2a Estate 2011. Me hunt you cook.. or not.

Donderdag 29 september

Het is een schandaal!
Voor de derde dag op rij werd ik uitgenodigd voor een dagje boot. Dit had ik nooit durven dromen, bootgewijs dan.
Dat er gedurende de hele week een boottochtje in zat, zoveel ging er bij Olijf nog wel in…. misschien, als ik héééél veel geluk had, kon er een tweede dagje af.
Maar drie dagen op rij?

En toch… dit is m’n deel en ik ben er niet rouwig om.
Ik mag op zee, op zee, op zeeeeeee!... en zou dus goed gèk moeten wezen om domweg “nee” te zeggen.
Voor de noodzakelijke afspraken heb ik het meeste geregeld, er werd zowaar zelfs rommel en tuin geruimd… genoeg om m’n geweten te sussen.

(eeuwen?)oude nachtkastjes gedemonteerd. Met hamer en schroevendraaier.
Dit is "werk" :)

Na het “Passo a prenderti. Arrivo tra una decina di minuti”-telefoontje, pak ik m’n boeltje bij elkaar. Zwemvliezen, duikmasker en tuba gaan mee. Misschien ga ik vandaag es voor het eerst IN het water? De voorbije dagen bracht de strakke wind me steeds op andere gedachten.

Eens op de boot merk ik (met enig plezier) dat ik de noodzakelijke handelingen voor het vertrek begin te kennen. Olijf is niet graag een nutteloos scheepsmaatje. Iets met m’n kost aan boord verdienen enzo, hoewel meneer G al duidelijk maakte dat m’n aanwezigheid hem pleziert.
Vooraleer u denkt dat Olijf weer op wolkjes loopt, ziehier een verduidelijkende uiteenzetting.
Meneer G wil graag uit zeilen, zo vaak hij kan. Alléén is dat eerder moeilijk, waardoor een medereiziger, eender wèlke medereiziger, op z’n minst handig is. Het klassieke verhaal van elkaars rug krabben.
Dat ik m’n nautisch contentement niet weet te verbergen en dat zeilgedoe graag onder de knie wil krijgen, vindt hij fijn, heel fijn. Een “passie” delen is leuk, zelfs al is het “maar” een passie voor de zee.
Vandaar… meneer G is content met z’n scheepsmaatje en Olijf is dat ook omwille de dagjes op de boot.

de boot helt "een beetje" vandaag.
Het kadertje hangt horizontaal.... ja écht :)

Verder zwijg ik.
ECHT..., ik zwijg.
Hij ook.
Op de boot wordt uitzonderlijk veel gezwegen.
Zwijgen en luisteren naar de golven en de wind is biezonder aangenaam, ontdek ik.
En het is gemakkelijk. Ik hoef geen onderwerpen te bedenken en zou het ook niet kùnnen nu.
M’n hoofd is het grootste deel van de dag opvallend leeg en voor het overige vind ik het moeilijk om me “naar behoren” te gedragen. [De kameleon in Olijf komt weer boven. "Naar behoren" is levenswijze van mij... misschien moeilijk te verdedigen (ook al omdat meneer G het èrg heeft op "jezelf zijn" en Olijf het nu even niet is, maar dat weet hij niet :))... maar kijk... Olijf kameleon't er weer op los....]

Ieder land heeft zo z’n gewoontes en omgangsvormen. De sociale geplogenheden tussen een koppel ex-zomerliefjes in Italië ken ik niet echt. In België vind ik in zulke situaties m’n weg min of meer op het gevoel af. Hier zijn m’n sociale antennes om godweetwelke reden klaarblijkelijk uitgeschakeld… waardoor ik “stil” val.
Hij – óók niet zo’n grote prater – schijnt dat stilvallen niet echt erg te vinden.
Waardoor we in stilte zeilen.
Tenzij om bij te sturen. Letterlijk dan. Wanneer Olijf aan het roer staat en langzaam maar zeker uit koers geraakt. Dan stuurt hij even bij. Met woorden of hij neemt het roer gewoon over. In ’t laatste geval hoeft er niet echt gepraat te worden. De ene neemt het roer, de andere laat los. Zo simpel is dat.

Rond enen leggen we de boot voor anker.
Hij gaat voor het eerst in nagenoeg 3 maanden (de duim, weetunogwel?) een rondje speervissen. Olijf gaat voor het eerst in 2 maanden snorkelen en onderzoeken hoe haar eigen apnee geëvolueerd is na jaren zonder zwembadtraining.


“Hoe lang zal je weg zijn?” vraag ik hem wanneer hij op het punt staat te vertrekken.
Het is een veiligheidsvraag. Wie bij de boot blijft, moet een idee hebben  hoe lang lang is. Mocht er wat gebeuren en lang tè lang is geworden.
“Un paio di ore” zegt hij (enkele uurtjes)… waardoor ik weet dat dat alles kan zijn tussen 2 en 3 uren, realistisch gesproken. Vóór die tijd hoef ik me geen zorgen te maken.
En hij vertrekt.

Olijf's gerief :)

 Het eerste uur hou ik me bezig met m’n eigen apnee. Oren testen, adem testen … hoe diep geraak ik en hoe lang kan ik er blijven?
Geen idee hoe diep de bodem onder de boot is, maar ik moet erheen.
De eerste keer valt dik tegen. Ik haal de bodem nèt en vind al snel dat ik weer omhoog moet. Een tiental meters moet ik het nog uithouden vooraleer ik aan de oppervlakte opnieuw een ademteug kan nemen.
Na enig oefenen hou ik het een tiental seconden vol op de bodem.  Af en toe komt een school middelgrote vissen kijken wie die vreemde vis is, maar lang kan ik niet blijven hangen bij hen, hoezeer het me ook spijt. Het is zinloos om risico’s te nemen. Aan boord kan niemand me helpen ingeval van een syncope. Niet spelen, Olijf….
Na een uurtje hou ik het voor bekeken.   Op de boot heb ik nog minstens 1 uur om wat aan de kleur te “werken”.  Af en toe hou ik zijn boei in het oog. Die verplaatst zich nog: Olijf is gerustgesteld.
Af en toe denk ik aan hoe hij zich moet voelen na 3 maanden verplichte water-stop. En dan bedenk ik dat het gevoel waarschijnlijk niet in woorden uit te drukken is. Pesca in apnea is z’n tweede natuur, het is z’n grote passie. Ik neem me dan ook voor om er niet naar te vragen…

Drie uren na z’n eerste duik keert hij terug.
“Tutto apposto?”  vraagt hij me. Alles in orde?
Ik knik en antwoord “Tutto apposto?”.
Hij straalt, lacht en knikt.
Hij voelt zich goed.
Meer moet ik niet weten.
Dus zwijg ik opnieuw.
Waarna hij vertrekt “a due ricci”. Hij gaat het aperitiefhapje opduiken: zeeëgels.

Toegegeven: het hééft wel wat…. een man die de maaltijd thuisbrengt. Nou ja…. “thuis”…. bij wijze van spreken maar u weet wat ik bedoel. Olijf wordt af en toe graag een beetje ouderwets :)

Na nog eens een half uur keert hij terug met de buit. Een netje vol zeeëgels en twee vissen: een sarago en een dentice. Hoe dan ook twee tandbrasemsoorten maar verder onvertaalbaar wegens…. geen Nederlandse woordenschat voorzien. Lezer Lehti weet dat intussen :)

Boven Dentice, Onder Sarago fasciato

sarago (goed opletten Lehti :))

Dentice

vissen ontschubben met vork. Speciale techniek :)

Ik vraag hem naar z’n eerste vangstbeurt, waarna ik alles van naaldje tot draadje te horen krijg. Hoe hij de sarago  zag, hoe de sarago zich op de bodem voor dood hield, hoe hij twee keer moest schieten, enzovoort enzoverder. Voorwaar interessant, gezien z’n enthousiasme. Het verbaast me hoe een kleine bijvraag telkens weer een zeer uitgebreid antwoord krijgt :)
Ongeveer het langste gesprek van de dag.

Na uitgebreid genieten van het zeeëgelapertief volgt een eenvoudig maar smakelijk broodje. Tijd om de vis nog aan boord te bereiden, was er niet. Ik durfde niet voor te stellen om me in het keukentje onledig te houden met kokerelwerk voor de vers gevangen vis. Alweer… potverdorie….faalangst. There’s nooooo way dat Olijf de vis even lekker kan klaarmaken als la mamma dus hou ik m’n mond (en m'n twijfelachtige kooktalenten voor mezelf). En heb voor één keer spijt dat ik niet in het klassieke rollenpatroon kan glippen: me Tarzan you Jane. Me hunt, you cook. Ach ja… ik zwijg en concentreer me op m’n broodje. Maar voel me “onvoldoende”. Niet volledig. Zoals dat zou horen. En zoals dat fijn zou (kunnen) zijn. Maar nu niet dus… omdat falen in publiek me niet afgaat.

Ricci openen en reinigen.
Niet slecht, die idee van de handschoen. Te onthouden...

en dit géle eet je dus op. Lekkkkkkkerrrrrrrrr!!!!!

Bij de terugreis is de wind weer aangetrokken, Olijf kan nu maar beter niet aan het roer staan.
We zwijgen nog een beetje méér en arriveren net voor donker in het haventje. Alles wordt netjes ingepakt en ik word naar huis gereden.
G is moe. De uren in het water hebben hem uitgeput. Capisco.
Morgen blijft Olijf aan land. G heeft andere verplichtingen en Olijf ook. Beetje papierwerk en rijtjeschuiven bij diverse diensten. Morgen besteed ik meer aandacht aan m’n familie.
Drie dagen op een boot….schandalig! (geveinsde bloos :))