2a Estate 2011: Il trucco della spina dorsale

Donderdag 29 en vrijdag 30 september.

Stavolta non ti vuoi portare un pesce a casa?  vraagt meneer G. Of ik deze keer geen vis mee naar huis wil nemen.
Laatste keer had hij een mooie tonijnachtige gevangen aan de lijn maar m’n culinaire faalangst had me “nee dankje” doen zeggen. En dat terwijl ik gek ben op tonijn…

Se mi dici come bisogna prepararlo, mi farebbe piacere.
Als je me zegt hoe ik hem het best klaarmaak, zou ik dat leuk vinden ja.
(allez vooruit, Olijf komt uit haar schulp).
Omdat ik mocht kiezen, ging ik voor de sarago want die had ik - geloof ik - nog nooit gegeten.
Waarna het recept volgde.

Heel eenvoudig: metti un filo d’olio nella teglia, stendici sopra il pesce, un altro filo d’olio sul pesce. Finisci con un pizzico di sale. Non più di un pizzico, mi raccommando.Streepje olie in een braadslede, vis erop, streepje olie op de vis en een snuifje zout, niet méér dan een snuifje!

Ik krijg er meteen de oventemperatuur en de kooktijd bij. Niet slecht voor een man wiens moeder iedere dag z’n potje klaarmaakt vind ik zo. Een beetje verwonderlijk zelfs. Maar goed, het wordt me van begin tot eind uitgelegd, precies zoals ik vroeg.

Hoe weet ik hoe hij klaar is? Simpel.
Lees goed mee. Voor Olijf was het een gouden tip.
Tegen het eind van de bereidingstijd trek je een straal van de rugvin uit. Als de binnenste vinstraal meekomt, is de vis klaar. Breekt die af, dan is het vlees nog niet gaar.
Zo eenvoudig is dat. Werkelijk!
Olijf heeft het geprobeerd en de vis was à point. Niet te droog en niet te rauw.

Dat weet ik dan ook weer.
Tussen haakjes… hoe simpel het recept ook moge klinken…. De vis was hemels. Méér dan dat behoefde hij niet. Of beter gezegd: iedere andere toevoeging zou teveel zijn geweest.

En nu ik het tóch over voedsel heb… ik voel me weer helemaal in m’n element. Voel zelfs de drang om de Mediterrane keuken te bezingen.

Vandaag, vrijdag 30 september, was voorbehouden voor papierwinkel en familiepraatjes.
En familiepraatjes hier lukken het best bij het middagmaal.
M’n zia geeft me op de middag ter plekke een plaats aan tafel. Tegenstribbelen heeft geen zin. Het zou zelfs onbeleefd zijn. Dus aanvaard ik …. met graagte.

De keuken van m’n zia is niet spectaculair of ingewikkeld. Ze is alledaags, zoals onze aardappelen met varkenskotelet. Toch hou ik ervan. Omdat ze zo lekker luchtig is. Nooit – tenzij je ècht je best zou doen – verlaat je de tafel met een ik-moet-een-knoop-van-m’n-broek-losdoen-gevoel.
Dat heeft nix te maken met het feit dat de porties te klein zijn. Nope…. Het ligt aan de keuken zelf. Geen gebruik van overdadige botersausjes, roompjes of andere dikmakers. Gewoon eerlijk simpel en uitgebalanceerd.
In Italië vliegen de pondjes eraf (en dat vindt Olijf altijd een leuk bijverschijnsel) zónder de minste moeite. Gewoon, omdat de keuken gezond is.
Een pizza hier is een pizza. Niet deep pan of with extra cheese. Lekker dun met de juiste hoeveelheid mozzarella en toevoegsels. Nix overdadig gedoe. Gewoon wat ie moet zijn en geen ingrediënt teveel.
Mogelijke uitzonderingen zijn de quattro formaggi  (maar die neem ik nooit) en de verwerpelijke pizza con i würstel, een spijtige toegeving aan de toeristen die zwanworstjes op de pizza blijkbaar lekker vinden. Het is brol die ik niet hoef.

Waarom m’n lyrische uitbraak? Omdat alles hier zo geweldig en onovertroffen is?
Neeeeeeee, Olijf overdrijft graag maar wil ook niet óver drijven.
Ik constateer enkel dat ik hier in la bella Italia nóóit, maar dan ook nóóit de drang voel om naar room, mayo of andere vettige brol te grijpen…. Terwijl ik dat in België spijtig genoeg wèl doe.
Niemands fout, behalve de mijne.
Enkel het waaróm hiervan wil ik graag ooit nog ontdekken.
Voorlopig hou ik het bij de eerlijke lekkerte van het (deels) onbekende, dat me geboeid houdt.

Ontboezeming?
Ok, ontboezeming.
Olijf zou graag willen kunnen koken op z’n mamma’s. Zonder schaamte of faalangst.
Een punt voor de pijplijst misschien.

En hoewel ik met gemak nog uuuuuuuren over de mediterrane keuken zou kunnen doorgaan, is het nu tijd om weer te zwijgen.
Ik wil u niet vervelen. Niet met culinaire proza, noch met overdadig bezingen van een land dat u niet noodzakelijk aantrekt.
Vandaag onthoud ik enkel: verza in brodo. Denk er gerust het uwe van :)

Fotomateriaal van de sarago hieronder. Ik weet niet of ik u moet waarschuwen voor gevoeligheden...
Het meest gortige (de delicatesse: vissenwangen) heb ik maar wijselijk weggelaten.

het begin. Vis in braadslede. Ziet er nog normaal uit.

Zo'n 20 minuten later: de vis op het bord.
En ja, Lehti, z'n tanden zijn nu beter zichtbaar, waardoor ik jouw vis eerder aanzag voor een Dentice.

heerlijk sappig "vlees"



werkelijk hééééél sappig!