2a Estate 2011: cultuurshock

Net terug. Of een dikke dag ofzo.
Vrienden en vriendinnen die snel weer willen afspreken (en waar ik op dit ogenblik maar al te graag en heel snel aan toegeef) maken de terugkeer zoet.

Maar ik ben in shock.
Cultuurshock, hoe ongelooflijk dat ook moge lijken...

Geen oneindige zichten meer, geen wuivende golven, geen urenlang gezwijg.
Geen krekels in de nacht, geen miauwende zwerfkatten als enig ochtendgeluid.
Geen verlaten straten met één auto per kwartier, geen eerste gelukzalige blik op zee wanneer ik die laatste bocht insla op weg naar huis.

Teveel auto's, teveel indrukken. Te groen bijna, de straat die ik insla wanneer ik van het station naar huis wandel.
De open garage met werkende man zegt me hier niet gek veel, daar waar ik heimelijk hou van de mysterieuze bedrijvigheid alginds... achter een gelijkaardig openstaande garagepoort.

Olijf is goed en wel verliefd.
En weet (ahum... in grote lijnen) wat haar te doen staat.

Om m'n voorlopig nog gebonden geest even vrij te laten, trek ik op weg terug van de bioskoop vanavond m'n schoenen uit . Blootvoets door de stad om twee redenen. M'n voeten doen pijn (foute schoenen voor een dag van 8.00 tot 0.00) en het hòòrt hier niet.
Effe heel bescheiden, terwijl de meesten slapen, TVslempen of latenachtboeklezen, iets doen wat niet helemaal juist is. Omdat ik dat wil doen en "wat hoort" me even geen barst kan schelen.

Ik schud de shock van me af.

Ik ben terùg... voor zolang dat duurt :)