Vandaag is het eindelijk nog eens zo ver gekomen: ramen wassen. Binnen èn buiten, boven èn beneden.
Olijf heeft veel ramen. Teveel eigenlijk om maandelijks onder handen te nemen.
Ik moet niet zeuren: zoveel ramen heb ik gewild toen ik nu zo'n 10 jaar geleden ging verbouwen.
Véél licht wou ik en véél licht krijg je door véél ramen.
Die vies worden... natuurlijk.
Olijf heeft geen poetsvrouw en geen ramenwasser. Wie bij mij in huis is geweest, ziet dat meteen.... :):):)
Eigenlijk zou :(:(:( beter staan maar ik lach er liever mee dan dat ik erom huil.
Een gebrek aan discipline is de belangrijkste oorzaak. Mea culpa mea maxima culpa.
Ook het gebrek aan een ander (helpend) gezinslid - op wie ik anders de schuld met enig gemak zou kunnen schuiven - ligt mee aan de basis. Nou ja... een gemakkelijk uitvluchtje.
Nee nee, als er een toonbeeld van chaotisch leven zou bestaan, dan zou dat Olijf's gezicht hebben. Zo eenvoudig is dat.
Maar goed. De ramen dus.
Vandaag beslis ik om boven te beginnen. Vooral omdat het badkamerraam me al lang stoort. Dat blijft het langst open staan. Open"gekipt". U kent dat wel. Open maar niet open.
Een kipraam heeft het voordeel niet ongecontroleerd open te vliegen maar het nadeel veel hemelstof te vergaren. Zo ook het raam in m'n badkamer. En ik kijk er zo graag door.
Boven beginnen is nòdig omdat een start beneden (met de meeste, de grootste en de moeilijkste ramen) me zou kunnen ontmoedigen om nog verder te gaan op de bovenverdieping.
Strak plan, denk ik.
En dus begint Olijf eraan. Mooi resultaat. Leuk, zoveel ongehinderd zicht.
Voor de buitenkant van de ramen achteraan kan ik op het plat dak. Handig, lekker stabiel. Nix geen geklooi met gemorst water op de vloeren enzo.
Het dak mag best eens geveegd worden, zie ik. En dat volgt zodra de ramen proper zijn (schoon, voor onze noorderburen).
Om het hoekje merk ik dat een vogeltje zich helaas te pletter heeft gevlogen tegen één van m'n ramen.
Spijtig... ze waren nochtans vuil genoeg om op te vallen. Het vogeltje moet even onoplettend geweest zijn...
Geen foto van lijkjes. Om begrijpelijke redenen...
Wel een foto van het volgende...
U ziet het goed: er ligt een restant van een walnoot op m'n dak. Op de eerste verdieping that is.
Nu... in m'n voortuintje kom ik dergelijke dingen wel vaker tegen, tijdens het wieden (dat overigens nèt iets vaker gebeurt dan m'n ramen lappen, hoezee hoezee). Terwijl ik die dingen dan verwijder en intussen probeer kalm te blijven, denk ik maar dat m'n buurvrouwen graag walnoten eten en dat vooràl graag buiten doen... om godweetwelke reden maar Olijf blijft er relatief rustig bij.
Ik smijt ze zelfs niet terug in hùn tuin omdat ik niet zeker ben van de afkomst van de noten. Het hòeven de buurvrouwen niet te zijn hoewel zij, gezien de vindplaats, de meest voor de hand liggende verdachten zijn. Voor hetzelfde geld woont er iemand in m'n straat met een walnotenfetish en een oncontroleerbare drang om z'n resten in mijn tuin te komen deponeren.... Je weet maar nooit.
Diezelfde persoon, ontdek ik vandaag, houdt dus ook van de variant "gooi eens een walnoot op andermans dak"... en ik probeer me daar niet teveel bij voor te stellen.
Hoe je op zo'n idee kòmt bievoorbeeld. En of je dat met voorbedachte rade doet of gewoon in een spontane opwelling. Of zo'n handeling enige voldoening schenkt en of je - mocht de kans zich voordoen - ook graag zou willen gaan kijken wààr precies je noot geëindigd is... en hoe lang die daar blijft liggen.
Bievoorbeeld.
Feit blijft dat iemand in m'n buurt van walnoten houdt.
En z'n troep niet graag in eigen vuilbak deponeert.
Dat leer ik dus. Terwijl IK gewoon m'n ramen wou wassen :)
Nagedachte
Ik ga ervan uit dat slechts één persoon de schuldige is.... Stel je voor dat het om een bende gaat. De walnotenbende. Georganiseerde misdaad in m'n eigen straat..... brrrrrrrrrrrrrr...... :)
LOL!!!! Meer van dit!
BeantwoordenVerwijderen