2a Estate 2011: Freddy

Vrijdagnamiddag 30 september

Na m'n bezoek aan de familie, heb ik een hele namiddag voor mezelf. Tijd voor strand.
Nixdoen dus. Alla grande. 
Vandaag eens géén boot.... het lijkt me bijna abnormaal....
Hier volgt.... Freddy.



U kent Freddy niet en dat is helemaal OK.
Olijf kent hem wel, tezamen met het hele kustdorp en wijde omstreken.
Méér nog….. de meneer op het consulaat bleek hem ook te kennen. Dit had ik u nog niet verteld.

Begin augustus moest Olijf met de zussen naar het consulaat om enkele papieren in orde te brengen.
Voorwaar ik zeg u… een erfenis regelen is geen sinecure maar dit geheel terzijde.
Na het noodzakelijke verzamelen van persoonlijke info (en terloops ontdekken dat de 3 zusters ieder een àndere nationale status genieten), ontstak onze consulaatmedewerker MT in het ophalen van jeugdherinneringen.

“Sannicola”, zegt hij ietwat dromerig, zoals je dat doet wanneer je oude herinneringen ophaalt.
“Jullie zullen het plaatsje wel niet kennen, maar als kind ben ik jààààren in een klein kustdorpje op vakantie geweest”

Met z’n drieën zitten we gespannen te wachten op de naam van dat kustdorpje. Iedere zus op het pùntje van de stoel….
“Lido Conchiglie” onthult hij.
…
Onze monden vallen synchroon open.
“Niet mogelijk!” roepen we in koor. Daar zitten wij een leven lang iedere zomer!
“Waar logeerde u dan?” vragen we. Momenteel gebruiken we nog de beleefdheidsvorm maar na deze onthulling zijn alle hens van dek. We mogen stilaan jij zeggen.
Meneer MT beschrijft de woning en we weten metéén over welk huis hij het heeft. Onmiskenbaar.

“Moh Got! Hoe is het mogelijk???? We hebben mekaar als kind misschien wel vaak gezien!!!!”
Meneer MT is zichtbaar een klein decennium jonger dan de drie zussen, maar goed…. een ontmoeting in het verleden is niet noodzakelijk uitgesloten.

Olijf voelt de haren op haar armen rechtkomen van ontroering.
Hoe groot is de kans dat je op het consulaat in Brussel, dikke 2000 km van je andere thuis, iemand ontmoet die het Hol van Pluto óók kent????

“En die zwerver… hoe heet-ie-ook-weer…..is die er nog?” vraagt hij.
“Freddy?” vragen we terug.
“Ja! Freddy! Diè! Leeft die nog?”

Yep, Freddy leeft nog.
Freddy is een heerschap met een verleden. Vandaag een echte vagebond. Vroeger zoon van goeden huize. Maar drugs hebben hem aan de grond gekregen.
Freddy leeft zo lang mogelijk aan zee. Écht…. aan zee. Zolang het weer het toelaat, heeft hij een zelfgemaakte tent in de duinen, niet ver van waar wij in de zomer ons stekje hebben. Niet ver ook van waar meneer MT als kind met z’n ouders vakantie hield.

Freddy’s verhaal heeft nix verheffends of bewonderlijks. Hij heeft zich destijds zodanig geruïneerd met drugs dat zelfs z’n bezorgde welgestelde ouders op den duur beslisten hun handen van hem af te trekken. Hij mocht het zelf klaren, zonder onderdak en zonder gratis ficatis financiële steun.
Geen verhaal dat je jezelf of je kinderen zou toewensen.

En toch heeft Freddy iets bewonderenswaardigs.
Vandaag had ik een uurtje kans om hem te observeren in z’n natuurlijk habitat.
Terwijl hij z’n pannen waste in zee. Zand gebruikte om de aangebakken laag af te schuren. Z’n hond op anderhalve meter afstand rustig wachtte. En voorbijgangers een gemoedelijk praatje met hem deden.
Iedereen hier kent Freddy. En als je hem niet metéén kent, duurt het sowieso niet lang.

Veel intelligents heeft hij niet te vertellen.
Ik denk dat hij nog steeds zwaar onder de drugs zit, maar anderen zeggen dat hij z’n brein gekookt
heeft met z’n  verleden.
Hoe het ook zij, veel nuchtere praat hoor je nooit.
Maar klagen doet hij niet. Niet écht.
Oh ja, hij klaagt over dezelfde dingen als wij. Corrupte politici, ontbrekend onderling respect.
Maar hij klaagt nooit over z’n  netelige situatie. Hij vraagt nooit om geld. Vindt het zelfs vernederend mocht je hem geld of iets anders toestoppen om hem te helpen. Enkel via omwegen (Kan je dit gebruiken? Mij ligt het in de weg.) krijg je hem bereid genoeg om het te “aanvaarden”. Geen aalmoezen. Maar als het dan tóch in je weg ligt, kan ik het misschien gebruiken.

Ik vind dat iets hebben.
Drugs of geen drugs.
Zwerver of geen zwerver.

Ik zag hem vandaag op het strand. En kiekte hem van ver. Onherkenbaar genoeg voor een blog en herkenbaar genoeg voor meneer MT.
Vóór ik vertrek, kiek ik ook meneer MT’s vroegere vakantiehuisje.
Voor hem moet het zo’n 15-20 jaar geleden zijn sinds hij het zag.

En omdat wij het consulaat altijd mogen bellen via zijn persoonlijk nummer, breng ik hem volgende keer een paar kiekjes-uit-de-oude-doos-maar-ook-weer-niet-écht mee.
Olijf moet minstens nog één keer naar het consulaat.
Om iets terug te vragen wat ze vroeger had afgegeven. De nationaliteit.
Die wil ik terug.
Uit trots.
En uit noodzaak. Vandaag ontdekte ik dat ik hier geen lopende rekening bij de Poste Italiane kon openen met de nationaliteit die ik vandaag heb.
Dus brengen we dat in orde.
Via meneer MT die er ongetwijfeld voor zal zorgen dat het wat sneller verloopt.

Nogmaals….. het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent.
En door puur toeval kennen wij iemand die niet zonder nostalgie terugdenkt aan z’n zomervakanties als kind…..

Freddy en z'n hond aan de afwas. Z'n huis heb ik uit respect maar niet gefotografeerd. Ieder z'n privacy, zelfs al IS dat op een publiek strand....

Het vroegere vakantiehuisje van huidig consulaatmeneer MT

... bekend om z'n enòrme Bougainvillea, die na deze zomer nèt iets minder enorm is.
Sterk gesnoeid, maar hopelijk ziet u hoe de plant om het terras heen groeit.
... alsof het huis ROND de plant gebouwd werd.
Een indrukwekkend zicht.

Vandaag was een dag zonder boot. Dat mag. Oijf kan daarmee leven.

Ik kreeg sowieso al 4 keer méér dan waar ik op gehoopt had.

En 's avonds....

krijg ik telefoon.

Of ik morgen weer mee wil.

Dat wil ik. "We gaan daar niet moeilijk over doen"....

En toch... in de volgende Estate-blog mag u slakken verwachten. Monaceddhe om precies te zijn.