Paul, Susan, Sung-Bong & Chooka

Terwijl ik bekom van een weekend waarvoor ik voorlopig geen woorden vind, word ik langzaam wakker.
Twee dagen opgestaan "in gezelschap", met iemand om "te soigneren".

Maak er niets méér van dan wat het was, beste lezer. Olijf is niet van 't straat, nog lang niet :)
Ik had een vriendin op bezoek. Het woord "vriendin" hoop ik vanaf nu te mogen gebruiken, terugblikkend op twee dagen praten, ideeën uitwisselen en van de ene verbazing in de andere vallen (in de best mogelijke betekinis van het woord).

Hoe dan ook. Vandaag werd ik opnieuw alleen wakker. Niet erg. "We" zijn dat gewoon.
En toch... het is heel even opnieuw wennen: opstaan en niets zeggen aan niemand.
Dus doet Olijf wat ze het best doet: koffietje drinken, (uitzonderlijk) een ontbijtje nemen en pc aan.

Op FB is weinig beweging of ik lees berichten waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Mail is weinig zeggend dus wend ik me even tot YouTube. Es kijken wat we daar vinden.

ViaVia krijg ik in de kantlijn videosuggesties. Ik klik op eentje dat ik ken. U kent het ongetwijfeld ook.
Susan.
Boyle.
De werkloze 47-jarige huisvrouw uit Engeland met een gouden stem.
Ik kijk, luister en krijg, voor de zoveelste keer, koude rillingen. Olijf is hierin onverbeterlijk... ik laat me graag en vaak bevangen door ontroering.
Na Susan volgt haar voorganger PauL Potts. Nòg zo'n verborgen talent.
De YouTube-suggesties blijven komen. Best wel slim (en soms een beetje beangstigend ook, als je er goed bij nadenkt) hoe je keuzes worden ge-tracked en worden "beantwoord" met méér suggesties in dezelfde lijn.

Sung-Bong is het volgende (voorheen) onbekend talent. Een Koreaanse jongen die het deel "Familie" in z'n vragenlijst blanco liet omdat hij op 5-jarige leeftijd wegliep uit het weeshuis waar hij tot moes werd geslagen en sindsdien op straat leefde.

Ik eindig bij Chooka Parker. Een australische farmboy met deze keer eens géén gouden stem maar dito handen. Improviseert ter plekke pianostukjes die je kippenvel bezorgen.

Nu....
Waarom geef ik u dit mee?
Omdat Olijf (voor de verandering) zat te grienen bij haar scherm.
Nix ergs, nix triests. Gewoon ontroering.

En dan vraag ik me af. Waaròm ben ik ontroerd? Er loopt toch heel wat talent rond in deze wereld?
Een deel van de ontroering wordt je natuurlijk met de paplepel ingegeven. Slim gekozen aanzwellende achtergrondmuziek, beelden van staande ovaties en tranenwegpinkende mensen hèlpen je om vanzelf meegesleept te worden in het hele gebeuren (terwijl je er zèlf niet eens aanwezig was).
Het àndere deel zoek ik in de achtergrond van de (op dat moment ongekende) performers.

Stuk voor stuk zijn het voorbeelden van the underdog. Mensen met een zeer bescheiden tot ronduit armoedige achtergrond die toevallig een talent hebben en zich er in vele gevallen niet eens bewust van zijn. Als van de hand gods geslagen wandelen ze het podium op, laten zich in enkele gevallen nog even kleineren door minachtende blikken van juryleden om vervolgens jury èn publiek met stomheid te slaan.
Daar houden wij van. Van underdogs die omhoog rijzen. Feniksen uit hun as. Ogenschijnlijke reïncarnaties bijna van de vroegere "groten" uit de geschiedenis.

Olijf zat dus weer met tranende ogen in haar huis. For all the good reasons. Want ik ween graag van ontroering. Voel me daarna bijna opgelucht, extra vrolijk en - wat belangrijker is - gesterkt in de wetenschap dat we allemààl een verborgen talent hebben dat vroeg of laat boven komt drijven.
Dat wéten is al veel... vind ik. Er wat mee DOEN.... nog beter :)

En met deze onnodig emotionele overpeinzing sluit ik deze post af.

Op ongekende en te ontdekken talenten. Schol! :)