2a Estate 2011: Cominciamo, dai...

Olijf probeert de ezel uit te hangen, lees… zich geen twee keer aan dezelfde steen te stoten.
Twee intussen gekende, nagekeken en ge-dubbelcheckte wekkers moeten daarvoor zorgen.
ZES uur heeft Olijf gezegd aan haar alweer nieuwe Taxislachtoffer. En ZES uur zal het zijn.
Voor Olijf uiteraard VIER uur. Ik kan het niet laten…. Neem graag een douche vlak vóór het vertrek. Noem het gerust een ritueel dat verder nergens op gebaseerd is. Ik zal hoe dan ook fris ruiken onderweg  ;)

De snoozebeurt tussen 4 en half5 levert een bescheiden geniale inval op. Gisteravond bleek het maximumgewicht nog niet bereikt. Wat lette me om die 10kg ondanks alles toch na te streven? Wat kledingstukken in het reiszakje steken die gerust ter plaatse mochten blijven. Een truitje of twee. En een extra jeans. Lekker gemakkelijk, voor frisser tijden. Een schuchtere voorbereiding op meer permanent verblijf in dat verre vaderland van me.
En mocht m’n luchtkasteel op de lange duur op een sisser uitlopen, dan nog zou die extra trui ter plaatse geen kwaad kunnen. In België zou ik hem niet missen.

De ochtendgedachte werd ten uitvoer gebracht en na een twintigtal weegbeurten (mèt en zonder tas in de hand) was Olijf overtuigd van de juistheid van het maximum toegelaten gewicht. 10 KG op de kop af. Waarvan 2 à 3 kg niet meer zouden terugkeren.

Om 6 uur stipt stond de gewillige taxidame aan m’n deur en na een straf koffietje konden we netjes op weg. Tijd om lekker bij te praten en mooie ochtendtaferelen te bewonderen.
Op de luchthaven was er zowaar nog ruim tijd voor kiekjes + ontbijt met koffie en zelfs na een (alweer) lange douanebeurt en de aankoop van een grote doos Belgische pralines, werd Olijf eens NIET opgeroepen voor de laatste opstap. Keurig op tijd en volledig ontspannen (Yep Ils, het is me gelukt!:))

Op het vliegtuig was ruimte zat en kon ik hier en daar een uiltje knappen. Echt doorslapen was er niet bij. De zetels lenen zich niet echt voor een diepe slaap en een bescheiden trossel jengelende kinderen waren niet echt bevorderlijk voor de rustige sfeer. Ik vraag me al jaren af waarom een vliegtuig altijd minstens één set onbedaarlijk huilende kinderen “meeneemt”, doorgaans niet ver van Olijf gestationeerd!!!
Dat zuigelingen bij het landen last hebben van hun gevoelige oortjes, kan er nog wel in. De dutskes  voelen een onverklaarbare pijn en doen wat ze het best doen om hun ongemak te uiten: ze zetten hun keel open.
Maar onuitstaanbare jongeren die 2,5u lang afwisselend mogen joelen en jengelen, dat is er wat mij betreft over. Anderzijds…. lastige kinderen kan je – eens in de lucht – niet buiten zetten om af te koelen… good point, Olijf houdt verder haar mond :)

De aankomst was… zoals verwacht.
Twee dagen eerder had de online-meteo me al duidelijk gemaakt dat ik deze keer wègvloog van het goede weer. In België werd voor de hele toekomstige week een flinke nazomer voorspeld, terwijl il Salento minstens 2 dagen onder een dik wolkendek zou liggen. Pazienza. Warm en zonnig weer is leuk, maar dààr deed ik het niet voor. Ik wilde gewoon terùg en dat was ik aan het doen, come rain or shiny weather.

Het vliegtuig maakt bij de landing een veel bredere bocht over de Adriatische zee dan gewoonlijk. Wel 3 wolkenlagen werden doorkruist. Zicht 0. Ik vraag me af of de piloten in zulke gevallen de opdracht krijgen om verder op zee aan te vliegen… in geval van een ongeluk. Of misschien moeten de respectievelijke vliegers grotere onderlinge afstanden behouden? Wie zal het zeggen?
Wat er ook van zij… we landen 20 minuten te vroeg en horen de klassieke Tataratataaaa  van Ryanair, hun sein om nog maar eens dik in de verf te zetten dat ze nummer 1 zijn als het aankomt op tijdig arriveren. Enkele reizigers schaterlachen bij het trompettergeschal… waarmee ze meteen verraden dat dit OF hun eerste Ryanairvlucht is OF de eerste die tijdig aankwam.
Ik probeer even niet te denken aan het Ryanairfiasco van twee jaar geleden, toen het vliegtuig voor onbepaalde tijd werd opgeschort en ik met zus en haar dochter een hele dag onderweg was om ter bestemming te geraken. … Voor een snoepreisje van 3 dagen was 1 volle dag reizen nèt iets te veel van het goede…
Maar goed, sindsdien heb ik geen enkele reden gehad om te klagen over Ryanair.
Deze keer geen enkele opvallende reclamecampagne voor bizarre sigaretten, geen stewards met eerder Ryanair-onvriendelijke opmerkingen (dat verhaal hebt u nog te goed, geloof ik). Eens aan boord, herkende ik zowaar een stewardess! Mag ik mezelf nu een volleerd vlieger noemen? Bijzaak.

In Brindisi word ik netjes opgepikt door m’n neef. Sinds de puberteit zijn we elkaar wat uit het oog verloren wegens zeer uiteenlopende interesses maar nu hij onze belangen behartigt, denk ik dat het logisch was dat hij me kwam afhalen. Eigenlijk is het best een sympathieke kerel, zij het soms wat pompeus (maar zelfs dàt brengt me vaak aan het lachen). Spijtig dat we elkaar zo weinig zien.

M’n zia ontvangt me naar goede gewoonte met een potje lekker homemade food. Pasta con le cozze, gevolgd door calamari e pesce fritto  en een fris slaatje. Lekkerrrrrrrrr :)

Kort nadien volgt de shock. Nu ja… shock.
Haar jongste zoon en z’n vrouw (u weet wel… de mooie O) hebben beslist uit elkaar te gaan. Na 20 jaar huwelijk is dat even slikken. En voor hèn, m’n zio e zia,  goed en wel van de oude stempel, is dat dubbel slikken.
Of ik eens wil polsen hoe het met de zoon was. En de schoondochter. Want ze zeggen zo weinig.
Zou ik doen. Beloofd.
Er is leuker nieuws om te vernemen… maar echt verbaasd ben ik niet. De details over het hoe en waarom van m’n ontbrekende verbazing hebben hier geen plaats.

Na de rijke maaltijd mag ik richting zeetje. Huppeldehuppel! M’n zeeeeeeeeeeeeeeetje!

Eerst is het echter nog wachten op een opklaring tussen twee regenbuien door. Neemt u het van me aan. ALS het regent in het zuiden, dan hoeft dat niet lang te duren, maar regenen DOET het !!!

De straat in het kustdorp ziet er nat en verlaten uit wanneer ik aankom. Een klein deel van m’n familie woont er nog tot eind november en dan zijn er enkele “vasten”. Kennissen zou ik hen niet noemen, eerder bekende gezichten. De onvriendelijke tabaccaio is er nog en de kruidenierster.
Half oktober zal alles hier gesloten zijn.

deze straat ziet er in de zomer heel anders uit. Ik hou van deze rust...

voorwaar een schoolbusje dat tot deze uithoeken rijdt.
Doet raar: school + vakantiedorp :)

Na een  beloofd “goed aangekomen, wat vinden jullie van de regen die ik meebracht?”-smsje aan de ouwe vlam/zomerskipper meneer G grabbel ik m’n fotoapparasie vast, rol de pijpen van m'n jeans op, steek m’n voeten in strandslippers en loop ik richting strand. Wat ziet dat er anders uit na het hoogseizoen en een paar fikse regenbuien. Rustig, sereen, stil.
Een enkeling poogt een vispartij met de hengel maar verder ben ik alleen.
Ik
Ge
Niet

Ik laat m'n apparasie van links naar rechts kieken.
Deze keer niet goed genoeg voor panoramamontage

Buien in de verte. Kijken hoe ze vooruitkruipen.

 

Olijf's zitsteen

resten van de gisteren's zonnige zondag

Pas wanneer de batterijen leeg blijken en ik verdomde goed weet dat ik geen reserves op zak had gestoken, keer ik huiswaarts. Het was al even opnieuw beginnen regenen, maar het waren zeurdruppeltjes en die konden me niet verjagen. Enkel het uur en het werkloze fotoapparasie kregen me weer op wandel. Hier valt de avond een uur eerder dan in België…

Meneer G wil later op de avond wel even langskomen voor een goeiendag en Olijf vindt dat helemaal niet erg. Het is dàt of een eerste avond alleen zitten. De keuze valt me niet zwaar.

De goeiendag loopt dankzij een flesje lekkere wijn wat later uit dan voorzien. Oude en nieuwe dromen passeren de revue, de (italiaanse) politiek komt even ter sprake en een ware doch milde discussie over de dingen des levens, ervaringen en wat die met je doen. Wijn maakt de tongen los.

Olijf weet dat dit een babbel is en niets méér (nogmaals de ezelfilosofie aanhouden!) en ik tracht me bijgevolg ook niet te storen aan de telefoontjes van G’s ex die de gesprekken onderbreken. Het is allemaal een beetje déjà-vue (de èigen ex, weetuwel?) en ligt me een beetje gevoelig, maar ik doe alsof er nix aan de hand is. Het is pas wanneer hij antwoordt in giro te zijn (en  daarbij heel toevallig vergeet te zeggen “con un’amica”) dat het even wringt. Maar goed, het hoeft geen belang te hebben. Ik heb al lang geleden uitgemaakt dat mijn plaats onbestaande is. Daarover nu zeurderig gaan doen is niet alleen zinloos, het zou bovendien een perfect aangename avond om zeep helpen.
Dus Olijf oefent nóg maar eens de kunst van het stilzwijgen en doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Practice makes perfect and all that :)

Even na middernacht gaan de serrande  toe. G belooft voorzichtig naar huis te rijden en Olijf heeft haar eerste boottocht beet. Morgen gaan we uit varen met een koppel dat een bootreis kado kreeg van de dochter. Olijf mag mee als scheepsmaatje.

Olijf is blij.
En een heel klein beetje tipsy.
En hoort in de pikzwarte muisstille straat een krekel krekelen.
Mijn leven is heel eventjes perfect perfect.

Deze zomer gekocht puur "op naam", omdat die me aanstond.
Vanavond opgedronken. Lekker. Te onthouden.

 geen beeld. Enkel geluid. Van de krekel.

Die iedere nacht eenzaam zong.