Back home: intermezzo

Olijf is er nog steeds niet helemaal bij.
Dagen hier verlopen in complete chaos. 's ochtends en overdag.
Een beetje "verloren" maar terug op zoek naar mezelf ... en wie me omringt.

Dat lukt best, die anderen vinden.
Gisteren mocht ik aanschuiven aan andermans tafel. Een maatje. Van vroeger. Eentje van vòòr.. jewèl... de groote. Die naderhand biezonder klein bleek te zijn...
 En nog steeds contact. Met die eerste. Meestal virtueel en heel hééééél soms reëel. Zoals gisteren. Toen Olijf een bord "Cubana" mocht eten (erg lekker) en een glaasje Brindisi (hoe attent).
Weliswaar nog steeds di nascosto maar ik begrijp wellicht waarom. Denk ik. Welja....

Olijf zet zich even buiten voor een siggie. Ik màg binnen, maar Olijf rookt niet in andermans rookvrij huis.
Omwille van de kou krijg ik een verwarmend schouderlapje. Dat is gentlemen-like.... Thnx, H.

Vanochtend zocht en vond ik muziek uit m'n tienerjeugd. Nix dat u zou kunnen interesseren wegens hopeloos melig. Aanzwellende muziek, stemmen die tot het uiterste worden gedreven en Amoooooooreeeeeee zéér lang uitgerokken. Een muziekliefhebber krijgt er kippenvel van. Olijf ook, maar om andere redenen :)
Claudio Baglioni. U gaat huiveren ... naar alle waarschijnlijk tot mijn groot jolijt :)
Dèze had ik blijkbaar niet op m'n ceedeetje. En om u helemaal gek te krijgen, krijgt u de link gewoon effe mee. Doe ermee wat u niet laten kan :)

Alle andere nummers had ik dus wèl op m'n ceedee. En die stond op LUID. ERG luid :)

Zò luid dat geen enkel smsje of telefoongerinkel het had kunnen overstemmen.

En Olijf zong méé. Picture it. Voorwaar geen mooi tafereel.

Maar ik zat alleen in m'n auto, op weg naar het werk. En kon doen wat ik wou. Dat was dus luidkeels meezingen met oude oversentimentele nummers. Die géén betekenis hadden, behalve dat ik ze ooit ergens om één of ander vergeten liefje meezong om hem te àchter me t zetten... wat dus niet gebeurde.... alsof ik dat er ooit mee had kunnen bereiken...

:):):)

SWAT.

Claudio Baglioni maakte het begin van m'n dag.

De laatste dag van de week. Omdat het voorspelde weekendweer mooi zou zijn, waardoor ik eerder deze week beslist had om m'n geplande overuren op zaterdag mooi op te geven. Overuren zijn overuren. Ze kunnen dienst doen of ook niet.

Als en wanneer er mooi weer voorspeld wordt, pikt Olijf het mee, zoals die boottochtjes. Pakken wat je krijgen kan enzo.

En zo werd het avond. Vriendin B komt bij me thuis op bezoek om de nieuwe keuken te inspecteren.

Wat àf is zal haar hopelijk bevallen. Maar ook als het niet bevalt, is er geen terugkeren aan. Het bevalt mij, met alle voor- en nadelen die ik intussen heb ontdekt. Laden die niet hoog genoeg blijken voor flessen olijfolie. RVS-fronten die niet zo effen lijken als ze op eerste zicht doen vermoeden.

Vriendin B is van de vegetarische variant. Olijf eet alles en òòk graag vleesloos... maar dat gebeurt meestal erg onbewust. Hetgeen betekent dat een gewild vegetarische schotel eerder het resultaat is van experimenteren en vurig hopen dat het iets weg zal hebben van "mild geslaagd". We zien wel.

Intussen veroorzaakte déze blog alvast een pannetje verbrande uitjes en look, waardoor Olijf opnieuw moest beginnen.

Zoals gezegd... we zien wel :)

Wat hierna volgt- eetgewijs dan -  leest u misschien later.

Omdat vriendin B intussen een berichtje stuurde dat ze vast zit in een file, blijft Olijf nog even bezig.

Opruimen had ook een mogelijkheid kunnen zijn ... maar hier in België veroorloof ik me de luxe om ècht te zijn wie ik ben: de eeuwige chaoot. En zo mag u me kennen. Like it or not.

Intussen overloop ik enkele daggedachten die me door het hoofd schoten.

Hoe vriendin Ils me onlangs vroeg of ik verstoppertje speelde met mezelf. En ik antwoordde "misschien is dat wel zo, ja".... onmiddelllijk gevolgd door "ja, dat zal wel zijn", terwijl ik vocht tegen iets wat ik béter niet zou voelen: een soort van verliefdheid maar tegelijk ook niet ècht.

Omdat het leven een mens hardt. En dat misschien goed is maar misschien ook niet.

De onophoudelijke denker Olijf wil alles kunnen analyseren... maar slaagt daar niet echt goed in. En wil tegelijk ook ènkel bestaan uit vòelen. Het ding wat èchte intuïtievelingen doen (zie punt ????? van de pijplijst): gewoon gewaar worden.

De merde van Olijf bestaat uit de eeuwig dualiteit tussen denken en voelen, wat resulteert in géén van beide. Niet het éne en niet het andere.

Fuck :)

Bon goed, het leven is wat het is en Olijf is goed bezig met er het beste van te maken.

Soms onderbroken door gebeurtenissen en mensen die het méér doen lijken dan wat het is... en de vraag of het verstandig is om daar gevolg aan te geven of niet.

Ouder (en zogenaamd wijzer) worden is strongly overrated, neemt u het gerust van me aan.

Leren uit je fouten? Fijn. Je wordt harder . Of zachter. Al naargelang de fout die je maakte.

Of je denkt méér na. Of minder. Volgens noodwendigheid. Ofzo.

Slecht nieuws voor de jeugd die, net als Olijf vroeger, denkt dat het "eenvoudiger wordt" met het ouder worden. Want "ervaring" telt toch èrgens voor, niewaar?

Oh jeez.... vergeet het. In dit geval toch.

Harder worden of een halfzacht gekookt ei.

Geloven, vertrouwen of plain old non believing? Wie zal het zeggen? Olijf in ieder geval niet.

De harde schil is handig maar ik hou er niet van. En zij niet van mij.

Merk ik.

Maar "we" doen ons best. Altijd opnieuw.

En méér dan dat kan een mens niet verhopen..... Toch?

(Vrouwen zijn rare wezens... zeg dat Olijf het gezegd heeft :))