Voorzienigheid.

M'n septembervakantieblog is nog niet ten einde, ik heb nog niet genoeg over zon en zee gememd.... of ik geef me over aan een vlaag van (overigens zéééér atypische) voorzienigheid.

Vooruitkijken - na ja... vooruitPLANNEN - is iets waar Olijf zelden aan doet.
Vakanties wippen - meestal dankzij het toekomstgerichte werk van zeer goede vrienden - vanzelf in m'n schoot. Mijn taak beperkt zich tot het bovenhalen van de portemonnee en het inpakken van de reiskoffer....

Dat is het leuke deel aan niet-plannen.
Het heeft ook z'n keerzijde.
Dingen in en om het huis gaan trager dan mogelijk vooruit... omdat het meeste eerder toevallig en out of the blue uitgevoerd wordt.
...
maar... zolang IK daarmee kan leven, maak ik me er niet teveel zorgen over.
Een ànder kan daar problemen mee hebben. Het niet eens zo verre verleden heeft dat mede bewezen.
Maar goed.... Bij deze mag het duidelijk wezen: Olijf heeft geen vooruitziend bot in heel haar lijf :)

Behalve vandaag...
En zelfs dan nòg... ik mag de eer niet opstrijken.

Tijdens de middagpauze ga ik langs een niet nader genoemde maar zéér goedkope winkel op zoek naar een paar dingetjes.
Voor het kerkhof wil ik graag een pot/schaal/bloempot voor de Sempervivum die ik de dag voordien kocht (hmm.... dan tòch een beetje vooruitblik?).

De wantrouwige 5% in Olijf gelooft niet zo in het aankopen van dure potten op een eerder onbewaakt kerkhof. Zodra de bloemen verwelkt zijn, vraag ik me eerlijk af wat er met al dat pottenmateriaal gebeurt.
En noch ik  noch m'n zussen kunnen daar alle dagen gaan inspecteren.

Een beetje de gierige 5% dan maar?...

Ach wat. Ik ga en vind wat ik zoek. Voorlopig. Binnenkort zie ik wel hoe m'n gevonden schaal zich verhoudt tot het Belgisch herfst- en winterweer.

Terwijl ik aanschuif aan de kassa, kijk ik even verderop naar de andere (lange) rij en zie een mevrouw met twee dingen in de hand waarvan ik denk "Nù al????"
Vlak na die gedachte denk ik terug aan m'n knutselwerk van vorige winter. Zowel thuis als bij m'n ouders. Om het voetpad vrij te houden. En toen waren "ze" in geen velden of wegen te bekennen, al had je er grof geld voor neergeteld. Waardoor ik aan het timmeren sloeg om er zèlf een paar in elkaar te steken... voorlopig.

Na een kort duel tussen "nééééé, nu is het nog belachelijk vroeg" en "goh.... je weet wat er vorige winter gebeurde en hoe je je ergerde" verlaat ik de wachtrij aan de kassa en ga zelf op zoek.
Effe kijken of de prijs me kan overhalen.
Dat kan ie.
En ik koop er eentje. Eén, geen twee. Mocht ik hem nodig hebben in m'n ouderlijk huis, dan stop ik de mijne wel snel even in de auto.

En nu heb ik 'em dus.
Voor € 3,99.
Betwijfel of het superkwaliteit is, maar die ene die ik vorig jaar voor een viervoud van de prijs zag en NIET nam, was al even twijfelachtig kwa sterkte.

Dus nu heeft Olijf er eentje. Héél voorzienig.
Een sneeuwschop.
Mòcht het dit jaar opnieuw sneeuwen....

ik zie een contrast. U ook?