. Ikea met de glimlach. En vondsten. En weinig centen.
Thuis kan ik het niet laten om m'n plexibele servettenhouder voor de camera te plaatsen.
Olijf is blij blij blij!!!!
 |
| u ziet het goed: nog stééds geen definitief keukenwerkblad. Maar wèl een servettenhouder :) Oh, go ahead. Shoot me :) |
zondag 23 oktober 2011
Changes
"Hoor je nog iets van M?" vraagt m'n moeder me vandaag.
"M?... MIJN M? vraag ik terug.
M is al lang niet meer "mijn" dus dat was een behoorlijk domme wedervraag. Maar verder deed die lapsus me ook nix.
"Ja die" zegt mama.
"Nu je't zegt...." antwoord ik "vandaag op de kop af is het 7 maanden geleden sinds we een laatste woord gewisseld hebben"
En ....
gek genoeg....
voelde ik me daar zeer goed bij.
Dat het nodig was geweest na zoveel tijd aanmodderen, hopen op ...nja... NIX eigenlijk... en steeds weer ontgoocheld aan het ander eind van de tunnel eruit komen.
Nee en ja....
Nu "mijn" M geen enkele vinger meer in "mijn" pap te brokken heeft, voelt Olijf zich netjes weer de oude zijn.
Sterker nog (in alle betekenissen)... Niet de oude maar de verbeterde versie.... als een mens dat van zichzelf mag zeggen.
Gedaan met destructieve handelingen. Gedaan met smachtend kijken naar andermans luchtkastelen. Gedaan met onderstutten wat hopeloos bouwvallig was.
Ja ja... zeven maanden op de kop af.
Proficiat OlijfOlijf, al zeg ik het zelf :):)
En om dat te vieren, dacht ik ... waarom es geen nieuw en verbeterd dynamisch sjabloon proberen op m'n blogje?
Dus ging Olijf sleutelen.
Om te ontdekken dat dat dynamische veel minder dynamisch was dan ik hoopte. Het is te zeggen.... het hele gedoe ging dèrmate traag dat ik er een punthoofd van kreeg.
En het dan maar hield bij een nieuw achtergrondje.
Voor vandaag is dat genoeg.
Babysteps, babysteps :)
"M?... MIJN M? vraag ik terug.
M is al lang niet meer "mijn" dus dat was een behoorlijk domme wedervraag. Maar verder deed die lapsus me ook nix.
"Ja die" zegt mama.
"Nu je't zegt...." antwoord ik "vandaag op de kop af is het 7 maanden geleden sinds we een laatste woord gewisseld hebben"
En ....
gek genoeg....
voelde ik me daar zeer goed bij.
Dat het nodig was geweest na zoveel tijd aanmodderen, hopen op ...nja... NIX eigenlijk... en steeds weer ontgoocheld aan het ander eind van de tunnel eruit komen.
Nee en ja....
Nu "mijn" M geen enkele vinger meer in "mijn" pap te brokken heeft, voelt Olijf zich netjes weer de oude zijn.
Sterker nog (in alle betekenissen)... Niet de oude maar de verbeterde versie.... als een mens dat van zichzelf mag zeggen.
Gedaan met destructieve handelingen. Gedaan met smachtend kijken naar andermans luchtkastelen. Gedaan met onderstutten wat hopeloos bouwvallig was.
Ja ja... zeven maanden op de kop af.
Proficiat OlijfOlijf, al zeg ik het zelf :):)
En om dat te vieren, dacht ik ... waarom es geen nieuw en verbeterd dynamisch sjabloon proberen op m'n blogje?
Dus ging Olijf sleutelen.
Om te ontdekken dat dat dynamische veel minder dynamisch was dan ik hoopte. Het is te zeggen.... het hele gedoe ging dèrmate traag dat ik er een punthoofd van kreeg.
En het dan maar hield bij een nieuw achtergrondje.
Voor vandaag is dat genoeg.
Babysteps, babysteps :)
Maak het eens gezellig :)
Het valt me op - mede dankzij het onvolprezen Gezichtenboek en de birthday calendar die je daar gratis ficatis bijkrijgt - hoeveel van m'n vrienden, kennissen en familieleden jarig zijn eind oktober/begin november (en dan heb ik de rest van het jaar geeneens bekeken).
Beginnend bij maandag 24/10 is m'n hele week "volgeboekt" met verjaardagswensen. Druk druk druk, zou je kunnen zeggen :)
De normale menselijke "dracht" in acht houdend (geen acht maar negen maanden dus...)
besluit ik
voorzichtig
dat de wintermaanden....
met name januari en februari....
(misschien ook gelinkt aan nieuwjaarvoornemens en nieuw gecreëerde TO DO's...)
héél gezellige maanden waren
voor de producenten
van eerder genoemde jarigen.
Méér heb ik daar voorlopig niet over te zeggen
:-)
Beginnend bij maandag 24/10 is m'n hele week "volgeboekt" met verjaardagswensen. Druk druk druk, zou je kunnen zeggen :)
De normale menselijke "dracht" in acht houdend (geen acht maar negen maanden dus...)
besluit ik
voorzichtig
dat de wintermaanden....
met name januari en februari....
(misschien ook gelinkt aan nieuwjaarvoornemens en nieuw gecreëerde TO DO's...)
héél gezellige maanden waren
voor de producenten
van eerder genoemde jarigen.
Méér heb ik daar voorlopig niet over te zeggen
:-)
woensdag 19 oktober 2011
Onvoldoende
zin om te schrijven.
Nu al weten dat m'n weekend na een drukke werkweek (zaterdag is opendeurdag, da's altijd zwoegen in de aanloop ernaartoe) zo goed als onbestaande gaat zijn.
Zondag = mamadag. Niet altijd even gemakkelijk. Met een beetje geluk een rustige dag maar ècht ontspannend is dat niet. Geloof me, ik wou dat ik iets anders kon zeggen.
Maandag wordt administratiedag. Voor en met mama. Als iedereen akkoord is. En alle admindiensten open en bereikbaar.
En dinsdag gewóón opnieuw aan de slag.
Heel eerlijk.... Het zint me niet dat het als vanzelfsprekend wordt beschouwd dat het weekend van één persoon integraal wordt opgesoupeerd aan anderen. Zelfs al ìs die andere je bloedeigen moeder.
Maar vanavond had ik geen zin in woorden. Dus zette ik me recht, nam het papierwerk dat me aanbelangde en ging naar huis.
In m'n hoofd draai ik het 1000 keer om en om.
Of ik egoïst ben of niet. Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk niet.
Ik kom er niet uit.
En in de grond doet het er niet toe.
Wat moet gebeuren, moet gebeuren en daarmee uit.
Effe alle andere plannen opzij zetten en door de bittere pil heen bijten. Er zit toch niet veel anders op...
Nu al weten dat m'n weekend na een drukke werkweek (zaterdag is opendeurdag, da's altijd zwoegen in de aanloop ernaartoe) zo goed als onbestaande gaat zijn.
Zondag = mamadag. Niet altijd even gemakkelijk. Met een beetje geluk een rustige dag maar ècht ontspannend is dat niet. Geloof me, ik wou dat ik iets anders kon zeggen.
Maandag wordt administratiedag. Voor en met mama. Als iedereen akkoord is. En alle admindiensten open en bereikbaar.
En dinsdag gewóón opnieuw aan de slag.
Heel eerlijk.... Het zint me niet dat het als vanzelfsprekend wordt beschouwd dat het weekend van één persoon integraal wordt opgesoupeerd aan anderen. Zelfs al ìs die andere je bloedeigen moeder.
Maar vanavond had ik geen zin in woorden. Dus zette ik me recht, nam het papierwerk dat me aanbelangde en ging naar huis.
In m'n hoofd draai ik het 1000 keer om en om.
Of ik egoïst ben of niet. Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk niet.
Ik kom er niet uit.
En in de grond doet het er niet toe.
Wat moet gebeuren, moet gebeuren en daarmee uit.
Effe alle andere plannen opzij zetten en door de bittere pil heen bijten. Er zit toch niet veel anders op...
dinsdag 18 oktober 2011
Net wanneer je denkt...
.. dat je eens een dag ècht nix hebt om over te schrijven, doet het wereldwijdeweb zijn werk.
Een probleem waarvan ik vaak gedacht heb dat het ingebeeld was. Iets wat misschien in mijn hoofd bestond maar niet noodzakelijk in dat van anderen. En dat mijn waanbeeld projectiegewijs dan bewaarheid werd omdat ik "schuld" uitstraalde terwijl ik er geen hàd....
Verduidelijking.
Olijf heeft zich vaak "bekeken" en "gemeden" gevoeld omwille van haar single-status in een (duik)vereniging van hoofdzakelijk (getrouwde) mannen.
Niet dat er geen vriendschappen konden gesloten worden... dat kon wèl. Maar om achterklap te vermijden en omdat sommige blikken van respectievelijke dames me soms lichtjes misvielen, besloot ik vriendschappen nooit te diep uit te werken.
Dom misschien, maar wel veilig.
En zelfs dan nòg. Helemaal veilig sta je nooit als het getrouwdevrouwennetwerk (te) goed draait. Een glimlach teveel, een schouderklopje te vaak en je hebt het weer gedààn.
Vreemd en spijtig, maar een (willens nillens) verstokte vrijgezel leert met zùkke verschijnselen leven.
Eén keer in het verleden is Olijf in de fout gegaan. Iets "gehad" met een gebonden man (neen, NIET in de duikclub). Foute boel en niet voor herhaling vatbaar. Nooit meer. No way!
Dat weet u nu dan dus. Voor de duide- en eerlijkheid.
Een andere keer en meer dan eens heb ik gevochten voor een ex, steeds dezelfde. Die zelf niet wist wat hij wou. Maar wèl bleef aangeven hoe slecht hij het bij de Na-Olijf-Vrouw had. En soms terug wou en soms niet. Toen vocht ik. Oòk fout. En ook dit: absoluut niet voor herhaling vatbaar.
Een mens léért wat in z'n leven....
Maar wat vandaag gebeurde, was nieuw.
Olijf gedraagt zich voorbeeldig, al zeg ik het zelf. Nix geen mannen en al zeker nix geen gebonden mannen. Mocht een hint wat doen vermoeden, dan haak ik sowieso af.
Een vriendschap die jaren geleden ontstond, mondde in de voorbije jaren enkele keren uit in een afspraakje. Een koffie, een pint en ook eens een etentje. Aan het ràzende gemiddelde van 1 keer per jaar... overdréven vaak, ik wéét het...
Maar dat de afspraak met Olijf was, mocht niet geweten zijn. Mij lag dat niet meteen, maar ik had nix te verbergen, verlangde nix meer dan het praatje bij de koffie en gedroeg me - ik geloof dat ècht - vlekkeloos voorbeeldig.
Enkele keren vroeg ik zelfs waaròm dat niet mocht geweten zijn, maar het antwoord was nooit erg duidelijk.
Olijf .... wil véél zijn, maar niet andermans geweten. En ook niet de donderende stem uit de hemel die met verwijtende vinger orakelt "gij zult niet zondigen". Ieder volwassen mens moet z'n eigen verantwoordelijkheden nemen, zelfs al IS dat praatje bij de koffie volledig bovenwater....
Wat vandaag uitmondde in een FB-mail van "de andere helft".
Waarom dat afspraakje niet mocht geweten zijn en waarom ik me voordeed als [verzonnen personage].
Ik begrijp dat het uitkomen van een onwaarheid pijn doet. En dat een mens zich bedreigd voelt. Maar de waarheid is dat die vraag niet aan mij moest gesteld worden.
Olijf dééd zich niet voor als iemand anders. Als ik een fictief personage was, dan had IK dat niet verzonnen. Dus kon ik geen beter antwoord verzinnen dan dat mevrouw die vraag aan iemand anders moest stellen, ze van mij helemaal nix te vrezen had en zich wat mij betrof helemaal geen zorgen hoefde te maken.
Oh ja... en dat dat m'n eerste en enige antwoord zou zijn.
Dat laatste is een vorm van zelfbehoud.
Alweer het resultaat van leren. Want eens je begint te polemiseren, blijf je bezig en is je gemoedsrust door jouw en andermans toedoen helemaal zoek. Daar heb ik geen zin meer in.
Olijf's geweten is 100% zuiver.
In een gebaar van (waarschijnlijk begrijpelijke) onmacht, ontving ik kort nadien nog een welgemeende Fuck You.
Waar ik niet meer op reageerde. Dat lijkt me best.
En DIT komt hier omdat DIT niet via sms of andere kanalen wordt doorgezonden.... (alweer het resultaat van oud vallen en opstaan).
Waarna ik me zal wijden aan het nakijken van onbetaalde facturen, want ook dat moet gebeuren.
Geen namen en geen plaatsen. Geen schandpaal want er zijn - heus wel - dingen die ik begrijp.
Maar Olijf is een schrijf-het-eens-van-je-af-mens. Met blogposts tot gevolg want dat is m'n enige praatkanaal.
Laatste schakel in dit leerproces? Leren om geen genoegen te nemen met verborgen afspraken, hoe onschuldig ze ook mogen wezen? The jury's still out on that one.
Och ja, ik zou het bijna vergeten.
Vanmiddag kreeg ik van 2000 km hiervandaan een sms-berichtje. Gewoon om te laten weten dat de pc binnen was voor onderhoud en dat dat de reden was waarom ik enkele dagen geen online activiteit zou merken.
Ik vind dat attent.
En dan glimlach ik weer.
Ziezo, roosje erop en het pijntje is over :)
Toevoeging met vertraging:
graag géén reacties hierop. Was gewoon een geval van wegschrijven. Geen schuldvraag aan wiens adres dan ook...
Een probleem waarvan ik vaak gedacht heb dat het ingebeeld was. Iets wat misschien in mijn hoofd bestond maar niet noodzakelijk in dat van anderen. En dat mijn waanbeeld projectiegewijs dan bewaarheid werd omdat ik "schuld" uitstraalde terwijl ik er geen hàd....
Verduidelijking.
Olijf heeft zich vaak "bekeken" en "gemeden" gevoeld omwille van haar single-status in een (duik)vereniging van hoofdzakelijk (getrouwde) mannen.
Niet dat er geen vriendschappen konden gesloten worden... dat kon wèl. Maar om achterklap te vermijden en omdat sommige blikken van respectievelijke dames me soms lichtjes misvielen, besloot ik vriendschappen nooit te diep uit te werken.
Dom misschien, maar wel veilig.
En zelfs dan nòg. Helemaal veilig sta je nooit als het getrouwdevrouwennetwerk (te) goed draait. Een glimlach teveel, een schouderklopje te vaak en je hebt het weer gedààn.
Vreemd en spijtig, maar een (willens nillens) verstokte vrijgezel leert met zùkke verschijnselen leven.
Eén keer in het verleden is Olijf in de fout gegaan. Iets "gehad" met een gebonden man (neen, NIET in de duikclub). Foute boel en niet voor herhaling vatbaar. Nooit meer. No way!
Dat weet u nu dan dus. Voor de duide- en eerlijkheid.
Een andere keer en meer dan eens heb ik gevochten voor een ex, steeds dezelfde. Die zelf niet wist wat hij wou. Maar wèl bleef aangeven hoe slecht hij het bij de Na-Olijf-Vrouw had. En soms terug wou en soms niet. Toen vocht ik. Oòk fout. En ook dit: absoluut niet voor herhaling vatbaar.
Een mens léért wat in z'n leven....
Maar wat vandaag gebeurde, was nieuw.
Olijf gedraagt zich voorbeeldig, al zeg ik het zelf. Nix geen mannen en al zeker nix geen gebonden mannen. Mocht een hint wat doen vermoeden, dan haak ik sowieso af.
Een vriendschap die jaren geleden ontstond, mondde in de voorbije jaren enkele keren uit in een afspraakje. Een koffie, een pint en ook eens een etentje. Aan het ràzende gemiddelde van 1 keer per jaar... overdréven vaak, ik wéét het...
Maar dat de afspraak met Olijf was, mocht niet geweten zijn. Mij lag dat niet meteen, maar ik had nix te verbergen, verlangde nix meer dan het praatje bij de koffie en gedroeg me - ik geloof dat ècht - vlekkeloos voorbeeldig.
Enkele keren vroeg ik zelfs waaròm dat niet mocht geweten zijn, maar het antwoord was nooit erg duidelijk.
Olijf .... wil véél zijn, maar niet andermans geweten. En ook niet de donderende stem uit de hemel die met verwijtende vinger orakelt "gij zult niet zondigen". Ieder volwassen mens moet z'n eigen verantwoordelijkheden nemen, zelfs al IS dat praatje bij de koffie volledig bovenwater....
Wat vandaag uitmondde in een FB-mail van "de andere helft".
Waarom dat afspraakje niet mocht geweten zijn en waarom ik me voordeed als [verzonnen personage].
Ik begrijp dat het uitkomen van een onwaarheid pijn doet. En dat een mens zich bedreigd voelt. Maar de waarheid is dat die vraag niet aan mij moest gesteld worden.
Olijf dééd zich niet voor als iemand anders. Als ik een fictief personage was, dan had IK dat niet verzonnen. Dus kon ik geen beter antwoord verzinnen dan dat mevrouw die vraag aan iemand anders moest stellen, ze van mij helemaal nix te vrezen had en zich wat mij betrof helemaal geen zorgen hoefde te maken.
Oh ja... en dat dat m'n eerste en enige antwoord zou zijn.
Dat laatste is een vorm van zelfbehoud.
Alweer het resultaat van leren. Want eens je begint te polemiseren, blijf je bezig en is je gemoedsrust door jouw en andermans toedoen helemaal zoek. Daar heb ik geen zin meer in.
Olijf's geweten is 100% zuiver.
In een gebaar van (waarschijnlijk begrijpelijke) onmacht, ontving ik kort nadien nog een welgemeende Fuck You.
Waar ik niet meer op reageerde. Dat lijkt me best.
En DIT komt hier omdat DIT niet via sms of andere kanalen wordt doorgezonden.... (alweer het resultaat van oud vallen en opstaan).
Waarna ik me zal wijden aan het nakijken van onbetaalde facturen, want ook dat moet gebeuren.
Geen namen en geen plaatsen. Geen schandpaal want er zijn - heus wel - dingen die ik begrijp.
Maar Olijf is een schrijf-het-eens-van-je-af-mens. Met blogposts tot gevolg want dat is m'n enige praatkanaal.
Laatste schakel in dit leerproces? Leren om geen genoegen te nemen met verborgen afspraken, hoe onschuldig ze ook mogen wezen? The jury's still out on that one.
Och ja, ik zou het bijna vergeten.
Vanmiddag kreeg ik van 2000 km hiervandaan een sms-berichtje. Gewoon om te laten weten dat de pc binnen was voor onderhoud en dat dat de reden was waarom ik enkele dagen geen online activiteit zou merken.
Ik vind dat attent.
En dan glimlach ik weer.
Ziezo, roosje erop en het pijntje is over :)
Toevoeging met vertraging:
graag géén reacties hierop. Was gewoon een geval van wegschrijven. Geen schuldvraag aan wiens adres dan ook...
Zwalpend tussen 2 en 3
Olijf is een slaper. Een doorslaper. Doorgaans....
Vannacht dus niet. Getuige daarvan deze post.
De lichten doven voor middernacht en twee uur later wakker worden in een nachtmerrie... het is m'n ding niet.
Vooràl omdat ik onlangs nog triomfantelijk beweerde niet te dromen. Althans... ik herinner me m'n dromen niet. En dat - las ik ooit ergens - heeft enkel te maken met het feit dat je niet wakker wordt in het midden van je droom.
Hetgeen theoretisch van Olijf een rustig slaper maakt.
"Trouwens", zei ik nog "ALS ik al droom, dan is dat heel gewoon. Over mensen en dingen die ik ken. Nix geen symboliek of dingen waarover ik moet gaan nadenken".
M'n woorden zijn nog geen week oud... en ik heb er al twee op m'n palmares staan. Voor de meesten onder u is dat waarschijnlijk peanuts. Twee dromen? Nix aan!
Voor Olijf dus wel.
Als je in de ene droom je petekindje zieltogend ziet sterven... potverdorie ziet "verzepen" (zoek dat maar even op, het bestaat) en op de koop toe het kind met de regelmaat van de klok ziet veranderen in een poesje, een kitten... in dezelfde erbarmelijke toestand... tja... daar schrik je wakker van.
En in de andere droom... die me vannacht wakker kreeg, ik Olijf - preutse, vervelend rechtgeaarde Olijf - gesnapt wordt tijdens een flagrante poging tot diefstal van een paar laarzen in een winkel - godsamme, in een Italiaanse winkel nog wel! - net nadat ik gemerkt had dat de kleren die ik zou kopen miraculeus stukken duurder waren geworden toen ik aan de kassa arriveerde...... POEFFFFF, op slàg wakker.
Enkele van de lezers alhier hebben dromenboeken.
Ik nodig u uit. Verklààr me asjeblief.
Want
Olijf
droomt NIET
in symbolen....
Vannacht dus niet. Getuige daarvan deze post.
De lichten doven voor middernacht en twee uur later wakker worden in een nachtmerrie... het is m'n ding niet.
Vooràl omdat ik onlangs nog triomfantelijk beweerde niet te dromen. Althans... ik herinner me m'n dromen niet. En dat - las ik ooit ergens - heeft enkel te maken met het feit dat je niet wakker wordt in het midden van je droom.
Hetgeen theoretisch van Olijf een rustig slaper maakt.
"Trouwens", zei ik nog "ALS ik al droom, dan is dat heel gewoon. Over mensen en dingen die ik ken. Nix geen symboliek of dingen waarover ik moet gaan nadenken".
M'n woorden zijn nog geen week oud... en ik heb er al twee op m'n palmares staan. Voor de meesten onder u is dat waarschijnlijk peanuts. Twee dromen? Nix aan!
Voor Olijf dus wel.
Als je in de ene droom je petekindje zieltogend ziet sterven... potverdorie ziet "verzepen" (zoek dat maar even op, het bestaat) en op de koop toe het kind met de regelmaat van de klok ziet veranderen in een poesje, een kitten... in dezelfde erbarmelijke toestand... tja... daar schrik je wakker van.
En in de andere droom... die me vannacht wakker kreeg, ik Olijf - preutse, vervelend rechtgeaarde Olijf - gesnapt wordt tijdens een flagrante poging tot diefstal van een paar laarzen in een winkel - godsamme, in een Italiaanse winkel nog wel! - net nadat ik gemerkt had dat de kleren die ik zou kopen miraculeus stukken duurder waren geworden toen ik aan de kassa arriveerde...... POEFFFFF, op slàg wakker.
Enkele van de lezers alhier hebben dromenboeken.
Ik nodig u uit. Verklààr me asjeblief.
Want
Olijf
droomt NIET
in symbolen....
maandag 17 oktober 2011
2a Estate 2011: Freddy
Vrijdagnamiddag 30 september
Na m'n bezoek aan de familie, heb ik een hele namiddag voor mezelf. Tijd voor strand.
Nixdoen dus. Alla grande.
Vandaag eens géén boot.... het lijkt me bijna abnormaal....
Hier volgt.... Freddy.
U kent Freddy niet en dat is helemaal OK.
Olijf kent hem wel, tezamen met het hele kustdorp en wijde omstreken.
Méér nog….. de meneer op het consulaat bleek hem ook te kennen. Dit had ik u nog niet verteld.
Begin augustus moest Olijf met de zussen naar het consulaat om enkele papieren in orde te brengen.
Voorwaar ik zeg u… een erfenis regelen is geen sinecure maar dit geheel terzijde.
Na het noodzakelijke verzamelen van persoonlijke info (en terloops ontdekken dat de 3 zusters ieder een àndere nationale status genieten), ontstak onze consulaatmedewerker MT in het ophalen van jeugdherinneringen.
“Sannicola”, zegt hij ietwat dromerig, zoals je dat doet wanneer je oude herinneringen ophaalt.
“Jullie zullen het plaatsje wel niet kennen, maar als kind ben ik jààààren in een klein kustdorpje op vakantie geweest”
Met z’n drieën zitten we gespannen te wachten op de naam van dat kustdorpje. Iedere zus op het pùntje van de stoel….
“Lido Conchiglie” onthult hij.
…
Onze monden vallen synchroon open.
“Niet mogelijk!” roepen we in koor. Daar zitten wij een leven lang iedere zomer!
“Waar logeerde u dan?” vragen we. Momenteel gebruiken we nog de beleefdheidsvorm maar na deze onthulling zijn alle hens van dek. We mogen stilaan jij zeggen.
Meneer MT beschrijft de woning en we weten metéén over welk huis hij het heeft. Onmiskenbaar.
“Moh Got! Hoe is het mogelijk???? We hebben mekaar als kind misschien wel vaak gezien!!!!”
Meneer MT is zichtbaar een klein decennium jonger dan de drie zussen, maar goed…. een ontmoeting in het verleden is niet noodzakelijk uitgesloten.
Olijf voelt de haren op haar armen rechtkomen van ontroering.
Hoe groot is de kans dat je op het consulaat in Brussel, dikke 2000 km van je andere thuis, iemand ontmoet die het Hol van Pluto óók kent????
“En die zwerver… hoe heet-ie-ook-weer…..is die er nog?” vraagt hij.
“Freddy?” vragen we terug.
“Ja! Freddy! Diè! Leeft die nog?”
Yep, Freddy leeft nog.
Freddy is een heerschap met een verleden. Vandaag een echte vagebond. Vroeger zoon van goeden huize. Maar drugs hebben hem aan de grond gekregen.
Freddy leeft zo lang mogelijk aan zee. Écht…. aan zee. Zolang het weer het toelaat, heeft hij een zelfgemaakte tent in de duinen, niet ver van waar wij in de zomer ons stekje hebben. Niet ver ook van waar meneer MT als kind met z’n ouders vakantie hield.
Freddy’s verhaal heeft nix verheffends of bewonderlijks. Hij heeft zich destijds zodanig geruïneerd met drugs dat zelfs z’n bezorgde welgestelde ouders op den duur beslisten hun handen van hem af te trekken. Hij mocht het zelf klaren, zonder onderdak en zonder gratis ficatis financiële steun.
Geen verhaal dat je jezelf of je kinderen zou toewensen.
En toch heeft Freddy iets bewonderenswaardigs.
Vandaag had ik een uurtje kans om hem te observeren in z’n natuurlijk habitat.
Terwijl hij z’n pannen waste in zee. Zand gebruikte om de aangebakken laag af te schuren. Z’n hond op anderhalve meter afstand rustig wachtte. En voorbijgangers een gemoedelijk praatje met hem deden.
Iedereen hier kent Freddy. En als je hem niet metéén kent, duurt het sowieso niet lang.
Veel intelligents heeft hij niet te vertellen.
Ik denk dat hij nog steeds zwaar onder de drugs zit, maar anderen zeggen dat hij z’n brein gekookt
heeft met z’n verleden.
Hoe het ook zij, veel nuchtere praat hoor je nooit.
Maar klagen doet hij niet. Niet écht.
Oh ja, hij klaagt over dezelfde dingen als wij. Corrupte politici, ontbrekend onderling respect.
Maar hij klaagt nooit over z’n netelige situatie. Hij vraagt nooit om geld. Vindt het zelfs vernederend mocht je hem geld of iets anders toestoppen om hem te helpen. Enkel via omwegen (Kan je dit gebruiken? Mij ligt het in de weg.) krijg je hem bereid genoeg om het te “aanvaarden”. Geen aalmoezen. Maar als het dan tóch in je weg ligt, kan ik het misschien gebruiken.
Ik vind dat iets hebben.
Drugs of geen drugs.
Zwerver of geen zwerver.
Ik zag hem vandaag op het strand. En kiekte hem van ver. Onherkenbaar genoeg voor een blog en herkenbaar genoeg voor meneer MT.
Vóór ik vertrek, kiek ik ook meneer MT’s vroegere vakantiehuisje.
Voor hem moet het zo’n 15-20 jaar geleden zijn sinds hij het zag.
En omdat wij het consulaat altijd mogen bellen via zijn persoonlijk nummer, breng ik hem volgende keer een paar kiekjes-uit-de-oude-doos-maar-ook-weer-niet-écht mee.
Olijf moet minstens nog één keer naar het consulaat.
Om iets terug te vragen wat ze vroeger had afgegeven. De nationaliteit.
Die wil ik terug.
Uit trots.
En uit noodzaak. Vandaag ontdekte ik dat ik hier geen lopende rekening bij de Poste Italiane kon openen met de nationaliteit die ik vandaag heb.
Dus brengen we dat in orde.
Via meneer MT die er ongetwijfeld voor zal zorgen dat het wat sneller verloopt.
Nogmaals….. het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent.
En door puur toeval kennen wij iemand die niet zonder nostalgie terugdenkt aan z’n zomervakanties als kind…..
Na m'n bezoek aan de familie, heb ik een hele namiddag voor mezelf. Tijd voor strand.
Nixdoen dus. Alla grande.
Vandaag eens géén boot.... het lijkt me bijna abnormaal....
Hier volgt.... Freddy.
U kent Freddy niet en dat is helemaal OK.
Olijf kent hem wel, tezamen met het hele kustdorp en wijde omstreken.
Méér nog….. de meneer op het consulaat bleek hem ook te kennen. Dit had ik u nog niet verteld.
Begin augustus moest Olijf met de zussen naar het consulaat om enkele papieren in orde te brengen.
Voorwaar ik zeg u… een erfenis regelen is geen sinecure maar dit geheel terzijde.
Na het noodzakelijke verzamelen van persoonlijke info (en terloops ontdekken dat de 3 zusters ieder een àndere nationale status genieten), ontstak onze consulaatmedewerker MT in het ophalen van jeugdherinneringen.
“Sannicola”, zegt hij ietwat dromerig, zoals je dat doet wanneer je oude herinneringen ophaalt.
“Jullie zullen het plaatsje wel niet kennen, maar als kind ben ik jààààren in een klein kustdorpje op vakantie geweest”
Met z’n drieën zitten we gespannen te wachten op de naam van dat kustdorpje. Iedere zus op het pùntje van de stoel….
“Lido Conchiglie” onthult hij.
…
Onze monden vallen synchroon open.
“Niet mogelijk!” roepen we in koor. Daar zitten wij een leven lang iedere zomer!
“Waar logeerde u dan?” vragen we. Momenteel gebruiken we nog de beleefdheidsvorm maar na deze onthulling zijn alle hens van dek. We mogen stilaan jij zeggen.
Meneer MT beschrijft de woning en we weten metéén over welk huis hij het heeft. Onmiskenbaar.
“Moh Got! Hoe is het mogelijk???? We hebben mekaar als kind misschien wel vaak gezien!!!!”
Meneer MT is zichtbaar een klein decennium jonger dan de drie zussen, maar goed…. een ontmoeting in het verleden is niet noodzakelijk uitgesloten.
Olijf voelt de haren op haar armen rechtkomen van ontroering.
Hoe groot is de kans dat je op het consulaat in Brussel, dikke 2000 km van je andere thuis, iemand ontmoet die het Hol van Pluto óók kent????
“En die zwerver… hoe heet-ie-ook-weer…..is die er nog?” vraagt hij.
“Freddy?” vragen we terug.
“Ja! Freddy! Diè! Leeft die nog?”
Yep, Freddy leeft nog.
Freddy is een heerschap met een verleden. Vandaag een echte vagebond. Vroeger zoon van goeden huize. Maar drugs hebben hem aan de grond gekregen.
Freddy leeft zo lang mogelijk aan zee. Écht…. aan zee. Zolang het weer het toelaat, heeft hij een zelfgemaakte tent in de duinen, niet ver van waar wij in de zomer ons stekje hebben. Niet ver ook van waar meneer MT als kind met z’n ouders vakantie hield.
Freddy’s verhaal heeft nix verheffends of bewonderlijks. Hij heeft zich destijds zodanig geruïneerd met drugs dat zelfs z’n bezorgde welgestelde ouders op den duur beslisten hun handen van hem af te trekken. Hij mocht het zelf klaren, zonder onderdak en zonder gratis ficatis financiële steun.
Geen verhaal dat je jezelf of je kinderen zou toewensen.
En toch heeft Freddy iets bewonderenswaardigs.
Vandaag had ik een uurtje kans om hem te observeren in z’n natuurlijk habitat.
Terwijl hij z’n pannen waste in zee. Zand gebruikte om de aangebakken laag af te schuren. Z’n hond op anderhalve meter afstand rustig wachtte. En voorbijgangers een gemoedelijk praatje met hem deden.
Iedereen hier kent Freddy. En als je hem niet metéén kent, duurt het sowieso niet lang.
Veel intelligents heeft hij niet te vertellen.
Ik denk dat hij nog steeds zwaar onder de drugs zit, maar anderen zeggen dat hij z’n brein gekookt
heeft met z’n verleden.
Hoe het ook zij, veel nuchtere praat hoor je nooit.
Maar klagen doet hij niet. Niet écht.
Oh ja, hij klaagt over dezelfde dingen als wij. Corrupte politici, ontbrekend onderling respect.
Maar hij klaagt nooit over z’n netelige situatie. Hij vraagt nooit om geld. Vindt het zelfs vernederend mocht je hem geld of iets anders toestoppen om hem te helpen. Enkel via omwegen (Kan je dit gebruiken? Mij ligt het in de weg.) krijg je hem bereid genoeg om het te “aanvaarden”. Geen aalmoezen. Maar als het dan tóch in je weg ligt, kan ik het misschien gebruiken.
Ik vind dat iets hebben.
Drugs of geen drugs.
Zwerver of geen zwerver.
Ik zag hem vandaag op het strand. En kiekte hem van ver. Onherkenbaar genoeg voor een blog en herkenbaar genoeg voor meneer MT.
Vóór ik vertrek, kiek ik ook meneer MT’s vroegere vakantiehuisje.
Voor hem moet het zo’n 15-20 jaar geleden zijn sinds hij het zag.
En omdat wij het consulaat altijd mogen bellen via zijn persoonlijk nummer, breng ik hem volgende keer een paar kiekjes-uit-de-oude-doos-maar-ook-weer-niet-écht mee.
Olijf moet minstens nog één keer naar het consulaat.
Om iets terug te vragen wat ze vroeger had afgegeven. De nationaliteit.
Die wil ik terug.
Uit trots.
En uit noodzaak. Vandaag ontdekte ik dat ik hier geen lopende rekening bij de Poste Italiane kon openen met de nationaliteit die ik vandaag heb.
Dus brengen we dat in orde.
Via meneer MT die er ongetwijfeld voor zal zorgen dat het wat sneller verloopt.
Nogmaals….. het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent.
En door puur toeval kennen wij iemand die niet zonder nostalgie terugdenkt aan z’n zomervakanties als kind…..
 |
| Freddy en z'n hond aan de afwas. Z'n huis heb ik uit respect maar niet gefotografeerd. Ieder z'n privacy, zelfs al IS dat op een publiek strand.... |
 |
| Het vroegere vakantiehuisje van huidig consulaatmeneer MT |
 |
| ... bekend om z'n enòrme Bougainvillea, die na deze zomer nèt iets minder enorm is. Sterk gesnoeid, maar hopelijk ziet u hoe de plant om het terras heen groeit. ... alsof het huis ROND de plant gebouwd werd. Een indrukwekkend zicht. |
Vandaag was een dag zonder boot. Dat mag. Oijf kan daarmee leven.
Ik kreeg sowieso al 4 keer méér dan waar ik op gehoopt had.
En 's avonds....
krijg ik telefoon.
Of ik morgen weer mee wil.
Dat wil ik. "We gaan daar niet moeilijk over doen"....
En toch... in de volgende Estate-blog mag u slakken verwachten. Monaceddhe om precies te zijn.
2a Estate 2011: Il trucco della spina dorsale
Donderdag 29 en vrijdag 30 september.
Stavolta non ti vuoi portare un pesce a casa? vraagt meneer G. Of ik deze keer geen vis mee naar huis wil nemen.
Laatste keer had hij een mooie tonijnachtige gevangen aan de lijn maar m’n culinaire faalangst had me “nee dankje” doen zeggen. En dat terwijl ik gek ben op tonijn…
Se mi dici come bisogna prepararlo, mi farebbe piacere.
Als je me zegt hoe ik hem het best klaarmaak, zou ik dat leuk vinden ja.
(allez vooruit, Olijf komt uit haar schulp).
Omdat ik mocht kiezen, ging ik voor de sarago want die had ik - geloof ik - nog nooit gegeten.
Waarna het recept volgde.
Heel eenvoudig: metti un filo d’olio nella teglia, stendici sopra il pesce, un altro filo d’olio sul pesce. Finisci con un pizzico di sale. Non più di un pizzico, mi raccommando.Streepje olie in een braadslede, vis erop, streepje olie op de vis en een snuifje zout, niet méér dan een snuifje!
Ik krijg er meteen de oventemperatuur en de kooktijd bij. Niet slecht voor een man wiens moeder iedere dag z’n potje klaarmaakt vind ik zo. Een beetje verwonderlijk zelfs. Maar goed, het wordt me van begin tot eind uitgelegd, precies zoals ik vroeg.
Hoe weet ik hoe hij klaar is? Simpel.
Lees goed mee. Voor Olijf was het een gouden tip.
Tegen het eind van de bereidingstijd trek je een straal van de rugvin uit. Als de binnenste vinstraal meekomt, is de vis klaar. Breekt die af, dan is het vlees nog niet gaar.
Zo eenvoudig is dat. Werkelijk!
Olijf heeft het geprobeerd en de vis was à point. Niet te droog en niet te rauw.
Dat weet ik dan ook weer.
Tussen haakjes… hoe simpel het recept ook moge klinken…. De vis was hemels. Méér dan dat behoefde hij niet. Of beter gezegd: iedere andere toevoeging zou teveel zijn geweest.
En nu ik het tóch over voedsel heb… ik voel me weer helemaal in m’n element. Voel zelfs de drang om de Mediterrane keuken te bezingen.
Vandaag, vrijdag 30 september, was voorbehouden voor papierwinkel en familiepraatjes.
En familiepraatjes hier lukken het best bij het middagmaal.
M’n zia geeft me op de middag ter plekke een plaats aan tafel. Tegenstribbelen heeft geen zin. Het zou zelfs onbeleefd zijn. Dus aanvaard ik …. met graagte.
De keuken van m’n zia is niet spectaculair of ingewikkeld. Ze is alledaags, zoals onze aardappelen met varkenskotelet. Toch hou ik ervan. Omdat ze zo lekker luchtig is. Nooit – tenzij je ècht je best zou doen – verlaat je de tafel met een ik-moet-een-knoop-van-m’n-broek-losdoen-gevoel.
Dat heeft nix te maken met het feit dat de porties te klein zijn. Nope…. Het ligt aan de keuken zelf. Geen gebruik van overdadige botersausjes, roompjes of andere dikmakers. Gewoon eerlijk simpel en uitgebalanceerd.
In Italië vliegen de pondjes eraf (en dat vindt Olijf altijd een leuk bijverschijnsel) zónder de minste moeite. Gewoon, omdat de keuken gezond is.
Een pizza hier is een pizza. Niet deep pan of with extra cheese. Lekker dun met de juiste hoeveelheid mozzarella en toevoegsels. Nix overdadig gedoe. Gewoon wat ie moet zijn en geen ingrediënt teveel.
Mogelijke uitzonderingen zijn de quattro formaggi (maar die neem ik nooit) en de verwerpelijke pizza con i würstel, een spijtige toegeving aan de toeristen die zwanworstjes op de pizza blijkbaar lekker vinden. Het is brol die ik niet hoef.
Waarom m’n lyrische uitbraak? Omdat alles hier zo geweldig en onovertroffen is?
Neeeeeeee, Olijf overdrijft graag maar wil ook niet óver drijven.
Ik constateer enkel dat ik hier in la bella Italia nóóit, maar dan ook nóóit de drang voel om naar room, mayo of andere vettige brol te grijpen…. Terwijl ik dat in België spijtig genoeg wèl doe.
Niemands fout, behalve de mijne.
Enkel het waaróm hiervan wil ik graag ooit nog ontdekken.
Voorlopig hou ik het bij de eerlijke lekkerte van het (deels) onbekende, dat me geboeid houdt.
Ontboezeming?
Ok, ontboezeming.
Olijf zou graag willen kunnen koken op z’n mamma’s. Zonder schaamte of faalangst.
Een punt voor de pijplijst misschien.
En hoewel ik met gemak nog uuuuuuuren over de mediterrane keuken zou kunnen doorgaan, is het nu tijd om weer te zwijgen.
Ik wil u niet vervelen. Niet met culinaire proza, noch met overdadig bezingen van een land dat u niet noodzakelijk aantrekt.
Vandaag onthoud ik enkel: verza in brodo. Denk er gerust het uwe van :)
Fotomateriaal van de sarago hieronder. Ik weet niet of ik u moet waarschuwen voor gevoeligheden...
Het meest gortige (de delicatesse: vissenwangen) heb ik maar wijselijk weggelaten.
 |
| het begin. Vis in braadslede. Ziet er nog normaal uit. |
 |
| Zo'n 20 minuten later: de vis op het bord. En ja, Lehti, z'n tanden zijn nu beter zichtbaar, waardoor ik jouw vis eerder aanzag voor een Dentice. |
 |
| heerlijk sappig "vlees" |
 |
| werkelijk hééééél sappig! |
Walnoten...and the mystery continues...
De ramen boven zijn proper. Allemaal. Binnen èn buiten.
En het dak is vrij van troep. Beide daken... want ik heb er twee (een rijk mens is iets raars :))
En de dakgoot.
Ja ja, Olijf kàn vlijtig zijn als ze wil.
Maar het mysterie zette zich voort. Dat wilde ik graag nog even kwijt.
Onder het motto "Als je dan tòch bezig bent, haal dan je ladder boven en inspecteer het tweede dak óók", gaf ik toe aan m'n plotse en zeer zeldzame spurt van activiteit.
De ladder werd bovengehaald. Een multifunctionele driedubbel plooibare ladder. Een tijd geleden gekocht in de betere discountzaak :)
Ladder, borstel, vuilblik, handvegertje, zak voor het vuil én tuinschepje. Check.
Oh ja... en fotoapparasie....want een eerste oppervlakkige inspectie van dak nummer twee had me met stomheid geslagen.
Nòg walnoten!
Op de tweede verdieping!
Nu vraag ik wellicht veel van uw verbeelding maar ik doe een poging tot omschrijving.
Twee platte daken dus. Eentje boven m'n gelijkvloers (en dus een eersteverdiepingdak) ligt vlak aan de straatkant. Geen kunst om daar een noot op te smijten. Zelfs Olijf kan dat.
Ik vond er na m'n vorige post overigens méér dan één nootrestant, maar dat terzijde. Als je dan toch loopt te gooien, kan je net zo goed verschillende noten omhoog mikken. Ik begrijp dat....
Dak nummer twee houdt het hemelnat uit m'n badkamer op de eerste verdieping en is dus een tweedeverdiepingdak. NIET aan de straatkant gelegen. Het vraagt mijns inziens al heel wat meer behendigheid om ook dààr "spul" op te smijten. Tenzij je je extra inspant. Een "houding" aanneemt als het ware om zover te mikken. En te raken.
Ook dààr meer dan één noot.
Het betreft hier duidelijk een recidivist. Eentje met een flinke dosis volharding en uithoudingsvermogen.
Terwijl Olijf triomfantelijk op haar hoogste dak staat, kijkt ze even in het rond. Oké, ik geef toe... now is the time om even in andermans tuin te gluren. Dat hoort niet, maar ik daag u uit om in mijn positie te staan en moedwillig NIET even opzij te kijken.
Foto's publiceren van de tuintjes van de buren zou waarschijnlijk een inbraak zijn op een hele resem privacy-wetten, dus dat laten we maar achterwege.
Wat wèl mag gezegd worden, is dat de daken van de buren walnoten-vrij waren. En verder... éven vuil als de mijne... hetgeen mij zegt dat ook zij niet vaak aan dakruimerij doen.
Een theorie die me door het hoofd schoot - heb ik hier te maken met meeuwen, eksters of andere stoute vogels die van uit de lucht noten te pletter gooien op daken van vredelievende burgers? - vervalt bij deze. Ik ga ervan uit dat de vogels in kwestie het niet persé en exclusief op Olijf's dak(en) gemunt hebben.
Rest nog steeds de walnotenbende. Die er zonet nog gevaarlijker op geworden is, gezien hun mikcapaciteiten.
Mja. The plot thickens :)
Nu ik op dreef ben, zet ik volgende activiteiten op de agenda.
....
dit wordt een héél nieuwe pijplijst.... Zucht.
Voor vandaag zie ik wel hoever ik spring.
DIT is alvast gedaan.
Noot aan mezelf: niet vergeten eten :)
En het dak is vrij van troep. Beide daken... want ik heb er twee (een rijk mens is iets raars :))
En de dakgoot.
Ja ja, Olijf kàn vlijtig zijn als ze wil.
Maar het mysterie zette zich voort. Dat wilde ik graag nog even kwijt.
Onder het motto "Als je dan tòch bezig bent, haal dan je ladder boven en inspecteer het tweede dak óók", gaf ik toe aan m'n plotse en zeer zeldzame spurt van activiteit.
De ladder werd bovengehaald. Een multifunctionele driedubbel plooibare ladder. Een tijd geleden gekocht in de betere discountzaak :)
Ladder, borstel, vuilblik, handvegertje, zak voor het vuil én tuinschepje. Check.
Oh ja... en fotoapparasie....want een eerste oppervlakkige inspectie van dak nummer twee had me met stomheid geslagen.
Nòg walnoten!
Op de tweede verdieping!
Nu vraag ik wellicht veel van uw verbeelding maar ik doe een poging tot omschrijving.
Twee platte daken dus. Eentje boven m'n gelijkvloers (en dus een eersteverdiepingdak) ligt vlak aan de straatkant. Geen kunst om daar een noot op te smijten. Zelfs Olijf kan dat.
Ik vond er na m'n vorige post overigens méér dan één nootrestant, maar dat terzijde. Als je dan toch loopt te gooien, kan je net zo goed verschillende noten omhoog mikken. Ik begrijp dat....
Dak nummer twee houdt het hemelnat uit m'n badkamer op de eerste verdieping en is dus een tweedeverdiepingdak. NIET aan de straatkant gelegen. Het vraagt mijns inziens al heel wat meer behendigheid om ook dààr "spul" op te smijten. Tenzij je je extra inspant. Een "houding" aanneemt als het ware om zover te mikken. En te raken.
Ook dààr meer dan één noot.
Het betreft hier duidelijk een recidivist. Eentje met een flinke dosis volharding en uithoudingsvermogen.
Terwijl Olijf triomfantelijk op haar hoogste dak staat, kijkt ze even in het rond. Oké, ik geef toe... now is the time om even in andermans tuin te gluren. Dat hoort niet, maar ik daag u uit om in mijn positie te staan en moedwillig NIET even opzij te kijken.
Foto's publiceren van de tuintjes van de buren zou waarschijnlijk een inbraak zijn op een hele resem privacy-wetten, dus dat laten we maar achterwege.
Wat wèl mag gezegd worden, is dat de daken van de buren walnoten-vrij waren. En verder... éven vuil als de mijne... hetgeen mij zegt dat ook zij niet vaak aan dakruimerij doen.
Een theorie die me door het hoofd schoot - heb ik hier te maken met meeuwen, eksters of andere stoute vogels die van uit de lucht noten te pletter gooien op daken van vredelievende burgers? - vervalt bij deze. Ik ga ervan uit dat de vogels in kwestie het niet persé en exclusief op Olijf's dak(en) gemunt hebben.
Rest nog steeds de walnotenbende. Die er zonet nog gevaarlijker op geworden is, gezien hun mikcapaciteiten.
Mja. The plot thickens :)
Nu ik op dreef ben, zet ik volgende activiteiten op de agenda.
- Ramen beneden: opnieuw onder handen nemen. Kattenwasje van vorige week staat me niet aan.
- Stofzuigen op onbereikbare plaatsjes, nu enkele meubels even verhuisd zijn.
- Met m'n netjes opgeruimde dak: schotelantenne terug plaatsen, richten en aansluiten.
- En als ik dan toch bij de TV bezig ben, meteen de dvd-recorder die al een jaar of wat op (her)aansluiting staat te wachten, opnieuw installeren.
- Oh ja, ik ging nog oude (gerecycleerde) tegeltjes inspecteren voor mogelijke plaatsing in huis.
- Bijplamuren in de keuken.
- en nog een vakantieblogje bijplaatsen... vóór middernacht?
....
dit wordt een héél nieuwe pijplijst.... Zucht.
Voor vandaag zie ik wel hoever ik spring.
DIT is alvast gedaan.
 |
| voor |
 |
| na |
 |
| jewèl: walnoten! |
Noot aan mezelf: niet vergeten eten :)
Schone ramen
In de vragenreeks "Wat vind je op je dak als je even (lees: ongeveer een jaar) niet oplet?", maak ik u graag deelgenoot van mijn vondsten.
Vandaag is het eindelijk nog eens zo ver gekomen: ramen wassen. Binnen èn buiten, boven èn beneden.
Olijf heeft veel ramen. Teveel eigenlijk om maandelijks onder handen te nemen.
Ik moet niet zeuren: zoveel ramen heb ik gewild toen ik nu zo'n 10 jaar geleden ging verbouwen.
Véél licht wou ik en véél licht krijg je door véél ramen.
Die vies worden... natuurlijk.
Olijf heeft geen poetsvrouw en geen ramenwasser. Wie bij mij in huis is geweest, ziet dat meteen.... :):):)
Eigenlijk zou :(:(:( beter staan maar ik lach er liever mee dan dat ik erom huil.
Een gebrek aan discipline is de belangrijkste oorzaak. Mea culpa mea maxima culpa.
Ook het gebrek aan een ander (helpend) gezinslid - op wie ik anders de schuld met enig gemak zou kunnen schuiven - ligt mee aan de basis. Nou ja... een gemakkelijk uitvluchtje.
Nee nee, als er een toonbeeld van chaotisch leven zou bestaan, dan zou dat Olijf's gezicht hebben. Zo eenvoudig is dat.
Maar goed. De ramen dus.
Vandaag beslis ik om boven te beginnen. Vooral omdat het badkamerraam me al lang stoort. Dat blijft het langst open staan. Open"gekipt". U kent dat wel. Open maar niet open.
Een kipraam heeft het voordeel niet ongecontroleerd open te vliegen maar het nadeel veel hemelstof te vergaren. Zo ook het raam in m'n badkamer. En ik kijk er zo graag door.
Boven beginnen is nòdig omdat een start beneden (met de meeste, de grootste en de moeilijkste ramen) me zou kunnen ontmoedigen om nog verder te gaan op de bovenverdieping.
Strak plan, denk ik.
En dus begint Olijf eraan. Mooi resultaat. Leuk, zoveel ongehinderd zicht.
Voor de buitenkant van de ramen achteraan kan ik op het plat dak. Handig, lekker stabiel. Nix geen geklooi met gemorst water op de vloeren enzo.
Het dak mag best eens geveegd worden, zie ik. En dat volgt zodra de ramen proper zijn (schoon, voor onze noorderburen).
Om het hoekje merk ik dat een vogeltje zich helaas te pletter heeft gevlogen tegen één van m'n ramen.
Spijtig... ze waren nochtans vuil genoeg om op te vallen. Het vogeltje moet even onoplettend geweest zijn...
Geen foto van lijkjes. Om begrijpelijke redenen...
Wel een foto van het volgende...
U ziet het goed: er ligt een restant van een walnoot op m'n dak. Op de eerste verdieping that is.
Nu... in m'n voortuintje kom ik dergelijke dingen wel vaker tegen, tijdens het wieden (dat overigens nèt iets vaker gebeurt dan m'n ramen lappen, hoezee hoezee). Terwijl ik die dingen dan verwijder en intussen probeer kalm te blijven, denk ik maar dat m'n buurvrouwen graag walnoten eten en dat vooràl graag buiten doen... om godweetwelke reden maar Olijf blijft er relatief rustig bij.
Ik smijt ze zelfs niet terug in hùn tuin omdat ik niet zeker ben van de afkomst van de noten. Het hòeven de buurvrouwen niet te zijn hoewel zij, gezien de vindplaats, de meest voor de hand liggende verdachten zijn. Voor hetzelfde geld woont er iemand in m'n straat met een walnotenfetish en een oncontroleerbare drang om z'n resten in mijn tuin te komen deponeren.... Je weet maar nooit.
Diezelfde persoon, ontdek ik vandaag, houdt dus ook van de variant "gooi eens een walnoot op andermans dak"... en ik probeer me daar niet teveel bij voor te stellen.
Hoe je op zo'n idee kòmt bievoorbeeld. En of je dat met voorbedachte rade doet of gewoon in een spontane opwelling. Of zo'n handeling enige voldoening schenkt en of je - mocht de kans zich voordoen - ook graag zou willen gaan kijken wààr precies je noot geëindigd is... en hoe lang die daar blijft liggen.
Bievoorbeeld.
Feit blijft dat iemand in m'n buurt van walnoten houdt.
En z'n troep niet graag in eigen vuilbak deponeert.
Dat leer ik dus. Terwijl IK gewoon m'n ramen wou wassen :)
Nagedachte
Ik ga ervan uit dat slechts één persoon de schuldige is.... Stel je voor dat het om een bende gaat. De walnotenbende. Georganiseerde misdaad in m'n eigen straat..... brrrrrrrrrrrrrr...... :)
Vandaag is het eindelijk nog eens zo ver gekomen: ramen wassen. Binnen èn buiten, boven èn beneden.
Olijf heeft veel ramen. Teveel eigenlijk om maandelijks onder handen te nemen.
Ik moet niet zeuren: zoveel ramen heb ik gewild toen ik nu zo'n 10 jaar geleden ging verbouwen.
Véél licht wou ik en véél licht krijg je door véél ramen.
Die vies worden... natuurlijk.
Olijf heeft geen poetsvrouw en geen ramenwasser. Wie bij mij in huis is geweest, ziet dat meteen.... :):):)
Eigenlijk zou :(:(:( beter staan maar ik lach er liever mee dan dat ik erom huil.
Een gebrek aan discipline is de belangrijkste oorzaak. Mea culpa mea maxima culpa.
Ook het gebrek aan een ander (helpend) gezinslid - op wie ik anders de schuld met enig gemak zou kunnen schuiven - ligt mee aan de basis. Nou ja... een gemakkelijk uitvluchtje.
Nee nee, als er een toonbeeld van chaotisch leven zou bestaan, dan zou dat Olijf's gezicht hebben. Zo eenvoudig is dat.
Maar goed. De ramen dus.
Vandaag beslis ik om boven te beginnen. Vooral omdat het badkamerraam me al lang stoort. Dat blijft het langst open staan. Open"gekipt". U kent dat wel. Open maar niet open.
Een kipraam heeft het voordeel niet ongecontroleerd open te vliegen maar het nadeel veel hemelstof te vergaren. Zo ook het raam in m'n badkamer. En ik kijk er zo graag door.
Boven beginnen is nòdig omdat een start beneden (met de meeste, de grootste en de moeilijkste ramen) me zou kunnen ontmoedigen om nog verder te gaan op de bovenverdieping.
Strak plan, denk ik.
En dus begint Olijf eraan. Mooi resultaat. Leuk, zoveel ongehinderd zicht.
Voor de buitenkant van de ramen achteraan kan ik op het plat dak. Handig, lekker stabiel. Nix geen geklooi met gemorst water op de vloeren enzo.
Het dak mag best eens geveegd worden, zie ik. En dat volgt zodra de ramen proper zijn (schoon, voor onze noorderburen).
Om het hoekje merk ik dat een vogeltje zich helaas te pletter heeft gevlogen tegen één van m'n ramen.
Spijtig... ze waren nochtans vuil genoeg om op te vallen. Het vogeltje moet even onoplettend geweest zijn...
Geen foto van lijkjes. Om begrijpelijke redenen...
Wel een foto van het volgende...
U ziet het goed: er ligt een restant van een walnoot op m'n dak. Op de eerste verdieping that is.
Nu... in m'n voortuintje kom ik dergelijke dingen wel vaker tegen, tijdens het wieden (dat overigens nèt iets vaker gebeurt dan m'n ramen lappen, hoezee hoezee). Terwijl ik die dingen dan verwijder en intussen probeer kalm te blijven, denk ik maar dat m'n buurvrouwen graag walnoten eten en dat vooràl graag buiten doen... om godweetwelke reden maar Olijf blijft er relatief rustig bij.
Ik smijt ze zelfs niet terug in hùn tuin omdat ik niet zeker ben van de afkomst van de noten. Het hòeven de buurvrouwen niet te zijn hoewel zij, gezien de vindplaats, de meest voor de hand liggende verdachten zijn. Voor hetzelfde geld woont er iemand in m'n straat met een walnotenfetish en een oncontroleerbare drang om z'n resten in mijn tuin te komen deponeren.... Je weet maar nooit.
Diezelfde persoon, ontdek ik vandaag, houdt dus ook van de variant "gooi eens een walnoot op andermans dak"... en ik probeer me daar niet teveel bij voor te stellen.
Hoe je op zo'n idee kòmt bievoorbeeld. En of je dat met voorbedachte rade doet of gewoon in een spontane opwelling. Of zo'n handeling enige voldoening schenkt en of je - mocht de kans zich voordoen - ook graag zou willen gaan kijken wààr precies je noot geëindigd is... en hoe lang die daar blijft liggen.
Bievoorbeeld.
Feit blijft dat iemand in m'n buurt van walnoten houdt.
En z'n troep niet graag in eigen vuilbak deponeert.
Dat leer ik dus. Terwijl IK gewoon m'n ramen wou wassen :)
Nagedachte
Ik ga ervan uit dat slechts één persoon de schuldige is.... Stel je voor dat het om een bende gaat. De walnotenbende. Georganiseerde misdaad in m'n eigen straat..... brrrrrrrrrrrrrr...... :)
rare turnoffs
Een willekeurig onderwerp. Eentje dat me zomaar te binnen schiet terwijl ik enkele foto's bekijk.
Van mensen die ik ken(de) en die stuk voor stuk lief, sympathiek, zorgzaam, respectvol of gewoon mooi om zien zijn. De laatste eigenschap is de meest oppervlakkige (een klein kind ziet dat :)) èn meteen de minst belangrijke. Of.....?
Op een moment in dit aardse leven dat een zogenaamde soulmate even niet prioritair helemaal boven aan (effe twee maal zeggen zodat m'n punt onderlijnd wordt :)) m'n lijstje staat, schiet - helemaal uit het niets - een vraag door m'n hoofd.
Die vraag schoot in het verleden wel vaker te binnen, maar toen zat ik niet aan een pc. Deze keer dus wel.
En schrijf ik 'em even neer. Ter uwer informatie. En verder issie voor u van generlei belang. In het beste geval kan u nog eens lachen.
Ik vraag me af waarom bepaalde heren die in het verleden "een zekere interesse" toonden voor yours truly, geen schijn van kans kregen.
Ze waren nochtans - zoals ik al schreef - sympathiek, intelligent, zorgzaam, lief, respectvol ... allez... kortom... GOEI mensen.
Er zijn allicht een heleboel redenen aan te halen. Aantrekking is namelijk iets wat de grootsten der aarden probeerden te definiëren en zelfs wetenschappelijk trachtten aan te tonen... met als conclusie dat er geen echt vast recept voor bestaat.
Velen - zoniet de meesten onder ons - voelen zich om onverklaarbare redenen wel aangetrokken tot de ene en helemaal niet tot de andere... terwijl de andere hoogstwaarschijnlijk de meeste positieve (en wenselijke?) eigenschappen etaleert.
Moeilijk dus.
Vandaag krijgt u van Olijf de meest oppervlakkige reden mee. Alle andere laat ik in het midden. Omdat ik geen zin heb in diep psychologisch geschrijf.
Vandaar trouwens dat deze post startte vanuit foto's. Visueel materiaal dus.
Wat precies mooi of lelijk is, is zéér persoonlijk, zoveel is duidelijk.
Olijf heeft geen sluitende definitie voor wat ze mooi vindt in een ... nou ja, in mijn geval... man. Dat kan een totaalbeeld zijn (gewoon helemaal knap) of één detail: sprekende ogen, een oprechte glimlach, mooie handen, sterke schouders. Hoe dan ook nog steeds oppervlakkig, ik ben me ervan bewust.
Want van een mooie tafel eet je nooit alleen, zei m'n mémé zaliger :)
Maar zelfs dààr gaat het niet over. Ik wou het hebben (en was van plan het kort te houden, terwijl ik nu zie dat de post al langer is dan me lief is) over turnoffs. Uiterlijkheden die het NIET doen voor Olijf.
En nu kan ik "kort" zijn.
Olijf houdt niet van mannen
Olijf voelt zich nóóit aangetrokken tot mannen waarvan je mag verwachten dat ze je vragen "een tandenborstel... wat is dat?" (of die menen dat de badkamer ènkel dient om (naast de pot) te pissen) maar ook niet tot het soort heerschap dat zódanig met het eigen lijf bezig is dat je je als vrouw (aan zijn edele zijde) voortdurend tekort voelt schieten.
Eigenlijk feitelijk mag het allemaal best heel gewoontjes zijn voor Olijf. "Mijn" soort gewoon dan... als u nog kan volgen :)
Maar dat gezegd zijnde ben ik er momenteel niet echt mee bezig... voor wie dat gelooft (maar u màg het geloven).
Eén vraag rest me op dit punt.... laat ik me kennen? Publiceren of niet publiceren?
Wat denkt ù?
;-)
Van mensen die ik ken(de) en die stuk voor stuk lief, sympathiek, zorgzaam, respectvol of gewoon mooi om zien zijn. De laatste eigenschap is de meest oppervlakkige (een klein kind ziet dat :)) èn meteen de minst belangrijke. Of.....?
Op een moment in dit aardse leven dat een zogenaamde soulmate even niet prioritair helemaal boven aan (effe twee maal zeggen zodat m'n punt onderlijnd wordt :)) m'n lijstje staat, schiet - helemaal uit het niets - een vraag door m'n hoofd.
Die vraag schoot in het verleden wel vaker te binnen, maar toen zat ik niet aan een pc. Deze keer dus wel.
En schrijf ik 'em even neer. Ter uwer informatie. En verder issie voor u van generlei belang. In het beste geval kan u nog eens lachen.
Ik vraag me af waarom bepaalde heren die in het verleden "een zekere interesse" toonden voor yours truly, geen schijn van kans kregen.
Ze waren nochtans - zoals ik al schreef - sympathiek, intelligent, zorgzaam, lief, respectvol ... allez... kortom... GOEI mensen.
Er zijn allicht een heleboel redenen aan te halen. Aantrekking is namelijk iets wat de grootsten der aarden probeerden te definiëren en zelfs wetenschappelijk trachtten aan te tonen... met als conclusie dat er geen echt vast recept voor bestaat.
Velen - zoniet de meesten onder ons - voelen zich om onverklaarbare redenen wel aangetrokken tot de ene en helemaal niet tot de andere... terwijl de andere hoogstwaarschijnlijk de meeste positieve (en wenselijke?) eigenschappen etaleert.
Moeilijk dus.
Vandaag krijgt u van Olijf de meest oppervlakkige reden mee. Alle andere laat ik in het midden. Omdat ik geen zin heb in diep psychologisch geschrijf.
Vandaar trouwens dat deze post startte vanuit foto's. Visueel materiaal dus.
Wat precies mooi of lelijk is, is zéér persoonlijk, zoveel is duidelijk.
Olijf heeft geen sluitende definitie voor wat ze mooi vindt in een ... nou ja, in mijn geval... man. Dat kan een totaalbeeld zijn (gewoon helemaal knap) of één detail: sprekende ogen, een oprechte glimlach, mooie handen, sterke schouders. Hoe dan ook nog steeds oppervlakkig, ik ben me ervan bewust.
Want van een mooie tafel eet je nooit alleen, zei m'n mémé zaliger :)
Maar zelfs dààr gaat het niet over. Ik wou het hebben (en was van plan het kort te houden, terwijl ik nu zie dat de post al langer is dan me lief is) over turnoffs. Uiterlijkheden die het NIET doen voor Olijf.
En nu kan ik "kort" zijn.
Olijf houdt niet van mannen
- die er flagrant onverzorgd uitzien. Bon... da's geen moeilijke.
- (nu wordt het even ingewikkeld, gezien vorig punt) -> die er zò goed uitzien dat je mag vermoeden dat ze langer in de badkamer en voor de spiegel doorbrengen dan de gemiddelde vrouw (voor het gemak beschouw ik mezelf even als de gemiddelde vrouw).
- met minder lichaamsbeharing dan Olijf.
Ik moet zelf even lachen want nu gaat u denken dat Olijf Siciliaans behaarde benen en dito snor heeft... maar kijk, het is eenvoudig. Wij vrouwen van de Westerse Wereld zijn opgegroeid met een uitzet die minstens een scheermesje of epileertoestel moest bevatten. Ergens in de puberteit hebben we moeten leren dat een vrouwenbeen glad hoort te zijn, de bikinilijn mooi onderhouden en de snor netjes getrimd. Die snor valt in den beginne wel mee.... en verder zeg ik daar NU nix over :). Een man mag best enige lichaamsbeharing bezitten.... binnen grenzen die voor iedere vrouw verschillend zijn.
Voor Olijf geldt het volgende. Bosapen hoeven niet. Trop is teveel. Maarrrrr....Mannen met hobby's die geschoren benen vereisen... het doet me niets. Méér zelfs... ik vind het vreselijk. Dat zijn benen gladder zijn dan de mijne. Misschien is het wel omdat ik jaloers ben op het feit dat hij méér scheerdiscipline aan de dag legt dan ikzelf. Dunno... maar ik mòt ze niet :) - met stoppels op de borstkas. Een afschuwelijke ontwikkeling van onze moderne maatschappij, vind ik zelf... dat de lichaamsverzorgende industrie "onze" mannen zo gèk heeft gekregen dat ook zij alle haartjes te lijf gaan met een scheermes, inclusief de upper torso. Lààt die paar haartjes toch stààn verdorie. Eens je begint te scheren, moet je daar dagelijks mee bezig zijn. En ik heb me laten vertellen dat het vréselijk jeukt als je een paar daagjes onoplettend bent geweest. Stoppels horen thuis op één plaats en één plaats alléén: in het (mannen)gezicht. Dààr zijn ze mooi. Elders niet :)
- met een lui lijf. Eentje dat zegt "ik breng uren door voor de TV (of aan de toog) met een pak chips, knackworstjes (of andere troep) en een niet nader bepaalde hoeveelheid drank en zoetigheid. Take it or leave it."... mja... I prefer to leave it.
- met een lichaam dat zou kùnnen wijzen (ik spreek met twee woorden...) op een uit de hand gelopen hobby. Ik breng u in de war. Te lui mag niet, te actief ook niet.
Nu ja, zòò zwart-wit is het allemaal niet, maar een lijf als Arnold Schwarzenegger in z'n prime hoeft niet... liever niet zelfs. Het mag er zowaar nog een beetje natuurlijk uitzien :) - met een haardos die - alweer - doet vermoeden dat meneer wast, balsamt, waxt en brusht tot hij perfèct oogt.
Ik wou schrijven: mannen met haren die langer zijn dan de mijne, maar vermits de mijne zelfs de schouder niet (meer) halen, moet ik me milder opstellen.
Olijf voelt zich nóóit aangetrokken tot mannen waarvan je mag verwachten dat ze je vragen "een tandenborstel... wat is dat?" (of die menen dat de badkamer ènkel dient om (naast de pot) te pissen) maar ook niet tot het soort heerschap dat zódanig met het eigen lijf bezig is dat je je als vrouw (aan zijn edele zijde) voortdurend tekort voelt schieten.
Eigenlijk feitelijk mag het allemaal best heel gewoontjes zijn voor Olijf. "Mijn" soort gewoon dan... als u nog kan volgen :)
Maar dat gezegd zijnde ben ik er momenteel niet echt mee bezig... voor wie dat gelooft (maar u màg het geloven).
Eén vraag rest me op dit punt.... laat ik me kennen? Publiceren of niet publiceren?
Wat denkt ù?
;-)
zondag 16 oktober 2011
soms weet ik het niet
Zondag 16 oktober. Olijf buiten gelegen ende gezeten in wat rest van de namiddagzon.
De tuinzetel staat half in de garage, half in de tuin om zo lang mogelijk buiten te kunnen blijven. Want ééns zon wèg, wordt het snel fris.
Ik grijp naar m'n boek (correctie: mama's boek dat ik vorige week mee mocht nemen): Odori, sapori, colori della Cucina Salentina.
Laatst had ik me uit pure culinaire frustratie voorgenomen om me stilaan te bekwamen in de streekkeuken van wijlen m'n papà. Dit boek zou me wel kunnen helpen, dacht ik zo.
Maar eerst het voorwoord lezen. Tien pagina's lang.
Mooi geschreven, vond ik... voor zover ik een mening kan hebben over Italiaanse literatuur...
.../ La "cucuzza", bianca o gialla, "genuisa" o meno che fosse, girava pur essa per casa; ma non riscuoteva affatto, almeno alle origini, il mio pur minimo gradimento; e io la rifiutavo ostinatamente. Ma il mio caro tata trovò il modo di persuadermi: "Vedi, caro Mario - mi disse un girono con la sua voce più affettuosa e carezzevole-: questa non è "cucuzza" di Lecce; questa invece è "cucuzza" di Alezio; viene da lontano ed è dolce dolce. Assàggiala e vedrai." E io l'assaggiai, e la trovai proprio dolce dolce com'egli diceva, perché non era di Lecce, ma veniva da Alzeio, da una misteriosa terra lontana. Avrò avuto allora non più di quattro o cinque anni; ma - mi si creda - è come se fosse stato ieri.
Eppoi, accanto alle verdura, preziosissimi, i legumi: le fave (cotte, ahimè, con tutta la buccia: e non mi piacevano neanche quelle nette), i fagioli, i ceci, i piselli freschi e secchi; anche essi o da soli, alla pignatta (fuoco lento e lungo, generatore di difficile ma gradevole cremosità). Anzi, tradizionalemente l'accoppiata dei "ciceri e tria", ceci con una sorta di tagliatelle, stava - e credo che stia tuttora - al centro della festa gastronomica per la ricorrenza di San Giuseppe (19 marzo), che aveva luogo puntualmente in casa mia./...
En daar komt het. Eind pagina 4, begin pagina 5, bij bovenstaande passage, ongeveer ter hoogte van le fave... welt een traan op. Meer dan één zelfs.
Een bizar gevoel van onbestemde tristesse dat me zomaar bekruipt. Plots en zonder inleiding.
Ik had nochtans niets om verdrietig over te zijn. Rust, zon, een boek en niets of niemand om me zorgen over te maken. Vandaag toch niet.
Zit ik daar te snotteren en in m'n ogen te wrijven als een klein kind.
Waren het de fave, i ciceri e tria of la cucuzza... wie zal het zeggen?
Herkenbaarheid uit verhalen die m'n vader vroeger vertelde over z'n jeugd en de armoede destijds? Weken en maanden lang eten zonder vlees, behalve die ene keer, toen hij als jongen typhus had gekregen en z'n moeder voor hèm en voor hèm alléén een kip had geslacht die hij (en hij alleen) mocht opeten om aan te sterken.En z'n oudere broer die er op het laatst dan tòch in geslaagd was om de kop van de kip te mogen eten... en papa die op de laatste dag ostentatief vroeg wààr de kop heen was?
Of z'n verhaal van ciceri cu li mammuni (kekererwten met maden) omdat de kekererwten te lang in de kelder hadden gelegen?
Ik weet het niet.
Soms komt het op zonder reden.
En toen stopten de tranen. En las ik voort.
* ciceri = ceci = kekererwten
* cucuzza = zucchina = courgette
De tuinzetel staat half in de garage, half in de tuin om zo lang mogelijk buiten te kunnen blijven. Want ééns zon wèg, wordt het snel fris.
Ik grijp naar m'n boek (correctie: mama's boek dat ik vorige week mee mocht nemen): Odori, sapori, colori della Cucina Salentina.
Laatst had ik me uit pure culinaire frustratie voorgenomen om me stilaan te bekwamen in de streekkeuken van wijlen m'n papà. Dit boek zou me wel kunnen helpen, dacht ik zo.
Maar eerst het voorwoord lezen. Tien pagina's lang.
Mooi geschreven, vond ik... voor zover ik een mening kan hebben over Italiaanse literatuur...
.../ La "cucuzza", bianca o gialla, "genuisa" o meno che fosse, girava pur essa per casa; ma non riscuoteva affatto, almeno alle origini, il mio pur minimo gradimento; e io la rifiutavo ostinatamente. Ma il mio caro tata trovò il modo di persuadermi: "Vedi, caro Mario - mi disse un girono con la sua voce più affettuosa e carezzevole-: questa non è "cucuzza" di Lecce; questa invece è "cucuzza" di Alezio; viene da lontano ed è dolce dolce. Assàggiala e vedrai." E io l'assaggiai, e la trovai proprio dolce dolce com'egli diceva, perché non era di Lecce, ma veniva da Alzeio, da una misteriosa terra lontana. Avrò avuto allora non più di quattro o cinque anni; ma - mi si creda - è come se fosse stato ieri.
Eppoi, accanto alle verdura, preziosissimi, i legumi: le fave (cotte, ahimè, con tutta la buccia: e non mi piacevano neanche quelle nette), i fagioli, i ceci, i piselli freschi e secchi; anche essi o da soli, alla pignatta (fuoco lento e lungo, generatore di difficile ma gradevole cremosità). Anzi, tradizionalemente l'accoppiata dei "ciceri e tria", ceci con una sorta di tagliatelle, stava - e credo che stia tuttora - al centro della festa gastronomica per la ricorrenza di San Giuseppe (19 marzo), che aveva luogo puntualmente in casa mia./...
En daar komt het. Eind pagina 4, begin pagina 5, bij bovenstaande passage, ongeveer ter hoogte van le fave... welt een traan op. Meer dan één zelfs.
Een bizar gevoel van onbestemde tristesse dat me zomaar bekruipt. Plots en zonder inleiding.
Ik had nochtans niets om verdrietig over te zijn. Rust, zon, een boek en niets of niemand om me zorgen over te maken. Vandaag toch niet.
Zit ik daar te snotteren en in m'n ogen te wrijven als een klein kind.
Waren het de fave, i ciceri e tria of la cucuzza... wie zal het zeggen?
Herkenbaarheid uit verhalen die m'n vader vroeger vertelde over z'n jeugd en de armoede destijds? Weken en maanden lang eten zonder vlees, behalve die ene keer, toen hij als jongen typhus had gekregen en z'n moeder voor hèm en voor hèm alléén een kip had geslacht die hij (en hij alleen) mocht opeten om aan te sterken.En z'n oudere broer die er op het laatst dan tòch in geslaagd was om de kop van de kip te mogen eten... en papa die op de laatste dag ostentatief vroeg wààr de kop heen was?
Of z'n verhaal van ciceri cu li mammuni (kekererwten met maden) omdat de kekererwten te lang in de kelder hadden gelegen?
Ik weet het niet.
Soms komt het op zonder reden.
En toen stopten de tranen. En las ik voort.
 |
| zomer en herfst |
* ciceri = ceci = kekererwten
* cucuzza = zucchina = courgette
vrijdag 14 oktober 2011
Back home: intermezzo
Olijf is er nog steeds niet helemaal bij.
Dagen hier verlopen in complete chaos. 's ochtends en overdag.
Een beetje "verloren" maar terug op zoek naar mezelf ... en wie me omringt.
Dat lukt best, die anderen vinden.
Gisteren mocht ik aanschuiven aan andermans tafel. Een maatje. Van vroeger. Eentje van vòòr.. jewèl... de groote. Die naderhand biezonder klein bleek te zijn...
En nog steeds contact. Met die eerste. Meestal virtueel en heel hééééél soms reëel. Zoals gisteren. Toen Olijf een bord "Cubana" mocht eten (erg lekker) en een glaasje Brindisi (hoe attent).
Weliswaar nog steeds di nascosto maar ik begrijp wellicht waarom. Denk ik. Welja....
Vanochtend zocht en vond ik muziek uit m'n tienerjeugd. Nix dat u zou kunnen interesseren wegens hopeloos melig. Aanzwellende muziek, stemmen die tot het uiterste worden gedreven en Amoooooooreeeeeee zéér lang uitgerokken. Een muziekliefhebber krijgt er kippenvel van. Olijf ook, maar om andere redenen :)
Claudio Baglioni. U gaat huiveren ... naar alle waarschijnlijk tot mijn groot jolijt :)
Dèze had ik blijkbaar niet op m'n ceedeetje. En om u helemaal gek te krijgen, krijgt u de link gewoon effe mee. Doe ermee wat u niet laten kan :)
Bon goed, het leven is wat het is en Olijf is goed bezig met er het beste van te maken.
Dagen hier verlopen in complete chaos. 's ochtends en overdag.
Een beetje "verloren" maar terug op zoek naar mezelf ... en wie me omringt.
Dat lukt best, die anderen vinden.
Gisteren mocht ik aanschuiven aan andermans tafel. Een maatje. Van vroeger. Eentje van vòòr.. jewèl... de groote. Die naderhand biezonder klein bleek te zijn...
En nog steeds contact. Met die eerste. Meestal virtueel en heel hééééél soms reëel. Zoals gisteren. Toen Olijf een bord "Cubana" mocht eten (erg lekker) en een glaasje Brindisi (hoe attent).
Weliswaar nog steeds di nascosto maar ik begrijp wellicht waarom. Denk ik. Welja....
 |
| Olijf zet zich even buiten voor een siggie. Ik màg binnen, maar Olijf rookt niet in andermans rookvrij huis. Omwille van de kou krijg ik een verwarmend schouderlapje. Dat is gentlemen-like.... Thnx, H. |
Vanochtend zocht en vond ik muziek uit m'n tienerjeugd. Nix dat u zou kunnen interesseren wegens hopeloos melig. Aanzwellende muziek, stemmen die tot het uiterste worden gedreven en Amoooooooreeeeeee zéér lang uitgerokken. Een muziekliefhebber krijgt er kippenvel van. Olijf ook, maar om andere redenen :)
Claudio Baglioni. U gaat huiveren ... naar alle waarschijnlijk tot mijn groot jolijt :)
Dèze had ik blijkbaar niet op m'n ceedeetje. En om u helemaal gek te krijgen, krijgt u de link gewoon effe mee. Doe ermee wat u niet laten kan :)
Alle andere nummers had ik dus wèl op m'n ceedee. En die stond op LUID. ERG luid :)
Zò luid dat geen enkel smsje of telefoongerinkel het had kunnen overstemmen.
En Olijf zong méé. Picture it. Voorwaar geen mooi tafereel.
Maar ik zat alleen in m'n auto, op weg naar het werk. En kon doen wat ik wou. Dat was dus luidkeels meezingen met oude oversentimentele nummers. Die géén betekenis hadden, behalve dat ik ze ooit ergens om één of ander vergeten liefje meezong om hem te àchter me t zetten... wat dus niet gebeurde.... alsof ik dat er ooit mee had kunnen bereiken...
:):):)
SWAT.
Claudio Baglioni maakte het begin van m'n dag.
De laatste dag van de week. Omdat het voorspelde weekendweer mooi zou zijn, waardoor ik eerder deze week beslist had om m'n geplande overuren op zaterdag mooi op te geven. Overuren zijn overuren. Ze kunnen dienst doen of ook niet.
Als en wanneer er mooi weer voorspeld wordt, pikt Olijf het mee, zoals die boottochtjes. Pakken wat je krijgen kan enzo.
En zo werd het avond. Vriendin B komt bij me thuis op bezoek om de nieuwe keuken te inspecteren.
Wat àf is zal haar hopelijk bevallen. Maar ook als het niet bevalt, is er geen terugkeren aan. Het bevalt mij, met alle voor- en nadelen die ik intussen heb ontdekt. Laden die niet hoog genoeg blijken voor flessen olijfolie. RVS-fronten die niet zo effen lijken als ze op eerste zicht doen vermoeden.
Vriendin B is van de vegetarische variant. Olijf eet alles en òòk graag vleesloos... maar dat gebeurt meestal erg onbewust. Hetgeen betekent dat een gewild vegetarische schotel eerder het resultaat is van experimenteren en vurig hopen dat het iets weg zal hebben van "mild geslaagd". We zien wel.
Intussen veroorzaakte déze blog alvast een pannetje verbrande uitjes en look, waardoor Olijf opnieuw moest beginnen.
Zoals gezegd... we zien wel :)
Wat hierna volgt- eetgewijs dan - leest u misschien later.
Omdat vriendin B intussen een berichtje stuurde dat ze vast zit in een file, blijft Olijf nog even bezig.
Opruimen had ook een mogelijkheid kunnen zijn ... maar hier in België veroorloof ik me de luxe om ècht te zijn wie ik ben: de eeuwige chaoot. En zo mag u me kennen. Like it or not.
Intussen overloop ik enkele daggedachten die me door het hoofd schoten.
Hoe vriendin Ils me onlangs vroeg of ik verstoppertje speelde met mezelf. En ik antwoordde "misschien is dat wel zo, ja".... onmiddelllijk gevolgd door "ja, dat zal wel zijn", terwijl ik vocht tegen iets wat ik béter niet zou voelen: een soort van verliefdheid maar tegelijk ook niet ècht.
Omdat het leven een mens hardt. En dat misschien goed is maar misschien ook niet.
De onophoudelijke denker Olijf wil alles kunnen analyseren... maar slaagt daar niet echt goed in. En wil tegelijk ook ènkel bestaan uit vòelen. Het ding wat èchte intuïtievelingen doen (zie punt ????? van de pijplijst): gewoon gewaar worden.
De merde van Olijf bestaat uit de eeuwig dualiteit tussen denken en voelen, wat resulteert in géén van beide. Niet het éne en niet het andere.
Fuck :)
Soms onderbroken door gebeurtenissen en mensen die het méér doen lijken dan wat het is... en de vraag of het verstandig is om daar gevolg aan te geven of niet.
Ouder (en zogenaamd wijzer) worden is strongly overrated, neemt u het gerust van me aan.
Leren uit je fouten? Fijn. Je wordt harder . Of zachter. Al naargelang de fout die je maakte.
Of je denkt méér na. Of minder. Volgens noodwendigheid. Ofzo.
Slecht nieuws voor de jeugd die, net als Olijf vroeger, denkt dat het "eenvoudiger wordt" met het ouder worden. Want "ervaring" telt toch èrgens voor, niewaar?
Oh jeez.... vergeet het. In dit geval toch.
Harder worden of een halfzacht gekookt ei.
Geloven, vertrouwen of plain old non believing? Wie zal het zeggen? Olijf in ieder geval niet.
De harde schil is handig maar ik hou er niet van. En zij niet van mij.
Merk ik.
Maar "we" doen ons best. Altijd opnieuw.
En méér dan dat kan een mens niet verhopen..... Toch?
(Vrouwen zijn rare wezens... zeg dat Olijf het gezegd heeft :))
Abonneren op:
Posts (Atom)