rare turnoffs

Een willekeurig onderwerp. Eentje dat me zomaar te binnen schiet terwijl ik enkele foto's bekijk.
Van mensen die ik ken(de) en die stuk voor stuk lief, sympathiek, zorgzaam, respectvol of gewoon mooi om zien zijn. De laatste eigenschap is de meest oppervlakkige (een klein kind ziet dat :)) èn meteen de minst belangrijke. Of.....?

Op een moment in dit aardse leven dat een zogenaamde soulmate even niet prioritair helemaal boven aan (effe twee maal zeggen zodat m'n punt onderlijnd wordt :)) m'n lijstje staat, schiet - helemaal uit het niets - een vraag door m'n hoofd.
Die vraag schoot in het verleden wel vaker te binnen, maar toen zat ik niet aan een pc. Deze keer dus wel.
En schrijf ik 'em even neer. Ter uwer informatie. En verder issie voor u van generlei belang. In het beste geval kan u nog eens lachen.

Ik vraag me af waarom bepaalde heren die in het verleden "een zekere interesse" toonden voor yours truly, geen schijn van kans kregen.
Ze waren nochtans - zoals ik al schreef - sympathiek, intelligent, zorgzaam, lief, respectvol ... allez... kortom... GOEI mensen.

Er zijn allicht een heleboel redenen aan te halen. Aantrekking is namelijk iets wat de grootsten der aarden probeerden te definiëren en zelfs wetenschappelijk trachtten aan te tonen... met als conclusie dat er geen echt vast recept voor bestaat.
Velen - zoniet de meesten onder ons - voelen zich om onverklaarbare redenen wel aangetrokken tot de ene en helemaal niet tot de andere... terwijl de andere hoogstwaarschijnlijk de meeste positieve (en wenselijke?) eigenschappen etaleert.
Moeilijk dus.

Vandaag krijgt u van Olijf de meest oppervlakkige reden mee. Alle andere laat ik in het midden. Omdat ik geen zin heb in diep psychologisch geschrijf.
Vandaar trouwens dat deze post startte vanuit foto's. Visueel materiaal dus.

Wat precies mooi of lelijk is, is zéér persoonlijk, zoveel is duidelijk.
Olijf heeft geen sluitende definitie voor wat ze mooi vindt in een ... nou ja, in mijn geval... man. Dat kan een totaalbeeld zijn (gewoon helemaal knap) of één detail: sprekende ogen, een oprechte glimlach, mooie handen, sterke schouders. Hoe dan ook nog steeds oppervlakkig, ik ben me ervan bewust.
Want van een mooie tafel eet je nooit alleen, zei m'n mémé zaliger :)

Maar zelfs dààr gaat het niet over. Ik wou het hebben (en was van plan het kort te houden, terwijl ik nu zie dat de post al langer is dan me lief is) over turnoffs. Uiterlijkheden die het NIET doen voor Olijf.
En nu kan ik "kort" zijn.

Olijf houdt niet van mannen

• die er flagrant onverzorgd uitzien. Bon... da's geen moeilijke. 
• (nu wordt het even ingewikkeld, gezien vorig punt) -> die er zò goed uitzien dat je mag vermoeden dat ze langer in de badkamer en voor de spiegel doorbrengen dan de gemiddelde vrouw (voor het gemak beschouw ik mezelf even als de gemiddelde vrouw).
• met minder lichaamsbeharing dan Olijf.
  Ik moet zelf even lachen want nu gaat u denken dat Olijf Siciliaans behaarde benen en dito snor heeft... maar kijk, het is eenvoudig. Wij vrouwen van de Westerse Wereld zijn opgegroeid met een uitzet die minstens een scheermesje of epileertoestel moest bevatten. Ergens in de puberteit hebben we moeten leren dat een vrouwenbeen glad hoort te zijn, de bikinilijn mooi onderhouden en de snor netjes getrimd. Die snor valt in den beginne wel mee.... en verder zeg ik daar NU nix over :). Een man mag best enige lichaamsbeharing bezitten.... binnen grenzen die voor iedere vrouw verschillend zijn.
  Voor Olijf geldt het volgende. Bosapen hoeven niet. Trop is teveel. Maarrrrr....Mannen met hobby's die geschoren benen vereisen... het doet me niets. Méér zelfs... ik vind het vreselijk. Dat zijn benen gladder zijn dan de mijne. Misschien is het wel omdat ik jaloers ben op het feit dat hij méér scheerdiscipline aan de dag legt dan ikzelf. Dunno... maar ik mòt ze niet :)
• met stoppels op de borstkas. Een afschuwelijke ontwikkeling van onze moderne maatschappij, vind ik zelf... dat de lichaamsverzorgende industrie "onze" mannen zo gèk heeft gekregen dat ook zij alle haartjes te lijf gaan met een scheermes, inclusief de upper torso. Lààt die paar haartjes toch stààn verdorie. Eens je begint te scheren, moet je daar dagelijks mee bezig zijn. En ik heb me laten vertellen dat het vréselijk jeukt als je een paar daagjes onoplettend bent geweest. Stoppels horen thuis op één plaats en één plaats alléén: in het (mannen)gezicht. Dààr zijn ze mooi. Elders niet :)
• met een lui lijf. Eentje dat zegt "ik breng uren door voor de TV (of aan de toog) met een pak chips, knackworstjes (of andere troep) en een niet nader bepaalde hoeveelheid drank en zoetigheid. Take it or leave it."... mja... I prefer to leave it.
• met een lichaam dat zou kùnnen wijzen (ik spreek met twee woorden...) op een uit de hand gelopen hobby. Ik breng u in de war. Te lui mag niet, te actief ook niet.
  Nu ja, zòò zwart-wit is het allemaal niet, maar een lijf als Arnold Schwarzenegger in z'n prime hoeft niet... liever niet zelfs. Het mag er zowaar nog een beetje natuurlijk uitzien :)
• met een haardos die - alweer - doet vermoeden dat meneer wast, balsamt, waxt en brusht tot hij  perfèct oogt.
  Ik wou schrijven: mannen met haren die langer zijn dan de mijne, maar vermits de mijne zelfs de schouder niet (meer) halen, moet ik me milder opstellen.

Eigenlijk is het hele zaakje samen te vatten in één (lange) zin.
Olijf voelt zich nóóit aangetrokken tot mannen waarvan je mag verwachten dat ze je vragen "een tandenborstel... wat is dat?" (of die menen dat de badkamer ènkel dient om (naast de pot) te pissen) maar ook niet tot het soort heerschap dat zódanig met het eigen lijf bezig is dat je je als vrouw (aan zijn edele zijde) voortdurend tekort voelt schieten.

Eigenlijk feitelijk mag het allemaal best heel gewoontjes zijn voor Olijf. "Mijn" soort gewoon dan... als u nog kan volgen :)

Maar dat gezegd zijnde ben ik er momenteel niet echt mee bezig... voor wie dat gelooft (maar u màg het geloven).

Eén vraag rest me op dit punt.... laat ik me kennen? Publiceren of niet publiceren?
Wat denkt ù?
;-)